Vanaf maandag ga ik zonder zijwieltjes verder. de afgelopen maand heb ik als schaduw naast mijn leidinggevende gewerkt. Maar zij is jl. donderdag toch echt met pensioen gegaan. We moesten er beiden aan wennen. Ik geloofde nee besefte het pas toen vrijdag de stoel naast mij leeg bleef.
In het UMCU zijn functies; stoelen. Dus toen ik per 1 augustus hoofdanalist werd schoof ik een stoel op. Maar toen hadden we in functie een gedeelde stoel. Zo kon ik aan de hand genomen worden om de finesses te leren. En dan nu vrijdag mocht ik ook in het echie een stoel naar rechts opschuiven.(mijn leidinggevende zat altijd rechts van mij) . Dat voelde toch heel onwennig. Ik heb mij er toe aan moeten zetten om mijn oude plek leeg te maken en die te verplaatsen. Ik voelde mij een indringer. Dit was de plek van Loes. Maar toch heb ik mij er overheen gezet. Of ik nu vandaag of morgen die stoel inneem.
Met het innemen van die stoel begint het zelfstandige werk. Maar het is stil naast mij. We hebben zo vaak even kort een overleg gehad. We stoorden elkaar met grote regelmaat. Maar daardoor bruisten we ook van de energie en ideeën. We wisten exact waar de een of de ander mee bezig was. We vulden elkaar naadloos aan. Het bijzondere was dat we zelfs met regelmaat dezelfde kleur of stijl van kleding aan hadden. De collega’s vonden het soms eng worden. We waren samen een soort kwik kwek en kwak. Maar dan met zijn tweeën.
Dus vanaf nu zonder zijwieltjes verder. Zonder sparringpartner naast mij. Maar ze heeft mij een pracht start gegeven. De basis is goed gelegd. Dus ik ga vol vertrouwen en goede moed deze uitdaging aan.
Het leven van een mens is zo broos. De laatste dagen merk ik dat weer ten volle om mij heen. Maar waarom heb je zoiets pas door als je het gevoel hebt dat de tijd te snel gaat.
Waarom deze broosheid? Waarom nu erover schrijven? Er zijn een aantal zaken die mij er weer zo bij bepalen dat leven in redelijke gezondheid een groot geschenk is. Kijk ik naar de mensen om mij heen die ervoor mij toedoen dan voel ik mij ontroerd. Kijk ik naar mijn moeder, een sterke ijverige vrouw. Maar ze is 82 en dat begint zij ook steeds meer te merken. Maar ze doet het allemaal nog en hoe!? Ze mantelzorgt voor haar broer van 86 en is eerstverantwoordelijke voor haar eveneens 86 jarige zus. En dat is nog maar het begin.
Vanmiddag was ik met mijn jongste zoon bij mijn oom in Vinkeveen. Mijn moeder kwam naar goede gewoonte ook nog even aan op de fiets. Mijn oom vertelde juist dat hij het erf eigenlijk niet meer afkomt en dat hij dat wel jammer vindt. Maar dat het hem gewoon niet meer lukt. Gelukkig is er weer sport op televisie dan heeft hij nog wat afleiding. Mijn moeder komt minstens twee keer in de week. Een broer van mij altijd een keer in de week. Maar de rest van de dagen is hij toch veelal alleen. En nu de warmte erbij je ziet hem ouder worden waar je bij zit. En dat is opzich niet erg. Maar het ontroert mij wel. Die sterke stoere oom die niets teveel was. Die mij en mijn broers en zussen leerde fietsen, schaatsen, werken in de tuin en zo meer. En hij houdt heel erg van varen op de plassen. Al vroeg in het voorjaar was hij her water al op, zoekend naar eieren. Struinend naar weggespoelde spullen, we hebben heel wat opblaasbare spullen gebruikt van die tochtjes. En nu…nu wil hij nog zo graag de boot in en de plas op, maar hoe gaan we dat doen. Zelf krijgt hij de motor niet meer aangetrokken. Maar daar gaan we naar zoeken om een oplossing te vinden. Dat moet lukken.
