Zo mijn weekje vrij zit er weer op. Ben ik uitgerust? Nee! Heb ik een lekker ontspannen tijd gehad? Ja! Dus over het algemeen beschouwd heb ik wel een lekker weekje vrij gehad. Een week die begon met hagel en sneeuw en eindigde met twee dagen in de tuin in de zon doorbrengen. Best extreem.
Er is toch nog wel het nodige gebeurd deze week. Ik heb twee vergaderingen gehad. Ik heb een puzzel gemaakt. Een boek gelezen. Mijn klokken weer opgehaald bij de klokkenier. Twee keer bij mijn moeder op bezoek geweest. Auto door de wasstraat gehaald. Tuin van onkruid ontdaan. Lekker gelopen met de hond. En heel veel genikst. En oh ja ik heb ook nog een telefoontje gehad van mijn longarts.
Al vanaf januari/ februari dat ik weer in een dip zit, longtecnisch gesproken dan. En zoals wel vaker is er geen kruid tegen opgewassen om de neergaande spiraal te keren. Zo voel ik al een tijdlang dat mijn conditie ook neerwaarts gaat, ondanks al mijn inspanningen om dit tegen te werken. Dus vorige week ook weer eens een longfunctie geblazen om de stand van zaken op te nemen. Het bevestigde wat ik al voelde. Maar er lijkt licht te gloren aan de horizon. Na uitvoerig de zaken doorgesproken te hebben met de longarts en die weer met zijn collega’s, is er nu toch het idee om aan een nieuw mab-je te mogen beginnen. Een monoklonale antistof die ervoor moet zorgen dat mijn longen zich iets minder kinderachtig gaan gedragen en weer een beetje tot rust gaan komen. En dan maar hopen dat het mab-je gaat doen wat het belooft. Dan hoop ik dat mijn lijf ook weer eens een weekje vrij krijgt. Of langer… we gaan het mee maken.