Charlotte

Er leven veel mensen met ons mee, zo ook mijn achter buurvrouw. Zij vraagt zo nu en dan hoe het gaat en dan maken we even een praatje over en weer in de brandgang. Zij weet inmiddels dat ik van lezen houdt en ze vertelde mij onlangs over een boek dat ik toch zou moeten lezen. Haar dochter had gezegd;” mam zou je dat nu wel doen? Heeft ze niet genoeg aan haar eigen leed?” Zij leende mij het boek ‘Charlotte’ van Pia de Jong uit.

Ik heb het boek in een middag uit gelezen. Wat een bijzonder mooi indrukwekkend en op veel zaken herkenbaar verhaal. Het boek gaat over een jong gezin in Amsterdam. Het gaat bovenalles over het leven van een moeder en haar dochter die een zeldzame vorm van leukemie heeft bij de geboorte. De manier waarop het verhaal vertelt wordt is zo invoelbaar. Zo prachtig en zo gruwelijk. Er staan zoveel mooie citaten in. Het is gewoon een boek wat je gerust kunt lezen ook als jezelf veel leed hebt meegemaakt. Het is geen drama verhaal en toch voltrekt er zich een groots drama. Ik schuw mij voor of van te veel verhalen over kinderen met kanker. Ik heb mijn eigen verhaal in levende lijve ervaren als moeder van. Ik hoef niet zo nodig de verhalen van anderen te lezen. Waarom dan toch dit boek? Zoals ik zeg het is zo invoelbaar geschreven zo echt. Er staat geen letter te veel of te weinig in het is precies goed. Het is een verhaal met een happy ending, misschien scheelt dat nog? Ik zou zeggen neem de gok en lees het boek gewoon zelf. Ik ben blij met de achterbuurvrouw die gewoon gedaan heeft wat ze op haar hart had. Het kan zo tegenstrijdig overkomen, maar het is in perfecte harmonie. Er gebeurt niets bij geval.

Begrip

Een klein woord met grootse betekenis. Begrip hebben voor een een ander is zoiets als compassie. Kijk dat is al een wat groter woord. Ik sprak met een kennis, zij vertelde mij dat haar schoonvader in een kritieke toestand ligt opgenomen in het AMC. Bijna gelijk nadat ze mij dit vertelde kwam de verontschuldiging;” maar het is niets in vergelijk met wat jullie meemaken!” Kijk dat begrijp ik niet. Omdat wij in een nachtmerrie leven wil niet zeggen dat een ander ‘ongeluk’ of nare droom niets voorstelt. Natuurlijk alle tegenslagen zijn tegenslagen en ongewild en zijn voor wie het overkomt verschrikkelijk. Liefde en verdriet het zijn onmeetbare emoties. Daardoor zijn ze ook niet met elkaar in vergelijk te brengen. Het is zo het is.

” jij hebt zoveel begrip voor anderen, maar dat hoeft niet altijd hoor!” Nee dat hoeft niet, maar ik kan moeilijk boos zijn op iedereen en alles. We hebben allemaal zo onze eigen manier om ons leven te leven. Ik ben niet boos op mensen die hun leven ‘gewoon’ door leven. Je kan als je eigen leven stil staat niet verwachten dat dat van hun daarmee ook maar gelijk stil moet komen te staan. Ik heb daar begrip voor, dat maakt het nog niet gemakkelijker. Maar ik kan en wil niet verbitterd zijn of raken. Er is nog zoveel om blij mee te zijn. Het is goed als je weet dat mensen meeleven en soms net even iets meer doen dan dat, maar op meer kun en mag je niet rekenen.

