Het houdt niet op

Niet vanzelf. Het is een gekke week die voor mij ligt. Een week met veel laatste keren. Een week met nieuwe kansen. Met veel emotie en commotie. Op zo een dag als vandaag dat ik een pas op de plaats maak, komt dat nog eens duidelijker bij mij binnen. Het houdt nog niet op.

Niets gaat vanzelf, behalve de tijd.

Ik moet er niet een groot drama van maken. Maar het is zo nu en dan wel even slikken. Mijn levensboek kent vele hoofdstukken. Een nieuw hoofdstuk ligt open om beschreven te worden. Ik neem de rest gewoon met mij mee. Maar ik moet ook zaken loslaten en dat kost wat….. tja het een is een gevolg van het ander. Het is goed om verder te gaan. Mijn kinderen zijn groot. Maar ook voor hun is het een nieuw hoofdstuk. Zij maken op hun beurt ook hele stappen in hun levensreis naar zelfstandigheid, volwassenheid, boven alles eigenheid.

Als ouder leerde ik ze lopen, praten, ontdekken, herkennen, liefhebben en ik gaf ze hopelijk genoeg om ze klaar te stomen voor de rest van hun leven. Mooiste is toch wel dat ik met ze mee op mag lopen. Kan zien hoe ze zich redden hoe ze opbloeien. Niet ieder mens krijgt die kans. Al woon ik niet meer met al mijn kinderen in een huis. Ze wonen altijd in mijn hart. Er is altijd plaats en ze zijn altijd welkom. Ik maak graag herinneringen met ze. Het leven is te mooi om niet te leven. Het lied van Willy Alberti speelt door mijn hoofd wanneer ik deze blog typ. “Niemand laat zijn eigen kind alleen…je bouwt het liefst een muurtje om hen heen…” ik laat ze niet echt alleen en ik laat ze ook niet los. Maar het is gewoon allemaal even anders dan het plaatje waar ik van origine mee van start ben gegaan.

Je raad het vast , maar ik ben een beetje emotioneel in mij zelf gekeerd. En nu ook een beetje naar buiten

Liefde kan heel pijnlijk zijn

Thee

Het is leuk om grote zonen te hebben. Het is leuk om te zien dat ze hun plek vinden in de maatschappij. Dat ze toch meer van je hebben meegekregen dan ze in eerste instantie willen laten zien. Of waarschijnlijker, valt het nu gewoon meer op.

De oudste is uit huis en heeft het reuze naar zijn zin. Hij houdt keurig zijn appartement aan kant. Kookt verse maaltijden en heeft zelfs al brood gebakken. De tweeling hebben ook weer stappen gezet. Deze week nog gaan ze een huis in Veenendaal bezichtigen. Ze maken hun eigen afspraken bij tandarts en huisarts. Ze zijn zich bewust van hun verantwoordelijkheden.

Thee is een tovermiddel. Bij de thee vinden mooie gesprekken plaats. Al vanaf de basis school zorg ik ervoor dat er thee is als ze uit school komen. Maar meer nog dat er iemand is om tegenaan te praten. Mee te kijken en te luisteren. In de Engelse traditie is thee helemaal een wonderlijk goedje. Zit je in de put; drink thee. Ben je ziek; drink thee. Ben je uitgelaten; drink thee. En nu is het moment dat ik op de thee kan bij mijn zoon. Zo leuk! Thee is magisch. En mijn kinderen fantastisch wonderlijk en nog veel meer superlatieven.

Lege plek

Er vallen gaten in mijn huishouden. Er ontstaan lege plekken aan tafel en op de bank. Er mist iets, nee nog meer; er mist iemand.

Herman mijn oudste zoon is vandaag verhuisd. Hij start vanaf vandaag met een ander eigen leven. Vanavond slaapt hij in zijn eigen woning, eet hij daar zijn eigen eten en drinkt er zijn eigen koffie.

Het is leuk. En het is gek. Bijna vierentwintig jaar heb ik hem heel dichtbij mij gehad en nu komt er een beetje ruimte tussen. Maar het mooie is dat hij nooit echt heel ver weg is. Ik draag hem altijd in mijn hart en in mijn huid. Het is mijn eigen jochie daar komt geen echte afstand tussen. Hij laat wel lege plekken achter. Zijn slaapkamer is leeg; op het stof na. Er missen schoenen in de kist. Er blijft een plekje leeg aan tafel. Gelukkig kan ik zo naar hem toe hij is de stad niet uit. Hij is gewoon nog een telefoontje van mij verwijderd.

