Wens reis

Wat een ongelofelijke reis is het nu al. We zijn als vip’s opgehaald met een taxi, opgewacht op schiphol door een prive begeleidster en bijna als eerste door de slurf. Bijna, want omdat reinier niet kan lopen moet hij met een rolstoel het vliegtuig in. Die wordt geregeld door de ‘assistentie van Axxicom’. Helaas was de assistentie niet met genoeg bijdehandjes gekomen. De vlucht liep hierdoor een half uur vertraging op en wij gingen niet als eerste maar als laatste de kist in. Maar dit werd ruimschoots vergoed door de extra service die we mochten krijgen; een hapje een drankje en een kijkje in de cockpit met de pilote! Wauw

En dan op rhodos opgewacht door twee ‘kamikaze’ taxi’s die ons met de snelheid van het licht naar het hotel brachten. En dan totaal uitgeblust op bed storten. Ik voelde mij net als toen ik de laatste keer in het Nederlands astma centrum aankwam; totaal uitgewoond, afgepeigerd! De mannen gingen eerst nog wat snacken maar ik lag gestrekt tot het moment dat ze mij weer even als moeder nodig hadden en daarna weer verder slapen.

De volgende ochtend zag ik pas waar ik was en hoe bijzonder mooi  het uitzicht, de omgeving was. Het personeel en zelfs de manager van het hotel doen er alles aan om het zo aangenaam mogelijk te laten verlopen. We kregen een eigen gereserveerde tafel en de service is super. Met een gehuurde minivan gelijk op bezoek bij mijn lieve zus in de winkel waar ze werkt. Even later kwam ook haar vriend en dat zijn toch wel heel bijzondere momenten. Lang gekoesterde wens eindelijk in vervulling.

De wens is nog niet klaar er staat nog meer op het lijstje. Maar om mijn jongste en de rest van het gezin weer een beetje ontspanning en iets heel bijzonders te zien mee maken maakt dat het nu al een succes is. Hier kunnen we weer even op teren. Het heeft een warme plek in mijn hart gemaakt. Dank je wel Make A wish!

Kat en hond

Je hebt een spelletje dat heet kat en muis spelen, maar je hebt ook een spel tussen katten en honden. Onze Frey is er samen met broer en zus vrij goed in geworden. Vanmiddag liep het even uit de hand, uit de klauwen zeg maar.

Een van de tweeling zonen kwam op zijn fiets thuis. Ik was aan de telefoon met een van mijn zussen en Frey lag heerlijk aan mijn voeten, totdat hij een speelmaatje hoorde arriveren.  Als de kippen was hij bij de schuur om een warm welkom te geven aan zoonlief. Maar tot zijn grote vreugde zag hij niet alleen Floris maar ook broertje, de kat. Helaas was de kat er niet zo van gecharmeerd en smeerde hij hem snel het gangetje achter de tuinen in. Aangezien floris nog druk doende was met zijn fiets stond de poort deur nog open en nam de hond zijn kans om achter de poes aan te gaan. In het voorbijgaan tolde een buurvrouw van haar beide benen en kwam pardoes op de grond terecht.

Oh nee he! Ondertussen was floris al achter Frey aan en zag wat er gebeurde in een luttele seconden. Meteen kwam hij terug om mij te roepen en de riem te halen zodat Frey even opgeborgen kon worden op veilige afstand. De schrik sloeg mij om het hart en niet alleen bij mij. De arme vrouw was net sinds circa twee weken weer uit het gips, na een lelijke val van de trap en een gebroken pols. Het zal toch niet waar zijn he dat ze nu weer iets gebroken heeft en dan door onze schuld!

