Vrij af

Zo mijn weekje vrij zit er weer op. Ben ik uitgerust? Nee! Heb ik een lekker ontspannen tijd gehad? Ja! Dus over het algemeen beschouwd heb ik wel een lekker weekje vrij gehad. Een week die begon met hagel en sneeuw en eindigde met twee dagen in de tuin in de zon doorbrengen. Best extreem.

Er is toch nog wel het nodige gebeurd deze week. Ik heb twee vergaderingen gehad. Ik heb een puzzel gemaakt. Een boek gelezen. Mijn klokken weer opgehaald bij de klokkenier. Twee keer bij mijn moeder op bezoek geweest. Auto door de wasstraat gehaald. Tuin van onkruid ontdaan. Lekker gelopen met de hond. En heel veel genikst. En oh ja ik heb ook nog een telefoontje gehad van mijn longarts.

Al vanaf januari/ februari dat ik weer in een dip zit, longtecnisch gesproken dan. En zoals wel vaker is er geen kruid tegen opgewassen om de neergaande spiraal te keren. Zo voel ik al een tijdlang dat mijn conditie ook neerwaarts gaat, ondanks al mijn inspanningen om dit tegen te werken. Dus vorige week ook weer eens een longfunctie geblazen om de stand van zaken op te nemen. Het bevestigde wat ik al voelde. Maar er lijkt licht te gloren aan de horizon. Na uitvoerig de zaken doorgesproken te hebben met de longarts en die weer met zijn collega’s, is er nu toch het idee om aan een nieuw mab-je te mogen beginnen. Een monoklonale antistof die ervoor moet zorgen dat mijn longen zich iets minder kinderachtig gaan gedragen en weer een beetje tot rust gaan komen. En dan maar hopen dat het mab-je gaat doen wat het belooft. Dan hoop ik dat mijn lijf ook weer eens een weekje vrij krijgt. Of langer… we gaan het mee maken.

Lieve vriendin

We hebben veel met elkaar gedeeld. Onze jeugd, opa en oma , en veel meer. En nu kan ik alleen maar op afstand meeleven terwijl je zo’n verdriet hebt. En niet alleen jij maar jullie allemaal. Alle Haantjes.

Jullie hadden een ontzettend lieve moeder. Met jullie verjaardag maakte ze bijvoorbeeld een caketaart met slagroom en jam en smarties erop uit gestrooid. Ik heb haar nooit boos gezien. Ze vond vast niet alles goed, maar in mijn gedachten en herinneringen wel. Ze maakte ook van die hele grote pannen met warme chocolademelk in de winter als we konden schaatsen, samen met Opi.

Haar leven was niet makkelijk. En voor jullie was het ook niet iedere dag feest. Maar oh wat zullen jullie haar missen. Gelukkig dragen jullie allemaal een stukje van haar mee in jullie eigenheid. Vergeten doen we haar niet. Ik ook niet. Dag mevrouw de Haan! Ik wens u vrede toe.

Een hele dikke knuffel voor jullie allen. Een hele dikke omhelzing lieve vriendin. Jullie zijn ontzettend goed en zorgzaam geweest voor jullie lieve moedertje.

Ook dat nog

Mijn kinderen zijn gewoon te lief, te zorgzaam.

Dat is een deugd ik weet het. En toch vandaag schop ik er even tegen aan.

De middelste twee zonen waren heerlijk bij mij . Lekker thee drinken bijpraten, gezellig samen eten. En dan opeens het hoge woord eruit; nu de cijfers weer zo extreem oplopen gaan we de komende tijd niet meer bij u op bezoek komen!

En ik snap ze helemaal. Maar ik baal er zo ontzettend van. Waarom zien mijn kinderen wel het nut in van afstand houden en zorgdragen voor de kwetsbaren in de gemeenschap? Waarom moeten wij nu weer de klappen krijgen, die zijn er toch al genoeg geweest?

Ja ik schop en ik ben boos verbolgen…. en meer. Tevens ben ik uiteraard niet boos op mijn jongens . Wel heel trots op ze dat ze dit doen ondanks dat ze er zelf ook niet echt voor kiezen. Ze hebben nu eenmaal een kwetsbare moeder en broertje en oh ja zelf zijn ze ook longlijders. We willen niet ziek worden en houden daarom extra regels aan door ons zelf opgelegd. Uit zorg en liefde voor de ander en onszelf ja ook die. Maar mens wat baal ik ervan. Ik doe niets liever dan voor mijn jongens zorgen en nu moet dat op afstand.

Ik weet dit is niet het ergste. Maar het is gewoon even net te veel op een verkeerd moment. Even een blog die niet fraai is , maar wel mijn werkelijkheid op dit moment.

