Veel wind mét een s (storm)

 

 Lekker uitwaaien of was het meer wegwaaien? Er staat in ieder geval een lekker beetje wind. De auto’s maken optimaal gebruik van de rijstroken door zigzaggend te rijden, steeds corrigerend. Voor sommige vrachtwagens was het te bar en sloegen op tilt, nu ja meer slagzij. Vanmiddag was ik even op de fiets naar het ziekenhuis op bliksem bezoek bij mijn moeder. De patiënte maakt het prima op een zere schouder na dan. Ik heb in tijden niet zo hard gefietst! Ik haalde met gemak 24 km/uur. Over de terugweg hebben we het maar even niet. Grappig vond ik om te zien hoe jongetjes uit de buurt het avontuur opzochten. Op zoek naar afgewaaide takken om daar iets van te gaan bouwen of om als zwaard te gebruiken. Ik zag het avontuur gewoon van hun gezichten afstralen. Wat nou slecht weer! Het is maar vanuit welk perspectief je ernaar kijkt.

Reinier en ik kijken onze ogen uit. Waar kijken we dan naar? Mensen in het ziekenhuis. Dinsdag is chemo-dag dan zijn we gemiddeld vier uur in het Wilhelmina kinderziekenhuis op de afdeling kameleon. Dit is een dagbehandelings afdeling waar het een drukte van belang is. Met in alle hoeken en gaten kinderen, variërend in leeftijd van een paar maanden tot 18 jaar, hoewel mijn zoon meestal de oudste en grootste is met zijn 16 jaar. Sommigen komen voor een urologie of KNO ingreep of voor chemo’ s of voedselprovocatietesten. Nogal een grote variéteit van kinderen en ouders. En zoals vandaag had ik de gelegenheid om iets meer te observeren en te beschouwen hoe de dynamiek is op zo een dag. Hoe makkelijk kinderen zich aanpassen ook aan minder leuke dingen. Een kameleon doet ook zich aanpassen aan de omgeving en daarmee is de naamgeving wel toepasselijk. En hoe kleiner het kind hoe makkelijker het lijkt voor ouders ook om met elkaar in contact te komen, een soort aaibaarheids aantrekkingskracht. Of overcompensatie omdat hun kleintje nog niet zelf de interactie aankan gaan, wie zal het zeggen.  Maar kinderen met een kaalhoofd of een donslaagje en hun ouders worden niet of nauwelijks betrokken in een koetjes en kalfjes gesprek. Daar is geen aaibaarheidsfactor? Meer een wegjaagfactor. Maar het leuke is om in de hal naast de entree te gaan zitten en te kijken naar bezoekers die weer naar huis willen en hun parkeergeld willen betalen. Mensen in het algemeen zijn kuddedieren en geconditioneerd en dat bewijzen ze iedere keer weer, tot ons vermaak. 

 

Stel je een draaideur voor met daarnaast een automaat. Je hebt in je hand je parkeerkaart en je wilt betalen om weer uit de parkeergarage te komen en zo snel mogelijk weg te wezen uit het ziekenhuis. Je stapt stevig door en je kijkt en ziet een automaat dus stop je daar in een gleuf je kaartje in. De automaat slurpt je parkeerkaartje op en je wacht op een berichtje wat je aan geld verschuldigd bent voor het gemak van de garage. Maar tot je grote verbazing gebeurt er niet wat je wenst, er verschijnt geen tekst en je kaartje komt er weer met het zelfde gemak uit als die er inging. Wat is er aan de hand? Je probeert het nog eens, kaartje omgekeerd, weer niets en dan…… Aha het is een geldwisselautomaat!!! Echt 8 van de 10 mensen doet dit! We herkennen de manier van aankomen lopen al en zeggen dan tegen elkaar;” kijk daar komt er weer een!” En 8 van de 10 keer hebben we gelijk! De echte parkeerautomaten staan buiten vlak bij de rookplekken van het rookvrije ziekenhuis en vlakbij je auto. Maar de mensen zien een automaat naast de deur en denken alleen maar aan betalen en weggaan en lezen niet de aanwijzingen. Het is zoiets als de gebruiksaanwijzing lezen, wie doet dat nou nog?  Voor het ziekenhuis ligt hier misschien ook een dubbele uitdaging. Voor nu het iets duidelijker te maken en om bij het nieuw te bouwen Maxima centrum aan de looprichting en bewegwijzering iets meer aandacht te geven. Ach het is voor ons iedere keer weer een gratis voorstelling en een tijdverdrijf voor als we op de gele taxi wachten.

