Luie dinsdag

Hoe heerlijk is dat om lekker in je bed te liggen en het buiten te horen hagelen. Daarbij wetende dat je er eerst voorlopig nog niet uit hoeft. Niet uit bed en niet uit huis. Heerlijk! Dan vervolgens op mijn gemak de ochtendrituelen volbrengen. En dan opeens staan de telefoons om de beurt roodgloeiend. “Komt het uit dat ik u even stoor?” Na zes telefoontjes was ik toe aan iets anders. Door het laatste gesprek werd ik op het idee gebracht om een filmpje van Reinier te maken. Dus ik dacht kom danmaak ik een vlog. Nu ja dat is niet helemaal gelukt. Ik heb wel filmpjes gemaakt.

Een gek iets is dat filmen. Kijk foto’s maken vind ik leuk en doe ik graag. Maar filmen daar ben ik nu niet zo goed in. Het komt al snel zo gemaakt over. Maar dat is mijn idee. Wat ik dan wel weer doe is het toch proberen. Kan ik niet bestaat niet! Dus een aantal filmpjes gemaakt en daarna wilde ik ze aan elkaar monteren. Maar hoe doe je zoiets? Ik zag een icoontje van iMovie staan. Dat klinkt als film dus dat maar eens proberen. En ja hoor een trailer heb ik in elkaar geknutseld . Nog lang niet zo als ik het graag zou willen. Niet al mijn video opnames werden in de iMovie app ingeladen en dus had ik maar weinig keus in montagemateriaal. Het resultaat is toch grappig geworden. Misschien waag ik er nog een tweede poging aan. Morgen moet ik helaas weer vroeg uit bed en aan het werk, dan is er maar weinig tijd voor spelerij. Het zal even op zich laten wachten maar misschien komt het filmpje toch nog gemonteerd af. Een dag uit het leven van Reinier. Dat is de werktitel. Ach zo een luie dinsdag tussendoor is heerlijk en vermakelijk. Een werkdag is een fijne afwisseling. Het houdt mij in balans.​

​

Eisen

Eisen is een mooi hard woord. Je kunt ook harde eisen stellen aan iemand of iets. Een soort van ultimatum. Toen de kinderen klein waren en ze niet meer mochten vragen om ijs deden ze het op deze manier;”wij eisen ijs!” Daar lach je als moeder hard om en je geeft ze geen ijs. Nu ja, niet gelijk pas iets later als je denkt dat het niet meer is omdat ze erom hebben gevraagd maar omdat jij het wil geven. Mensen zitten moeilijk in elkaar, met al hun eisen. Of is het verwachtingen?

‘Eis van mij vrijmoedig! Schenk ik zo u smeekt, mild en overvloedig.’ Tja welke verwachting heb ik daarbij. Ik verwacht dat mijn eisen worden ingewilligd. Ze zijn nogal hard die eisen van mij. Ik verwacht gezondheid en heelheid, ik eis het. Het is nog niet mild en overvloedig geschonken. Dus blijf ik doorgaan met eisen. Net als een klein kind, totdat het geschonken is. Ondertussen weet ik dat het eenmaal goed zal zijn. Maar dat eenmaal is zover weg( hoop ik). En toch ook weer niet. Rare wereld waarin ik leef. Hoge eisen en grote verwachtingen ik leg ze allemaal open en bloot neer. Een soort van uitverkoop. Kies er maar uit wat je hebben wilt. Er is nog geen vrijwilliger opgestaan die mijn zooitje over wil nemen. Ik geef ze geen ongelijk. Dan maar wachten op die ene.

Frey die wacht op kruimels die vallen

Uitzicht

Soms kun je enorm genieten van het uitzicht. Andere momenten valt wat je ziet je erg tegen. Wat doe je er aan? Laat je het gebeuren, of verander je van plek om het uitzicht te verbeteren. Een uitzicht op operaties die eraan staan te komen en de ellenlange tijd van revalidatie zijn niet om te wisselen in iets mooiers. Pas door het dal heen komt er weer uitzicht op beter. Vandaag heeft de orthopedisch chirurg de opdracht voor de linker heup operatie geactiveerd.

