Warm

Waar loop jij warm voor? Of waar krijg je het warm van? Waar de temperatuur buiten naar beneden zakt, stijgt de warmte bij diverse schaatsfanaten. Hoor ik daar ook bij? Nou ik houd wel van schaatsen op natuurijs, maar ik draai er niet van door. Ik zou het heel leuk vinden om nog eens te schaatsen maar gebeurt het niet is het ook goed. Wat mij nu verwarmt is de zon die zo heerlijk uitbundig straalt. De luchten zijn blauw en koud, maar het licht is zo mooi. Prima weer voor mooie fotomomentjes. Hoewel ik nu al drie keer op stap ben geweest voor mijn opdracht in de fotocursus. Drie keer ben ik tot op het bot verkleumd teruggekomen. Maar als ik dan de plaatjes zie bij een warme kop chocomelk, krijg ik het toch een beetje warm.

Wat ook warmend werkt zijn de vrijwilligers van de redactie van Reactie. Iedere keer weer kom ik na een redactieoverleg vol nieuwe moed terug. De ideeën borrelen en bruisen. Er is niet genoeg papier om het allemaal op te zetten. Een ieder heeft zijn of haar eigen achtergrond en inbreng. Allemaal een passie voor de mensen van de vereniging en het blad. Zo mooi hoe we met een handvol mensen vrijwillig en veelal buiten andere activiteiten om, steeds weer een hoogstaand magazine uitgeven. Daar is het hart van vol en daar loop ik warm voor. Hoe koud het buiten ook is. Warmte kun je maken, het eenvoudigst is om dit samen te doen. En u of jij waar loop jij warm voor?

Zwijgen

Spreken is zilver en zwijgen is goud. De gezegden van ooit snijden nog steeds hout. Deze week heb ik niet veel geschreven. Maar al is mijn pen stil mijn hart spreekt daardoor meer. Woorden kunnen veel verhullen, maar de stilte is onthullend en heeft geen geheimen. Boordevolle stilte.

Ik maak het mee. Dat er momenten waren waarin ik het gesprek gaande bleef houden. Of dat ik maar meer ging doen om niet er over te spreken. Nu zwijg ik en zeg ik daarmee meer. Tenminste dat is mijn idee. Zwijgen omdat alles al gezegd is. Dat nieuwe woorden er geen kracht aan geven, maar het juist alleen maar ontkrachten. Weten dat je gekrenkt bent, maar niet je recht zoekt in woorden. Vandaag hoorde ik van een persoon die ook zweeg. Die ondanks alles waar hij van beschuldigd werd er niets tegen in bracht. Stil zijn is heel moeilijk. Stil zijn en worden is ontdekken wat er verborgen ligt. Open maken wat niet opengemaakt wil worden. Er achter komen dat woorden niet ongedaan kunnen worden wanneer eenmaal uitgesproken of opgeschreven. Als alles gezegd is is het beter om te zwijgen.

Poes poes

Ach die poes toch! Die poes die eigenlijk een kater is. Een je-weet-wel-kater. En nu nu is broer niet meer. Acht jaar geleden kwamen broer en zus, twee poezen-kinders bij ons in huis. Ze waren nogal getraumatiseerd. Ze waren maar een aantal weken oud gedumpt in een vuilcontainer en overgoten met frituurvet. Vanuit het asiel hebben wij ze warm welkom geheten en we raakten aan elkaar gehecht.

Een poes in een huis met mensen die astma en allergieën hebben is toch niet handig!? Nee dat is het ook niet. Maar de jongens waren zo gek op poezen en ik vind ze ook erg lief. Dus na al meer keren veel hartzeer om een poes, toch dit stelletje in huis genomen. Maar met restricties. Ze mogen niet boven en jullie moeten je kamers goed schoon houden. Wat hebben de jongens gejuicht. Maar ook wat hebben ze een geduld gehad om de twee beschadigde zieltjes weer te laten helen.