Zijwieltjes

Vanaf maandag ga ik zonder zijwieltjes verder. de afgelopen maand heb ik als schaduw naast mijn leidinggevende gewerkt. Maar zij is jl. donderdag toch echt met pensioen gegaan. We moesten er beiden aan wennen. Ik geloofde nee besefte het pas toen vrijdag de stoel naast mij leeg bleef.

In het UMCU zijn functies; stoelen. Dus toen ik per 1 augustus hoofdanalist werd schoof ik een stoel op. Maar toen hadden we in functie een gedeelde stoel. Zo kon ik aan de hand genomen worden om de finesses te leren. En dan nu vrijdag mocht ik ook in het echie een stoel naar rechts opschuiven.(mijn leidinggevende zat altijd rechts van mij) . Dat voelde toch heel onwennig. Ik heb mij er toe aan moeten zetten om mijn oude plek leeg te maken en die te verplaatsen. Ik voelde mij een indringer. Dit was de plek van Loes. Maar toch heb ik mij er overheen gezet. Of ik nu vandaag of morgen die stoel inneem.

Met het innemen van die stoel begint het zelfstandige werk. Maar het is stil naast mij. We hebben zo vaak even kort een overleg gehad. We stoorden elkaar met grote regelmaat. Maar daardoor bruisten we ook van de energie en ideeën. We wisten exact waar de een of de ander mee bezig was. We vulden elkaar naadloos aan. Het bijzondere was dat we zelfs met regelmaat dezelfde kleur of stijl van kleding aan hadden. De collega’s vonden het soms eng worden. We waren samen een soort kwik kwek en kwak. Maar dan met zijn tweeën.

Dus vanaf nu zonder zijwieltjes verder. Zonder sparringpartner naast mij. Maar ze heeft mij een pracht start gegeven. De basis is goed gelegd. Dus ik ga vol vertrouwen en goede moed deze uitdaging aan.

Broos

Het leven van een mens is zo broos. De laatste dagen merk ik dat weer ten volle om mij heen. Maar waarom heb je zoiets pas door als je het gevoel hebt dat de tijd te snel gaat.

Waarom deze broosheid? Waarom nu erover schrijven? Er zijn een aantal zaken die mij er weer zo bij bepalen dat leven in redelijke gezondheid een groot geschenk is. Kijk ik naar de mensen om mij heen die ervoor mij toedoen dan voel ik mij ontroerd. Kijk ik naar mijn moeder, een sterke ijverige vrouw. Maar ze is 82 en dat begint zij ook steeds meer te merken. Maar ze doet het allemaal nog en hoe!? Ze mantelzorgt voor haar broer van 86 en is eerstverantwoordelijke voor haar eveneens 86 jarige zus. En dat is nog maar het begin.

Vanmiddag was ik met mijn jongste zoon bij mijn oom in Vinkeveen. Mijn moeder kwam naar goede gewoonte ook nog even aan op de fiets. Mijn oom vertelde juist dat hij het erf eigenlijk niet meer afkomt en dat hij dat wel jammer vindt. Maar dat het hem gewoon niet meer lukt. Gelukkig is er weer sport op televisie dan heeft hij nog wat afleiding. Mijn moeder komt minstens twee keer in de week. Een broer van mij altijd een keer in de week. Maar de rest van de dagen is hij toch veelal alleen. En nu de warmte erbij je ziet hem ouder worden waar je bij zit. En dat is opzich niet erg. Maar het ontroert mij wel. Die sterke stoere oom die niets teveel was. Die mij en mijn broers en zussen leerde fietsen, schaatsen, werken in de tuin en zo meer. En hij houdt heel erg van varen op de plassen. Al vroeg in het voorjaar was hij her water al op, zoekend naar eieren. Struinend naar weggespoelde spullen, we hebben heel wat opblaasbare spullen gebruikt van die tochtjes. En nu…nu wil hij nog zo graag de boot in en de plas op, maar hoe gaan we dat doen. Zelf krijgt hij de motor niet meer aangetrokken. Maar daar gaan we naar zoeken om een oplossing te vinden. Dat moet lukken.