Met lapjes om het bloeden van de hand te stelpen en haar man om haar te steunen en overeind te helpen, lijkt het erop dat zij en wij daarmee ook met de schrik zijn vrij gekomen. Maar wat was ik met haar geschrokken en nog heb ik zo met haar te doen. Zo kan een kat en hond spelletje totaal uit de klauwen lopen en is er heel wat nevenschade, nu misschien meer psychisch dan fysiek maar toch. Het is nooit saai in huize van Golen dat in ieder geval niet. Morgen nog maar even bij haar controleren of het echt alleen maar de schrik en wat blauwe plekken en schaven waren of dat er toch meer aan de hand is. Ik duim en hoop van niet, fijner voor haar.

Waarom?

Waarom is eigenlijk een van de onzinnigste vragen, je krijgt er nooit een goed antwoord op. Als een klein kind aan zijn vader of moeder vraagt:” waarom doe je dit?” Dan begint het al vaak met een ontwijkend antwoord als “daarom”!

De waarom vraag wordt wel heel vaak gesteld en niet alleen door kleine kinderen. Zeker in het geval van ziekte en tegenslag vraagt ‘men’ zich vaak vertwijfeld af”WAAROM???” Ja ook ik vraag mij dit wel eens af en ik weet dat ik er geen antwoord op ga krijgen. Zeker geen antwoord dat mij past. Maar waarom nu niet? We kunnen niet alles weten en we hebben zeker niet alles in eigen hand, zelfs niet in deze schijnbaar maakbare wereld. 

Vandaag hoorde ik dat een klein meisje vecht voor haar jonge leventje. Een leven wat vanaf dag een bijna al niet vanzelf is gegaan. Steeds heeft ze het weer gered en is ze door de criseses heen gekomen. Waarom nu dan weer die strijd? Wat heeft zo een jong meisje gedaan om dit te krijgen? En nee ook haar ouders hebben dit niet verdiend. Ik geloof niet in een wraakzuchtige almacht, schepper of verwoester. Maar wat is hier nu toch het nut van? En dit verhaal is niet het enige wat ik ken, helaas.

Je hart breekt bij het horen van zulk nieuws. Hoe vaak is mijn hart al gebroken en toch tikt het nog steeds. Misschien wordt mijn hart wel groter naarmate het meer gebroken is geweest, maar dit kan niet de bedoeling zijn, dat wijger  ik te geloven. Ik steek een kaarsje aan en hef mijn handen naar omhoog mijn hart schreeuwt het uit;”WAAROM?” zonder dat het een antwoord terug verwacht. Soms is het schreeuwen alleen al even genoeg. Wat wens ik toch graag een betere wereld voor alle mensen kinderen! En ondertussen moeten we het doen met wat we nu hebben gekregen, maak er dan maar het beste van. Stop al je liefde, je leven, je hoop, je verdriet niet onder banken of stoelen maar gebruik het voor het goede in dit leven. Waarom? Nou daarom!

Contrast

We leven in een wereld vol schrille contrasten. Sommigen van ons zien ze een ander ervaart ze en een derde weet niet waar ik het over heb. De contrasten tussen arm en rijk kunnen zichtbaar en tastbaar zijn en toch ook verborgen. Want je kunt veel geld hebben maar toch ook heel arm zijn en vice versa. Mijn kind is heel erg kwetsbaar maar ook ongelofelijk sterk, een contradictie? 

Met de dag zie ik hem weer donkerder kleuren en dit komt niet van de zon. Zijn ogen en zijn huid ze worden steeds geler, de lever heeft het erg zwaar. Maar niet alleen de lever, ook de rest van Reinier heeft het zwaar. En dan de sterke kant van hem die toch vandaag de stap heeft genomen om zijn chemie examen voor Havo te maken. Na afloop is hij niet ontevreden; “het ging wel!” De vorige keer , afgelopen vrijdag, had hij dit ook gezegd van zijn tentamen en dat resulteerde in een ruime acht. We moeten nog even wachten wat dit voor cijfer gaat worden, maar voor mij is hij al geslaagd. 

