Eenzaam

Deze week is het de week tegen de eenzaamheid. Of voor de eenzaamheid. Of de week van wat doen we tegen de eenzaamheid. Je hoeft niet alleen te zijn om eenzaam te zijn. Dat is een groot misverstand. Alleenzaamheid had het dan zullen heten. Eenzaamheid is een gevoel die je misschien tot een bepaalde staat van zijn maakt. Gevoelens zijn niet voor iedereen even duidelijk te duiden. Een ander kan het je niet aanleren het is iets eigens. Maar de kunst om te voelen en er dan ook iets moois van te maken is levenswerk. Of levenskunst. Kunstwerken zijn er ook om van te genieten en te bewonderen. Om zo nu en dan eens van een andere kant te bekijken en tegen het licht te houden. Eenzaamheid is voor een ieder weer anders en toch gelijk. Als je weet wat er mist in je leven kun je het mogelijk ten goede keren. Met anderen of alleen. De week van de eenzaamheid. Ik dacht aan de verhalen van Toon Tellegen. Ik zal er een met u delen.

Ik nodig niemand uit, dacht de egel toen hij was opgestaan. Dat is veel verstandiger. Hij keek naar zijn voeten. Maar zou ik dan steeds eenzamer worden? Nog veel eenzamer dan ik nu ben? Hij stelde zich voor dat hij in een afgrond viel, steeds dieper en dieper, geen bodem kwam in zicht. Hij tolde om zijn as, zijn stekels stonden recht overeind. Zou de eenzaamheid dat willen van mij? Hij begreep de bedoelingen niet van de eenzaamheid. Wat wil je van mij? Fluisterde hij soms in het donker, als hij zich verschrikkelijk eenzaam voelde. Dan hoorde hij wel geluiden, soms zelfs het schrapen van iets wat op een keel leek. Maar er kwam geen antwoord. Mag ik het soms niet weten? fluisterde hij. Weer die geluiden en het schrapen van een keel. De keel der eenzaamheid, dacht hij dan. Hij stond naast zijn bed en probeerde zich voor te stellen hoe de eenzaamheid plotseling verdwenen was en iedereen naar binnen stormde. Of nog beter, hoe één iemand de deur opendeed en binnenkwam en hoe de eenzaamheid langs hem heen naar buiten glipte. Een buitensporig vriendelijk en aardig iemand zou dat zijn, dacht de egel. Iemand die altijd beukennotenhoning meeneemt als hij op bezoek komt. Ze zouden thee drinken. Ze zouden het over van alles en nog wat hebben. Ze zouden zich voornemen samen op reis te gaan en even later om dat toch maar niet te doen. Ze zouden naar buiten kijken en zien dat het al schemerig werd. Ze zouden heel lang zwijgen en af en toe knikken en hun keel schrapen. En dan zou de eenzaamheid weer terug komen. Wie is dat? zou de ander vragen. De eenzaamheid!zou de egel zeggen. Woont die hier? Nou, wonen, wonen….hij is hier. Hij komt en hij gaat. O. En ook al hadden ze hun thee nog niet eens op en hadden nog iets zeer belangrijks tegen elkaar willen zeggen, ze zouden zich allebei heel eenzaam voelen. Wat is dit voor gevoel dat ik nu opeens heb, zou de ander verbaasd vragen. Mijn gevoel, zou de egel zachtjes zeggen. Het was donker geworden. De ander zou zwijgend weggaan. De eenzaamheid zou blijven.

Uit :Toon Tellegen Ik zal altijd.

En de

En de boer die ploegde voort. Een titel van een prentenboek van Rien Poortvliet. Iets wat mij als een trivialiteit bij is gebleven. Soms voel ik mij die boer die ondanks alles om zich heen gewoon maar doorgaat. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Ook alweer zo een slogan. De dingen die je doet maken wie je bent. Maar is het dan ook zo dat wat je niet doet je ook maakt tot wie je bent?

Ik heb de laatste week niets geschreven op mijn blog. Ik had best wel wat om te schrijven. Maar. Maar is een lelijk woord het roept verontschuldiging op en schuilen achter. Het feit is gewoon dat niet alles op te schrijven is. Er speelt genoeg in mijn hart en hoofd, mijn leven. Het is niet allemaal geschikt om op papier te zetten. Gewoon omdat het mij nog teveel raakt in het diepste van mijn zijn. Van buiten zie ik er stoer en stevig uit. Maar mijn binnenkant is niet zo makkelijk te duiden.

Sterk en stoer en altijd bezig, maar waarom en waarvoor? Het is maar een beeld wat mensen van mij kunnen hebben. Ik zit ook regelmatig iets voor mij zelf te doen. Lekker lezen, een vrijwilligersdag bezoeken, haken, koken, lopen met de hond, fotograferen. Er is genoeg. Maar soms is het ook echt even genoeg. Mijn vrijwilligerswerk ga ik toch een beetje uitdunnen. Ik houdt het niet vol om alles te doen waar ik interesse en zin in heb. Mijn ploeg is afgesleten en ploegt wel voort maar zonder diepe sporen na te laten.