En dan zijn er nog meer zaken die mij des te meer doen beseffen dat het leven kostbaar is en heel erg broos. Dat houdt niet in dat je dan maar binnen moet gaan zitten en geen uitdagingen aan kunt aan gaan. Maar wel dat wat je vandaag hebt een groot cadeau is. Dat je van het leven mag genieten. Dat je de mensen om wie je geeft moet laten weten dat je dat doet want het kan zomaar over zijn. De warmte kan je teveel worden of je valt van een trap. Of de tijd is zomaar voorbij gevlogen en ben je opeens in de tachtig of ouder. Deze momenten die mij dit doen beseffen zijn ook kostbaar en ik koester ze. Maar ik maak er ook werk van om ze een plek te geven in mijn bestaan. Bewust leven bewust genieten ook op onbewuste dagen . Beleef het leven en geef het door het is een kostbaar goed en heel broos.

Koest

Ja het is warm, heel warm. Wat doe je als het zo warm is? Nu ik houd mij koest. Ik doe niet niks, maar wel zo min mogelijk. In het weekend hoef ik er niet vroeg uit, maar je raad het misschien al,door de warme nachten toch vroeg wakker. Om zeven uur dan maar vast een rondje lopen met de hond. Het is dan tussen de 22 en 25 graden Celsius. Een prima temperatuur voor mij.

Frey heeft ook last van de warmte, dus die vindt lopen zo vroeg in de ochtend geen probleem. Dan maak ik een rondje binnenkant schilderskwartier. Langs het water. En hij ook geregeld door en in het water. Het is rond die tijd heerlijk rustig en stil. De zon schijnt maar met een minder verzengende hitte dan later op de dag. Ik kan daar wel van genieten. Het is een licht alsof je liefdevol wordt aangeraakt, uitnodigend om deze dag in dankbaarheid te ontvangen.

We lopen een rondje. We eten ons ontbijt in dit heerlijke ontwaken van een nieuwe dag. Even bijkomen voor wat er weer zal komen. De warmte overdag zorgt dat ik mij wel koest moet houden. Ik drink voldoende water, warm en koud. Maar mijn lijf heeft moeite om zich aan te passen. Mijn benen zijn van die olifantenpootjes geworden. Mijn ademhaling hoor ik wat vaker dan mij lief is. De ochtend fluistert mij in dat ik mij koest mag houden, het gaat goed komen. Je zal het zien.

Aan het einde van een warme dag spring ik de Rijn in. Het is zo lekker En zo makkelijk dichtbij. Zodra mijn lijf het water voelt komt het tot rust. Ik zwem een kilometer op mijn dooie gemak. Ik kijk naar de lucht boven mij en zie daar een regenboog, recht boven mij. Een cadeautje zo aan het einde van de dag. Is het toch weer goed gekomen. Ook deze warme dag kom ik door. Als ik mij maar koest houdt komt het goed.

Schatten

Weet je waarom ik zo van woorden hou? Omdat ze zoveel betekenis kunnen hebben. Zowel qua inhoud als echte letterlijke betekenis. Neem nu het woord ; schat. Je kunt zeggen je bent een schat. Dan bedoel je dat iemand lief is. Je kunt ook op zoek zijn naar een schat, dan is het meer iets wat van grote waarde is voor je.

Een mens verzamelt graag schatten. De een verzamelt postzegels en een ander weer theelepeltjes of haakwerkje, boeken. Noem maar op je kunt het niet zo gek bedenken of er is wel iemand die het spaart en er zijn of haar schat van maakt. Maar uiteindelijk moet je je schatten weer loslaten en stopt je verzameling. Daar waar je jaren tijd en aandacht aan hebt besteed moet je aan een ander overlaten. Dat is een lastig iets. Daar waar je schat is zal ook je hart zijn en andersom. Dan komt er mogelijk een rouwproces. Maar wat als jezelf niet meer bij machte bent om je schatten te verdelen om er zelfstandig, bewust afstand van te doen. Hoe dan?

Waarom ik op dit verhaal kom? Ik heb een tante, de zus van mijn moeder, die heeft zelf geen kinderen en haar man is 13 jaar geleden overleden. Ze is inmiddels 86 ziet erg slecht en heeft als bonus in maart dit jaar haar heup gebroken. Niemand mocht op bezoek komen. Er was zelfs niemand die haar kleren kon komen brengen vanuit haar serviceflat naar het ziekenhuis of daarna het revalidatie plekje in een verzorgingshuis. Als naaste familie mochten we het verzorgingshuis niet in om het op te halen. Dat was al een grote hindernis erbij. Het heeft misschien wel drie weken geduurd voordat er eindelijk iemand dit heeft gedaan. Na twee maanden werd duidelijk dat zij niet meer in haar appartement terug zou kunnen. Dus er moest van alles geregeld gaan worden op afstand. Met mijn zus hebben we een week lang doorgewerkt om haar appartement leeg te ruimen. Het voelde als schatzoeken. Maar het voelde ook zo verkeerd. We zaten in de spullen van onze tante die er zelf niet bij kon zijn. We moesten beslissen wat blijft en wat gaat weg. En hoe je dat? Hoe kunnen wij inschatten wat van waarde is voor een ander. Een mens verzamelt graag. We houden ervan om voor ons mooie spullen en herinneringen dichtbij te bewaren. Maar wat als … De situatie is gecompliceerd. Als oudere alleenstaande zonder eigen kinderen en zelf niet meer in staat om je zaken te behartigen heb je nog maar weinig aan al de schatten die je hebt verzameld.

