Van harte

Wanneer je weet of instinctief weet dat je voor een langere tijd iemand niet meer gaat zien of spreken, wil je zo lang mogelijk en zoveel mogelijk bij elkaar zijn. Dan wil je dat de seconden uren duren en dat er een week in een dag zit. Als mensen je ter harte gaan dan wil je tot het uiterste gaan. Je bent dan 'begeistert' helemaal vol van de liefde voor een ander. Het gaat van harte.
Van harte is ook een innig en intensief gevoel. Het is alsof je je hoofd tegen de borst van een ander aanlegt en de hartklop kunt horen en voelen. Dichterbij kan niet. Een levend bewijs van liefde. Een omhelzing. Van harte van een ander houden gaat dieper dan tijd samen met elkaar doorbrengen. Je wilt het beste voor lijf en leden en ook voor hart en ziel. Eenheid nee, heelheid. Wat een gaaf beeld werd er vanochtend geschapen voor mijn ogen. Het geeft mij weer energie om door te kunnen. Ik leef in de wetenschap dat er een levende god is. Die heeft mij omhelst en ik heb de hartklop gevoeld en gehoord. Mijn hart loopt over. Ik wens mijn medemensen ook dat gevoel van hartelijkheid toe. Het gevoel dat je ertoe doet al ben je maar een speldenprikje in het heelal. God wat een feest !

Het is allemaal familie

Vandaag was het een familiedag. Een dag gevuld met mensen van dichtbij en soms iets verder, maar altijd in ons hart. Ja het is een gevulde dag, maar er waren ook lege plekken. Zo voelbaar en tastbaar aanwezig in afwezigheid. Vandaag vierde mijn moeder haar verjaardag; 79 jaar!

Het is al het derde jaar zonder mijn vader. Ik zei vandaag tegen een van mijn zussen dat het niet went en toch is al wel een wat vertrouwder beeld geworden. Geen vader als je thuiskomt. Ik mis hem vaak en meestal op de meest onverwachte momenten. Maar op dagen zoals deze wordt hij ook erg gemist. Maar we misten ook een nichtje. Vorig jaar zat ze nog naast de jarige jet. Vandaag zat haar moeder op die plek alsof ze van plekje hebben gewisseld. Het was haar plekje en nu vindt ik het terecht dat dit plekje aan mijn zus behoort. Een zus in het buitenland wordt ook gemist maar op geheel andere manier. Zij is nog in het land der levenden en heeft via de techniek ook een beetje mee-gefeest. Gelukkig is er niet alleen gemis. We lachen om de jonge poes die gaten vult met capriolen. Die harten steelt. De neven de nichtjes ze waren er net als mijn broers en zussen zelfs een achterkleinkind was erbij. Hoe mooi om te zien dat mijn moeder genoot van al haar nageslacht. Daar kan geen ander cadeau tegenop. Familie is waar het hart vol van is, daar waar het dna zit en het bloed kruipt. Familie is een dynamisch geheel zelfs als het plaatje niet compleet is.

Feestje

Het is weer tijd voor een klein feestje. Vandaag was de maandelijkse controle bij de oncoloog aan de beurt. Iedere keer geeft dat toch weer de nodige kriebels vooraf. 'Zal het allemaal nog goed gaan?' Dat is toch de hoofdvraag die blijft op de achtergrond meedraaien en op deze dagen speelt het de hoofdrol. De afspraak-tijd was al drie keer verschoven en zelfs vandaag werden we er nog over gebeld dat er toch weer iets gewijzigd was.

Het ritueel is al helemaal bekend. Melden bij de balie van het prinses maxima centrum om dan vervolgens in de infectiekamer opgehokt te kunnen worden tot nader order. Vandaag zaten we er wel vier uur. En die uren duren best lang. Maar ook daar zijn we op ingesteld. We nemen eten en drinken en een spelletje mee. Net als de iPad, zo kunnen we beiden nog even wat werk doen. Ik mijn redactiewerk voor de VOKK. Reinier heeft informatie opgevraagd voor een vakantie met de VOKK. Het spelletje Rummikub heb ik dan traditiegetrouw weer gewonnen. Het bloedprikken ging niet echt soepel. Alle vingers zijn aan de beurt geweest en in plaats van twee buisjes zij het er wel zes geworden. Ik houd mij dan heel erg in. Ik zeg stilletjes tegen mijzelf; "je bent nu als moeder hier. Je bent niet aan het werk!" Maar dat is wel lastig om een ander zo te zien prutsen met het lijf van je zoon. Maar goed als dan de uitslagen maar beter zijn, dan vergeef ik ze dit geklungel wel. De leukemie is onder controle dus daar is de reden voor een feestje. Jammer is wel dat er andere zaken reden tot ongerustheid geven. Zo lijkt het dat de lever weer iets onrustig is. Dit zou ook de misselijkheid in de ochtend kunnen verklaren. Maar ook daar is nog niet een duidelijke oorzaak gevonden. Volgende week horen we hoe verder. Dan is er op de achtergrond overleg geweest met maag-darm- lever artsen en voor de andere kwestie ook met een uroloog. Het feestje is op gepaste wijze gevierd, met een broodje kroket in het restaurant van het WKZ. Een keer zondigen met een vette hap is geoorloofd op zo'n feestje. Vanavond gaat Reinier weer naar de sleutelclub verder werken aan zijn skelter-project. Ook zo leuk! Zo is er iedere keer wel iets om naar uit te kijken. Het geeft net dat beetje 'jeu' aan het leven.