En dan zijn er nog meer zaken die mij des te meer doen beseffen dat het leven kostbaar is en heel erg broos. Dat houdt niet in dat je dan maar binnen moet gaan zitten en geen uitdagingen aan kunt aan gaan. Maar wel dat wat je vandaag hebt een groot cadeau is. Dat je van het leven mag genieten. Dat je de mensen om wie je geeft moet laten weten dat je dat doet want het kan zomaar over zijn. De warmte kan je teveel worden of je valt van een trap. Of de tijd is zomaar voorbij gevlogen en ben je opeens in de tachtig of ouder. Deze momenten die mij dit doen beseffen zijn ook kostbaar en ik koester ze. Maar ik maak er ook werk van om ze een plek te geven in mijn bestaan. Bewust leven bewust genieten ook op onbewuste dagen . Beleef het leven en geef het door het is een kostbaar goed en heel broos.
Ja het is warm, heel warm. Wat doe je als het zo warm is? Nu ik houd mij koest. Ik doe niet niks, maar wel zo min mogelijk. In het weekend hoef ik er niet vroeg uit, maar je raad het misschien al,door de warme nachten toch vroeg wakker. Om zeven uur dan maar vast een rondje lopen met de hond. Het is dan tussen de 22 en 25 graden Celsius. Een prima temperatuur voor mij.
Frey heeft ook last van de warmte, dus die vindt lopen zo vroeg in de ochtend geen probleem. Dan maak ik een rondje binnenkant schilderskwartier. Langs het water. En hij ook geregeld door en in het water. Het is rond die tijd heerlijk rustig en stil. De zon schijnt maar met een minder verzengende hitte dan later op de dag. Ik kan daar wel van genieten. Het is een licht alsof je liefdevol wordt aangeraakt, uitnodigend om deze dag in dankbaarheid te ontvangen.
We lopen een rondje. We eten ons ontbijt in dit heerlijke ontwaken van een nieuwe dag. Even bijkomen voor wat er weer zal komen. De warmte overdag zorgt dat ik mij wel koest moet houden. Ik drink voldoende water, warm en koud. Maar mijn lijf heeft moeite om zich aan te passen. Mijn benen zijn van die olifantenpootjes geworden. Mijn ademhaling hoor ik wat vaker dan mij lief is. De ochtend fluistert mij in dat ik mij koest mag houden, het gaat goed komen. Je zal het zien.
Aan het einde van een warme dag spring ik de Rijn in. Het is zo lekker En zo makkelijk dichtbij. Zodra mijn lijf het water voelt komt het tot rust. Ik zwem een kilometer op mijn dooie gemak. Ik kijk naar de lucht boven mij en zie daar een regenboog, recht boven mij. Een cadeautje zo aan het einde van de dag. Is het toch weer goed gekomen. Ook deze warme dag kom ik door. Als ik mij maar koest houdt komt het goed.
Weet je waarom ik zo van woorden hou? Omdat ze zoveel betekenis kunnen hebben. Zowel qua inhoud als echte letterlijke betekenis. Neem nu het woord ; schat. Je kunt zeggen je bent een schat. Dan bedoel je dat iemand lief is. Je kunt ook op zoek zijn naar een schat, dan is het meer iets wat van grote waarde is voor je.
Een mens verzamelt graag schatten. De een verzamelt postzegels en een ander weer theelepeltjes of haakwerkje, boeken. Noem maar op je kunt het niet zo gek bedenken of er is wel iemand die het spaart en er zijn of haar schat van maakt. Maar uiteindelijk moet je je schatten weer loslaten en stopt je verzameling. Daar waar je jaren tijd en aandacht aan hebt besteed moet je aan een ander overlaten. Dat is een lastig iets. Daar waar je schat is zal ook je hart zijn en andersom. Dan komt er mogelijk een rouwproces. Maar wat als jezelf niet meer bij machte bent om je schatten te verdelen om er zelfstandig, bewust afstand van te doen. Hoe dan?
