Steen

Een steen gelegd of weggehaald uit een rivier verlegt de stroom van het water voor altijd. Een mens die we hebben leren kennen hoe kort soms ook, maar ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn als daarvoor. We nemen die persoon mee in en bij alles wat we doen. Soms iets op de voorgrond soms iets meer naar de zijkant maar nooit afwezig.

Kom je in de bergen dan zijn daar enorme stenen die samen het gebergte vormen. Er zijn ook naast de paden en bij de stromen steenreuzen, steenmannen gemaakt door mensen die voorbij kwamen. En steeds als er iemand langs komt vraagt die zich mogelijk af;” wie heeft dit gemaakt en waarvoor?” Het gebruik van stenen stapelen als gedenkteken komt al uit de tijd van de bijbel. Twaalf stenen gestapeld aan de rand van de Jordaan om de doortocht van een heel volk te markeren. Er valt heel wat over het jodendom te zeggen. Ik kan er mooie tradities in zien naast de wetten die de mensen elkaar hebben opgelegd. Iedere sjabbat wordt er door de oudste van de kinderen aan hun vader gevraagd waarom ze die dag zo vieren. Zelfs bij het binnenkomen van het huis of een kamer herinneren zij zich aan hun geschiedenis, hun afkomst, maker. In zoals in bijna alle geloven en religies zal vast niet in ieder huis het geloof ook geleefd worden vanuit hun hart. Maar het gaat mij hier om het gebruik en de schoonheid daarvan. Bevraagd worden door de kinderen naar waar je roots liggen. Waar gaat het over in je leven? Wat maakt jou tot jou.

Sertig bij de waterval. Davos 2012

Wij mensen wij praten heel wat af, maar wat zeggen we eigenlijk tegen elkaar? Vertellen we ook dat wat in ons leeft of gaat het alleen maar om de oppervlakte. De stenen in de rivier liggen op de bodem. Om die te pakken moet je de diepte in. Dan glanzen ze mooi van het water. Stapel ze op en maak ze in je leven tot een vraagbaak een herinneringsteken. Licht ze uit en stel ze tentoon. Wat leren wij onze kinderen? Leren wij ze om vragen te stellen. Om de dingen maar niet gewoon te nemen zoals ze zijn, maar om er ook mee het diepe in te gaan. Zoeken naar de oorsprong de echtheid. Leren wij ons zelf om kwetsbaar te zijn en ons open te stellen. Willen we wel een voorbeeld zijn, een open boek een levende steen? Laten we ons zo af en toe bevragen zodat misschien ook onze grondvesten verstevigd worden en uitgebouwd kunnen worden. Het vraagt meer dan je denkt maar geeft nog meer dan je kon vermoeden. Daar heb je moed, liefde, en hoop bij nodig . Hoop om te zien wat er komen gaat. 

Stenen ze zijn stom maar spreken boekdelen. 

stenenman Dischma Davos 2012

Moe

Toon Hermans schreef ooit dit gedicht ik moest er juist aan denken.

Moe

O, ik vind de mensen vaak zo mat

Nooit een glimlach op een zebrapad

Hoe ze kijken in de tram

Hij naar haar en zij naar hem

Ik wel eens: “De mensen zijn ’t zat”
Elk onder z’n eigen grijze houd

Zelden maar een opgewekte snoet

En op ’t cafe-terras

Puilt de slagroom uit ’t glas

Ik denk wel eens: “Het gaat ons veel te goed”
Pa is moe, moe is moe

Broer is moe en zus is moe

Oom is moe, tante moe

Iedereen is moe

Voorjaarsmoe, najaarsmoe

Zomermoe en wintermoe

Weekendmoe, levensmoe

Waar moet ’t naar toe
Moe van ’t politiek geleuter

Moe van kranten en TV

Moe van al ’t gepietepeuter

Moe en zo blase
Moe van ’t praten, moe van ’t leven

Moe van zuur en moe van zoet

Moe van alsmaar pootjes geven

Moe van zoveel overvloed
Daarom schreeuwen de reclames in ’t vermoeide op de plaat

Als ik pips zie, neem ik Pepsi en dan kom ik lekker popsie uit ’t bad
En de blijheid komt uit flesjes, de energie zit in een pil

