Er zijn van die momenten

Dan loop je langs de singels in het zonnetje met de hond en op de achtergrond klinken de klanken van het carillon. Dan kun je heel even vergeten dat je verrekt van de pijn op die andere momenten. Dat je hoofd vol watten zit in verband met de medicatie. Er is niet zoveel ruimte over voor andere zaken. Het is gewoon weer doorgaan op de noodbaterij. En dat lukt mede door deze oplaadmomentjes. 

Wat ook zo leuk is, is dat er naar aanleiding van een van mijn eerdere blogs er een balletje is gaan rollen. En wel naar ons toe. Ik kan nu nog niet zoveel erover schrijven omdat het nog niet helemaal rond is. Maar de vooruitzichten zijn goed. Het begint erop te lijken dat dromen uit kunnen komen. Soms heb je daar een netwerk voor nodig, een kruiwagentje hier en daar. En al zou het allemaal niet lukken dan nog ben ik blij. Blij om de mensen die mee willen helpen en denken. Het geeft de burger weer moed. Er is best nog wel wat goeds onder de mensen te vinden. Je moet het ook wel willen zien. Je hebt van die momenten dan is het leven best ok.

Man met hamer

Soms kom je ze tegen een man met een hamer. Bij ons in huis een unicum. Maar deze man met hamer mag wat mij betreft weg blijven. Gister heb ik bijna de hele dag op de bank en in bed doorgebracht. Misselijk en daarbij heel veel pijn en toch proberen te slapen en vol te houden. Maar de misselijkheid was sterker en de boel kwam naar buiten. Keurig in de pot. En ik gelijk weer in mijn bed. 

Vanochtend na een hopeloos lange nacht de huisarts maar even geraadpleegd. “Het is nog wel lang tot maandagochtend” dat was ze met mij eens. De morfine is opgeschakeld en daarbij medicatie tegen de misselijkheid.  Het een veroorzaakt het ander, waar ken ik dit ook alweer van? Nu ja , we gaan kijken of het uitwerking heeft. Graag de goede kant op. Dat dan weer wel.

Donderslag

Het is lente en het is april. ‘April doet wat hij wil.’ Of ‘aprilletje zoet geeft nog weleens een witte hoed!’ Over donderslagen staat niets vermeld. En toch heeft het heel plaatselijk gedonderd. En ja het was ook weer eens bij ons. Maar ook in het leven van anderen donderd het te vaak te heftig. Je hoopt zo op anders, op beter.

Gisteren kreeg ik het ene telefoontje na het andere. Ik was  nog niet klaar met het ene gesprek of de volgende belde alweer. Er is weer heel wat om te verwerken. Ik zal jullie bijpraten. De twee meest indrukwekkende gesprekken waren van school en vanuit het ziekenhuis. Het opname bureau belde; ” we willen u melden dat uw zoon op woensdag 17 mei geopereerd wordt aan zijn heup!” BOEM !! Gelijk denk ik ; ja maar dan heeft hij examens! Dus ik vertel mijn zoon het nieuws en hij is net als ikzelf in schok. “Nee dat gaat dan niet door. Ik ga eerst mijn examens doen. Ze kunnen de pot op!”  Ja dat begrijp ik. Een heel jaar heeft hij gezwoegd om zoveel mogelijk voor elkaar te krijgen om maar examen te kunnen doen. En dan nu net in de week dat het niet uit komt, komt die heup er weer tussen!  Volgende telefoongesprek ;school. “Helaas mag Reinier dit jaar geen examen doen. We trekken hem terug. De inspectie is niet akkoord met gespreid examen in drie jaar het moet in twee jaar worden gedaan.” Dat komt voor de operatie goed uit, maar is nog steeds een enorme mokerslag op mijn jongste zoon’s leven. De schoolleiding en examencommissie is er net zo van uit het veld geslagen als wij zijn. Die heupen moeten echt worden vervangen dat weten we nu al ruim twee jaar. Maar wanneer het dan nu zo echt dichtbij komt is het zo ontzettend beangstigend. 