  

Wachten op morgen

je kunt wachten tot je een ons weegt, maar morgen komt nooit. Want vandaag is morgen gisteren. We wachten meestal op een goed excuus om uit te stellen waar we nu geen zin in hebben. Daar hebben we allemaal toch wel eens last van. Ik betrap mij er op dat ook ik dit doe. Er staan nog genoeg dingen te doen op mijn lijstje waarvan ik er ook de nodige uitstel tot morgen.

Waar wacht je op? Ik wacht vandaag tot het drie uur is. Mijn moeder is vanochtend in alle vroegte in het ziekenhuis opgenomen voor een totale schouder prothese. Dat is een grote operatie met een hele lange nasleep. Voor de artsen is het er een van dertien in een dozijn. Voor mijn moeder is het een première en dat wil ze ook graag zo houden. Er zit ook een extra kant aan deze happening. De laatste keer dat een van mijn ouders in het ziekenhuis kwam voor een doorsnee ingreep was de afloop minder succesvol. Mijn vader overleed, niet zo zeer aan de operatie maar aan de complicaties die zich opstapelden na de ingreep. De kans van één op één miljoen dat zoiets gebeurd, maar uit ervaring blijkt dat een kans van een op een miljoen vaker voorkomt dan die van een op tien. Terry Pratchett beschrijft dit ook in een van zijn schijfwereld boeken. Voor mijn moeder is het missen van haar levensgezel nu extra hard voelbaar. Ze is nu alleen, ook wanneer ze na de operatie weer naar huis mag om te revalideren. Ze is alleen ook al krijgt ze hulp van mijn broers en van de thuiszorg. Een voelbaar gemis bij haar en bij mij en ook voor mijn broers en zussen. En dan kun je wachten tot je een ons weegt maar omkeerbaar is het niet. Nu tel ik de uren tot het drie uur is en het bezoek uur begint. Dan krijgt ze een zoen en een traan.

Wegwijzer

“weet u misschien de weg naar……?” In gedachten vul ik Hamelen in naar de gelijknamige serie uit de jaren zeventig” kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen meneer?”  En ik neurie de begintune mee. Hoe krachtig is een beeld en een woord? Je hebt woorden kunstenaars en beeld kunstenaars, sommigen kunnen beiden verrassend knap vind ik dat. Ik denk aan mensen zoals Ramses Shaffy en Herman van Veen, Toon Hermans, Rembrandt, van Gogh, Matisse, Esscher. Maar even over de kracht van een woord. Het kan je terugbrengen naar een moment uit je jeugd of iets van dichterbij. Je leest het of hoort ervan en je associeert het met een gebeurtenis uit het verleden. En hoe ouder je wordt hoe meer beelden eraan toegevoegd kunnen worden. We gaan wel selectief te werk met ons geheugen en met de opslag van woorden en beelden, geschiedenismaterialen. Om zo onze eigenheid en eigen geschiedenis te schrijven. 

Kracht krijgt het woord door de waarde die je eraan kunt verbinden. In donkere momenten van ziekte of tegenslag kunnen woorden je verder de put in helpen maar ook de andere kant op omhoog. Kunst is het om in die momenten van onmacht je te herinneren aan de momenten en woorden die je blij maakten en verwonderden. Het kunnen simpele dingen zijn als een begintune uit een tv- serie uit je jeugd. Het roept een sfeer op waar je je koestert aan knusse huiselijkheid en veiligheid. En juist ook zulke momenten zorgen ervoor dat je door de donkerste dagen heen kunt komen.