Uit ampullen en injecties komt reserve levenswil

Lieve mens, waar is de prikkelende tintel in je bloed

Lieve mens, waar is die blijheid en de bloemen op je hoed

Hoe bestaat ‘t, is de koek al op, wat heb je dan gehad
Als ik de mensen zie, die moeie mensen zie

Dan denk ik vaak: “De mensen zijn ’t zat”
O, ik wil niet zeggen dat ik meer ben dan een ander

Misschien wel minder, maar wat doet ’t er ook toe

Ik wil alleen maar zeggen aan ieder die ’t wil horen

Het is niet waar, we zijn geen sikkepitje moe
Kom, gooi de loper uit, de rooie loper uit

Voor elke pasgeboren baby, elke bruidegom en bruid

Kom, gooi de loper uit, de rooie loper uit

Voor elke zilv’ren jubilaris en voor de lente aan je ruit
Ik wil ’t daglicht drinken uit m’n beide handen

En op een duintop heerlijk ademen in ’t groen

Ik voel nog zoveel vuur in ’t gouwe zonlicht branden

Er is zo veel, ontzettend veel te doen
Want de zon in je kop, de maan is in top

De sterren zijn nog lang niet uitgeblust

En de maan in je kop, de nacht is niet kort

De verliefden zijn nog lang niet uitgekust
Dag zon, dag zon, dag zalig hemelding

D’r is geen macht die ooit je kracht zal doven

Drapeer vandaag dat kleed van licht

Rond ons vermoeide aangezicht

En leer ons weer in ’t geluk geloven

Positief

Vandaag is mijn blog positief! Vanochtend kreeg ik deze mooie bos bloemen van al mijn collega’s. Ik heb heel erg lieve collega’s. Het zijn ook prachtige bloemen. Ik kreeg ze nadat ik hoorde dat ik voor nu niet meer mag werken met patiënten . Waarom vraag je je misschien af? Tja ik ben nogal positief en op dit moment is dat negatief. De sporadische drie of vier uurtjes die ik werkte zijn nu voorbij tot het moment dat …dat we het volgende positieve nieuws horen dat we negatief zijn.

Reinier heeft sinds april al deze beestenboel bij zich en nu hebben Maarten en ik deze beesten ook. Ik bedoel de MRSA. Zo in hoofdletters staat het er gelijk luid en duidelijk;wij zijn besmet! Het is gelijk nog meer gecompliceerd dan het al was. Maar ach er zijn nog altijd ergere dingen mogelijk. Al vind ik nu wel dat het genoeg is met alle beesten en andere tegenslagen. Wij zijn positieve mensen en nu dubbel en dwars. Daar kan geen beest tegenop of toch? 

Stil verlangen

Jaloers is een lelijk woord en een nare gewoonte of eigenschap. Maar eigenlijk iedereen heeft dat wel eens een keer,dat je denkt ;’oh dat zou ik ook wel willen!’ Maar het gaat ook vaak voorbij in een zucht en bij het knipperen van je ogen. En wat willen we dan eigenlijk? Willen we iets wat ongrijpbaar is? Willen we iets wat een ander wel heeft en jij niet? Is het soms alleen maar het idee met een ontevreden gevoel over hoe het nu is? Ik weet het niet. Zelf kan ik mij niet een jaloers mens vinden. Wel heb ik zo nu en dan een stil verlangen. 

Mijn verlangens variëren tussen even rust, een ‘gewoon’ gezin, vakantie. Zomaar een greep uit mijn hart. Ik ben niet ontevreden over mijn leven, maar er zijn op dit moment wel dingen die anders mogen. Soms voelt het alsof de tegenslagen nooit ophouden. Van hele kleine alle daagse tegenslagen tot levensveranderende gebeurtenissen. Wanneer de droger, de stofzuiger of je magnetron besluiten om er mee op te houden is het een alledaags dipje. Vervelend en meestal op het verkeerde moment. Maar je kind met kanker en alle complicaties geeft een heel andere dimensie weer. Het schudt je grondvesten en laat het stof van dat alledaagse wegvagen. Ja dan groeit er zo nu en dan een verlangen naar rustigere wateren. Naar een gewone vakantie zonder al het gedoe. Ben ik dan jaloers? Of is het wensdenken? 