En de regen tikt tegen het raam. En de herfst is van start. En de wind waait door de bomen. En de boer…die ploegde voort.

Ring

Nu de scheiding zo goed als definitief is, draag ik een nieuwe oude ring.

De ring die we samen uitgekozen hebben, nu bijna 26 jaar geleden, als verlovingsring is veranderd. Na ruim 23 jaar als trouwring gedragen te hebben, is het nu een andere symbolische ring geworden.

Dit sieraad staat voor de eenheid die we ooit waren en voor de vier zonen die daaruit voort zijn gekomen. Mijn verleden is er ook in mijn toekomst. Het neemt een plek in in mijn bestaan. Mijn kinderen zijn mijn grootste geschenk en ik draag ze graag bij mij. Ik ben blij met hun onvoorwaardelijke trouw. Daar is geen ring voor nodig. Maar als mensen mij nu vragen naar mijn ring, dan heb ik ze iets moois te vertellen. Dit sieraad heeft een verhaal.

Goud

September kleurt goud. Nee het is niet de herfst die dit jaar vroeg begint. Al lijkt het er op sommige momenten wel op. Ik heb het hier over goud in verband met kinderkanker. Het roze lintje is voor borstkanker. Het gouden lintje is voor kinderkanker. Deze maand staat in het teken van kinderkanker. September kleurt goud!

Mijn jongste zoon kreeg vier jaar geleden acute lymfatische leukemie. En daarbij nog eens een hele batterij aan bijwerkingen en nevenschade. Maar….hij leeft! We zijn nu twee jaar na de behandeling en juist vandaag weer gezien en gehoord dat hij nog steeds leukemie vrij is!!! Wonderen bestaan. Maar hoe gaaf zou het zijn als er geen kanker meer bestond. Hoe gaaf zou het zijn dat als het dan nog wel bestaat je er niet meer doodziek van hoeft te zijn. Of doodziek van de behandeling hoeft te worden. Op het moment dat je de diagnose krijgt te horen dat je kind kanker heeft, denk je bijna alleen nog maar aan hoe te leven. Hoe lang? En met welke beperkingen? Wat is de levensduur, hoe lang is er nog leven? De dood wil je op dat moment niet benoemen, maar je bent er het meest bang voor. En helaas sterft een op de vier kinderen nog steeds aan de gevolgen van kinderkanker. Hoeveel kinderen er leven in gebrokenheid na kinderkanker daar weet ik geen statistieken van. Het is allemaal geen goud wat er blinkt.

Mijn kind heeft kinderkanker overleefd. Over drie jaar, wanneer hij dan nog kankervrij is, is hij een survivor. Overwinnaar. En met winnaar heb je goud verdiend. Alle kinderen verdienen goud! Er is geen kind dat kanker verdiend. Ga voor goud niet alleen deze maand. Ga altijd voor goud. Leef en help mee om kinderen een gouden toekomst te krijgen of te laten hebben. Een toekomst zonder kinderkanker.

Doorsnee

Mijn leven is allesbehalve doorsnee. Dit weekend lag ik nog in de Woerdense singel een balletje te gooien en floot ik de eerste wedstrijden van dit poloseizoen. Maandag ging ik met mijn jongste zoon de lucht in in een luchtballon. Gisteren reed ik vanuit mijn werk zo de file in. Dat is dan wel weer doorsnee. Maar ik reed zo Woerden voorbij en landde na ruim drie uur in Zeeland.

Wat een verwennerij is dat! Zomaar een avondje niet koken. Daarbij nog eens genieten van gezellig en goed gezelschap en eten hmmm. Daarna lekker slapen in een luxe suite. Na een goed ontbijt even bijkomen. Dan spreken voor een tachtig koppen tellend gezelschap . Relaxed daarna aan de terugreis begonnen. Maar voordat ik Zeeland uit zwaaide moest ik echt nog even de kust zien. De Zeeuwse kust. Met de zee en een heerlijk zonnetje. Het lijkt wel vakantie. Met dat ik huiswaarts keerde overspoelde mij het gevoel dat ik hier best meer van wilde.

Thuis komen is echt fijn. Mijn zonen en de hond en een huis dat uitgeleefd was. Een nacht en dag ben ik van huis af geweest. Er stonden meerdere stapels met was. Ze wisten niet meer precies wat nu al schoon was en wat nog niet. De koelkast en de provisiekast waren leeg. Er lag naast veel was ook nog eens veel vuil op de grond. Maar het excuus was het enorme onweer. Hmmm ergens heb ik het niet goed gedaan. Dus wat doe je dan? Nou ja wat jullie doen weet ik niet, maar ik pakte de boel op en ging aan het regelen. Was, boodschappen, de vloeren zuigen en dweilen en de toiletten opfrissen. De auto naar de garage en eten koken. Daarna vond ik het wel weer even genoeg. Lekker een rondje met mijn trouwe maatje Frey en ik was weer terug bij mijn positieven. Mijn leven is alles behalve doorsnee.

En nu uit geput mijn bed in .