Richting hebben we allemaal nodig. Soms weten we niet welke stap we moeten zetten en in welke richting die moet gaan. Soms lijkt het pad dat we lopen een op een moeras, of een mijnenveld. Sta je in een dal en kijk je tegen de enorme berghellingen op. Waar nu heen welke stap? Welke kant kies ik? Wat zal ik tegenkomen? Heerlijk is het dan als er richtingaanwijzers zijn of eigenlijk wegwijzers. Het kan iemand zijn die je spreekt en je wijst op een website van een oud predikant. Of door signalen die in stereo tot je komen en je denkt dit kan geen toeval zijn, hier moet ik iets mee. Een oma van mijn man zei altijd;” er gebeurt niets bij geval!” En gelijk had ze, toeval bestaat niet. Ik laat me verwonderen en leiden door de wegwijzers die ik tegenkom op mijn levenspad. Dankbaar ben ik dat er zoveel mensen met mij oplopen en we elkaar zo af en toe een zetje geven in de richting die we denken dat de juiste is. Ik hoef het niet alleen te doen en toch ook weer wel. Aftastend en toetsend ga ik mijn weg met mijn rugzakje met kennis, kunde, geloof, hoop, liefde en vol vertrouwen. Soms heel lichtvoetig huppelend en dan weer sloffend maar steeds vooruit.

Open je armen om rijkelijk het goede te mogen ontvangen, laat het doordringen tot in je hart en bewaar het voor de mindere dagen.  

 

Regendruppels

  

Een citaat:

” wij zijn als regendruppels tegen het raam van een voortrazende trein geblazen, die met kleine rukjes verder kruipen; niemand kan precies voorspellen welke weg ze zullen volgen, al komen ze op den duur wel allemaal aan de rand van het glas terecht, om te vervloeien en te verdwijnen.”

W.F. Hermans

Van de hak op de tak

ik schrijf dit midden in de nacht met op de achtergrond het snurken van mijn man. Waarom nu midden in de nacht schrijven? Ik heb wat op mijn hart en ik wil het van me afschrijven. Door het late uur zal het verhaal mogelijk van de hak op de tak gaan en de zinsopbouw niet zoals je zou verwachten, maar het moet maar. Waardoor kreeg ik nu zo sterk de neiging om te schrijven? Door onder andere de film ” mijn naam is Kahn”. Een film waarin zoveel aspecten van het leven in naar voren kwamen dat ik met drie van mijn jongens er nog over nagesproken heb. En dan bedoel ik over hoe mensen reageren in grote menigten en onder dreiging, wat goed is en wat niet, wat liefde en geloof met je kan doen.

Wat wil ik dat de mensen zich van mij herinneren  wanneer ik er niet meer ben? Wanneer is een mens goed en wanneer niet? Het gaat erom wat je doet en hoe je dat doet. Geloof of ras doen er dan niet toe. God schiep man en vrouw gelijk, hij schiep geen moslim of jood of christen of iets dergelijks , hij schiep de mens naar zijn beeld.

Het enige zekere in het leven zijn de dood en belastingen. Maar dit houdt mijns inziens niet in dat de dood natuurlijk is en dat weiger ik ook te accepteren. God schiep leven niet de dood. En hoe het leven dan ontstond of het met een knal was of dat het een woord was( een woord kan trouwens ook flink knallen). Hoe moeilijk is het om te zien dat ouders, moeders hun kind verliezen. Soms zelfs als het nog niet klaar was om te leven of soms na een paar uur , dagen, weken van leven. Hoe pijnlijk is het om gescheiden te worden van dat wat je zo kostbaar is, een broer, zus, ouder, vriend of vriendin. De dood een gevecht dat als laatste gestreden moet worden alleen door jou zelf en mij zelf. Vele zijn ons voorgegaan en ooit gaan ook wij. En wat laat je dan achter?