“Hij ziet er een beetje gelaten uit!” Merkte de fysiotherapeut op. Ja dat klopt wel. Reinier ziet heel erg op tegen de operatie en het revalidatie traject. En dan de volgende heup en weer revalidatie. ZUCHT…….

Eerst maar even lekker zwemmen. Spoel die zorgen maar een beetje van je af. Kijk eens hoe mooi het buiten is. Ja hij ziet het wel en geniet er ook wel van. Maar die dreigende luchten ziet hij ook. Het zet zijn wereld op zijn kop. Alles wat je wil is kunnen lopen en leven. De rest komt later, bijzaak. Maar deze trajecten zijn zo zwaar, alsof je vooruit moet met van die ijzeren kogels aan je enkels vastgeketend. Iedere stap die je zet is een worsteling een krachtsinspanning. Maar je bent zo stoer en moedig, doelbewust. Je gaat de uitdaging aan met open vizier en eerlijk en kwetsbaar zoals jij bent. En ik ..ik loop naast je mee. Ik duw je in de richting die je gaan wil en soms moet. Over de drempels heen die je alleen niet kunt of wilt nemen. We komen er wel. Samen veranderen we het uitzicht, stapje voor stapje. Als de haas en de schildpad.

In de toekomst

Vandaag mocht ik samen met nog twee ouders van de vereniging ouders kinderen en kanker(VOKK) en met de directeur van de VOKK naar een voorbeeld moeder kind unit voor het nieuwe Prinses Maxima centrum. Dit is als een kijkje in de toekomst. Maar eigenlijk klopt het beeld niet. Het zou een toekomst moeten zijnzonder kinder kanker centrum.

Maar de nabije toekomst lijkt niet zonder kinder kanker te zijn of worden. Dan is het van groot belang dat er wel de beste zorg gegeven kan worden. Zoveel mogelijk gespecialiseerd en gebundelde expertise op alle vlakken op een locatie is echt een goede droom. Maar niet de beste. 

Het is ongelofelijk fijn dat er kan en mag worden meegedacht in het inrichten en uitdenken van de kamers. Van de simpele zaken tot de ingewikkeldere puntjes op de i. Ik loop daar dan mee met diverse brillen op. Ik kijk als moeder, als verzorgende, op infectiepreventie gebied, en comfort en toegankelijkheid voor de rolstoel gebruiker. Maar uiteindelijk staat er al heel veel vast en heeft een architect er de dikste duim in de pap. Zelfs over de kleuren van de muurverf en de vloerbedekking valt niet meer te onderhandelen. Maar daar laten geïnspireerde en betrokken ouders zich niet door tegen houden. Nu maar hopen dat er een paar van de ideeën  wel worden meegenomen. Nu maar hopen dat dit ziekenhuis snel buiten gebruik komt te staan. Dat zou betekenen dat er geen kinder kanker meer is en dat zou pas geweldig zijn. Daar zou ik mij wel voor honderd procent voor in zetten op alle mogelijke fronten.

Nieuwsflits

Woerden, 21 februari 2017

Vliegtuigcrash 

Aan het einde van deze mooie lentedag crashte een onbemand vliegtuigje ter hoogte van het Singelplein. Aan de rand van de singel is om nog onbekende reden een onbemand vliegtuigje neergestort. Naar het laat aan zien valt de schade aan de groenstrook mee. De schade aan het vliegtuig is onoverkomelijk. Gelukkig is er geen persoonlijk of lichamelijk letsel.

De reporter ter plaatse merkte op dat de buurt er nogal gelaten op reageerden. ” ligt er toch zomaar een vliegtuig in de groenstrook langs de Singel!” De wrakstukken zullen worden geruimd en volledig onderzocht worden naar de ware toedracht van het dit noodlottige ongeluk. 

Gelukkig kwade stad met de schrik vrij.