Overstijgen

Ik weet al zo lang als ik kinderen heb, dat ze geweldig zijn! Sorry kan ik nu niets meer aan doen . En dat wil ik ook niet. Ze zijn precies zoals ze mogen zijn. Ze zijn bovenal mijn trots. Vandaag werd ik gewoon weer eens overtreffend getroffen door de liefde en bedachtzaamheid, zorgzaamheid van mijn kind. Ik kreeg vandaag een bon om een ballonvlucht te maken.

Voor mensen die mij kennen die weten dat dit al tijden op mijn ongeschreven lijstje staat om eens te willen gaan doen. Maar ja er zijn ook redenen om het niet te doen. Geld is er een van. Maar mijn kind heeft bedacht dat er nu wel te veel tegen heeft gezeten en dat er wel eens iets leuks tegenover mocht komen te staan. Om het moeilijke te overstijgen. Zo stond er in het begeleidend schrijven. Wat een warm gebaar. Letterlijk overstijgend.

Ja er zit nogal wat tegen de laatste tijden. Maar toch voel ik mij nog een gezegend mens. Ik heb de liefste zachtaardige intelligente kinderen die ik mij maar kon wensen. (Al waren ze het niet dan vond ik het toch zo!) geen kwaad woord over mijn kinders. Als ik iets verder buiten dat kringetje kijk dan zie ik daar ongelooflijk veel mooie mensen die ook steeds weer klaar staan om bij te springen waar nodig. Om gewoon er even te zijn, even op de koffie tussen alle drukte van de gekte van de dag door. Een berichtje op de juiste tijd en plaats. De juiste snaar geraakt. Het mooie hoeft niet in grote dingen te zitten. En er is geen weegschaal tussen de voors en tegens die je overkomen. Het gebeurt en je moet het ermee doen…of niet. Steigeren en protesteren maken niet dat de omstandigheden verbeteren. Ze maken wel dat je mensen van je wegduwt. Dat je niet meer ziet wat er echt toe doet. Het is niet makkelijk om de juiste weg te vinden, soms of meestal struikel je er meer over dan dat het een zekere tred in de juiste richting is. Ik weet niet van te voren welke stap ik nu weer zal zetten. Ik weet wel dat ik de stappen zet met heel mijn hart en ziel. En ik hoop dat ik ze niet alleen hoef te zetten.
Mijn zoon gaf mij niet alleen een mooi kado, een reis in een luchtballon. Hij gaf mij zijn liefde en aandacht dat was zijn grootste kado aan mij, onbaatzuchtig. Geweldig dankbaar ben ik en een ongelofelijke boffert.

En nu….?

En hoe is het nu aan de Dahliastraat? Is het alweer toegankelijk voor omstanders om dichterbij te komen zonder je hoofd eraf gerukt te worden? Ik geloof het wel.
Gistermiddag ben ik met mijn oudste zoon en de hond Frey naar het strand geweest. In een ontzettende donkere regenbui reden we erheen. Maar met dat we bij het strand arriveerden kwam ook de zon. Wat is dat een goed medicijn. Lekker de wind in je haren en de zon op je gezicht. Banjeren over het strand met een hond die zijn plezier niet op kan. Prachtige vergezichten. Lekker keuvelen met zoonlief. Bijkomen op een terras en dan weer dezelfde weg terug. Uitmuntend!