Ik houd mijn beide benen op de grond, maar laat mij zo nu en dan afdwalen naar mooie plekken. Die mooie plekken kunnen zich overal bevinden. Ik vond het in het lezen van het boek over dat kleine meisje van de hoop. Ook zag ik het in James and The giant peach. Vandaag nog weer eens een toetje met de nieuwe verfilming van The BFG( de grote vriendelijke reus; Roald Dahl) en ik verbaas mij en verblijd mij over de kunst van het verhalen. Wat is dat een gave! Ik ben er niet jaloers op, ik smul ervan en laaf mij ermee. 

En dan wordt je wakker in je eigen wereldje en staat gewoon de zorg en de dingen van mijn alledag weer voor mij klaar. Maar juist die kleine lichtpuntjes, al is het maar een film, een boek, een lach of een traan, een regenbuitje, een zonnestraal,ze maken een heleboel goed. Maar ik houd mijn stil verlangen, een verlangen naar een betere dag voor mijn kind en voor zovele anderen die lijden aan het leven dat niet liep zoals gedacht. Ik verlang naar een nieuwe wereld en een nieuw leven. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen.

Just another monday

Een liedje van volgens mij Cindy Lauper schalt door mijn auto.”Just another Monday!” Ik rijdt terug op de galmen van haar lied. Ik denk ja ach het is gewoon maar een andere maandag. Maar wat voor een alweer!

Al vroeg, kwart over acht, in de ochtend zat ik met Maarten bij de röntgen voor de controle longfoto. Daarna door voor de uitslag bij de longarts. Resultaat:90%herstel en dat in anderhalve dag thuis! Dat doet hem en mij goed. Thuis doe ik nog even de tweede was uit de machine in de droger stoppen en besluit om even een bliksem bezoekje aan mijn jarige moeder te brengen. Stel niet uit tot morgen wat je vandaag kunt doen. Dus dan maar gewoon doen. Tussen de bedrijven door even contact gehad telefonisch en per mail( foto met beeld materiaal ter verduidelijking) met het prinses Maxima centrum. Reinier heeft een ontstoken teen en nu is ook zijn voet rood en dik en warm. Ik was dus even alleen naar mijn thuis gegaan voor een snelle kop koffie en wat daar bijhoort. Op de terugweg licht mijn telefoon op met een berichtje van thuis Woerden. ‘ de dokter heeft terug gebeld we moeten er om half twee zijn!’ Het is net kwart voor een. Ik moet nog even tanken want de wagen rijdt bijna op damp alleen en de hond moet nog worden uitgelaten. Die houdt het niet uit tot wij ooit weer terug zijn uit Utrecht. Half twee gaan we niet helemaal redden.

een akkerwinde ook wel pispotje genoemd

Met een recept onderweg naar huis. Het is nabij vieren. Eerst maar even stoppen bij de super voor de noodzakelijkste boodschappen. Dan toch weer laten verleiden om wat extra’s mee te nemen voor bij de thee of koffie. Met een half lege maag werkt dat heel goed. Dan maar weer eens kijken hoe het in huize van Golen is. Uitpakken,uitladen, opbergen je houdt je aangekochte keuzes altijd nog drie keer in je handen. Er is wel iets op verzonnen maar ik denk dat dat niet voordeliger is dan af en toe je eens laten verleiden voor het lekkers. De tijd tikt lekker weg zo. Dus na een minuutje voor mijzelf (op het 🚽) door naar de apotheek om het voorgeschrevene op te halen.

It’s just another monday….

Het goede voorbeeld

Een goed voorbeeld doet goed volgen! Of niet? De keuze blijft aan jezelf of je inderdaad het voorbeeld volgt. En misschien hebben we allemaal wel een andere invulling van wat een goed voorbeeld is. Dat wat voor mij belangrijk is en goed kan totaal het tegenovergestelde zijn van een ander. Een man met een bomgordel vindt dat zijn daad goed is ook al komen er vele mensen om. Hij doet het in de overtuiging dat hij de andere martelaren is gevolgd en dat een goed voorbeeld was om te volgen. We worden geboren in een gezin en met een opvoeding die de toon zal zetten voor de rest van ons leven en dat van onze kinderen. Want dat wat wij doen als ouder voorbeeld dat doen we ook voor de geslachten na ons tot in het derde en vierde nageslacht.