Ik zie hoe een nabije kennis alles in gereedheid brengt zodat als hij komt te overlijden aan de strijd tegen kanker zijn vrouw en kinderen goed verzorgd achter blijven. Als ouder wil je je kind in bescherming nemen en ze de nare dingen besparen en daarom vertel je ze misschien niet alles of net iets anders. En kinderen willen hun ouders beschermen en vertellen hun ook zoveel mogelijk van de positieve dingen en laten uit liefde de minder mooie dingen achterwege. Is dit goed of fout? Die vraag is eigenlijk niet op zijn plaats, we nemen in bescherming uit liefde en liefde is irrationeel!

Het is niet natuurlijk dat er oorlogen, ziekten en dood zijn, maar ze zijn er wel. In mijn omgeving zie ik ouders die een baby van 11 maanden dreigen te verliezen aan kanker, dat is niet natuurlijk. Ik hoor van goede vrienden die ernstig ziek zijn en vechten voor lucht en leven. Ik zie ruzies in gezinnen door wraak, haat en ongenoegen en onmacht, dit is niet natuurlijk. Je leest over oorlogen en rampen, niet natuurlijk. Je weet  dat er mensen zijn die zo lijden van donkere gedachten over zichzelf of over de situatie waarin ze verkeren, niets vanzelfsprekend. De liefde overwint alles! Maar soms raak je ondanks al de liefde van de wereld toch een stukje van jezelf of in jezelf kwijt. En dan hoe irrationeel ook weet ik dat er betere tijden gaan komen en dan hoop en wens ik vurig dat het maar snel mag gebeuren, Maranatha! Ik kijk uit naar vrede en gerechtigheid! En ik kijk niet uit naar de dood, maar naar het leven na de dood.

We shall overcome, some day!

Sjaloom

(vrede wens ik u, Mijn vrede geef ik u (Joh 14)

Door de war

Wie gaat de zon verzetten? Ik las ergens dat in een zuid Amerikaans land ze ook een aantal keren hebben geprobeerd om daylight savings time( zomer en wintertijd) toe te passen, maar dat de bevolking dit niet snapte of wilde snappen. Terecht werd er opgemerkt dat je de tijd niet kunt verzetten, maar een klok wel! Morgennacht mogen we weer de klok verzetten. Ooit stelde een van de jongens de vraag :”gaan jullie dan vannacht allemaal om drie uur uit bed om de klok te verzetten?” Slimme vraag. Maar zo doen wij het niet, we maken voor het slapen gaan een rondje om alle klokken op de nieuwe tijd te zetten. Mijn besef van tijd is lichtelijk door de war of in de war, net wat je wilt. Hoe komt dat nu zo? De dagen zijn aan het lengen waardoor je in de avond niet meer aan de hoeveelheid licht af kunt meten hoe laat het is. Kan natuurlijk wel maar als je bijvoorbeeld gewend bent om als het gaat schemeren eten te gaan koken, dan moet je nu wel lang wachten voor je kan gaan koken, dan is de hoeveelheid licht geen goede tijdsaanduiding. Handiger is om gewoon op je klok te kijken en je weet hoe laat het is. Alhoewel onze antieke klok, ook wel big ben genoemd, staat wel eens stil. Dan heb je nog een uitvals plan om op een electronisch apparaat zoals bijvoorbeeld telefoon of tablet of ovenklokje te kijken naar de juiste tijdsaanduiding. Maar wat als er stroomstoring is, zoals vandaag in een groot deel van het land het geval is? Grote paniek?