Vandaag voel ik mij onwerkelijk, machteloos. Als een bijstaande kijkend naar een ongeluk en niet bij machte zijn om in te grijpen. Zoiets. Verlamt en toch ook weer niet. Het leven gaat door. En zo hoort dat ook. Maar het voelt ook wel weer gek. Het is maar een operatie die is uitgesteld. Er is niemand doodgegaan. Maar het is al wel de tweede keer dat het allemaal niet door is gegaan in nog geen twee maanden tijd. Ik geloof bijna niet meer in een derde keer. Daar gelooft toch bijna niemand meer in? Misschien moet ik maar aanvaarden dat die rug een 'liability' is. Een zeker risico een minder sterk punt in mijn lijf net als mijn longen. Gewoon een beetje doorbijten en net doen alsof het er niet is? Geen optie geloof me. Maar wat dan? Ja ik ben alweer aan de telefoon geweest op zoek naar antwoorden. Ik heb ze alleen nog niet gevonden. Geef het de tijd, maar ja hoeveel tijd? Ik vind de tijd maar genadeloos hard en niet in mijn voordeel. Nog niet. "Misschien is het wel ergens goed voor dat dit nu gebeurd!" Heb ik al horen zeggen. Ik weet niet met wie die gesproken heeft, maar daar geloof ik niet echt in. Dus ja zo is het nu aan de Dahliastraat. Nogal onduidelijk maar wel minder ontvlambaar tot op zeker punt. Gedane zaken nemen geen keer! Tsja daar moet ik het dan maar mee doen. Gelukkig is er morgen weer een dag. Ik hoop dat de zon morgen gewoon weer opkomt. Dan maken we morgen een vreugdedansje. Gewoon omdat ook dat kan.

Razernij

De razernij is terug gebracht tot redelijke proporties. Maar het vlamt zo nu en dan nog even op tot een vuurtje. En alle lieve reacties blussen mijn vlammen. Sommige doen het alleen weer een beetje oplaaien. Waarom is mijn huisarts die mij behandelde voor de vasculitis en de huisarts van de hap niet zo beleefd geweest om ook mij te informeren dat je met deze dingen niet geopereerd gaat worden. Ja natuurlijk had ik dat ook kunnen weten. Maar ik sta, stond in de GO-modus. Alles was erop gericht om eindelijk van die rotpijn in mijn rug en been af te komen. Ik zou en moest worden geopereerd. Maar nee. “We sparen dit fragiele vrouwtje” zal dat het zijn wat er gedacht werd? Ik weet het niet. Ik ben boos. Verdrietig ook. Dan speelt alle reden niet meer mee. Mijn verstand had ik bij het betreden van het ziekenhuis uit gezet zoals van iedere patiënt verwacht wordt te doen bij binnenkomst. Je krijgt je naamband met geboortedatum en serienummer en je heet voortaan die mevrouw in bed drie op kamer zeventien. Ja die met die wond aan haar arm. “T is toch wat komt nu al voor de tweede keer voor niks!” Nou kijk maar uit want die mevrouw van bed drie is laaiend. Het bandje was snel af. De koffer weer gepakt en vervoer geregeld. Ik ging naar huis.

En de dag erna suddert het nog na. De ontgoocheling. Echt wat een mismaakt toneelstuk is dit waarin ik speel. Ik wens een andere rol! Een rol waarin het nu eens wel goed gaat met de damnsel in distress. Een verhaal met een goed einde. Of slot van de acte. De slotact mag nog wel even wachten. Dussss…. hierbij heb ik mijn wensen kenbaar gemaakt ik verwacht dat ze gehonoreerd zullen worden. Dat mag toch wel voor een keer? 

PS ILoveYou

Nog even( bevat schokkende beelden)

Soms zou ik nog wel eens even om een hoekje willen kijken. Dat je in een huis zou lopen met veel deuren en achter iedere deur zit een mooie herinnering. En steeds wanneer je er behoefte aan hebt kun je de deur even op een kier zetten en om het hoekje kijken. Als een indringer in een andere wereld. Als een museumbezoeker kijkt naar de schilderijen zo in het leven van de ander. Maar we leven niet in zo’ n huis met veel kamers. We mogen het doen met de herinneringen die we hebben en die we iedere dag (op)nieuw maken. 

Nog even en dan begint mijn ziekenhuisopname. Ja ik kijk er naar uit en ik zie er tegen op. Straks stort ik ter plekke in, gewoon omdat het kan. Maar eerst nog even…gisteravond was ik al even op de HAP. Frey en ik waren in botsing gekomen, zijn tanden tegen mijn arm. Ik verloor het. Een gapend gat met spuitende wond. Snel dicht drukken en naar de huisartsenpost bij het ziekenhuis.(toch handig dat die er nu nog zit) vier hechtingen later en een tetanusinjectie verder was mijn avond ook weer om. Vandaag stonden er nog allerlei klusjes op de rol. Afspraak met Reinier in de Hoogstraat , bezoekje aan de dierenarts om de hechtingen van Frey weg te laten halen. Zelf nog naar de huisarts ivm mijn snel groeiende beenomvang met rode kleur. “Laat ze daar ook gelijk maar even naar kijken als u toch wordt opgenomen!” Ja zo kan dat ook. Mijn koffer staat gepakt. De lijstjes zijn zo goed als afgevinkt. Nu nog mij zelf overgeven in de handen van de zorg. Mij toevertrouwen aan die ene die het al regeert. Ik moet mij schikken in de rol van patiënt. Het houdt niet in dat ik zelf niet meer hoef na te denken of niet verantwoordelijk ben. Wel dat ik niet alles zelf kan. Nu is het de beurt aan de zorgprofessionals. Al vond en vind ik mijzelf ook wel een aardige professional in zorgen.

