Opgeladen

Wanneer ik in de avond naar mijn bed ga, leg ik mijn telefoon aan de oplader. Bij het wakker worden geeft het beeldscherm aan; 100% opgeladen, zo die kan er weer een ruime dag tegenaan. Als er op mijn voorhoofd een schermpje zou zijn wat zou die dan aangeven wanneer ik opsta? Hoeveel procent ben ik dan opgeladen? 

 Ik voel mij zeker over het algemeen genomen niet 100% opgeladen, hooguit vijftig procent en dat is denk ik zelfs veel. Dit geeft dus aan dat ik tijdens mijn slaap niet voldoende oplaadt voor de dingen die komen gaan in de dag volgend op de nacht. En toch hobbel ik verder en doe mijn ding. Ik laad mij gedurende de dag ook op, al is het soms maar voor even. Vanmiddag ben ik heel even samen met mijn oudste zoon door het natte weer en de wind naar de stad geweest om prullaria te kopen voor Sinterklaas op de zwemclub. Kijk daar kikker ik van op, gezellig een beetje neuzen en keuvelen. Het is leuk om iets voor een ander te verzinnen om kado te geven. Mijn metertje slaat uit naar zestig procent opgeladen. Natuurlijk kost het me ook iets, maar ja; alle waar naar zijn geld, je krijgt alleen nare dingen voor niets. Oliebollen, chocomelk, kaarsjes aan en de verwarming iets hoger, en je ziet me opladen. 

Iedere nacht aan een stekker kan natuurlijk ook, maar ik houdt het toch maar bij de analoge versie; slapen, eten, familie, warmte en zo nog meer van die opkikkertjes. Het zijn de kleine dingen die het hem soms doen en daar profiteer ik groots van, overdag en in de nacht. 

Alert en waakzaam

Sinds enige weken staan er matrixborden bij de in en uitgangen van de stad Woerden. Op deze borden is in verlichte bewoording te lezen dat je huis en inhoud niet veilig is, tenzij je waakzaam en alert bent. Het is bijna de slogan van de politie zelf, dienstbaar en waakzaam. Zijn wij mensen wel zo alert en waakzaam moet het niet eigenlijk zo zijn dat je de ander net zo kunt vertrouwen als jezelf? Of geldt hier de regel: wees vertrouwd maar vertrouw niemand.

Gisteravond half elf, het is donker, nat en er staat een flinke woei. Ik laat onze hond uit, uit de achtertuin, door het gangetje naar de straat aan de voorkant om naar het gras, de hondenuitlaatplek te lopen. Staat er een poort open bij het hoekhuis, wat momenteel even niet bewoond wordt. Frey staat alert en is waakzaam, maar ik heb het koud en nat en wil weer naar mijn warme huis en bed, dus we lopen verder door mijn aanmoediging met een hondekoekje. Vanochtend loop ik hetzelfde rondje en kijk ter controle of het hek bij de buren weer dicht is. Tot mijn grote verbazing zie ik twee ramen open staan, ik denk ‘ dat is gek er woont nu niemand!’ Maar ik doe mijn rondje met Frey verder vervolgen. Op de terug weg kom ik toch even terug om nog eens beter te kijken en zie dat de ramen niet zomaar open zijn, maar er echt sporen van inbraak zijn. Ze hebben echt wel een koevoet gebruikt en zijn niet zachtjes te werk geweest. Thuis gekomen vraag ik of mijn man ook eens kijkt en de politie wil bellen om de inbraak te melden. Na vijf minuten staat er een patrouille wagen met bijbehorende agent voor de deur. Alert en waakzaam doet hij navraag en onderzoek ter plekke. Je maakt zo nog eens wat mee in een doorsnee gemiddeldste stad van Nederland. Onze Frey had het gisteravond dus toch goed in de smiezen, maar het baasje was niet meer zo alert. Dus de moraal van dit verhaal ; vertrouw jezelf en een ander maar blijf alert.

  

Geen zin

Ik heb geen zin! Ik heb eigenlijk wel zin, maar dat is in lekker niksen, beetje rommelen in huis en spelletjes spelen, thee drinken, lezen, haken. Maar ik ben opgevoed dat je niet zomaar midden op een vrijdag kunt gaan zitten niksen, alleen maar omdat je geen zin hebt. Als je geen zin hebt, dan maak je maar zin! Maar ik heb er ook geen zin in om mij aan die regel te houden, ik lijk wel een puber. Stiekum doe ik nog wel een klein beetje; een klein wasje in de machine, stofzuigen, hond uitlaten en het eten voorbereiden. Verder zit ik lekker te niksen. Je zou kunnen zeggen dat ik me verveel, maar dat is nu juist niet zo. Ik ben heel druk met niets en dat is best vermoeiend. Maar dit is net zoiets als de kip en het ei, wat was er nu eerder? Was ik al moe en doe ik daarom niets en heb ik er geen zin in. Of doordat ik geen zin heb en niks doe dat ik moe ben? Het is mij om het even.  