Maarten en Floris waren en zijn in ons huis gedoopt tot kattenfluisteraar. Ze hebben uren voor de kast op de grond gelegen om ze te laten wennen aan hun hand en geur en stem. Lokken met lekker eten en speeltjes. Broer was zo zwart dat we soms niet eens wisten of hij wel onder de kast zat, je zag heel soms een glimp van zijn ogen. Ze hebben er zoveel tijd in gestoken dat het ook loonde. Broer en zus waren hun maatjes geworden. Wanneer de tweeling uit school, of iets anders, weer naar huis toekomen dan zie je opeens vanuit het niet, de katten tevoorschijn komen. Maar de laatste maanden was broer niet fit. Hij had een kies / hoektand die ontstoken was en hij nieste heel veel. We grapten al dat hij ook een allergie had en maar aan de neusdruppels moest. De tand werd getrokken en met antibiotica moest de klus geklaard zijn. Maar weken later was het nog net als eerst ,alleen zonder hoektand. Weer naar de dierenarts. Bloedprikken, antibiotica, ander voer het moet toch beter worden! Week of twee later nog geen verandering. Vorige week zijn er ook nog foto’s gemaakt. De longen waren schoon maar de kat was benauwd en niesde en snurkte heel bar. Dan een laatste redmiddel proberen.

Vandaag is broer overleden. Hij was zo mooi en dapper. Maar heeft mogelijk door de gevolgen van hersentumoren het niet gered. Een poes is maar een dier. Maar het was wel ons beest. Opgevoed van klein kitten af. Van schuwe poes tot stoere kater. Het is beter voor de allergieën en voor de achterdeur (waar hij steeds zijn nagels in zette) maar we missen hem toch. Het was niet voor niets broer.

De pot en de ketel

‘De pot verwijt de ketel dat die zwart ziet.’ Een oud Hollands gezegde. Ik blaas deze een nieuw leven in. Ik verwijt niemand iets, tenminste nu even niet. Maar ik heb wel twee zwarte; een pot en een ketel. Een thermoskan en een waterkoker welteverstaan.

Hoe dat nu allemaal? Nou ik zal het vertellen. We hadden ooit een koffiezetapparaat met een thermoskan en antidruppel-deksel . Reuze handig. Je maakte koffie kon tussen het doorlopen al inschenken zonder dat alles onder spettert. Zodra de koffie door was gelopen kon je het apparaat uitschakelen zodat je stroom bespaarde. Maar een nadeel; de thermoskan ging makkelijk stuk. Maar er was geen tweede pot bij te bestellen, dus weer een nieuw apparaat. We hebben ook een tijdje een Senseo gehad, maar dat was geen echte koffie. Niet warm genoeg en ook niet zo lekker. Dus weer een nieuw koffieapparaat gekocht. Na een aantal jaar weer hetzelfde verhaal. Toen het goedkoopste toestel gekocht. Glazen pot en grote hoeveelheid inhoud, weinig kosten. Gaat het ding ook stuk. Ja de slijtmijt werkt gewoon door, lees uw Bommel er maar op na.(Marten Toonder, OB Bommel en de slijtmijt). Ik was en ben er klaar mee. Ik gebruik voor mijn eigen gebruik wanneer ik alleen koffie drink wel eens mijn Franse espresso-potje en of een stenen filter van DE voor een-kops-koffie. Heerlijk! Simpel maar lekker. Dus na het stuk gaan van apparaat nummer zoveel ben ik weer terug naar het begin, gewoon weer opgiet koffie. Een thermoskan met een filter erop, het werkt prima en de smaak is ook oké. Die pot kan de ketel wel verwijten, maar ik vind het een lekker stel samen.. Proost smakelijk kopje troost.