Ik las ooit voor een studie het boek van Hans Groenebroer’ op de schouders van je ouders’ en ‘in het erfgoed’ van Ledbetter. Het verhaalt waardoor onze ouders zijn zoals ze zijn en doen of hebben gedaan en waren wie ze waren. We worden min of meer gemaakt door de omstandigheden waarin je opgroeit. Tot je leert om eigen keuzes te maken en te zien naast of door tradities en liefde, gebrokenheid, onmacht, hoop. Het is belangrijk om iets te hebben waaraan je je kan toetsen. Toetsen of wat je denkt en doet ook het goede is. Voor mij is dat naast veel lezen, praten, ontmoeten, kijken, luisteren ook het verhaal van God. Beproeft alle dingen en zie of ze uit god zijn, het is een versie van een bijbeltekst. Hij kan vele kanten op uitgelegd worden, zoals zo veel. Mijn versie is om dat wat je tegen komt of je gebeurd wat je doet ook bij en naast zijn woord te houden, al sla ik vast de plank weleens of meerdere keren volledig mis, ik probeer het goede voorbeeld te volgen.

In mijn buurt woont een ouder echtpaar met een oud hondje. De mijnheer loopt zo krom dat hij de lucht bijna niet meer kan zien, dan alleen in de weerspiegeling van de plassen en in het water van de sloot. De dame is wat minder stevig op haar voeten maar stapt nog zoveel als mogelijk dagelijks de rondjes met het hondje. En tijdens die rondjes loopt ze al jaren met een grijper en een plastic tas. ( en anders doet haar man dit) Ze raapt tijdens haar rondjes al het zwerfvuil op wat ze tegen komt en bij de prullenbakken kiepert ze de inhoud van de tas leeg zodat er ruimte komt voor nieuw zwerfvuil. Steeds neem ik mij voor om ook een zak mee te nemen, maar het komt er steeds niet van. Wat ik dan maar doe is soms wat blikjes meenemen naar de volgende bak, alle beetjes helpen.

Als ouder( maar vast ook als leraar, mens, wie dan ook) probeer ik om mijn kinderen tot een voorbeeld te zijn. Ik hoop dat het een goed voorbeeld mag en kan zijn dat ze misschien dan ook willen volgen. Al is dat niet mijn ultieme doelstelling ofzo. Er staat mij een zin bij ‘doe goed en ziet niet om!’ Het houdt voor mij in dat je iets niet doet om daar iets voor terug te krijgen. Maar meer gewoon omdat het kan, mag. Maar wat ik ook geleerd heb als ouder is dat er wel een handboek is bij ieder mens, maar dat dat boek in bewaring is bij degene die er het beste mee om weet te gaan. Dat is voor ons, mij misschien weleens lastig. We moeten steeds weer opnieuw uitvogelen wat het goede is voor je kind en de mensen om je heen. Voor mij is het weten dat er naar ons wordt omgezien niet altijd makkelijk en geeft het ook zeker vertwijfeling en van alles en nog wat. Maar mijn grondvesten zijn gezet al in mijn jeugd, ze zijn als een anker tijdens mijn levenstocht. Er is geen toekomst en geen verleden er is alleen maar heden. Ik hoef mij geen echte zorgen te maken, al doe ik dat natuurlijk wel. Het is gewoon goed om dan weer even door een boek, een verhaal,iets weer op het juiste spoor gezet te worden. ‘Zie de leliën in het veld!”( of de klaprozen)

Het kleine meisje van de hoop

Dit wil ik jullie niet onthouden. Ik heb vandaag een boekje gekocht van Margriet van der Kooi met als titel ;’het kleine meisje van de hoop’. Het boekje is niet groot van omvang maar de inhoud is machtig. Het lezen gaf mij een bijzonder gevoel en ik dacht dit moeten meer mensen weten.

Er wordt in het eerste hoofdstuk gerefereerd naar een dichter Charles Péqui die een boek heeft geschreven van ruim 200 bladzijden over het kleine meisje van de hoop. Ik ben door deze citaten gelijk nieuwsgierig naar de rest en ik zal binnenkort eens opzoek gaan naar de teksten. Hij omschrijft de hoop als zijnde een klein meisje die tussen twee oude dames loopt hand in hand. Voor de snelle kijker houden de dames het kind vast en nemen het mee. Maar in het echt is het kleine meisje degene die de dames geloof en liefde voortrekt. De dames geloof en liefde zijn verkreukeld door het leven en kijken naar wat is. Het jonge meisje kijkt naar wat zal zijn en trekt de dames met haar mee.