De dagen vieren

Niet iedere dag is het feest. Niet iedere dag is er een om in te lijsten. Maar iedere dag is er een om te vieren. Vieren dat er leven is met al zijn ups en downs. Ik heb het geleerd dat het leven niet vanzelf sprekend is. Daarom is iedere dag er een om te vieren. Soms ingetogen soms uitbundig. 

Maandag was het de geboortedag van Reinier die we vierden. Zaterdag hadden we al een feestje gegeven. Maar de dag zelf doen we de cadeaus geven op bed. En ook toen was er taart. Nee niet in bed. In de avond kwamen mijn zus en zwager op visite, ze waren zaterdag net van vakantie terug gekomen. Gelukkig had ik een vooruitziende geest en had ik in de ochtend gebakjes gehaald met twee extra. Reinier heeft de afgelopen dagen heerlijk gelijk van zijn cadeaus kunnen genieten. Dat is dan weer een voordeel als je in de vakantie jarig bent. De LEGO is mega. Er wordt bijna onafgebroken gebouwd. Super fijn.

Mijn operatie en opname komen nu dichterbij. Ik werd gister nog gebeld door de secretaresse van de neurochirurg. Bij mij schoot de stress er gelijk in. “Als dat maar goed gaat!” Het was goed dat ze even belde, er zijn gelijk een aantal zaken recht gezet en vastgezet. Vrijdagochtend wordt ik patiënt in het Antonius ziekenhuis te Leidse Rijn. Er zijn nog kweken afgenomen en als die negatief blijken dan wordt ik in de maandagochtend geopereerd. Anders wordt het eind van de middag. We zien het wel. Ik kijk er naar uit en zie er tegen op. Ik geef mij er maar aan over. 
Toon Hermans – Dit is een plek om lief te hebben

Ik denk wel ’s zal ik ’s wat denken?

Maar dan denk ik alles is al gedacht

En ik denk wel ’s zal ik ’s wat zeggen?

Maar dan denk ik alles is al gezegd

En ik denk wel ’s zal ik ’s wat doen?

Maar dan denk ik alles is al gedaan

Maar als alles is gedacht en gezegd en gedaan

Wat is dan nog de zin van je bestaan?
’t Is de liefde, de liefde, de liefde

’t Is de liefde die altijd weer zingt

’t Is de liefde voor duizenden dingen

Voor alles wat ons omringt
Dit is een plek om lief te hebben

Een plek en een land om lief te hebben

Een land en een wereld om lief te hebben

O er is zo veel
Dit is een uur om lief te hebben

Een uur en een dag om lief te hebben

Een dag en een leven om lief te hebben

O er is zoveel
Daar is een kind om lief te hebben

Een kind en een vrouw om lief te hebben

Een vrouw met een man om lief te hebben

O er is zoveel
Daar is een bloem om lief te hebben

Een bloem en een berg om lief te hebben

Een berg en een zee om lief te hebben

O er is zoveel
Zonder de liefde heeft alles geen zin

Dan ben je zo arm als de straat

Maar bij de liefde ligt het begin

Nooit is het te laat
Want dit is een plek om lief te hebben

Een plek en een land om lief te hebben

Een land en een wereld om lief te hebben

O er is zo veel
Dit is het paradijs

We hebben het paradijs in eigen hand

Maar we kunnen het niet laten

Elkaar af en toe te haten

En dan steken wij ons paradijs in brand
Maar dit is een plek om lief te hebben

Een plek en een land om lief te hebben

Een land en een wereld om lief te hebben

O er is zo veel
Er is zoveel!

Toon Hermans

Voorpret

Vandaag hebben we voorpret. Reinier hoopt maandag 19 te worden, maar vandaag hebben we het alvast gevierd. Het jammere van in juli jarig zijn is dat er veel  mensen op vakantie zijn. Maar toch viere we de verjaardag uitbundig gewoon. We hebben alvast voorpret op het echte jarig zijn. Opa, oma en oma en een neef zijn op bezoek gekomen. Taart, slingers, ballonnen, chips en nog meer lekkers en kadootjes. Geloof mij ondanks dat er niet veel mensen zijn gekomen is hij heel erg jarig. 