Mijn huishouden kent ook elektrische apparaten, maar ik gebruik er zo min mogelijk van. Ik heb een aversie tegen allerlei apparaten waar we volgens de reclame niet zonder zouden kunnen leven, maar mij dat toch wel heel goed lukt. En dan denk ik aan elektrische messen, eierkokers, popcornmachines, sapcentrifuges, kruimeldieven, barbecues en zo nog meer. Een stroomstoring overdag merk ik vaak pas op wanneer ik de koelkast opendoe en het lichtje niet gaat branden. Dan controleer ik eerst nog het lampje en als het dan nog niet werkt knip ik de lamp aan ( die dan dus niet aan gaat) en dan pas gaat bij mij een lichtje branden; stroomstoring. Elektrische apparaten die ik liever niet wil missen zijn mijn stofzuiger, wasmachine en droger en koelkast. De droger is vooral in de winter en bij nat weer erg handig. In ons gezin is er altijd redelijk veel was maar binnen in huis geen plek om dit te drogen, waar ik nog aan toe moet voegen dat de vochtigheid van die natte was mijn longen nadelig beïnvloedt. Maar met mooi droog weer gaat de was het dak op. Daar hangt het heerlijk in de wind en zon en niemand heeft er last van. De andere apparaten spreken voor zich.

Kan de ” moderne mens” nog wel overleven als er geen stroom of water meer geleverd wordt door de nuts bedrijven? Een aantal jaren terug was er in onze regio een grote breuk in een hoofdwaterleiding waardoor een langere periode er geen kraanwater beschikbaar was. Binnen een mum van tijd waren de voorraden waterflessen van de supermarkten uitverkocht. Er braken kleine relletjes uit om een waterfles te kunnen bemachtigen. Mensen konden toiletten niet doorspoelen en de was kon niet gedaan worden. Geen koffie of thee ook niet uit een automaat want ook die heeft water nodig. Gelukkig hebben wij een regenton en konden we met dat water de wc doorspoelen. En zo pas je je weer aan. Je weet tenslotte ook dat dat het maar voor even is al lijkt het voor sommigen eeuwen te duren. Hoe doen die mensen het toch in minder bedeelde landen? Alles blijkt relatief te zijn en de kunst is omdat te beseffen en er mee aan de slag te gaan.

  

Ode aan een stofzuiger

26 Maart 2015 een hele gewone doorsnee donderdag in maart. Tenminste het begint erop te lijken. Al mijn mannen zijn aan het werk of op school en daarmee heb ik het rijk alleen. In ieder geval voor twee uur. Eigenlijk gewoon heel lekker. Hoe kun je zo een doorsnee donderdag met het rijk voor je alleen dan het best doorbrengen? 

• Met een vriendin afspreken voor koffie
• Even in de stad rondneuzen zonder een specifiek doel
• Lekker op de bank een boek lezen
• Niks
• Of je gaat schoonmaken

Dat heb ik dan weer, ik kies voor praktisch en niet voor gezellig. Ik haal de kaarten van de muur zodat er weer plaats is voor een nieuw behangetje met kaarten. Ik maak ruimte om een wandkleed op te hangen. Dit kunstwerk is gemaakt door de handen van mijn schoonoma, jaren geleden, maar nog steeds mooi om te zien en oh zo knap gedaan. 

huisvlijt

De rol van huishoudster past mij wel en toch ook weer niet. Schoon en opgeruimd vind ik wel fijn, maar het kost je zo veel moeite en voor je het weet is alles weer een gezellige rommel. De ene jongen laat zijn schoenen staan daar waar ze uit gingen. Een ander legt tas en jas snel in een hoek om vervolgens door te hollen naar de wc. Ze eten en drinken wat en laten zo een spoor na. Ik weet precies waar ze zijn geweest en wat ze hebben gedaan. Daar is geen kunst aan al lijk ik zo wel op Sherlock. Grappig is dan vooral als zij iets kwijt zijn;” mam waar ligt….?”  Dan kan ik ze meestal precies zeggen waar het ligt, volg je spoor maar terug. Alleen is dat spoor wat voor mij overduidelijk is, niet zo duidelijk voor hun.