Vandaag was er een doopdienst met zes dopelingen in een kerk afgeladen vol met getuigen van dit feest. In onze gemeente wordt vooraf een artikel gelezen waarin de doop wordt uitgelegd. Al is het een artikel in oud Hollands en met veel te veel woorden, waarin of waarmee eigenlijk het lastiger gemaakt wordt om het te begrijpen. Een zin zoals ;” daar onze kinderen nu nog te klein zijn om het te begrijpen!” Nu daar hebben wij volwassenen net zoveel moeite mee. Het is niet te bevatten dat de ellende die je overkomt nog iets goed gaat voortbrengen. (Het kwade ten goede keren wil). Dat kan toch niet zijn ? De doop zegt dat God ons liefheeft ondanks wat wij zijn of doen. Aan ons de taak om die liefde te beantwoorden. Liefde is een werkwoord! Dus dat gaat niet vanzelf, het kost je wel wat. In mijn geval kost het mij, ons bijna alles. Dan komt het op vertrouwen aan. Dat wat je geleerd hebt zelf uit te gaan oefenen. Maar als ik geen geestelijke doe-hetzelfer wordt, zonder God lukt het mij niet. Loslaten van mijzelf en toevertrouwen aan God. Wie zichzelf overwint is sterker dan een held! Dopen is een begrip binnen de kerken maar niet iedereen heeft er begrip voor. Soms zijn we nog niet volwassen al zijn we ouder.

God and God alone
Een prachtig lied dat vandaag door de organist werd gespeeld( niet dit filmpje maar soort gelijk) indrukwekkend en ontroerend mooi

Mooie plannen in meer zelfstandigheid

Wat is het leuk als er eens wat dingen mee zitten. Je wordt er helemaal enthousiast van. Wat is er gebeurt vraagt u zich nu waarschijnlijk af? Dit is er gebeurd: Reinier heeft zich opgegeven voor een proefles voor autorijles!

De oudere drie broers hebben alle drie hun rijbewijs gehaald bij Verkeerschool Ruark van Dijken te Culemborg. Al vanaf het moment dat Reinier achttien was is dit een onderwerp van gesprek geweest. ” Kan en mag ik leren autorijden?” Aan de rijschoolhouder ligt het niet die wil graag meewerken om het kwartet compleet te maken. Maar wat was dan de tegenhoudende factor? Wij dachten dat het zijn medicatie zou zijn, maar blijkt dat dit niet het geval is. Eindelijk weer eens een meevaller! Reinier was zo enthousiast geworden dat hij gelijk de eigen verklaring heeft ingediend bij het CBR en de rijschool heeft gemachtigd voor het praktijkexamen. Het is zo fijn als er weer plannen zijn. Plannen die ook goed zijn voor zijn zelfvertrouwen en zelfstandigheid. Hoe een en ander zal gaan zal de toekomst leren. Zolang er toekomst is en er plannen zijn gaan we een heel eind komen. Een positieve boost! Yes!

Don Quichot

Ik voel mij net een don Quichot, ik vecht tegen de reuzen. Al een hele tijd doe ik mijn best om voor mijn jongste zoon de dingen geregeld te krijgen. Eerst was het om met de nodige moeite via de gemeente hulpmiddelen te krijgen. De rolstoel, handbike en traplift. Maar dat is uiteindelijk na bijna een jaar gelukt. Ondertussen werkten we aan hulp en ondersteuning via diverse PGB’s. Ook dat is geen makkelijke opgave.

Drie pogingen heeft het de zorgverlener al gekost om de juiste papieren juist in te vullen. Iedere keer kwam het met commentaar van het SVB retour, dus niet geheel zonder resultaat. Waarom kan het niet makkelijker? Echt! Als je eindelijk na wat indicatie stellingen eindelijk denkt een pgb te kunnen ontvangen blijkt het dat je nog helemaal onderaan de ladder bent. Er zijn zoveel formulieren nodig en alles in tweevoud of drievoud. Het ene formulier is nog gekker dan het ander. Veel  duidelijke informatie over wat er nu echt nodig is om daadwerkelijk een pgb (uitbetaald)te krijgen is er niet makkelijk te vinden. Door al die papieren is er geen boom meer in het bos te zien. Vandaag ben ik weer een halve dag bezig geweest met het downloaden en uitprinten en invullen van de nodige paperassen. Zorgovereenkomst met mijn zoon opgesteld. Een aanvraag ingediend voor salaris uitbetaling via de SVB en een verklaring voor familieverhoudingen en afdragen van kosten. Echt wat een onhandige wirwar aan regels en formulieren. Ik snap best dat er hierdoor heel wat misgaat in het toekennen en uitkeren van gelden via de SVB. Je doet je best en meer dan dat kun je niet doen. Echt don Quichot had het makkelijker in zijn strijd. Lang leve de vooruitgang?

