Ik kan er af en toe zo moe van worden. De kritieken die geuit worden door Jan en alleman; op de regering, het coronabeleid, de formatie, de huizenmarkt en ga maar zo door. Er lijkt werkelijk waar niets meer goed te gaan als je te veel naar deze geluiden luistert. Waar ik vooral moe van wordt is dat het volwassenen zijn die eigenlijk gewoon niet uit de speeltuin willen komen. Ze gedragen zich nog steeds als kinderen. “Ja maar dat is een grijs gebied, dus kan ik het ook anders doen. Dat is jouw schuld!(lees regering)” . Want we willen geen verplichting maar een advies hoeven we niet op te volgen??! Wat wil je dan wel? Het is alsof niemand meer zelf kan denken en doen wat goed is. Niet slechts voor jezelf maar voor elkaar.
Ik vergelijk het even met mijn fysieke gesteldheid. Door een ernstige vorm van astma heb ik medicatie nodig. En soms moet er meer worden gedaan dan alleen maar medicatie nemen. Dan kan ik zeggen “ het is de schuld van mijn longen dat ik niet functioneer als ik wil”. Of ; “ ik neem extra medicatie en raadpleeg de arts, maar als ik niet vraag of ik nog iets anders kan of moet doen om te herstellen, dan hoef ik dat ook niet te doen.” Dat is een grijs gebied. Dan moet de longarts maar zeggen dat ik in bed moet gaan liggen o.i.d.. Nee natuurlijk is dat niet zo! Het is mijn verantwoordelijkheid om zoveel als in mijn vermogen ligt te doen aan mijn herstel. Is ook mijn verantwoordelijkheid naar mijn arts dat ik ook de pillen en puffers etc. inneem volgens instructies en voorschrift. Dat ik uitleg hoe die longen mij op dit moment beperken. Want alleen de medicijnen in huis hebben maakt mij niet beter.
Waarom willen we zo graag dat anderen voor ons verantwoordelijkheid nemen? Achteroverleunen en kijken wat er in onze schoot geworpen wordt. En het teruggooien als we het niet leuk, mooi, of als het even ongelegen komt.
Ben ik dan nooit eens opstandig of tegendraads? Oh zeker wel! En ik baal er zo ongelofelijk van dat mijn lijf prachtig is maar dat er een orgaan is dat niet naar wens functioneert. Zij, mijn longen, leggen mij aan banden. De ene keer wat strakker dan de andere keer. Zo zijn de afgelopen vijf weken een ware uitputtingslag. En stapelt de medicatie zich op. Dan kan ik doen alsof ik een struisvogel ben en mijn kop in het zand steken of ik neem de verantwoordelijkheid die ik heb en moet dragen. Dat doe ik voor mijzelf, mijn kinderen, mijn collega’s, teamgenoten en nog meer. Dan baal ik en raak ik gefrustreerd. Maar het helpt mij niet om de longarts de schuld te geven dat de medicatie niet werkt zoals ik wil of allerlei andere excuses.
Kom toch eens met zijn allen uit de speeltuin! Uit je luie stoel en doe eens wel wat je kan op een verantwoorde wijze. Een pandemie is niet door de regering verzonnen. De regels zijn er niet om te buigen of de randjes van op te zoeken. Ze zijn er om je te helpen verantwoordelijkheid te nemen op dat stuk waar jij invloed op hebt.
Als kind denk je als een kind en laat je anderen voor je beslissen. Zodra je volwassen bent en het vermogen hebt om zelf beslissingen te nemen; doe dat dan ook verantwoord! Is dat makkelijk? Nee! Is het noodzakelijk? Ja! Doe je het niet is ook weer een stuk eigenaarschap, dan draag je ook de consequenties. Dat krijg je cadeau als je volwassen bent. Cadeautjes zijn erom uit te pakken. Dus pak eens even lekker uit en kom uit de speeltuin.
Bloggen aan de keukentafel 