In onze buurt staan nu drie ‘spookhuizen’, de huizen van de brand van even terug. Ze geven een schril contrast met de rest van de straat. Er hangt om die huizen een aparte sfeer dat naast de rooklucht die niet helemaal weg lijkt te gaan zelfs niet na de vele regen. Daar staat het leven van drie gezinnen, huishoudens dagelijks van op zijn kop, ontheemden. Het voelt als een stukje amputatie van de buurt, geluiden en gebruiken en mensen die daar nu niet zijn. Zij zijn door de brand  in een heel ander leven terecht gekomen, waardoor ook niets meer was als voorheen. Wij zijn sinds oktober 2014 ook een soort van ontheemd geraakt, ik ben nieuwsgierig of dit gevoel ooit nog weer veranderd.

De contrasten tussen ziek en gezond zijn groot. Wij mogen bijna een wensreis maken, de wens is groot onze hoop ook. Maar ook het onderbuik gevoel, wel willen gaan, even ‘los’ van het ‘gewone’ maar gaat het wel lukken de reis, het verblijf? Onbezorgd op vakantie gaan dat lukt mij niet, niet deze keer. Maar wat houdt mij tegen om er toch niet gewoon het beste van te gaan maken? Willen en kunnen ook een contrast of toch niet, we komen er snel genoeg achter. Waar een wil is is een weg, hoe de weg eruit ziet wordt niet vermeld, dat leer je door te doen.

Terug kijken

Herinneren is terug kijken,  maar terug kijken hoeft geen herinneren te zijn. Terug kijken is zien waar je geweest bent. Toen de tweeling klein was zaten ze in twee autostoeltjes waarvan er een iomgekeerde richting stond. Floris merkte toen op jonge leeftijd al op;” ik kijk niet achteruit, ik zie alleen al waar we geweest zijn!” 

Vandaag rijg ik weer de kanjerkralen aan de ketting van Reinier. Ik heb de ketting eens uitgerold en zag dat deze nu bijna de hele lengte van de woonkamer en keuken, nu circa negen meter lang is. Het uitrollen is als een terug kijken op anderhalf jaar ziek zijn van de jongste. Ik kijk er naar maar wil niet alles meer voorbij laten komen, het is zoveel. Ik wil vooruit kijken al is dat zoveel lastiger dan achteruit kijken. Dat wat je gehad hebt is duidelijk, maar wat er nog voor je ligt is slechts een wens, de hoop op beter. 

We kijken wel vooruit alleen niet meer zover vooruit. Het eerste waar we nu naar kijken is morgen. Morgen doet Reinier zijn examen scheikunde maken en dat is buitengewoon! Het volgende wat er dan op de uitkijklijst staat is de wensreis naar Rhodos. We kijken er naar uit en toch is het geen gewone vakantie, maar wat is er eigenlijk nog wel gewoon?

Ik kijk vooruit en hoop op beter, eens zal dat toch een keer gaan gebeuren. Zeker weten!

Just another day

Het is weer gewoon maandag geworden en weer een nieuwe week is aangebroken. De mannen gaan weer werken en naar school en moeders doet haar ding. Maar wat is dat dan ‘haar ding’?  Na het douchen gelijk het toilet en de badkamer soppen, de was verzamelen. Om de was te verzamelen heb ik mijn wasmand nodig, die had de oudste gisteravond mee naar zijn kamer genomen omdat hij zijn eigen was had gedaan. Dus ik naar zolder, eerst de gordijnen maar eens open schuiven. Tja wat je dan ziet….ik laat hier even jullie verbeelding de vrije loop nemen. Ik haalde er een vuilniszak bij en een stofzuiger en een dweil, tussen het niezen en proesten door werd de vloer en het bed weer zichtbaar, dus ook daar het beddengoed van in de was gedaan. De ander kant van de zolder gelijk ook maar even al was het daar redelijk toegankelijk .