Het mooie is dat hij een heel mooi plekje heeft gevonden. Ik mocht hem helpen om zijn plekje te vinden en om er sfeer in te brengen. De rest kan hij allemaal zelf. En ik kan er iedere keer even van genieten als ik zie hoe groot en mooi en zelfstandig mijn kind is geworden .

Mamma

Mamma is een veel gebruikt woord. “Mamma weet u…?” “Mamma kunt u….?” “Mamma waar ligt…?” Maar het is ondanks dat het wel eens niet uit komt, heerlijk om mama genoemd te worden.

Gisteren was ik bij mijn huisarts. Ik had al een tijdje een rare plek in mijn borst gevoeld. Maar ja ik denk niet gelijk aan naar de huisarts gaan. Eerst eens kijken wat ik nu goed voel en of er een aanwijsbare reden is dat die plek er zit. Het werd ook een pijnlijke plek. Maar na dat tijdje ging de plek niet weg en werd ook niet minder. Dus toch maar een afspraak ingepland. Tja de huisarts vond het ook wel vreemd en om een en ander uit te sluiten toch maar voor de zekerheid doorgestuurd. Vandaag mocht ik dus naar de mammapoli. En nee deze is niet uitsluitend voor mamma’s . Ook mannen hebben borsten en kunnen daar iets aan krijgen en vrouwen zonder kinderen net zo goed. Ziekte maakt maar weinig onderscheid. Ik kan er een paar dingen over zeggen. Het is een naar onderzoek, pijnlijk en ongemakkelijk. Het resultaat was dat er geen kwaadaardige cellen zitten. Dat is een grote plus. Wel blijft er zichtbaar en voelbaar een afwijking . Wat ik hiermee aan moet hoor ik later. Ik ben allang blij dat het geen kanker is.

Laat mijn kinderen nog maar heel lang om en naar hun moeder vragen en waar hun spullen zijn en zo meer. Die mamma poli hoop ik even niet meer nodig te hebben. Die kan gemist worden….als kiespijn.

Drempel

Er zijn diverse soorten drempels; fysieke en metaforische. Met het begin van een nieuw jaar zijn we een soort van drempel over gegaan. Het was een bijzondere stap over de drempel. Het betekende loslaten en vooruitkijken en daarbij soms over de schouder heen terug kijken.

Een nieuw jaar biedt nieuwe kansen. Voor mij en mijn gezin gaat er binnenkort veel veranderen. Herman gaat op zichzelf wonen. Maarten en Floris zijn op huizenjacht en gaan ook het honk verlaten. Daarbij ga ik samen met Reinier starten in een nieuwe woning. Vandaag heb ik weer een drempel genomen; ik ben gaan inpakken. Serviesgoed, glaswerk, er staan al vier dozen gepakt. Kost het mij moeite? Ja en nee. Het zijn mijn vertrouwde spullen, maar ik neem maar weinig spullen mee. Dus er moet gekozen worden, dit wel en dat niet. Nu las ik juist vandaag dat het gezond is om afstand te nemen van spullen. En eigenlijk gaat het mij dus ook best goed af. Het zijn maar spullen!

Door de afgelopen jaren heb ik heel wat drempels en obstakels moeten nemen. Wat voor mij nog duidelijker is geworden is dat we niet weten wat morgen zal brengen en dat ‘spullen’ je niet helpen in tijden van nood. Tuurlijk je hebt kleding nodig en eten en medicijnen, maar of je nu een servies met een goud randje hebt of een tinnen mok maakt geen wezenlijk verschil. Ik wordt er niet gelukkig van om veel spullen te hebben. Ik wordt wel gelukkig van mijn jongens en de hond. Van lekkere kneuterige dingen als samen een eind lopen of een spel spelen. Samen eten en samen delen wat er speelt in ons leven.

Drempels zijn er om te overschrijden of om over te schrijden. Niet struikelend of aanstootgevend geen belemmering maar een overgang. De drempel naar 2019 is genomen. De eerste dozen zijn gepakt. Mijn lijf heeft de drempel naar fitter en gezonder nog niet genomen. Maar het jaar is nog jong en ik ook. Drempels zijn geen grenzen. En toch houden ze zaken binnen de perken. De eerste drempel nemen is de lastigste. Er zullen er nog volgen en dat is goed. Ik heb een steen verlegd of een drempel, mijn koers is gezet. We komen er wel. Gewoon vooruit blijven kijken en lopen en goed je voeten optillen.