Dertig minuten bewegen per dag. Vandaag kom ik daar makkelijk aan. Met mijn opruimwoede loop ik twee keer meer de trap op en af dan op een andere dag. En is het meezeulen van de stofzuiger al een workout opzichzelf. Maar wat een geweldige uitvinding is een stofzuiger! De voorganger van de elektrische zuiger was een rolveger. Mijn oma had er een en ik heb daar vaak mee schoongemaakt. In mijn jonge jaren ging ik met mijn broer en zusje iedere zaterdagochtend naar mijn oma toe om voor haar schoon te maken. Zij vertelde ons toen al dat als je houdt wat je hebt je vanzelf weer in de mode komt. Het is helemaal waar! De rolvegers komen nu ook weer op de markt alsof het een nieuwe super uitvinding is, terwijl ik blij ben dat er stofzuigers zijn uitgevonden en betaalbaar zijn. De uitvoering die ik heb van stofslurper is een machine met HEPA- filters en ultra licht en geluidsarm. Al heb ik over die laatste twee kenmerken wel zo mijn twijfels. Met de stofzuiger doe ik de kamer, keuken, trap en badkamer. Ja u leest het goed badkamer. Je haalt even snel de stofzuiger erdoor je haalt een borstel door het toilet en een doek over de wasbak en spiegel en je bent klaar. Voor een snelle blik is de badkamer schoon en ik neem er mijn genoegen mee. Besparen doe ik zo ook op mijn energie en portemonnee, ik hoef tenslotte niet naar een dure sportschool, want mijn workout is al klaar na een rondje schoonmaak. Lang leve de stofzuiger ! ( en de handige “luie” huishoudster) Zo blijft er tijd over voor een boek op de bank en een koek. 

Apfelstrudel

Altijd tijd voor een feestje, dat is een mooi motto vind ik zelf. Vandaag maken we er ook een feestje van. De leukemie is in remissie, het regent, de tentamens zijn goed verlopen, weer een uur scheikundeles gevolgd op school door de jongste zoon. Ik begin al met een feestelijk gevoel door plantjes op de markt te kopen voor in de tuin en op tafel. Anemonen een van mijn persoonlijke favorieten, witte-blauwe druifjes en viooltjes in een hanger en een rabarberplant, lekker nostalgisch voor in mijn dakmoestuintje van 1 vierkante meter.  Een deel van de witte-blauwe druifjes komt in een glazen windlicht op tafel te staan met wat eierschalen en andere frutsels, in een handomdraai een paasstukje op tafel. En met dat ik schrijf over feest en geluk in de kleine dingen, denk ik aan de nabestaanden van slachtoffers van de rampvlucht van Germanwings. En wij maar denken dat de dood bij ons dicht om de hoek staat, hij was ook voor hun dichterbij dan ze konden vermoeden. En ondanks dit mogen we toch ook deze dag vieren al is het met een rouwrandje erom.

bloemen houden van mensen

 Picknicken in huis is ook zo een feestje ideaal voor druilerige woensdagmiddagen. In het verleden toen mijn jongens kleiner waren deed ik dit wel eens. Een kleed op de vloer gelegd en plastic picknick servies erbij en dan je boterhammen eten of pannenkoeken net wat ik op dat moment had, heerlijk. En als bonus een keertje geen melk maar sinaasappelsap in een beker met een rietje. Geluk zit soms in heel kleine dingen.

Het Rosie project  en het Rosie effect. Via een berichtje op Facebook kreeg ik van een vriendin deze twee heerlijke e-boeken toegestuurd. Wat een feest om die te lezen! De hoofdpersoon lijkt in sterke mate op het karakter van Sheldon uit de tv- serie “The big bang theory” . Maar wat ik zo grappig vind is eigenlijk dat niet alleen de persoon met Aspererger denkt dat hij / zij altijd gelijk heeft en dat het een ander toch ook wel hetzelfde zal denken. Dit doen wij toch ook? Hoe makkelijk vullen we, ikzelf daarmee dus ook, in voor een ander. Het is een kunst om actief te luisteren naar een ander en niet direct de dotted line in te vullen. De truc is met open vragen erachter te komen wat de ander bedoelt en of die boodschap goed is doorgekomen bij de luisteraar. Het fraaie is dat de persoon in het boek door ervaring heeft geleerd dat niet iedereen zijn denkmethode op prijs stelt of op waarde weet te schatten. Als ik besef hoe deze persoon met Aspererger de hele dag over alles zo ongelofelijk nadenkt en opties en tegenopties afweegt en volgens een strak plan alles doet, dan kan ik niet anders dan denken hoe uitgeput hij moet zijn aan het einde van een dag. Maar dit is een gedachte uit mijn beleving en duidelijk niet een van hem.