Genade

Goeie genade deugd van mijn leven. Een variatie op een spreuk uit Woutertje Pietersen. Wat is genade nu eigenlijk? En waarom begin ik erover?  Ik verbaas mij gewoon over het leven. Leven is niet gewoon en ook niet alledaags. Vandaag heb ik dat weer eens beleeft. 

Vanavond had ik hulpdienst in het ziekenhuis. Dan ben ik als een klein figuurtje, een radertje,  in het mechanisme van het ziekenhuis actief. Als passant zie ik dan een aantal patiënten en hoor je zo nu en dan hun verhaal. Je ervaart weer eens hoe kwetsbaar het leven is. Die grens of scheidslijn tussen leven en niet leven is maar dun. Gezond zijn lijkt zo gewoon als je niet ziek bent. Loop je in een ziekenhuis dan is ziek zijn heel gewoon. Nee het blijft ongewoon. Wat heeft genade er nu mee te doen. Genade vind ik net zo ongrijpbaar als gezondheid of ziekte. Het zijn gebeurtenissen die je toevallen. Ze gebeuren je niet zomaar, het is geen toeval en toch ook weer wel. Als hulpje en radertje in de grote zorgmachine kun je soms best van waarde zijn. Soms is het door alleen maar even het zuurstofslangetje aangeven aan een patiënt die, bij het terug in bed gaan erachter kwam dat zijn lucht nog op tafel lag. Soms kun je iemand erop wijzen dat de zon mooi ondergaat. Of dat het beter is om met het regenachtige weer binnen te zitten. Fijn is dan om te horen dat mensen liever thuis zijn en weer van hun vrijheid kunnen genieten. Het doet wat met een mens als je opeens niet meer ‘jezelf’ bent. “Het lijkt wel alsof ik iets te zeggen heb; zegt een man mij ; maar eigenlijk heb je geen keuze. Ik wil weer beter worden en de dokter weet hoe dat het snelste gaat. Dan doe ik maar wat hij zegt!” We hebben best een beetje geluk in ons Woerden. We hebben een ziekenhuis met wijze en kundige en betrokken artsen. Als zieke heb je de moed nodig om je over te kunnen geven in de handen van die zorgverleners. Dat is kwetsbaar en kostbaar en best weleens moeilijk. Maar wat goed als je het dan doet. Helemaal mooi is het dan als gezondheid je dan toevalt als bonus. Noem het genade, noem het geluk. Zelf kun je er niet echt heel veel meer aan doen dan je best. En dat maakt het misschien wel zo ongemakkelijk. We willen graag zelf iets doen en dan iets terug verdienen. Zo werkt het niet. Dan zou alles er anders uit zien. 

Stem

De meesten van ons mensen zijn geboren met een stem, een eigen geluid. Ieder heeft zo zijn uniciteit ook in stemgebruik. Grappig feitje is dat je pas stemgerechtigde bent als je 18 wordt, nee bent. Tot die tijd heb je helemaal niets te zeggen. Nee ook niet, alleen in de democratie heb je niet veel in te brengen. En daarna ook niet slechts de schijn van inbreng. 

Dit weekend is ook in huize van Golen de post van de overheid aangekomen met de stembiljetten. Zes dit keer, vanaf nu hebben ze allemaal hun stem..recht. Een voorrecht is het maar ook een plicht en verantwoordelijkheid. Mijn ouders leerden mij dit al jong. Mijn vader ging ook met mij mee de eerste keer dat ik mocht stemmen. Niet om zijn stem door die van mij te laten doorklinken, maar als morele ouderlijke steun. Ik heb op twee keer na alle keren dat er gestemd mocht worden ook daadwerkelijk gestemd. Ook ik heb mijn jongens op proberen te voeden met hun verantwoordelijkheid te leren nemen in het stemmen. Niet stemmen is ook stemmen, maar dan laat je niet jouw mening weten.  Dan heb je ook je inspraakrecht weggegooid. De jongens nemen hun taak serieus. Zeker nu er in Amerika zo een sprekend voorbeeld van ‘hoe je niet wil’ zich  heeft afgespeeld. De stemwijzer wordt veel en uitvoerig gebruikt. Op deze manier komen ze erachter welke standpunten de diverse partijen in hebben genomen en krijgen ze een inkijkje in hun eigen visie op zaken. Bij een aantal van ons komt de PVDA en de PVD uit de wijzer net als ChristenUnie en SP. Nogal uiteenlopende partijen. Het geeft je te denken. 

Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is! En ieder mens heeft een unieke stem. Wat er met je stem gedaan wordt is dan nog maar de vraag. Hoort de politiek de stem van het volk? En acteert zij daar ook na? Meestal is het veel beloven en weinig geven….doet een gek in vreugde leven. Stemmingmakerij gebeurt er genoeg in de politiek en in de media. Ik hoop dat er genoeg mensen zullen zijn die hun eigen verstand durven en weten te gebruiken. Het blijft lastig om uniek te zinnen een zelfdenkend wezen. Niemand heeft ooit gezegd dat het makkelijk zou zijn, maar het is te doen. Gelukkig hoor ik de stem van mijn jongens nog, al ben ik de regering in Dahliastraat 11. Ook hoor ik het lied van de vogels die fluiten dat het lente wordt. Het belooft weer wat moois te worden. Geloof in de toekomst is hopen op iets wat je niet kunt zien maar waar je wel naar uit kijkt. 

Agressie

Vandaag is een agressieve dag. Nee de dag eigenlijk niet, ik ben agressief. Of is het assertief? Vanochtend werden mijn jongste zoon en ik verwacht in het prinses maxima centrum. Tijd voor een controle. De eerste ergernis was eral voordat we het terrein op konden rijden. Sinds een maand ongeveer is er een nieuwe ‘service’ opgestart. Valet parking. Het houdt in dat er veel minder parkeerplekken beschikbaar zijn en helemaal voor invalidenplekken. En dat je je sleutels af kunt geven aan een persoon die dan je auto voor je parkeert en weer voorrijdt als je terug komt à€4,95. Sinds de introductie van deze service sta je vanaf het kruispunt op de Lundlaan al in de file voor het parkeerterrein van het WKZ. Mensen zijn en worden dan ongeduldig en halen de gekste stunts uit om eerder een plekje te kunnen bemachtigen en om op tijd bij je afspraak te komen. Het irritatie nivo stijgt dan al lichtelijk.

Deel twee is het aanmelden bij de balie van het PMC om aan te geven dat wij er zijn en of de infectiekamer geopend kan worden. Nee je raakt er niet geïnfecteerd door, maar je moet erin als je al iets onder de leden hebt. Oké tien minuten later zitten we opgehokt.” Er komt zo iemand van de afdeling bij jullie om bloed af te nemen en daarna komt de arts bij jullie langs!” Na drie kwartier ben ik weer even langs de befaamde balie gelopen en heb ik langs mijn neus weg gevraagd wanneer er iemand langs zou komen. “OH!” Uiteindelijk kwam er een super lieve verpleegkundige die de PAC aan wilde prikken, die moet nl. 1x per drie maanden gespoeld worden. Wij waren flabbergasted. Nu ging het aanprikken ook niet zoals verwacht en ging de naald er weer onverrichter zaken uit. “Zal ik dan maar gewoon zelf bloed afnemen we zijn nu al anderhalf uur verder!” Daar zou op terug gekomen worden. In de tussentijd hadn ik de buisjes al afgenomen en kon het materiaal direct door voor onderzoek. We hebben de arts ook nog even gezien en gesproken en konden na drie uur weer huiswaarts keren. Net op tijd voor de rijles en het uitlaten van de hond. Die stond op knappen. De hond zijn blaas wel te verstaan. Pffft rondje lopen en daarna net op tijd om Reinier weer uit de auto naar huis te rijden. PLOF! Ik ga niet meer opstaan. Nu ja eventjes dan. Wat een dag!

15 februari 2017

Het is vandaag wereld kinder-kankerdag. Wat een stomme dag is dat zeg! Hoe mooi zou het zijn als deze dag anders zou heten, namelijk wereld zonder kinder-kankerdag. 