We weten het allemaal. Als je het leven hier op aarde moet verruilen voor het leven in eeuwigheid dan kun je niets meenemen. En zelfs als je dus van appartement naar een verzorgingshuis gaat kun je zo goed als niks meenemen. Het zijn maar spullen. En toch er hangt een sentimentele waarde aan en dat is niet iets om gemakkelijk af te doen. Het zijn je schatten en die heb je graag dichtbij. Het was voor mij en meerdere uit de nabije familie wel weer een oogopener dat we goed voor elkaar mogen zorgen. Maar dan ook door alvast te bedenken waar je wil dat voor jou belangrijke zaken naar toe gaan of wat je wel en niet wil als je zelf niet meer kan beslissen. Het is voor een ander een bijna onmogelijke taak om dit voor een ander te moeten doen. We doen het na eer en geweten zo goed en netjes mogelijk als we kunnen. Maar is dat dan in overeenstemming met dat wat de ander had gewild? We kunnen nu eenmaal niet in een ander zijn hoofd kijken. Dus maak het een ander niet moeilijker dan het al is. Doe dat wat je nu zelf al kunt doen. Schrijf op wat je belangrijk vindt en laat het een ander weten. Geef weg bij leven als je denkt dat dat kan helpen om de rest los te laten. Geniet er van dat wat je hebt en dat een ander er mogelijk ook van kan genieten.

Een lang verhaal kort? Nee dit is geen gemakkelijk verhaal en korter kon ik het niet verwoorden. Het ligt mij wel aan het hart. We mogen gelukkig de zorg voor mijn tante delen onder de leden van ons gezin. We kijken wie welke taak daarin het beste op zich kan nemen. Soms zijn het de kleine dingen die het doen. Maar het zijn vaak geen gemakkelijke zaken. Mijn tante is het waard dat er voor haar gezorgd wordt. Net als voor zovele andere ouderen en jongeren die niet voor zichzelf kunnen zorgen. Misschien mogen we ze tot onze schat maken? Niet om te verzamelen wel om te koesteren.

Beter een….

…goede buur, dan een verre vriend. En het is ook echt zo natuurlijk. Vanavond liep ik net de douche uit en Frey begon te blaffen. Snel mij bril opgezet om te zien wat er aan de hand was. Staat de buurvrouw aan de deur. Kun je even helpen? De buurman …. ik dacht oh jee als er maar niets ergs aan de hand is. Moet ik mijn EHBO doos meenemen?….lukt het niet om de kerkeraadsvergadering te volgen via internet. Ooooh is dat het. Ik leg mijn handdoek en andere spullen op de trap. Laat Frey in de kamer en schiet uit mijn sloffen en ga zelf mee naar buiten de buurman te hulp.

Dit is zomaar een gebeurtenis. Een kleinigheidje voor mij maar een geweldige hulp voor de ander. Als bonus krijg ik ook nog eens een doosje kersen en rabarber. Kijk dat is een goede buur en een super ruil. Ik ben dol op groenten en fruit uit eigen tuin. Zo zeggen we wel eens tegen elkaar als buurtjes; wij genieten van je bloementuin en ik geniet van hun groentetuin. Maar deze kleine dingen maken het leven een stuk aangenamer. En zo weer eens de waarheid van een gezegde aan den lijve ondervonden. Hoe lekker is dat.

Over water lopen

“Walk on water” een thema dat de mensheid al eeuwen fascineert en bezig houdt. Kan het eigenlijk wel ; lopen over water? Door het water is niet moeilijk, maar er op lopen. In een liedje van Eminem en Beyoncé wordt er gekscherend gezegd, alleen wanneer het bevroren water is kan ik erover lopen, ik ben Jezus niet.

Misschien nemen we de tekst wel veel te letterlijk. Niet dat ik zeg dat er niet over water gelopen kan worden. Ik denk en geloof dat alles mogelijk is. Maar we kunnen veel meer kracht uit deze paar woorden halen. Meer dan negatieve denkwijzen over of het fysiek en fysisch mogelijk is om over water te lopen, dat de bijbel een sprookje is, met fantastische verhalen.