Het komende half jaar komt vanaf nu helemaal in het teken van heup operaties en revalidatie te staan. Op 17 mei de eerste OK. Wanneer alles eens een keer voorspoedig gaat, gaat hij na de ziekenhuis opname naar de Hoogstraat. Drie maanden revalideren. En dan augustus of september de andere heup eruit en erin. Het klinkt zo eenvoudig maar het is alles behalve dat. Het wordt weer zo spannend. Alsof het nu nog niet spannend genoeg is geweest. Maar goed, we zijn nu waar we niet hadden gedacht te kunnen komen. Dus dan moet ik niet blijven hangen in de mineur. April doet wat hij wil. En wij gaan er wat van maken. Deze drie weken voor de opname willen we benutten om leuke dingen met elkaar te doen. Misschien even een paar daagjes in een huisje met Frey. Frey rennend door het bos of over duinen. Een keertje naar de film. Een museum bezoeken. Nog een paar keer flink trainen in het zwembad. En de kweken van na de MRSA-kuur afnemen en afwachten wat de resultaten deze keer zijn. 

Knopen vormen zich in mijn maag. Ik zie er zelf tegen op en ik kijk er naar uit. Ik hoop zo dat er een klein beetje geluk en vooruitgang zal zijn. De inzet is dat hij met loopkrukken zich zelfstandig door het huis kan verplaatsen. En dan na operatie twee, volledig op beide benen kan staan en lopen. En dan komt ook nog mijn eigen krakkemikkigheid om de hoek kijken. Wat zal de neuroloog zeggen volgende week. Wat zien ze op de mri? Ik voel wel dat het niet goed is maar hoe slecht het is weet ik ook niet. Maar er komen in mijn hoofd nog zoveel beren en leeuwen op de weg. Maar ja die beren op je weg moet je knuffelen en niet groter of enger maken dan ze zijn. We zijn al zover gekomen door zulke diepe dalen. Dan moeten we dit toch ook kunnen!? 

Drijfvermogen

Sinds ruim twee maanden heb ik ernstige last van een hernia. Dit belemmert mij enorm, vooral ook in het zitten. Hierdoor is kerkgang uitgesloten tenzij dat ik op de grond ga liggen. Nu is dat niet echt mijn stijl en luister ik de diverse preken via de kerkomroep. Dat doe ik al lopende door de natuur samen met onze trouwe Frey.

De ene keer voel ik mij door de klanken van het orgelspel gedragen als op adelaarsvleugels. Een andere keer drukt de zorg om van alles mij neer. Dan zie ik de bloemen, de vogels en richt ik mij weer op tot God. Heer geef mij verstand! Geef mij inzicht en wijsheid! Neem mij bij de hand of ga voor mij uit. Dan kun je je voelen als een klein bang meisje die wil dat de grote de weg voor je vrij en veilig maakt, dat het betrouwbaar ijs is om door te schaatsen. Zoals mijn oom Herman voor ons uit ging in de winters om de sloten voor ons ‘vrij’ te geven. Als hij er over kon dan was het veilig, dan hoefde je alleen nog op elkaar te letten en plezier beleven aan het ijs.

Ik weet soms niet waar ik goed aan doe. Kan ik mijn hart wel vertrouwen? Of mijn verstand? Dan kom je terug op wat echt en vast is. Je anker wat diep in de donkerte van het water is weggezakt en houvast heeft gekregen op de bodem van mijn bestaan. “Des Heeren wet nochtans verspreidt een heldere glans..” God heeft mij en de wereld niet verlaten. Soms loop ik misschien wat naast het pad of ben ik het gewoon even uit het oog verloren. Maar steeds weer vindt ik of wordt ik weer gevonden. Dat anker zie ik niet (zoals ook gehoord) maar ik weet dat het er is. De hoop draag ik als een reddingsboei om mijn nek. Het houdt mijn hoofd boven water. Er zal redding komen. 

How great thou art

Tijdloos

Wanneer kleding tijdloos is is het ook wel eens bestempeld als truttig. Wanneer je zonder tijd zit ben je tijdloos. Of je tijd zit erop. Gisteravond had ik een gesprek met alle vier mijn mannen. Dan valt alle tijd weg. 