In mijn leven speelt de hoop een grote rol, zeker de laatste jaren. Waar vind ik de moed,  de hoop? Nu kijk in dat meisje de hoop. Zoeken naar wat komen kan en niet blijven zitten bij wat er nu al is. En dat is zeker niet gemakkelijk. Het is een voortdurende worsteling. Het grijpt mij zo nu en dan naar de strot en dan schreeuw ik het uit( heel zachtjes van binnen). Maar dan is er weer een lichtpuntje en daar trek je je aan op tot de volgende keer dat er weer aan mij getrokken en gesjord wordt. Het leven is niet makkelijk, maar ook niet onmogelijk. Dus maak ervan wat in je kunnen ligt en misschien net iets er buiten. Je kan meestal meer dan je denkt. Probeer het gewoon. Wees als een kind of herinner je wat het was om kind te zijn. Die heerlijke onbevangenheid. 

En naast dit alles zag ik samen met Maarten( de zoon met de klaplong😷) de film van Roald Dahl ‘James and The giant peach’. Ook daar gaat het over dromen, durven en doen. Met heerlijke kinderlijke leefwereld, fantasie, inleving en beleving. Zo knap hoe die man al die prachtige en soms gruwelijke verhalen heeft bedacht en tot leven heeft gewekt. Tsja ik voel mij een beetje als dat meisje van de hoop, staand  aan het IJsselmeer als klein meisje turend naar de einder van geen of weinig kwaad bewust. Dat kleine meisje zit nog in mij. Ik ben er zuinig op. Maar ik deel ook graag uit, delen is tenslotte vermenigvuldigen. 

Dit is een ander gedicht uit het boekje wat ook bijzonder is. Voor de liefhebber van poëzie, filosofische gedachten en meer is Charles Péqui een aanrader, net als het boekje van Margriet.

Het kind
Ons is geen toekomst en geen keus gelaten:

wij moeten voort, verward en hulpeloos,

in een cultuur van films en radio’s

en soms, wat over het verleden praten.
Niemand ontkomt er aan… alleen het kind

is nog hetzelfde als voor duizend jaren.

Nieuw en verwonderd ligt het rond te staren

alsof de wereld pas vandaag begint.
O makker in ditzelfde grauw getij,

nog altijd komt het kind tot jou en mij.

Nog altijd kan de wereld nieuw beginnen
in ieder kind kan het opnieuw beginnen.

Zolang God kinderen in ons midden zendt,

heeft hij zich nog niet van ons afgewend.
Muus Jacobse,

In: Het Kind en andere gedichten,

Kampen, Kok, 1949.

Klaplong

Uw longarts noemt het een pneumothorax. Het kan zomaar spontaan ontstaan en dan vooral bij jongemannen die lang en mager zijn. Bij mijn Maarten gebeurde dit vandaag. Er kwam een beetje lucht tussen de longvliezen( borstvlies en longvlies) normaal zit daar een beetje vocht tussen zodat het schuiven tussen de vliezen niet pijnlijk is. Maar het deed dus echt heel erg zeer bij mijn zoon. 

Met een wit verbeten bekkie van de pijn kwam hij thuis. Hij had mij al een appje gestuurd dat hij in de trein zat en heel erge pijn had onder zijn linkerschouderblad en dat hij moeite had met ademen. Mijn eigen instinct maakte de inschatting dat dit wel eens een klaplong kon zijn, tweede optie was een longembolie maar die kans vond ik minder waarschijnlijk. Dus gelijk de HAP gebeld en die dachten in dezelfde richting. ‘Kunt u hem zelf brengen of is een ambulance nodig? ” ik zet hem nu in de auto en we komen eraan” ‘ u belt wel als er iets veranderd? En dan belt u gelijk 1-1-2!’

Na wat uren wachten en een longfoto weten we nu dat het een echte klaplong is. De linkerlong is gedeeltelijk ingeklapt. Hierdoor hoeft er nu nog geen drain in maar moet hij wel blijven. De pijn wordt onderdrukt. Morgen weer een foto en hopen dat er in de tussentijd niks verslechterd. Het enige voordeel wat hij heeft is dat hij nu op een eenpersoonskamer ligt. Dat heeft hij aan zijn jongste broer te danken. Zo heeft die MRSA toch een voordeel opgeleverd. Aangezien hij de oudste van de eeneiige tweeling is en zij alles altijd samendoen. Heb ik alvast gevraagd aan de andere helft wanneer die dacht een klaplong te krijgen. Een gewaarschuwd mens telt voor twee en dan kan ik mij er vast op voorbereiden. Hij dacht morgenochtend vroeg dan hoeft hij niet te werken. Gelukkig maakte hij een grapje, dat dan weer wel.