Het had heel anders kunnen zijn, ons leven. Na zes oktober 2014 is niets meer wat het is, of moet ik zeggen wat het was. En toch hebben we nog een soort van geluk gehad. Onze jongen is een kanjer met LEV of wel leven. Dat zijn lichaam gebroken is door de behandeling is voor hem en ons hoofdzaak en bijzaak. Hij is er nog en dat kunnen niet alle ouders zeggen waarvan hun kind kanker kreeg. 

Wereld kinder-kankerdag is geen feestdag. Het is wel een dag om met zijn allen te proberen kinder-en kanker de wereld uit te helpen. Steun dan zoveel als voor u of jou mogelijk is de stichting KIKA en KWF en andere organisaties die zich inzetten om kanker te laten verdwijnen of om een minder schadelijke behandeling mogelijk te maken. Wat zou het mooi zijn als niemand meer aan kanker hoeft te overlijden. Er zullen sceptici tussen zitten die zeggen;” en hoe zit het dan met natuurlijke selectie en overbevolking?” Die kunnen van mij de boom in. Wacht maar tot het jou overkomt, dat wil je niet. Nooit! En zeker je kind niet.

Het drankenkabinet

Kijk dat vind ik nu zo leuk; mijn kinderen zijn zo probleemoplossend ingesteld, eigenlijk zou ik mij daar niet meer over hoeven te verbazen. Vandaag verraste zij mij toch wel weer enigszins. De sterke drank werd zomaar aan het einde van de dag tevoorschijn getrokken. Wat ging daaraan vooraf?

Mijn jongste zoon heeft al bijna een jaar lang gasten in zijn lijf, ongenode gasten en tevens hardnekkige gasten. Heuse plakkers zijn het.  Sinds bijna twee weken is de kuur om deze gasten te verbannen gestaakt, gewoon omdat de kuur niet langer duurde. Deze week werden de eerste resultaten bekend. Gisteren zagen we dat de eerste twee uitstrijkjes negatief waren. Dit was heel positief. Mààr… de derde bleek vanavond toch positief. Getver de getver. In de keel was de MRSA nog blijven plakken. Met dat we daar over praten oppert de oudste broer;” pure alcohol drinken, wodka ofzo, dan overleven ze het vast niet.” “Nee,”zegt de jongste direct;” en ik ook niet!” Nou dan slik je het toch gewoon niet door dan gorgel je het alleen maar heel goed. Dat doet vast ook wel de truc. 

Dus moeders op haar knieën voor de drankvoorraad. Ja ik zou eigenlijk het best leuk vinden om zo’ n heus dranken karretje te hebben met daarop allerlei karaffen en flessen en koelers en glazen. Maar ik doe het maar met twee flessenkratjes onder in de voorraadkast. Dik onder het stof haal ik daar de meest, nou ja toch wel enigszins exotische dranken te voorschijn. Kirsch, jenever, witte port, rode port, sherry, wiskhey in meerdere varianten, wijn en likeuren. Allemaal zitten ze dik onder het stof en sommige zijn niet eens meer vloeibaar. Er wordt aanschouwd en verbaasd gereageerd op de hoeveelheid sterke dranken in onze kast. Wij zijn geen drinkers van alcoholische dranken. Het meeste gebruik ik weleens voor koken en bakken, maar zo goed als nooit om zo te nuttigen. Voor verjaardagen haal ik steevast verse voorraad om de blunders van azijnwijn te voorkomen. Ik heb wel wat geleerd uit het verleden. De jongste zoon haalt vanavond de fles met het  hoogste promillage eruit en er wordt gegorgeld en gespuugd.” Wat een gore bende, het brandt in mijn mond en keel!” Dan heb je de goeie! Zegt broerlief.  Komen we even later in de badkamer doet de jongste een ontdekking;” als ik nu eens mondwater met alcohol gebruik om te spoelen, dan werkt dat toch net zo goed als de kirsch?!” Ik hou van mijn mannen!

Een glastrolley in het Schatzalp hotel te Davos 2012