Handwerk

Er is handwerk en er is handwerk. Je kunt met je handen werken of je kunt met je handen scheppen. Dat laatste is ook handwerk een speciale variatie ervan. En dan ga ik met mijn oudste zus naar een handwerkbeurs. Onze ogen uit kijken naar de mooiste creaties. Met twee handen op de rug alleen kijken, niet aankomen. Nou toch stiekum even voelen. Kijken niet kopen. Nou ja….

Het grappige is dat ondanks dat we jaren schelen we toch wel overeenkomsten hebben, mijn zus en ik. We houden erg van handwerk, borduren, haken en breien. Ik doe iets meer haakwerk op dit moment en heb ook wel geborduurd. Mijn zus is een echte brei-ster. De meest ingewikkelde patronen. Mijn zus kan toveren met wol en breipennen. Maar op de beurs zagen we meer dan alleen wol. Maar ook daar waren we eensgezind. Al dat andere gaan we doen wanneer we met pensioen zijn!

De waan

Mooie woorden kent het Nederlands toch. Iemand in de waan laten. Of in de waan van de dag. Zomaar een paar gezegden. Waan van waanzin en waanzinnig. Op zoveel manieren te gebruiken, een woord met meerdere mogelijkheden. Zo kan een dag ook zoveel meer betekenen dan de schijn die deze ophoudt. Zo leek mijn dag vandaag er een van erge drukte en toch de meeste tijd heb ik zittend doorgebracht. Wachtend wel te verstaan.

Met mijn jongste zoon naar het UMCU voor een endoscopie. De geplande tijd was 10:00 uur intake en om 10:30 het onderzoek en een uur later weer naar huis. Het liep zoals te verwachten anders. Tel er een luttele paar uren bij op en dan weet je hoe laat het was. Mijn geduld is niet snel op. Wachten is een tweede natuur geworden. Maar het went nooit. Zodra ik als moeder of als patiënt de drempel van een wachtkamer overga bekruipt mij een gevoel van tegenstand. Wennen doet het niet. Ik doe net alsof ik er geen probleem mee heb en doe wat klusjes tussendoor. Ik schrijf wat artikelen en bestel cadeaus voor mijn tweelingzonen die bijna jarig zijn. De tijdverdrijven heet dat. Het enige wat je verdrijft is feiten onder ogen zien. De waan van alle dag of de waan van dit moment. Gelukkig ging er in de loop van de dag een concert aanvangen. Piano en viool. Zo mooi hoe dat galmt door de gangen van dat huis. Je vergeet heel even dat je in een ziekenhuis bent. De muziek roerde mijn binnenste, het maakte mij klein temidden van zoveel moois. Muziek kan overweldigend zijn.

Op een andere plek in hetzelfde huis werd broederlijk naar de olympische spelen gekeken. Artsen, verplegers, patiënten en laboratoriummedewerkers. Mooi om te zien hoe sport mensen kan verenigen ook op plekken waar men vaak afstand bewaart. In ziekenhuizen bewaren we meestal een ‘professionele afstand’ tussen medewerker en ‘slachtoffer’ cq. patiënten-mens. En dan zomaar opeens is die grens, die professionele afstand weggevallen door het kijken naar het schaatsen op een klein televisie scherm in de poli-hal. Daar winnen we met zijn allen zonder zelf te hoeven sporten, te presteren. Verliezen doen zij zelf, maar winnen doen wij samen. Het geeft een dag weer wat kleur. Het helpt mij de dag weer door en mijn weerstand tegen het alles verdwijnt weer naar de achtergrond. Mijn kind is klaar, het onderzoek is goed verlopen. Zij het iet wat verlaat. De uitslag horen we ter zijner tijd wel. Vandaag heeft even genoeg aan zichzelf. Morgen is er weer een heel andere waan, misschien wel waanzinnig gezellig. Daag mij niet uit! Ik laat je graag in de waan van vandaag.