Ik lag al in mijn bed, de jongste was nog in de badkamer aan het tutten en de tweeling drentelde op de overloop. Toen kwam ook nog de oudste naar boven. Ik wenste hem een goede nacht en hij kwam nog even bij zijn moedertje op bed liggen. Na al een tijdje met elkaar gesproken te hebben kwam er een diepe zucht vanuit zijn ziel. “Gaat het echt wel goed met je?” Vroeg ik hem. Het kwam erop neer dat het hem wel goed gaat, maar dat hij wel veranderd is door alles wat er in ons gezin afspeelt de laatste drie jaar. “Zul je het mij ook zeggen als het niet zo goed met je gaat?” ‘Ja , zei hij; als u dat dan ook doet!’ Ach lieverd, het gaat niet goed met mij lichamelijk gezien. “Ja maar daar kan ik ook niet zoveel aan doen. Dan geldt zeker de regel dat tijd alle wonden heelt!” Er kwam vanaf de gang en uit de badkamer ook commentaar. En zo hebben we gefilosofeerd over de tijd. Wat doe je met je tijd. Wat juist wel of juist niet. Sparen of beleggen? De tweeling gaat voor beleggen. Ze hebben hun eerste stappen in de echte beleggingswereld al gezet. De oudste spaart de helft van zijn inkomen, maar wil ook nu al genieten van zijn mogelijkheden. Je weet immers niet of er een morgen voor je is en hoe die eruit komt te zien. Hij gooit het niet over de balk, maar neemt het er wel van. De jongste die hoort het een beetje gelaten aan. Hij wacht op zijn tijd dat al zijn wonden geheeld zijn. Hoe heerlijk zijn deze momenten zo bij elkaar. De grenzen van tijd vervallen het zou langer mogen duren. Ik zou ze alle vier wel weer op mijn schoot willen nemen en vasthouden. Ze met mijn armen beschermen tegen de tijd en de boze buitenwereld. Maar ik mag ze loslaten het is de tijd ervoor. Ze zijn zelfstandig, bijna allemaal, volwassen, bepakt met goede raad en ze hebben een goed karakter. Dan hoop ik dat de tijd iets milder voor ze zal zijn. Dat ze het ergste nu wel gehad zullen hebben. Maar ik heb de tijd niet. Ik heb hun leven niet in mijn handen. Ook dat moet ik loslaten. Ik geef ze de ruimte. Ze nemen als vanzelf hun ruimte in dat is goed zo. En zolang als ze nog deze momenten samen hebben dat we met elkaar alles kunnen bespreken dan ben ik een rijk mens in de tijd. Zij verzachten mijn wonden.

Nieuwsgierig

Een van mijn zussen is theologe, dominee zeg maar. Dat is niet gewoon en toch ook weer wel. Wat ik extra bijzonder vind is dat zij naast ‘gewoon’ predikant ook nog dovendiensten leidt. Om de gebaren te leren heeft ze tijdens haar studie theologie al vele lessen gevolgd. Ik woonde toen nog bij mijn ouders thuis en wanneer zij in het weekend naar huis kwam deden we vaak samen gebaren oefenen. Een vande leukste gebaren vond ik toen die van nieuwsgierig.

Het is zoals deze mevrouw doet met haar hand over de neus. Bij mij kwam er een soort van een sprookjesfiguur tot leven. Het duidde voor mij op iemand met een lange kromme neus, die die neus overal in stak ongevraagd. Nieuwsgierig dus! Prachtig hoe je met een ‘simpel’ gebaar een woord en gevoel kunt weergeven. Helaas ben ik veel van de andere woorden vergeten. Hier geldt echt dat je het moet gebruiken anders verlies je het. ” use it or loose it”

Nu zijn jullie allemaal nieuwsgierig hoe het vandaag met ons in Utrecht is vergaan. Nou ja ik kan niet zeggen dat ik geheel tevreden en gerust gesteld ben. Wanneer artsen het niet goed weten waar de klachten vandaan kunnen komen dan krijg ik toch een beetje de kriebels. Waarom is erbij Reinier nu nooit eens iets simpel? Er zijn wel een paar dingen uitgesloten; het zit niet in de zenuwen of in de spieren. Waarschijnlijk komt het vanuit de botten. Maar ook dat is niet helemaal duidelijk. Ze gaan nog wat extra’s uit het afgenomen bloed testen en dan horen we daar later meer van. Tenminste daar gaan we voor nu maar even vanuit. De controles blijven nog op iedere maand staan. We kunnen niet anders dan doorgaan. Iedere dag leven we er een. Voor velen is het vakantietijd. Geniet er lekker van en wees nieuwsgierig naar wat de volgende dag je te bieden heeft. Laat je verrassen! Laat het heerlijke verrassingen zijn dan mogen ze daarna blijven plakken als heerlijke herinneringen. Pareltjes op je pad! Je moet ze wel willen zien! 💋

Venster

Op sommige momenten is het alsof ik door een venster kijk. Dan neem ik even een kijkje naar hoe het zou kunnen zijn. Of ik kijk naar wat is geweest. Dan zou het meer een spiegel zijn. Een kijkje over je schouder heen naar wat er al achter je ligt.

