Bizar

Vanavond was er een uitzending op tv ; de beste zangers voor Kika. Een uitzending waarin extra aandacht was voor het leven met kinderkanker en het prinses Maxima Centrum. Er waren indringende beelden en liedjes. Mijn zoon die zelf kinderkanker heeft gehad, vond het allemaal te zoetsappig, te uitvergroot verkocht. En ik snap zijn gevoel. Het was en het is niet zoet en het is geen sensatie verhaal of gebeuren. Het is keiharde realiteit, zijn realiteit. Maar er is geld nodig om de juiste zorg te kunnen geven en ontwikkeling voor beter en meer overlevingskansen met minder bijwerkingen. Het is bizar dat dit nodig is, maar het is nodig.

Nog iedere dag en nacht wordt hij en wij en velen met ons geconfronteerd met de gevolgen van kinderkanker. Dat is op zich goed uitgebeeld in deze show. Maar de rauwheid is zo voelbaar aanwezig, bij hem en bij ons als gezin. We raken er niet klaar mee al zijn we er wel klaar mee.(als je begrijpt wat ik bedoel).

Vandaag is een dag die niet voller kon met tegenstrijdigheden. Ik ben een jaar ouder geworden en dat heb ik gevierd. Maar er waren ook andere zaken die op de voorgrond kwamen. Gevoelens van onmacht, onverwerkt verdriet, zorgen, maar ook vieren van het leven.

Als iets mij nog meer duidelijk is geworden is het wel dat je geen moment moet uitstellen, vier het leven met al zijn onhebbelijkheden. Morgen gaan we dat als gezin ook doen, nog even extra.

Reinier heeft al langer gezegd; met mijn kansen moet ik wel een keer naar het casino. En dat gaan we nu waar maken. Eens kijken hoever zijn geluk gaat. Geluk zit in de kleine dingen die we groots beleven.