Bont

Ik heb het wel weer bont gemaakt. Vier dagen aaneen werken. Vandaag is de laatste van deze vier. Dan begint mijn vrij van werkdag maar niet van zorgen. Niet alleen met mij;bezigheden dat ik het bont maak. Maar ook mijn lijf is bont. Tijdens een wedstrijd was de sport verdwenen als sneeuw voor de zon. Er ontstond een andere tak van sport.; waterworstelen. Was er dan geen spelleiding, geen scheidsrechter aanwezig? Jawel, maar deze leden aan kortzichtigheid. Binnen het eerste partje, welke vijf minuten duurt, waren er al twee speelsters met een blauw oog. Meerdere schoppen waren geïncasseerd en de badpakken getest op duurzaamheid. Dit had niets met waterpolo te maken. Mijn oog is er nog een stille getuige van. Helaas is code blauw nog niet geheel ingeburgerd bij alle deelnemers van de watersport. En die code blauw heeft niets met de kleur van je ogen te maken.

Gisteravond schrok ik van een sirene naast mijn hoofdkussen. Mijn HartslagNu-app ging af. Er was een melding voor reanimatie vlakbij. Maar ja snel reageren is dan van belang. Maar zonder bril zie ik de letters niet. Dus na de schrik eerst de bril op om helderheid te verschaffen. De route wordt uitgestippeld naar zowel de AED als het slachtoffer. Wat doe ik? Eerst de AED of gelijk naar het adres van de persoon in nood. Het tweede bedacht ik, in het donker ergens een AED zoeken en dan nog terug naar de plek van onraad, dat kost meer dan zes minuten. Eenmaal op de plek, binnen de zes minuten, bleek dat de melding geannuleerd was. De persoon was bij kennis , iedereen mocht weer naar huis. Zo de vuurdoop heb ik gehad. Een volgende keer weet ik beter wat te doen bij het horen van die sirene. Dan is het; niet denken maar doen. Toch zou het best handig zijn als er meer AED’s zouden zijn die ook buiten winkel-openingstijden te bereiken zijn. Maar goed, dit was wel bont genoeg voor dit weekend.

De nieuwe week is weer begonnen. Kijken wat er deze week weer staat te gebeuren. Morgenochtend heeft Reinier een darmonderzoek in het UMCU dus zijn we toch weer een hele tijd onder de pannen. En nu ga ik aan het werk. Geniet van iedere dag!

ijs of geen ijs

De Nederlanders hebben last van gekte, ijsgekte. Ieder jaar herhaalt dit fenomeen zich. Zodra de thermometer aangeeft dat het rond het vriespunt komt begint het. De schaatsen worden uit het vet gehaald. Er wordt gespeculeerd wel of geen elfstedentocht. De grote verhalen over ‘vroeger toen er nog winters waren’ komen boven drijven. Het is gewoon niet te stuitten. De koude steekt menig mens aan tot grote warmte. En hoe sta ik daarin? Ik ben een schaatsfan, maar een nuchtere. Ik weet ook dat voor een mooie tocht over natuurijs er toch wel meerdere dagen achtereen flinke vorst moet zijn en het liefst ook nog eens windstil weer voor het beste resultaat. Als fijne bijkomstigheid aan vriezend weer is toch nog wel dat het zo heerlijk zonnig is. Dan beneemt de kou je misschien de adem, maar de zon trekt mij toch uit mij holletje. Lekker even een frisse neus halen. Om vervolgens binnen weer heerlijk op te warmen aan een kop warme chocomelk met slagroom.

Vandaag helaas niet veel tijd om te struinen gehad. We hadden een bezoekje aan het ziekenhuis. Mijn jongste heeft zijn drie maandelijkse keuring-controle bij de oncoloog/hematoloog weer glansrijk doorstaan. Wel een extra pilletje en een zalfje mee, maar de leukemie is nog steeds foetsie. Zo kan je dag niet meer stuk. Weer of geen weer. Ijs of geen ijs. Wat is nu de vraag?