Vandaag was mijn blik vooruit. Ik zag mijn jongste zoon zitten tussen andere muzikanten. Ze maakten pret met elkaar en deden muziek maken op de trommels van allerlei soort. Het was alsof er niets aan het plaatje verkeerd was. Een perfecte compositie. Maar tussen mijn wimpers door zag ik de rolstoel even aan de zijkant geparkeerd. Mijn zoon zat op een gewone stoel met de trommel op een standaard. Anders dan lukt het trommelen niet. Maar verder was het heel normaal. Zo heerlijk om te zien. De harmonie tussen deze muzikanten en de muziek een feest om naar te kijken. En er ging misschien wel eens een noot net uit de maat maar ach die hoort erbij, perfectie is een illusie die je niet na moet willen jagen. 

Even later thuis op de bank deelde ik mijn droom vanuit mijn vensterraam. Wat als we je trom aan je rolstoel vast kunnen maken dan kun je meedoen bij de taptoe en bij de optochten van de harmonie. En dan iemand die je rijdt want zelf heb je je handen nodig om te drummen. Dat moet toch te realiseren zijn?! “Ja !” Zegt die mooie zoon van mij;” daar hebben we met de drumband ook al over zitten denken.”  Oh wat hou ik hiervan. Als tegen alle andere gedachten in deze mooie dingen tegen de stroom inzwemmen. Dat andere wat niet lukt schuiven we aan de kant. We kijken naar de mogelijkheden. Dit moet toch haalbaar kunnen zijn? Wie helpt mijn zoon zijn droom waar te maken? Wie helpt de harmonie aan tamboers? En dan wel deze ene, mijn tamboer, Reinier. Oh ik hou van vergezichten. Maar mooier is het als het niet bij een droom, een vergezicht blijft en echt wordt. Live your dream! 

Wissel

We leven op een spoor. Iedere keer wordt er een wissel omgezet waardoor het leven een andere wending neemt. De levenstrein heeft geen vooruit gestippelde route. Je kunt je wel inschrijven voor excursies maar vaak worden de verzoeken niet gehonoreerd .

De afgelopen twee bijna drie jaar is de trein van mijn zoon zoveel wissels tegen gekomen dat je uit die wirwar geen wijs meer kunt worden. Welke kant gaat het uit? Wij weten het nog steeds niet. Vandaag hoorden we dat er bij de examencommissie bekend is geworden dat er problemen zijn over het gespreid examen doen. Wel ja die konden we er nog wel bij hebben. Weer een wissel met wisselwerking op gemoedsrust en vertrouwen in de toekomst. We leven al bij de dag, maar gewend raken doe ik er niet aan. Dat zijn trein nog rijd is al zo bijzonder. Soms overvalt mij een beklemmend idee dat het misschien zomaar weer eens mis kan gaan. Dat de pijnen die hij de laatste weken heeft misschien wel een voorteken zijn voor de leukemie die terug is. Maar daar wil ik niet aan denken. Die gedachte bannen we gelijk weer uit. Het is vast iets heel banaals. Maar ondertussen is mijn brein op een zijspoor terecht gekomen. Hoe krijg ik die er weer af? Donderdag hebben we een afspraak bij de oncoloog dan weten we meer. Ik denk dan maar weer aan een spreuk :” een mens lijdt dikwijls het meest het lijden dat hij breest maar nimmer op komt dagen!” Ik hoop dat het nu ook zo gaat.

