Er wordt, zeker het afgelopen jaar, veel gesproken over een kwetsbare gezondheid. Alsof maar een paar mensen dit hebben. Het verbaasd mij iedere keer weer. Hoezo geldt dit maar voor een kleine groep? Naar mijn idee is ieder mensenleven even kwetsbaar. Er zijn alleen mensen die dit al een hele lange tijd ook als kwetsbaar ervaren.
Gezondheid is niet vanzelfsprekend. Gezondheid is een cadeau wat zomaar weer afgepakt kan worden door stom toeval. Er is geen mens op aarde die ziek wil zijn. Die erom gevraagd heeft om kwetsbaar te zijn. Maar daarom zijn we dat nog wel.
Mensen krijgen vaak pas door wat je mist als het er niet meer is. Tot die tijd leven we vaak als onaantastbare wezens, soort supermannen en vrouwen. Totdat blijkt dat ziek zijn jou ook overkomt. En dat kan in allerlei vormen, soorten en maten. Je kunt misstappen van de trap en geheel in de kreukels zitten. Je krijgt borstkanker of leukemie, astma of alzheimer..de keuze is reuze. Naar mijn idee is er maar een kleine groep die niets mankeert. En zijn ze zich daarvan bewust dat ze uniek zijn en toch ook kwetsbaar. Dat ze boffen dat ze tot dan nog niets van hun kwetsbaarheid hebben gemerkt?
Deze week helemaal, ik ben boos verdrietig en bezorgd. Mijn kind heeft na al het andere wat hij al heeft nu ook COVID-19. En waarom? Waardoor? Omdat er mensen zijn die denken dat jongeren dit niet kunnen krijgen, dat ze er toch niet ziek van worden. Dat het maar een complot is. En ondertussen zitten wij met de gevolgen daarvan. Hij alleen thuis en ik uit huis in isolatie. De oplossing is prachtig en oh zo gewaardeerd. Maar wat zou ik ervoor over hebben dat dit niet zo was.
Ieder mens is kwetsbaar, niet ieder mens ervaart die kwetsbaarheid.
Bloggen aan de keukentafel 