Horen en zien

We willen allemaal graag gehoord en gezien worden. Willen we ook luisteren en kijken is dan de tegenvraag. Weten we ook wel echt wat we willen of laten we ons een wil opleggen? Eenvoudig is het niet. Heb je een eigen mening ben je dan eigenwijs? Kijk je naar anderen om te vergelijken met wat jezelf hebt of wil hebben. Of kijk je met je hart om de ander te zien. Ben je dan een softie? We hebben twee ogen en twee oren gekregen en maar een mond. Zit daar een logica in. Wil dat zeggen dat we meer mogen zien en horen dan dat we spreken? Haasten om te luisteren en traag zijn om te spreken. Is er iets nieuws onder de zon?

Horen en zien vergaat je. Er zijn mensen die hard van de toren blazen, maar die zich niet laten zien. Ik weet van mijzelf dat ik niet snel het achterste van mijn tong laat zien. Wel staat mijn hart open voor de mensen om mij heen. Onrecht is niet om aan te zien. Ik kan er wel wat tegen doen door er voor te strijden dat het teniet gedaan gaat worden. Dat het onrecht aan het licht komt en er recht wordt gedaan an de persoon in kwestie. Maar wie ben ik? Dat kleine meisje die stampvoetend in een hoekje staat. Wie ziet mij staan? Wie hoort mij aan? Kijk naar mij! Is een lied dat Lisanne Spaander heeft geschreven. Het is een raak lied, zie naar de mens achter de maskers die we soms op hebben gezet of opgezet hebben gekregen. We zijn meer dan de buitenkant. We vechten voor wat we waard zijn. We leven een leven vaak in een onbewust bewust zijn. Dan klinkt er; “vergeeft het ze, want zij weten niet wat ze doen.” Ik doe maar wat. Probeer maar eens om heel bewust te leven. En bewust te zijn dat je gezien en gehoord wordt door alles heen. Ontluisterend als de lente. Je ziel wordt blootgelegd aan een frisse lente bries en schudt de winter van zich af, met een huppeltje de zomer tegemoet. Er wordt op mij gewacht en op jou. Laat het feest zijn van herkenning en erkenning. Hoor en zie!

Kijk naar mij ! Lisanne Spaander

Weekeind

Het einde van de week nadert. In de joodse traditie is het al het einde van de week en start vanavond de nieuwe week met de sjabbat. Het was voor mij weer een enerverende week. Met twee vroege diensten, een zoon die zijn rijbewijs haalt, fietsen verhuizing, doktersbezoek en zo meer. Maar het venijn zit hem soms in de staart. Dit weekeinde is ook nog vol. Morgen een heel sportief dagje. Met mijn jongste zoon naar een handbewogen-hockey-toernooi. Daarna aansluitend een waterpolo wedstrijd bijwonen in Diemen en twee wedstrijden fluiten. Vervelen doe ik mij niet. Uitrusten ook niet.

Gelukkig zit er aan het begin van de nieuwe week een rustdag. En die ga ik als het even meezit ten volle benutten. Met tijd voor …. nou ja ik moet nog wat zaken regelen voor de VOKK, de vereniging Nederland-Davos, mijn fotocursus en de sleutelclub. Als er dan nog ergens een minuutje over is ga ik niksen. Hmmm, misschien moet ik toch ergens iets gaan laten schieten. Zo loop ik wel heel erg op mijn eigen gezondheid in. Het is best heel leuk allemaal. Maar ik kan nu eenmaal niet alles. Ik leg het nog even bij mij zelf in de week om een juist overwogen besluit te nemen. Ik ga niet over een nacht ijs. Oh ja over ijs gesproken….het schijnt dat er weer ijs komt.! Maar waar? En wanneer? Wellicht bedoelen ze gewoon het ijs uit het schap bij de buurtsuper.

Goed weekeinde en begin gewenst!