Info over een klaplong 

Bedrukt

Ik draag een armbandje en het is bedrukt. De tekst die erop staat is deze; Love, Hope, Happiness . Ik draag het zodat ik er steeds aan herinnerd wordt om lief te hebben, om de moed niet te verliezen en om geluk te vinden. Het geluk zit soms in kleine dingen. Het kost mij soms geen enkele moeite om die te zien. Er zijn momenten dat het wel veel inspanning kost om het geluk te vinden en te behouden. Dan gaat als vanzelf het stukje moed ook mee berg afwaarts en komt het liefhebben niet achteraan, maar staat dan juist meer op de voorgrond.

Het is op dit moment niet zo makkelijk om het hoofd hoog te houden. Wanneer ik zie hoe mijn jongste zoon worstelt met zichzelf en de sores die hij erbij heeft gekregen. Hij weet niet meer hoe hij het heeft. De pijn, de vermoeidheid ze eisen hun tol. En dat heeft ook zijn weerslag op het hele gezin. We raken er allemaal door bedrukt.

Zo makkelijk als ik het armbandje om of af kan doen zo moeilijk is het om de dagelijkse gang van zaken vast te houden of eigenlijk juist te doorbreken. En juist hier komt de liefde bij kijken. Wanneer er erg op je gemopperd wordt en je niets goed lijkt te kunnen doen, dan kun je alleen nog maar liefhebben. En dat doe ik dan maar met heel mijn wezen. Mijn kind is gesloopt door pijn, door chemo’s, door onmacht, door aflaten weten van zijn lichaam. Maar ik geef hem nog niet zomaar over aan de weg naar beneden. Ik trek mijn bandje nog wat strakker en laat het op andere punten wat vieren. Hij zal eruit komen en beter dan dat het nu is. Kijk daar is mijn hoop. Mijn geluk voel ik in de windvlagen die vanuit mijn kamer raam mijn verhit gezicht verkoelen. Het gaat goed komen! Het is net als met het weer nu is het drukkend warm, maar na een goede onweersbui is alles opgeklaard. Het gaat goed komen!

Oh ja

Oh ja nu weet ik weer hoe dat was. Ik zit buiten in de schaduw en wacht op een zuchtje wind, een zwoel briesje. Maar met dat ik daar zit bedenk ik mij:’ oh ja zo voelde dat !’ Je weet als longpatiënt hoe het is om benauwd te zijn. Je weet het maar als het weer even iets meer benauwd is dan voorgaande dagen dan weet je ook gelijk weer hoe dat gevoel was. Je vergeet het nooit echt helemaal, maar is het even iets minder dan wen je daar ook snel genoeg weer aan.  Dat is best wel een gek principe van een mensenbrein het aanpassingsvermogen.

Zo past mijn brein mijn beleving aan van benauwd zijn, maar ook van de rare situatie waarin we verkeren met onze jongste zoon. Je weet dat het niet goed gaat met hem. Je ziet dagelijks alle beperkingen die hij heeft. En toch went ook dat en toch went het ook helemaal niet. Er was vandaag een bedden wissel. Het hoog laag bed uit de kamer is weg en we hebben er een nieuw hoog laag bed boven voor terug gekregen. Waarom zo omslachtig zou je denken? Nu dat heeft met de rare regelgeving te maken. Het ene bed is voor tijdelijke uitleen tot 26 weken. Het nieuwe bed komt uit een ander potje voor langdurig gebruik meer dan een half jaar. Het bed is precies hetzelfde, de persoon die erin slaapt ook. Het geeft weer werkvoorziening zullen we maar denken. Oh ja zo gaat dat!

Nu ik weer weet hoe het is om rustig aan te moeten doen. Zit ik lekker in de schaduw van mijn huis mijn verhaal te typen. Met voor mijn zoon en mij ieder een eigen kan met limonade. Na mijn blog ga ik verder met rustig aan doen en lees ik heerlijk een boek. Je bent er zo uren mee zoek. Oh ja ook dat nog. Adem in en adem uit.