Onderweg van de zolder naar de begane grond wek ik de jongste die nog naar school wil gaan. Met frisse tegenzin komt ook hij uit bed. Met twee wasmanden overvol en een vuilniszak met rommel kom ik aan in de keuken waar alles is gelaten zoals het was. Gelukkig is daar Frey die mij even vrolijk en enthousiast begroet als alle andere dagen, mijn mopperdemopper wordt om-gelikt in een iets mildere stemming. De eerste was draait, medicijnen zitten weer in mijn lijf en ook wat vulling voor de maag. Voordat de jongste naar school wordt gereden, eerst ons feestnummer even uitlaten. Hup door naar school en  de boodschappen op de terugweg weer mee naar huis. “Komt u mij halen?” En weer naar school en weer naar huis.

Tijd voor koffie en wat lekkers; de cake van het weekend overgebleven met verse aardbeien is een ware verwennerij. Nog even…stofzuigen, dweilen, de was uit de wasmachine in de droger en nieuwe was in de eerste machine. Het is verdacht stil in de kamer. Ik kijk en smelt….

Just another day….

Als een spons

24 uur lopen voor het goede doel met heel veel mensen tegelijk. Een doel, een missie, vele gedachten en verhalen. De uren zijn voorbij gevlogen want dan opeens is het voorbij. De tenten worden afgebroken en de spullen worden ingepakt de deelnemers krijgen hier en daar nog een knuffel en een zoen met hier en daar een lach en een traan. 24 uur verbroedering ze gaan je niet in de koude kleren zitten, ze warmen nog even het hart en hoofd door.

24 uur ik heb ze niet allemaal op het veld en in de loop meegedaan. Dat wat ik heb meegelopen met mijn team ‘ZPCWoerden & friends’ heb ik als weldadig ervaren. De vele indrukken van licht, lucht, geluid, ritme ze zijn in mij opgenomen als een spons die droog in een bak water is gelegd, volgezogen! De opening, de eerste rondes, de opening en het lopen van de heldenronde,  de laatste uren en de laatste stille minuut. De ronde die mij ontroert is naaste heldenronde in het donker, de ronde met mijn held in het licht. Mijn dappere zoon in zijn handbike een ronde samen langs al die zakken waar ook die van hem tussen stond.

De echte emoties kwamen los toen de muziek via de luidsprekers verstilde en het koor van kikkers en vogels het overnamen. Wat een ongelofelijke dag is dit geweest. Wat een ongelofelijk bedrag is er op gehaald;€85000,00! Wauw

Terug op de fiets overspoeld door gedachten voel ik mij een gezegend mens, met veel lieve bijzondere mensen om mij en ons heen. Dit is iets wat een diepe indruk op mij heeft gemaakt. Hartelijk dank

Wauw

Een uitspraak die veelvuldig gebruikt wordt deze dag in ieder geval door mij dan. Ik val van de ene verbazing in de andere. En eigenlijk is het deze keer wel eens leuk!

Vandaag heeft mijn oudste van de vier een drukke dag, samen met zijn collega’s zijn ze actief om het licht en geluid bij de 24 uur van Woerden tot in de puntjes te regelen. Mijn wauw gevoel was perfect van toepassing zeker toen ik zag hoe gelukkig mijn kind is als hij aan het werk is. Wat kan een moeder nog meer wensen?! 

De oudste van de tweeling had zijn eerste dag op een nieuw bijbaantje, de jongste van de twee nam de honneurs waar op school. Ook daar houd ik van de twee eenheid en de kracht die er in die mannen schuilt. Wauw!

En dan mijn jongste zoon, de kanjer, zo ziek als hij is heeft hij toch vandaag een tentamen scheikunde gemaakt. En dan de docent die het direct na heeft gekeken en dan blijkt dat het cijfer een ruime acht is!! WAUW! 

Wauw, een heel veld vol mensen die komen lopen voor het goede doel; met in hun gedachten de mensen die kanker hebben of hebben gehad of er niet meer zijn. Sommigen lopen 24 uur helemaal ‘alleen’ , anderen lopen met een heel team de ronden aan elkaar. Samen maken we de ketting met mensen schakels tot een groots kunstwerk, vol geloof, hoop en liefde. Wauw!