Apfelstrudel zelf vers gebakken en ook nog lactosevrije slagroom erbij, feestmaal! De geur heeft zich door het huis verspreidt en lokt de jongens naar de keuken. Een grote pot verse thee erbij en de middag kan niet meer stuk. Ons project is nu om de strudel te verorberen en lekker knus binnen de tijd door te brengen omdat het buiten zo heerlijk druilerig is. Wat een zwaar leven, maar nu even niet.

 

de oven weer in gebruik

 

De gele taxi

Al vroeg op de ochtend staat de gele taxi bij ons voor de deur. Het is weer tijd voor de wekelijkse chemokuur. En iedere keer als we de gele taxi zien dan denken we ook nog even aan het gouden boekje ” de gele taxi”. Zo af en toe maak ik ook een vergelijking met het boekje . De rijstijl van de chauffeurs is nogal verschillend er zijn er bij die lijken op die van het gouden boekje;” de taxi kon heel snel wegrijden reng-drrrrr en hij kon door de bochten gieren: drrrrrr-jie-ie-ie! En hij kon heel vlug stoppen; jie-ie-ie-reng!” Maar vandaag hadden we een heel beschaafde gele taxi, rustig en kalm, keurig op tijd. 

 

Wanneer we aankomen rijden bij het Wilhelmina kinderziekenhuis dan is het toch nooit helemaal ” eigen” en toch op de afdelingen zijn we helemaal “thuis”. We kennen al het verplegend personeel bij naam en zij kennen ons. De rituele en gebruiken zijn ook helemaal routine en toch is het ongewoon. Wegen, meten, is er nog iets afwijkends gebeurt en dan aanprikken van de port-à- cath en bloed afnamen, wachten op goedkeuring en dan start chemo. Het aparte aan de chemo’s is dat de meeste een giftige kleur hebben gekregen van de apotheker. Tenminste ik neem aan dat die de kleur eraan toevoegt, het kan natuurlijk ook zo zijn dat de chemische stoffen die in de cocktail zitten voor de kleur zorgen. Het kleurenpalet varieert tussen neutraal, neongroen en fluoriserend rood/ oranje. Ik weet ook niet of de kleur iets heeft te betekenen over de toxiciteit van het goedje.

De leukemie is in remissie! Hoera! In het nagesprek hoorden we dat de uitslagen van het laatste beenmerg onderzoek positief zijn. Dit biedt nog geen garantie voor de toekomst. De enige garantie die een ieder van ons heeft is dat we ooit een keer dood zullen gaan. Alleen staat de dood bij ons wel heel erg om het hoekje en kunnen we hem bijna in hoofdletters horen praten;” ACH WEET U MIJN KLANTEN HEBBEN GEEN HAAST!”(variatie op twee thema’s Terry Pratchett en Lucky Luke). 

Je leeft bij de dag en dan niet om er maar luk raak op los te leven maar wel te genieten van de momenten die je met elkaar hebt. Bewuster zijn van dat wat we hebben. Ook als de momenten soms helemaal niet zo joepie de poepie zijn en je ervan baalt dat je kind zo ongelofelijk diep door het dal heen moet en zich zo ziek van alles voelt en bang is voor wat nog komen gaat. De kuur van vandaag was dan neutraal van kleur maar had binnen een half uur al inwerking op het gestel, je ziet gewoon de mokerslag, een energie vreter die op volle kracht vooruit staat. Daar tegenover staan de ook andere momenten dat we genieten van de zon en de wind, de eerste bloemen die hun kopjes weer boven de grond uitsteken. Een moestuintje dat gezaaid wordt en wat uitkomt, bezoekjes aan school en nog veel meer. Niets is gewoon en toch is het ook weer heel gewoon, het aanpassingsvermogen van de mens is toch wel heel erg ver gevorderd. Zou dit een overlevingsgen zijn wat we allemaal bij ons dragen?