 Om al wel een beetje in winterse sferen te komen heb ik al wat spul opgezocht om de kamer te versieren. Zondag is de eerste advent en daarom hangt nu alvast mijn ster voor het raam, een beetje licht in donkere dagen, of je er nu zin in hebt of niet. Ook mijn adventskalender, een waslijn met allemaal zakjes, genummerd van 1-24 eraan. De zakjes zijn nu alleen nog maar gevuld met lucht, maar het ziet er wel grappig uit. Met dat ik het ophang denk ik eraan dat het nu nog maar een maand is en dan begint 2016 al. De tijd blijft me verbazen….waaaat het is al tien over half vijf!!! Ik ga snel stoppen met dit verhaal, ik heb een belofte gedaan om pannenkoeken te bakken voor de zwemclub. Dus zin of geen zin, nu is het pannenkoekentijd! 

 

A sociaal

Vandaag ben ik heel asociaal sociaal geweest. De ochtend begon met een bezoek aan het pakhuis van de Sint. Met gevulde tas kon ik weer huiswaarts keren en heb ik zo alvast wat voorwerk gedaan voor pakjesavond. De volgende op mijn route was het bezorgen van een winters setje. Met warmte ontvangen en lekker de tijd genomen om eens te doen waar dames goed in zijn, praten en luisteren. Tussen de druppels door een rondje gelopen met Frey. Mijn jongste kanjer uit school gehaald en samen een bezoekje gebracht aan het lokale tuincentrum, om meer verrassingen te kopen voor 5 december. Een hapje een drankje en dan door naar de volgende sociale afspraak. Even om een hoekje kijken bij een mede longpatiënt en stadsgenote. Ze heeft de pech om in korte tijd voor de tweede keer te zijn opgenomen. Wanneer je zelf de ervaring hebt van het liggen in een ziekenhuisbed dan weet je uit die ervaring dat afleiding door bezoek erg fijn kan zijn. De dagen in een bed beginnen al snel op elkaar te lijken, alleen het eten verschilt per dag. Het ritme van; pillen delen, eten en drinken rondjes, controles die gedaan moeten worden en de dames die een krantje rondelen, iedere dag als klokwerk. Wanneer je niet al te beroerd bent dan kun je uitkijken naar de afleiding van nieuws van buiten. Even een ander praatje dan over pillen en pijncijfers en afspraken. Een klein beetje gewoon leven maar dan buitengewoon in het ziekenhuis. Ik mocht weer naar huis, ben gelukkig geen longarts tegen gekomen, ,je weet het anders maar nooit. Straks houden ze je nog er was tenslotte nog een plekje vrij. Als afsluiting van de dag op de koffie bij de kynologenclub, Frey mag een stapje na zijn examen dan wel te verstaan.

Al met al een asociaal sociale dag, heerlijk! 

 

Wat te doen

Het is grijs en nat en koud, wat te doen? Er is altijd wel iets te doen, maar met zulk weer kun je een aantal activiteiten schrappen. Lekker buiten een ommetje maken, no way, tenzij je goede kleding aantrekt en dan is het verfrissend en rustig buiten. Hoewel rustig, het waait en druppelt,  je ziet de mensen voortsnellen om maar niet te lang buiten te hoeven zijn. Een koude wind, guur weer ; zeg ik tegen mijn jongste zoon als we terug rollen naar de auto. ‘Nee het is een koud klimaat!” Zegt hij dan als antwoord . Maar ik heb nu vooral last van de koude. 

 Het wekelijkse bezoek ging redelijk vlotjes, met ruim twee uur stonden we weer bij de parkeerautomaten. Terwijl mijn zoon werd vermaakt heb ik mij zelf vermaakt door te blijven haken. Deze keer is het een uiltje, Jip. Mijn zus had een patroon in het Engels gevonden, maar kan zelf niet zo goed haken en al helemaal niet Engels haken. Dan is het handig als je iemand weet die dat wel kan en wil. Dus een heerlijk te doen werkje tijdens het lange wachten in een lekker warm ziekenhuis. Ze wilde er wel acht hebben van deze gezellige uiltjes, dus nog zeven te gaan. Nog een week van zulk weer en de familie uil is klaar. En wat te doen daarna…?  