Nog een nachtje

Nog een nachtje slapen en dan…start de 24 uur van Woerden, de wandelestafette voor goede doelen. Eigenlijk klinkt dat een beetje raar, het goede doel. Het gaat tenslotte om een sluipmoordenaar, die voor de duivel niet bang is en geen onderscheid kent. Maar het goede is dat we geld inzamelen om het kwade om te draaien en er iets goeds van te maken. Met geld maak je recht wat krom is, als je er maar genoeg van hebt. Dus met meer geld meer kans om de moordenaar te vermoorden en zo kanker de wereld uit te helpen.

Nog een nachtje slapen en dan maak ik mijn debuut voor het grote publiek. Mij is gevraagd om de helden ronde te openen samen met de oprichter van dit evenement. Deze man heeft een bevlogenheid die aanstekelijk werkt. Ze zeggen dan wel eens die heeft het hart op de goede plek zitten. Ik denk dan vaak ;’ anders was hij er ook niet meer geweest!’ Het bestaat namenlijk dat je je organen gespiegeld in je lijf kunt hebben zitten, maar dat is niet altijd een lang leven beschoren. Maar dat hij hart voor de zaak heeft is zeker waar. Samen met nog vele vele anderen gaat dit evenement heel wat stof doen opwaaien. Er is door veel mensen aangewerkt om het te maken tot wat het morgen gaat zijn. Er zal worden gelachen en er zal worden gehuild. Er wordt terug gekeken maar we mogen vooral uitkijken naar de toekomst. We kijken uit naar een toekomst waarin geen mens meer ziek hoeft te zijn of in ieder geval menswaardig mag leven en op zijn tijd waardig sterven. Nu sterven er nog bij kinderkanker een op de vier kinderen na de diagnose aan kanker, dat moet toch anders kunnen!

Nog een nachtje slapen en dan..nog een nachtje slapen en nog een en nog een tot er een medicijn is tegen kanker.

In de mix

In de mix is een nieuwe slogan van de grootste grootgrutter van Nederland en vandaag toepasselijk voor mijn blog. De ingrediënten van mijn dag geven weer een leuke combinatie van factoren. Een ding ontbreekt alleen steevast en dat is saaiheid en simpel.( zijn er stiekum twee)

Over ingrediënten gesproken, de laatste tijd heb ik niet zo veel de gelegenheid gehad om zelf weer dingen te bakken en koken op de meest noodzakelijke dingen na dan. Maar met een paar frisse dagen zo tussendoor heb ik toch nog wel iets gebakken. Ik koop bijna nooit kant en klare mixen of pakjes en zakjes. Dit komt omdat er altijd wel iets in zit waar ik niet tegen kan. Is het geen melk dan zijn het gluten of zijn ze daar vrij van dan zit er wel soja in. Dus maak ik mijn eigen mixen. Voor pannenkoeken gebruik ik boekweitmeel en lactosevrijemelk, eieren, en rijstolie. Voor cake een mix van amandelmeel en bloem van Schar zonder gluten met weer eieren en rijstolie en een smaakje van fruit of speculaas of iets dergelijks voor de variatie. Vandaag had ik voor het avondeten ook weer eens iets nieuws uitgeprobeerd; witloftaart! Vorige week had ik al een eerste poging gedaan en zoals mijn oudste zoon becommentarieerde “zo is witlof wel te eten’! Ik dacht vandaag het recept te verbeteren maar dat is niet gelukt, het origineel was toch de betere mix. Eigenlijk is Heteren nooit twee keer hetzelfde bij mij, mede doordat ik alles met losse ingrediënten maak en steeds naar mijn inzicht en smaak van die dag. Nooit saai dus.

In de mix van de medicatie van de jongste zoon is weer een nieuwe smaak toegevoegd aan pijnmedicatie. Zo heeft hij nu al alleen tegen de pijn al vijf soorten medicatie. Het lijkt wel de uitverkoop bij appie;’ nu in de mix!’ Als de nieuwe mix ook maar nieuwe verbeteringen gaat brengen dan is er niks op koopjes tegen.