Tijd voor

Het is tijd voor van alles en nog zowat. Mijn telefoon staat de hele dag bijna roodgloeiend. De ene afspraak is nog niet gemaakt of de volgende komt erbij. Het vult wel lekker op zo al zijn er best leukere afspraken te verzinnen.

Om maar even wat leukers te vertellen:

Samen met de jongste zoon ben ik ook even op de koeienmarkt geweest. Even ruiken aan de sfeer. Het is lekker om er even tussen uit te zijn. Oliebollen, koeien, heel veel mensen en een feestelijke stemming. Gewoon even tussen de mensen zijn. Het laat ook wel weer zien wat gewoon was niet gewoon meer is. En toch draait deze bol nog rond. De maanden volgen elkaar gewoon op en zo is het en zo blijft het. Volgend jaar is er weer een koeienmarkt. Laten we hopen dat we die met elkaar weer mee mogen maken.

Heel Woerden snert

De hele stad ruikt naar snert. Echt overal waar je komt ruik je de heerlijke specifieke geur die past bij de koeienmarkt, beter bekend als Woerdsemart of koeiemart. Een keer per jaar geurt en kleurt de stad naar snert en koeien. Als import Woerdense houd ook ik de traditie in ere. Mijn kinderen zijn wel echte Woerdenaren en stellen deze traditie zeer op prijs. Met de jaarlijkse koeienmarkt eten we zelfgemaakte snert en poffertjes.

Vandaag is het de proloog op de echte happening. Misschien stoot ik nu wel mensen voor het hoofd want ook vandaag staat er al heel wat te gebeuren namenlijk de nacht van Woerden. De stad wordt geheel in een ander jasje gestoken. De John Deere’s  en Deutzen, Fendt’s rollen naar hun plekje om geshowd te worden. Overal in de stad kom je balen hooi tegen net als dranghekken en marktkramen. Dat de stad leeft is duidelijk. Het is een uitvergrote mierenkolonie die zich opmaakt voor iets groots. Vanavond start op het excercitieveld een veldrit; de nacht van Woerden genoemd. Er zullen ook diverse optredens zijn van artiesten en er wordt vast ingedronken voor de dag erna. Met de jaarlijkse koeienmarkt komen bijna alle families weer terug op honk, het is dan ook echt meer een uitgebreide familiereünie. Naast dat er koeien gekeurd worden en verhandeld, wordt er ook geshowd met kleinvee en argrarische voertuigen. Er is goederenmarkt, kermis en de poffertjeskraam maakt het geheel af.

Voor mijn gezin probeer ik de traditie in ere te houden. Als echte Vinkevener ben ik nu na drieëntwintig jaar toch eigenlijk ook wel voor een groot deel Woerdense. Maar zoals de markt voorheen was is hij nu toch anders voor mij. Met alle gebeurtenissen in ons gezin komt zo een terugkerend evenement in een ander licht te staan. We zijn blij dat we dit jaar het allemaal weer mogen meemaken. Maar het wordt nooit meer als voorheen. Soms is dat lastig om achter je te laten en toch zal ook dat gaan gebeuren. Voor nu geurt mijn huis naar snert en heeft ook Frey de traditie op waarde geschat. Die soepkluiven zijn als vanouds om op te vreten. Heel Woerden snert!

Gevoel

Wat zegt je gevoel ervan? Volgens mij zegt het ; BLEH!

Ik denk dat ik niet helemaal in de stemming ben voor een blog. Noem het een herfstdip, een schrijversblok, of wat dan ook. Ik voel mij niet op mijn best. Dat heeft met van alles te maken en vooral met mijzelf. Je kan er maar last van hebben.

Een nachtje slapen zal er zeker goed aan doen. Welterusten dan maar.