 

Maandag morgen blues

Het is weer maandag, een dag die heel koud begon. Vanuit mijn warme bedje kon ik al voelen dat het koud was door het gekrab van autoruiten. Het liefst draai ik mij dan nog een keer om, maar helaas er wordt nog iets meer van mij verwacht. Nadat we vorige week voor het eerst in tijden niet op maandag hebben geprikt vandaag maar weer eens wel gedaan. Vorige week gaf de port a cath dan ook geen bloed terug en dat willen we nu voor zijn. Het bloedbeeld is naar verwachting mooi gedaald. Hoe gek klinkt dat eigenlijk, de waarden die voor een gezond mens te laag zijn, zijn voor mijn zoon en zijn behandeling juist goed. Ik ben even op mijn fiets heen en weer gereden om het materiaal af te geven en te verwerken tot uitslagen. Maar ik deed het niet voordat ik eerst de zolder op ben gegaan om wanten en sjaals tevoorschijn te toveren. Brrr 

 ‘He kijk nou een nieuw koffiezetapparaat!’ ” ja joh, die staat er al twee weken, was dat je nog niet opgevallen?” Nee voor mij is die nieuw, aan werken kom ik de laatste weken al helemaal niet toe. En nu was ik er alleen maar heel even, even ruiken aan hoe het ook alweer was, of is. Gewoon even tussen mijn collega’s aan de koffie. Het geeft mij een dubbel gevoel, ik voel mij er thuis en ik sta er buiten. Mijn leven staat al een jaar lang op zijn kop, maar de rest van de wereld draait daar omheen ‘gewoon’ door. Een beetje een blues gevoel overvalt me wanneer ik weer in de koude terug naar huis en haard fiets.

Het is weer maandagmorgen, dat er maar velen mogen volgen.

Eeuwig is like forever

Er zijn dingen die een eeuwigheid lijken te duren, bijvoorbeeld wachten op de nieuwe dag die gaat beginnen wanneer je niet kunt slapen. Wachten op een bus of trein kan een eeuwigheid duren. Vandaag is het in de protestantse kerken eeuwigheidszondag. Het is zoiets als Allerheiligen en Allerzielen bij de rooms katholieken. Maar de protestanten lijken niet uniform te willen zijn aan de papen dus hebben we een andere traditie. Deze dag is de laatste zondag van het kerkelijk jaar, wat eigenlijk wil zeggen dat de nieuwe cyclus weer begint. Kerst, Pasen, Hemelvaart, Pinksteren. Op deze dag herdenken we met elkaar de mensen die in het voorgaande jaar zijn gestorven, het tijdelijke met het eeuwige hebben verwisseld.

De eeuwigheid is iets wat iedereen op zijn of haar manier wel bezig houdt. Voor de een iets om tegenop te zien en voor de ander om naar uit te zien. Het is maar hoe je de kleurplaat inkleurt. Als je aan een kind vraagt hoe de hemel eruit ziet zullen velen van hen een prachtige plek beschrijven, met hun lievelingseten, -dieren, -kleren, een grote speeltuin een paradijsje zonder rottigheid. Ik heb eens iemand horen zeggen dat hij tegen de hemel op zag omdat hem verteld was dat er altijd gezongen werd en hij had een gruwelijke hekel aan zingen. Maar niemand weet echt hoe een hemel of de eeuwigheid eruit zal komen te zien voor hem of haar. En dat kan beangstigend zijn, de meesten van ons willen grip hebben op het leven en ook op het leven na de dood en dat is iets wat we niet hebben, grip op de eeuwigheid.

Een eeuwigheid in vrede en vrij van ziekte, gaat dat niet vervelen op den duur? Een eeuwigheid duurt wel heel lang . Ik hoop dat de eeuwigheid nog even op zich laat wachten, al wil ik al wel een beetje hemel op aarde. Vrede, gerechtigheid,  gezondheid wie wil dat nu niet, al moet je er een eeuwigheid op wachten.

  
Een mobius ring is ook oneindig, je kunt er een eeuwigheid over doen om bij een einde te komen. In de computer en ICT wereld noemen ze zoiets ook wel een loop. Nu lijkt mij het alleen dat de eeuwigheid er niet op zal duiden dat je vastloopt, maar juist bevrijd wordt uit waar je in vast zat. Het is een kwestie van perspectief. 