Waar denk ik dan wel aan? Ik denk meer in de Pippi Langkous stijl; “ ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan!” Dan begeef ik mij vol overgave op een onbekend terrein. En niet zo van we zullen wel zien waar het schip strandt. Maar meer met de houding dat ik er niet alleen voor sta. Dat er voor en tegenslag is in je leven bij alles wat je doet. Dat hoeft je niet te ontmoedigen, maar moedigt juist aan. Je kan veel meer dan je denkt. (Ala Winny The Pooh) heb vertrouwen in je eigen kunnen en dat wanneer je zelf niet verder kan een ander je nabij kan komen om je verder te helpen of het over te nemen. We zijn in de wereld om elkaar te helpen nietwaar….

Deze week werd er voor mij een van ook een nieuw begin. Ik mag na dinsdag mij de nieuw benoemde hoofdanalist van het WKZ noemen. Een stap die ik neem in het vertrouwen dat ik dit kan. Ik kan dit omdat ik het niet alleen hoef te doen. Daarbij hoef ik ook niet iemand anders te worden of mij anders te gedragen dan ik nu doe. Het is als een negatief dat ontwikkeld wordt. Eerst wordt het negatief belicht. Daarna gaat het drie badjes in; de ontwikkelaar, neutraliseer, fixeer. Als laatste zie je het resultaat, dat is de laatste stap. Als mensen zijn we makkelijk geneigd om stappen over te willen slaan en gelijk resultaat te willen zien, krijgen.

Durf over water te lopen. Heb vertrouwen dat je het goede doet. Neem geloof en liefde erbij mee en houdt hoop dichtbij als metgezel. Doe alles wat je doet oprecht en met liefde en kijk niet achterom om te kijken of je het goed hebt gedaan. Vertrouw erop dat je het met de juiste intentie hebt gedaan. Niet om anderen te schaden maar om te gaan met elkaar en voor elkaar. Klinkt heel eenvoudig maar vergt wel enig oefenen. Ik ben Jezus niet, maar ik heb wel vertrouwen in zijn liefde die mij niet loslaat. Kan ik op water lopen? Ook als het niet bevroren is? Doe het gewoon en verbaas jezelf en anderen

Verrassend

Ik heb mij weer eens laten verrassen. En eigenlijk is zowel positief verrast als negatief. Ja zo gaat dat nu eenmaal. Niets is zwart of wit, meestal een mengelmoesje in vele tinten grijs.

Ik heb voor de zoveelste keer weer een ‘ second opinion’ gehad. Medisch wel te verstaan. Ik heb al heel lang moeilijk astma, met veel medicatie maar nooit lekker fit in mijn vel. De meeste tijd van het jaar slik ik dat geweldige paardenmiddel (prednison) en eigenlijk het hele jaar door antibiotica. Dit naast alle andere voorgeschreven drugs. Maar goed het resultaat is niet naar tevredenheid. Mijn eigen longarts vindt dit net zo frustrerend als mijzelf en daarom toch maar weer eens de boer op gegaan. Deze keer naar een klinisch immunoloog in het UMCU.

Het hemd wordt je van het lijf gevraagd en zij had zich al door stapels dossiers en brieven geworsteld om zich voor te bereiden op mijn komst. En in tegenstelling tot wat er voorgaande keren gebeurde zag zij puzzelstukjes die in mijn puzzel passen. Opeens kwam er een plaatje uit. Voordat er meer duidelijker beeld komt is er eerst nog wat werk te doen.

Wat maakt nu dat het verhaal zowel positief als negatief is. Nou ja positief omdat er zicht lijkt te zijn op een hokje waar ik in ga passen. Al houdt ik niet zo van hokjes denken, maar soms kan een hokje heel fijn zijn. Denk maar eens aan een omkleedhokje in een winkel. Zoals ik al had aangegeven heb ik al jaren redelijk wat fysieke klachten en aan dat plaatje zat geen duidelijke naam of zeg hokje waar ik met die klachten in paste. Theorieën zijn er genoeg en een aantal zaken hebben wel een naam, zoiets als moeilijk behandelbaar astma. Maar toch paste niet alles onder dat kopje. Ik heb denk ik een groter hokje nodig waar een verzameling aan namen in gaat passen. Ten eerste en ten laatste zal er de naam Esther bij horen. Ik ben nu eenmaal die patiënt, nee die persoon met gebruiksaanwijzing. En ik ben precies goed zoals ik ben. Hoewel er hier en daar wel ruimte is voor verbetering en dan met name fysiek. Dus ik hoop dat er een aangename verrassing aan de uiteindelijke te naam stelling gaat zitten.