Ondertussen ben ik zelf op advies van de fysio bij de huisarts langs geweest. “Wat kan ik voor je doen?” Nou …. nee hoor ik heb hem mijn klachten beschreven. Uitstralende pijn, zitten is bijna niet te doen, pijn wordt erger bij hoesten, niezen, persen. Even later doet hij de reflexen testen. “Hmmm dit is duidelijk een hernia, ook wel HNP genoemd en dan S1 ofzoiets . Dus nu wel doorgestuurd naar de neuroloog voor een spoed mri. Alleen wanneer die is weet ik nog niet daar wordt ik over terug gebeld. Ondertussen meer drugs gebruiken. De eerste twee weken zal ik er als een zombie bij lopen. En slapen is nu even geen probleem je hoeft alleen je ogen maar dicht te doen en klaar is ze. Jammer is dat hoor dat je zelf niet de machinist bent op je eigen trein. Of in ieder geval niet de verkeersleider die je route bepaalt. Misschien heb je nog wel iets in de hand. Dat gebruiken we dan ook maar. Iedere dag zijner nog dingen die wel goed gaan. Iedere dag is er wel iets waar ik blij van wordt. Dus ook al wisselt de bestemming ik geniet van de reis voor zover mogelijk is.

Bomen

Bomen zijn magisch! Ik kan mij verbazen over bomen. Over hun grootte, hoe ze groeien en bloeien. Het geluid dat de bladeren maken en de vogels die in de kruinen het hoogste lied zingen. Die ergens tussen het bladerdek een nest geknutseld hebben. Bomen ze geven leven. Letterlijk door de zuurstof die ze afgeven. En bij wilgen geven de bomen leven aan planten en bomen in de boom. Vorig jaar liep ik langs de rij knotwilgen bij de kromwijkerdijk en zat een eend in een van de wilgen op haar nest. Vandaag liep ik zoals bijna dagelijks weer langs dezelfde wilgen en zag zomaar opeens een vergane honingraat zitten. Ik noem het honingraat, ik weet namenlijk niet of het nu een bijen of wespen of ander nest is geweest. Maar zo mooi is dat. Zo een kunstig bouwwerkje en zo fragiel in een stevige wilg. Je kunt uren bomen over bomen. De lommerrijke schaduw die ze in de zomer bieden. Het bladerdak dat je een beetje beschermt tegen de ergste regen. Van de eerste groene knoppen tot de vallende blaadjes toe blijven ze boeiend. Steeds hetzelfde en toch zo anders. 

“Als ik wist dat morgen de wereld zou vergaan. Plantte ik vandaag nog een boom!” Maarten Luther

Waardigheid

Gister luisterde ik naar een interview tussen een reporter van Woerden tv en Jan Wolsheimer. Wat voor mij er het meeste uitsprong was de erkenning van waardigheid voor medemensen. Eigenlijk draait er best veel om dit thema. Ieder mens heeft waardigheid. Niet ieder mens voelt zich waardig of waardevol. Dat is nu de gebrokenheid in deze maatschappij. Dat is onrecht doen aan jezelf en medemensen. Ieder mens wil gewaardeerd worden om wie hij of zij is en niet eens zozeer om wat hij of zij doet of zegt. 

Gisterenmiddag was ik met mijn jongste zoon bij de revalidatie arts in de Hoogstraat. We hebben voor besproken hoe straks de periode na de eerste heupvervanging er mogelijk uit gaat zien. Ook dan heb je het over waardigheid. Mijn zoon wil niets liever dan zijn waardigheid ‘terug’. Hij wil zichzelf weer kunnen redden in zijn gewone dagelijkse leven. Zelf wassen en aankleden, stukjes lopen in huis. Het lijkt zo gewoon, maar is al zo een lange tijd niet meer gewoon. Vandaag is er in Woerden een inclusie actiedag. Inclusie heeft ook te maken met waardigheid. Geef de mensen met een beperking een waardig bestaan. Dat ze gelijkgesteld worden aan ieder ander mens. En daarbij niemand is hetzelfde. Door elkaar echt te zien geef je waarde aan elkaar. Daar wordt iedereen beter van.

Nu is het ook nog eens Pasen. Ik geloof dat Christus aan het kruis zijn waardigheid niet heeft verloren. Maar hij heeft ons waardigheid gegeven. Hij wil ons kennen en kent ons. Er staat geschreven dat hij zelfs het aantal haren op je hoofd geteld heeft. Dat is onbegonnen werk. Maar het geeft wel aan hoe goed hij mij en jou kent. Ben ik het wel waard om voor te sterven? Ben ik het wel waard om te leven? Ja ik ben het waard! En ik wil graag waardevol zijn voor mensen om mij heen. Beschikbaar zijn zonder agenda. Maar ik wil ook mijn waardigheid erkend zien, net als ieder ander.