Waarom ik op dit verhaal kom? Ik heb een tante, de zus van mijn moeder, die heeft zelf geen kinderen en haar man is 13 jaar geleden overleden. Ze is inmiddels 86 ziet erg slecht en heeft als bonus in maart dit jaar haar heup gebroken. Niemand mocht op bezoek komen. Er was zelfs niemand die haar kleren kon komen brengen vanuit haar serviceflat naar het ziekenhuis of daarna het revalidatie plekje in een verzorgingshuis. Als naaste familie mochten we het verzorgingshuis niet in om het op te halen. Dat was al een grote hindernis erbij. Het heeft misschien wel drie weken geduurd voordat er eindelijk iemand dit heeft gedaan. Na twee maanden werd duidelijk dat zij niet meer in haar appartement terug zou kunnen. Dus er moest van alles geregeld gaan worden op afstand. Met mijn zus hebben we een week lang doorgewerkt om haar appartement leeg te ruimen. Het voelde als schatzoeken. Maar het voelde ook zo verkeerd. We zaten in de spullen van onze tante die er zelf niet bij kon zijn. We moesten beslissen wat blijft en wat gaat weg. En hoe je dat? Hoe kunnen wij inschatten wat van waarde is voor een ander. Een mens verzamelt graag. We houden ervan om voor ons mooie spullen en herinneringen dichtbij te bewaren. Maar wat als … De situatie is gecompliceerd. Als oudere alleenstaande zonder eigen kinderen en zelf niet meer in staat om je zaken te behartigen heb je nog maar weinig aan al de schatten die je hebt verzameld.
We weten het allemaal. Als je het leven hier op aarde moet verruilen voor het leven in eeuwigheid dan kun je niets meenemen. En zelfs als je dus van appartement naar een verzorgingshuis gaat kun je zo goed als niks meenemen. Het zijn maar spullen. En toch er hangt een sentimentele waarde aan en dat is niet iets om gemakkelijk af te doen. Het zijn je schatten en die heb je graag dichtbij. Het was voor mij en meerdere uit de nabije familie wel weer een oogopener dat we goed voor elkaar mogen zorgen. Maar dan ook door alvast te bedenken waar je wil dat voor jou belangrijke zaken naar toe gaan of wat je wel en niet wil als je zelf niet meer kan beslissen. Het is voor een ander een bijna onmogelijke taak om dit voor een ander te moeten doen. We doen het na eer en geweten zo goed en netjes mogelijk als we kunnen. Maar is dat dan in overeenstemming met dat wat de ander had gewild? We kunnen nu eenmaal niet in een ander zijn hoofd kijken. Dus maak het een ander niet moeilijker dan het al is. Doe dat wat je nu zelf al kunt doen. Schrijf op wat je belangrijk vindt en laat het een ander weten. Geef weg bij leven als je denkt dat dat kan helpen om de rest los te laten. Geniet er van dat wat je hebt en dat een ander er mogelijk ook van kan genieten.
Een lang verhaal kort? Nee dit is geen gemakkelijk verhaal en korter kon ik het niet verwoorden. Het ligt mij wel aan het hart. We mogen gelukkig de zorg voor mijn tante delen onder de leden van ons gezin. We kijken wie welke taak daarin het beste op zich kan nemen. Soms zijn het de kleine dingen die het doen. Maar het zijn vaak geen gemakkelijke zaken. Mijn tante is het waard dat er voor haar gezorgd wordt. Net als voor zovele andere ouderen en jongeren die niet voor zichzelf kunnen zorgen. Misschien mogen we ze tot onze schat maken? Niet om te verzamelen wel om te koesteren.
Bloggen aan de keukentafel 