Gevoel houding

Gevoelens doen ertoe. Ik doe er toe. Jij doet ertoe. Op een wat regenachtige dag ligt het gevoel van zelfmedelijden om het hoekje bij melancholiek. Het weer speelt op je gevoel. En toch….

Ik voel geen zelfmedelijden of neerslachtigheid. Ik voel juist een stuk van berusting en dankbaarheid. Mijn leven loopt niet altijd zoals ik had gedacht. Tegenwoordig heb ik eigenlijk ook mijn toekomst beeld niet meer scherp gesteld. Er is voor mij een pad om te lopen, te rollen of te kruipen, te huppelen of te hollen. Maar hoe het pad zal zijn en wat erop zal gebeuren kan mij nu geen kopzorgen leveren. Natuurlijk maak je plannen zoals een vakantie of wat wil ik nog aan mijn huis en tuin wil of kan doen. Ik leef iedere dag met de kennis dat ik ertoe doe, dat ik niet alleen ben en niets alleen hoef te doen. Dankbaarheid is mijn houding naar keuze. Ik zet mijn hart open voor cadeautjes die mij gegeven worden in allerlei dagelijkse zaken. Ik heb genoeg waar anderen zouden kunnen zien en denken dat ik tekort heb. Maar ik ben rijk, ik heb alles wat ik nodig heb gekregen. Zo kan ik iedere dag genieten van van alles. Misschien wel omdat ik niets meer hoef dan wat ik al heb. Een tevreden mens met rust en vreugde en dankbaarheid in mijn hart.

De houding die je aanneemt is er een naar jouw keuze. Bewust of onbewust. Ik kies bewust onbewust om met een gevoel van dankbaarheid te leven.

Vals spelen

Valse noten hebben we genoeg gehoord de laatste dagen. Het Eurovisie songfestival draaide er goed op. Vals spelen is niet eerlijk. Dat is jokken of niet de hele waarheid vertellen. Vals spelen kan ook gewoon zijn dat je geen goed gevoel voor muziek hebt. Soms kun je het beter maar niet weten.

Mijn zoon was dit weekend getest. Ik speel vals door voor hem te kijken naar de uitslagen. Zijn de kweekuitslagen al bekend? Ja er is weer eens getest op MRSA. En hoe zag het bloedwerk eruit? Het zijn zaken die je bezig kunnen houden. Het geeft weer onrust waar dat eigenlijk natuurlijk helemaal niet nodig is. Maar het wordt niet echt meer gewoon. Al vertel ik mijzelf honderd duizend keer dat het nu gewoon goed is en goed blijft gaan. Dat die blauwe plekken op zijn benen en armen gewoon komen van het onhandig sjouwen met trommels en andere muziekinstrumenten. Ze zijn tenslotte druk met het instuderen voor de taptoe. Maar de onrust blijft toch sluimerend aanwezig. Op de meeste dagen lijkt het hele leukemie verhaal ver heel ver achter ons gelaten. Maar op sommige dagen staat het je zomaar weer in de ogen te staren.

Vertel ik mijzelf dat alles goed is. Maak je geen zorgen voor de dag van morgen…. en dan speel ik vals en maak ik mij toch stiekem weer zorgen. Wat als…. nee alles gaat goed en alles blijft goed gaan…..totdat het tegendeel zich bewijst. Maar zover is het gelukkig niet. Gewoon zal het niet meer worden of misschien is dit het nieuwe gewoon. Geef het een plekje; zeggen de mensen dan. Ha! Waar dan? Bij de buren over de schutting? Dan zie ik het niet, is het er dan ook niet? Kun je met een hand klappen? Ach ik begin te koeterwalen en kletspraat uit te slaan. Tijd om te gaan slapen. Morgen is er gewoon weer een nieuwe dag.

Zorgen is zorg hebben voor een ander. Iets wat ik met liefde doe. Wat je met liefde doet is altijd goed…..(eigen gezegde)

een opkikker pad

Diepere diepten

Soms kun je het gevoel hebben dat je het laagste punt wel bereikt hebt. Dat het niet slechter kan worden dan dat het is. Deze week is een beetje een door het stof gaan week geweest.

Het begon allemaal met kopzorgen om geld. Iets waar ik niet snel last van heb. Niet omdat ik het zo breed heb, maar meer omdat geld mij niet in haar macht heeft. Het is maar geld. Maar door één verkeerde afboeking door de bank kwamen al mijn geplande uitgaven op stop. En dan slaat toch lichte paniek uit. Je belt, mailt en prakkeseert je suf. Tot je op een punt bent dat je je schaamte voorbij moet en gaat vragen om hulp van je kinderen. Niet dat ik mij schaam om hulp te vragen, maar schaam ik mij om hulp te vragen in financiële bijstand. Gelukkig heb ik van die heerlijke jongens die dan doodleuk als commentaar geven;’ we kunnen het toch niet laten gebeuren dat u niets kan koken of bakken!’. Gelukkig was het geldprobleem snel opgelost en kon ik de zonen hun lening weer terug betalen. Maar wat een rot gevoel is dat! Ik hoop het nooit meer te hoeven meemaken.

En dan afgelopen nacht. Eerst een belabberde uitzending gekeken van het Eurovisie songfestival. Ik ben gestopt met kijken na Griekenland. Ik trok het even niet langer, ik dacht ik ga mijzelf toch niet zitten pesten met iets te kijken waar ik geen klap aan vind?! Dus Frey mee genomen naar buiten voor het laatste rondje…. nou dat werd niet het laatste rondje voor deze nacht. Hij had eerder vanavond een ei uit de sloot gevist en in een hap opgegeten. Toen dat gebeurde dacht ik al;”dat kon weleens op diarree uitlopen.” En ja hoor dat had ik goed ingeschat. Vervelend voor het beest en ook voor het baasje, weinig rust in deze nacht.

Daarboven op kwam nog dat ik een belletje kreeg van een vriend van Reinier dat ze met hem naar het ziekenhuis gingen in een ambulance;”maar maakt u zich geen zorgen, hij is nog aanspreekbaar!” Nee he kan het nog erger…!? Wanneer je denkt de bodem geraakt te hebben en blijkt het een dubbele bodem te zijn. En ook daar zakte ik door. Blijkbaar was zoonlief gaan spugen en dan helpt zijn orale stresshormoon toediening niet. Dus dan een injectie en naar het ziekenhuis. Om half acht was het Huis weer compleet, tijd voor rust.

De zondag is begonnen, een rustdag of een rustige dag. We gaan het meemaken. Ik ben allang blij dat hij weer in zijn eigen bed ligt. Ik hoop wel dat er een wijze levensles voor deze jongeman in dit hele avontuur zit. Dit kun je niet te vaak herhalen.