Into the woods

Met een rolstoel het bos ingaan is een ware survival of the fittest. Man man, en dan heeft de rolstoel van mijn jongste zoon nog elektrische ondersteuning. Pffft! Het mocht dan maar 12 graden zijn maar ik zweette peentjes. Maar eerlijk is eerlijk misschien hadden we dan ook niet een snellere route moeten nemen.

Maar wat is snel? Nu ja de keuze die we namen was uiteindelijk niet snel, wel een uitdaging. Al na vijf of tien meter merkte Reinier op;” we kunnen pauze houden hoor!” Mijn ademhaling was als die van een zwoegend paard en zo voelde het ook. Wat mis je op die momenten een goed werkend stel longen in je lijf. Gewoon het lopen is al een beproeving, maar dan over bospaden een rolstoel duwen is echt de limiet. En ik denk dat een ieder die mij een beetje kent weet dat ik niet snel toegeef dat het misschien te veel zou zijn, maar oké dit was net iets te. Maar ik kan toch moeilijk mijn kind op een bospad achterlaten. Het zonnetje scheen wel heerlijk en het was er prachtig in het bos maar hem achterlaten is ook net iets te. Dus even doorbijten en zuchten, genoeg momenten rust ingelast en uiteindelijk kwamen we waar we wilden zijn. Bij de auto! Met enig gevoel van drama zei de jongste;” oh ik zie weer auto’s en een huis!” Lekker ding. De frisse lucht heeft hem duidelijk goed gedaan. Ook Frey was geheel uitgelaten. Als je dacht dat hij een iets te grote tak in zijn bek nam, dan nam hij een volgende keer een nog grotere. Bekant een halve boomstam. En dan uitkijken dat je niet door hond en boom onderuitgehaald zou worden. Een boswandeling is niet zonder gevaren. Het is wel heerlijk!

Bijna

Bijna deden we vandaag hetzelfde kunstje als vorige week. Sinds gistermiddag werd de buikpijn van mijn jongste zoon weer heel hevig. Dus zolang mogelijk uitzitten en dan toch maar na het avondeten het ziekenhuis gebeld voor advies. Waarschijnlijk is het de galblaas die verstopt wordt met een galsteen. Snel even op en neer naar de ziekenhuis apotheek om nieuwe pijnstillers te halen om zo thuis de nacht door te kunnen komen. “Morgen bellen we jullie voor verdere acties.”

Na vier telefoontjes over en weer werd het duidelijk; we zouden ons melden bij de overflow poli en dan door naar de infectiekamer voor bloedafname en onderzoeken. Maar de tijd tussen het laatste telefoontje met instructies en de afspraaktijd was erg krap, een half uur. Dus snel schakelen; Reinier in de rolstoel, schoenen opzoeken en aantrekken, hond uitlaten, spullen bij elkaar pakken, huis afsluiten. Op zich alles precies op tijd voor elkaar. En de afspraken  verliepen ook vlot achter elkaar. Het resultaat van dit bezoek; de galblaas zal er zeer waarschijnlijk uit moeten. Mààr….de conditie van Reinier laat nogal te wensen over dus daar moet goed van te voren over na worden gedacht. Aan beide scenario’s ( wel of niet opereren) zitten risico’s. Deze puzzel laten we over aan de experts. 

We hadden bijna een zelfde trucje als vorige week gedaan, maar gelukkig kennen we meer dan een trucje. Het verhaal wordt vervolgd, het wordt wel steeds spannender.

Als dan

Wanneer het avond wordt als dan de lichtjes branden mag ik dan bij jou en jij bij mij. Als alles donker is laat dan een lichtje branden om naar uit te kijken en te verwarmen. Je ogen tot spleetjes en het licht tot diamantjes. Door die kiertjes soms even kijken of het nu al licht is of het donker minder donker is. Voorzichtig om het niet te laten schrikken, het niet te breken, kapot te maken omdat het zo kwetsbaar is.

Als dan het licht wordt in de morgen, zal dan alles beter zijn? Zal het licht stralend zijn en warm?  Zal het veilig zijn en zonder pijn, zonder gebrokenheid . Vol gekkigheid en malligheid, vol onbesuisde dingen. Zal het eeuwig jong zijn?

Als….., dan….