Vorig jaar

Vorig jaar schreef ik op deze dag het volgende:

Vandaag 57 jaar geleden beloofden mijn vader en moeder elkaar trouw in ziekte en gezondheid in voor en tegenspoed, tot de dood hen scheidde op 21 augustus 2014.

En nu een jaar later is het nog steeds een vreemde leegte die aanwezig is in ons leven. Zo is de leegte in de stoel waar mijn vader altijd zat. De stoel staat leeg in het huis van mijn moeder. En toch is hij vol, vol met de afdruk, de herinnering aan mijn vader. Ik ging er bij zijn leven al nooit in zitten en vind dat nu nog meer ‘heilige’ plek, die ik niet wil betreden. Een jaar later en de scherpe kantjes van het gemis beginnen er af te gaan, mede doordat er zoveel andere zaken mijn leven in beslag nemen. Voor een overlijden van een ouder kun je je niet indenken hoe dat zal voelen, of je de persoon zal missen en hoe dat zal zijn. Het gemis is ook persoonlijk, voor ieder kind, kleinkind, en andere familie anders. Maar vergeten is hij nog lang niet. En deze dag, hun trouwdag blijft een extra dag van herinneren en vieren. Mijn moeder kreeg een bos bloemen en wat lekkers, zoals mijn vader haar ook trouw iedere trouwdag heeft gegeven. Mijn vaders graf heb ik ook bezocht en een beetje netjes gemaakt, maar daar is hij niet. Hij is mijn hart en gedachten mijn herinneringen en daar zal hij niet snel vervagen of verdwijnen.

Volgend jaar is er weer een vorig jaar. 

 

Alle beetjes

Alle beetjes helpen, dat weet iedereen. Ik wil alleen dat ze in de juiste richting helpen en dat is omhoog. Doordat er zoveel spanning was bij mijn zoon, is er gekeken wat hem kan helpen om een beetje spanning weg te nemen. Een van die dingen is de uitslagen van de puncties. En Lucky us, ze wilden wel een voorlopige uitslag doorgeven. En dat helpt!

De voorlopige uitslag is dat de puncties schoon zijn! En dat is een klein feestje waard, want alle beetjes helpen. En dit beetje helpt in de goede richting. Ik wilde dat jullie als trouwe volgers ook mee kunnen vieren in dit feestje omhoog. Vaak is het nieuws moeilijk, zwaar, verdrietig en nu vandaag een beetje licht. Als een kaarsje op een taart, een klein vlammetje maar met de tijd worden het er meer en samen geven ze een helder licht en warmte en blijdschap af. We kijken er naar uit. 

 

S O S

Save our souls; dat is waar de letters SOS voor staan. Met zoveel water om je heen dat je geen houvast meer weet te vinden is er kans op verdrinkingsdood of een watersnood. Bij zulke noodsituaties geef je een noodsignaal af. Mijn zoon geeft morse code, SOS, af, het water komt hem tot aan de lippen.

Wanneer je geen vaste grond meer onder je voelt en je lijkt te verdrinken in de situatie waar je je in bevindt dan wil je gered worden. Ik wil mijn kind redden van de nood waarin hij verkeert. Ik gooi een boei een reddingslijn, maar is het genoeg? Komt de boei ook bij hem aan, ziet hij de lijn die ik aanreik. Kan ik als moeder hem helpen? Waar zijn de bakens om ons op te richten, waar is de reddingboot die hem in veiligheid brengt ? 

 ” dit is te zwaar, ik wil niet dat u dit draagt, dit is voor u te veel.” Maar het is voor hem ook te veel, te lang, te , te.. SOS  we zoeken een boei een reddingslijn, een strohalm, een veertje, een lichtpuntje. Soms kunnen we er samen een vinden, dan moeten we voorzichtig zijn om het niet te smoren of te verpletteren , zo graag willen we het. Maar willen is nog geen hebben en ook geen houden. Waar doe je goed aan als ouder, als kind. Je doet wat je hart je ingeeft en je hoopt dat je genoeg doet, dat het een beetje houvast geeft. ” u doet al zoveel, u luistert al naar me” maar ik wil zoveel meer. Zijn we ooit tevreden?  Zal ik tevreden zijn wanneer ik zie dat deze strijd voor hem voorbij is, of dient er dan een andere wens zich aan? Ik ben zo trots op mijn zoon en zonen, ik zou mijn leven voor ze willen geven als het ze kon helpen. SOS