Deze sessie komt ook weer tot een einde en wel na een uurtje of twee drie. We keren naar huis met alweer een gele taxi, heel rustig en bedaard. Ondertussen knikkebolt mijn dappere zoon in het zonnetje en schrijf ik mijn verhaal wat ook zijn verhaal is. 

 

Oud wijf

Wijf is eigenlijk een scheldwoord. Excuses dat ik het dan toch gebruik. Het zegt namelijk wel wat, als je zegt oude vrouw dan klinkt dat niet zo sterk als oud wijf, je weet ook direct dat het niet perse een oud iemand hoeft te zijn. Maar een oud wijf is meestal niet zo positief komt in de buurt van viswijf en piskijker. Over wie gaat dit dan nu, wie bedoel ik met oud wijf? Mijzelf, het gaat over mij. Na zo een kleine 36 uur op bed doorgebracht te hebben vond ik het nu wel weer tijd om er uit te komen. Stram en stijf ga ik onder een warme douche om de spieren wat te versoepelen en de spinnenwebben uit mijn hoofd te verjagen. Dan als de wasmachine zijn werk staat te doen zie ik dat er een bakplaat buiten ligt met een dikke laag aangebrand vet. Ah, de worstenbroodjes van gister!

Ik zou het natuurlijk kunnen negeren. Maar dat is te makkelijk of eigenlijk in mijn geval te moeilijk. Want zonder over de gevolgen na te denken stort ik me op de bakplaat om die eens flink beet te nemen. Dat viel opzich nog aardig mee. Maar als ik de plaat weer in de oven wil schuiven zie ik dat ook de oven er net zo aan toe is als de bakplaat zojuist. Dan mr. Muscle maar uit de kast. 

Een piep klein nadeel is dat mr. Muscle zo ongelofelijk irriterend is voor huid en longen, zelfs met de buitendeur open. Maar ik heb A gezegd en dan moet ik ook B zeggen. Dan vind ik mijzelf ook een oud wijf, die het belangrijk vind om een schone oven te hebben ondanks dat het me zo weer een dag kost om van het schoonmaken te herstellen. Geef nooit op! 

Opgeven is geen optie! Als ik lees hoe kennissen zich belangeloos inzetten voor goede doelen zoals Alpe d’huzes , duchenne heroes, vereniging Nederland Davos  en zo meer. Prachtig! Ik denk dat er nog heel veel moois gebeurt in deze wereld . Al blijkt dat niet altijd uit de krantenkoppen van de dagbladen of het NOS journaal. Mijns inziens komt dit ook doordat negatief nieuws je veel langer bij blijft dan mooi positief nieuws. Er wordt bijna overal onderzoek naar gedaan en zo ook naar deze beleving. Er is uit onderzoek gebleken dat voor een negatief nieuwtje er zeven of acht positieve nieuwtjes tegen over moeten staan om het negatieve te ontkrachten. Er staat ons dus nog heel wat te doen. Een leuk voorbeeld van positief nieuwsblad is het blad Seven days en de Kidsweek. In deze kinder/ jeugdkrant wordt het wereld nieuws verteld maar ook de leuke kleinere weetjes die de dagelijkse nieuwsbladen niet halen.  Blik verleggen en verruimen openstellen voor het goede wat er te vinden is in ieder mens en in de natuur. Soms moet je iets meer je best doen om het te vinden en soms ligt het er voor het oprapen bij. “Zoekt en je zult vinden!”