De afgelopen jaren waren de feestjes niet altijd feestelijk. Twee jaar terug kreeg hij op zijn verjaardag een bloedpatch, geen feestje. Er was toen wel veel visite maar het feestvarken ontbrak toen zelf. Er werd toen gebarbecued gekletst en gedaan en Reinier heeft achteraf de kado’s uitgepakt toen iedereen alweer naar huis was. Wat wel geweldig was was de komst van Frey en de serenade van de harmonie de  vriendschap. De krant, veel kaarten en een cheque voor een gratis vakantie.  Vorig jaar was hij ternauwernood aan de dood ontsnapt. Dat was het grote kado! Dit jaar ….. dit jaar is bijna gewoon. En de dag sluit ook nog eens heerlijk af. Zijn trouwe vriend vanaf de lagere school is ook op visite gekomen. Lekker samen met de broers aan tafel spelletjes spelen en kletsen. Ik geniet op gepaste afstand. Mijn kinderen worden groter. Hoe mooi is dat om mee te mogen maken. Ondanks de grote tegenslagen de ondenkbare dieptepunten mogen we nu ook deze momenten delen. Ik hoop en wens dat er vele mooie momenten kunnen volgen. Ik wens mijn kind en alle kinderen waar ook een mooie gezonde toekomst toe. 

Gouden rand

Deze dag heeft een gouden rand. Wat begon als een doodgewone vrijdag eindigde in een super vrijdag. Ik zal het proberen onder woorden te brengen. Vanochtend heel vroeg werd ik eerst wakker met hevige hoofdpijn, mijn holtes zaten barstensvol vol. Een remedie is om dan te spoelen en veel pijnstillers in te nemen en te slapen. Dus dat heb ik gedaan. Daarna werd ik rond negen uur wakker en heb ik een stoomdouche genomen. Kijk daar knapt een mens van op. Jammer dat het buiten regent maar hier binnen schijnt de zon. De routine van iedere dag loopt als vanzelf . De een of de andere dag wordt er weleens iets aantoegevoegd of bijgeschaafd maar de grote lijnen zijn hetzelfde.

De toevoegingen aan deze dagen maken dat deze dag goud opkleurde. In de middag was er een meneer die een sportrolstoel heeft aangemeten bij mijn jongste zoon. De kleuren van het frame mocht hij zelf kiezen net als de kleur van de banden. Jawel de banden zijn ook gekleurd. Reinier koos rode banden. De sportrolstoel word in bestelling genomen en dit gaat drie maanden duren voordat hij geleverd gaat worden. Maar we hopen met de herfstvakantie dat hij vanaf die tijd in een eigen stoel kan hockey spelen. Zo daar wordt aan de toekomst gewerkt. 

En dan de avond, die mij zo ontzettend veel plezier, nee dankbaarheid geeft. Reinier had in de zomer van de sleutelclub Kamerik een beugel voor aan de rolstoel gekregen. Met die beugel kan hij weer trommelen. We waren uitgenodigd om nog eens een keer te komen kijken wat erop een club avond allemaal gebeurd. Vorige week hebben we dat gedaan. Het mooie was dat Reinier gelijk al enthousiast was geworden. Hij heeft gelijk zoveel ideeën gekregen wat hij allemaal zou kunnen gaan doen. Dat was al een kado opzich. Vandaag heeft hij zich ook echt ingeschreven als lid bij de sleutelclub. En hij is gestart met een mooi project; de skelter vanuit zijn jeugd weer restaureren. Deze skelter heeft mijn oudste zoon gekregen toen hij vier werd van mijn oom. Het was een skelter uit de familie die naar de volgende generatie doorging. En nu na jaren in de tuin gestaan te hebben wordt deze weer nieuw leven ingeblazen. Dat is de bonus. Maar het aller allermooiste is om mijn zoon zo bezig te zien samen met anderen werken aan een ‘gewoon’ project. Lekker sleutelen, vies worden, praatjes maken en gewoon kind zijn. Het is alsof er niets gebeurd is. Nou ja niets, hij kan niet zo lang staan en heeft een rolstoel en krukken nodig, maar ze vallen weg zodra hij bezig is met zijn sleutelwerk. Maandag hoopt hij ondanks alles negentien jaar te worden. Voor mij is dit het mooiste kado! Vandaag is een gouden dag. Ik lijst hem in mijn hart.