Red bull geeft je vleugels. Maar vandaag heb ik ook vleugels gekregen. Terwijl gisteren een dag was met een donkere rand, scheen vandaag de zon volop.
Laat ik bij gister beginnen. Het was in de middag toen ik opeens mijn broekzak voelde trillen. Ik had net theepauze dus ik kon mijn telefoon oppakken. In het display verscheen de tekst;’thuis’. Dat kon maar een ding betekenen; problemen! Ik hield mijn hart al vast toen ik de gebroken stem van Reinier hoorde. Hij was helemaal in paniek en zo intens verdrietig. Hij was er achter gekomen dat hij een afspraak op zijn nieuwe school had gemist. Ik was aan een kant gelukkig en aan de andere kant opgelucht. “Dit gaan we regelen, dit moet goed komen!. Na wat heen en weer praten over tot actie. School bellen en de decaan en een mail sturen. Dat balletje rolt. Dat gaat wel weer goed komen. Verder was het gister ook nog de geboortedag van mijn vader. Hij had gister 85 jaar geworden. Ik denk met regelmaat aan hem. Op heel wat momenten denk ik; blij dat je dit allemaal niet mee hoeft te maken. En op andere momenten mis je hem en had ik graag he mee laten delen in mooie dingen.
Zo werd het vrijdag. De zon ging gister stralend rood onder en kwam vanochtend weer vroeg op uit de dauwsluier. Een nieuwe morgen. Door de weilanden fiets ik naar de Uithof . De kwekers hebben al vroeg de sproeiers aan staan om de fruitbomen te voeden. En passant nemen zij een eenzame fietser mee in het bewateren. Het was half vijf geworden en weer trilde mijn broekzak. Ik was bijna klaar met werk en kon wel even opnemen. Het was de makelaar.
Woensdag was ik met Reinier op bezoek geweest bij een mogelijke nieuwe stek. Via een vriendin hoorde ik de voorgaande week dat deze woning op de markt zou komen. Een brutaal mens heeft de halve wereld dus ik dacht ik neem die helft. Makelaar bellen en afspraak ingepland. Het was liefde op het eerste gezicht. Het is geen paleis, maar wel een mooi knus huisje met een tuintje in Woerden. Alles wat ik denk nodig te hebben zat erin. En de bonus was dat het binnen mijn budget past. Maar ja dan wat? Ik dacht ik doe nog een gok, ik neem een makelaar in de hand om mij bij te staan. Dat kost wel wat, maar het levert misschien ook wat op. Dus toen vanmiddag mijn beeldscherm de naam van de makelaar vertoonde was ik vertwijfeld. Zouden ze mijn bod hebben afgewezen. Heeft iemand anders al veel meer geboden? Maar nee, dat waar ik niet op durfde hopen werd waar: ik ben de nieuwe eigenaar van dit schattige plekje. (Pannenbakkerijen 5) er moet natuurlijk nog wel het een en ander gebeuren. Zaken als scheiding en financiering en verhuizing zijn hobbels die we gaan nemen. Het kost het nodige, maar dan heb ik met mijn jongens een nieuwe plek om te gaan maken tot een thuis. Want dat is wat het wordt ons thuis. En als kers op deze zonnige dag kreeg Reinier vandaag zijn diploma overhandigd. Het was een lange weg, maar de weg liep gelukkig niet dood. Het is een doorgaande weg geworden met kruisingen en rotondes, met kuilen en gaten en soms een wegomlegging. Hij gaat het redden met de kunsten die hij zich zelf meester heeft gemaakt. Mijn kanjer, mijn kleine kerel is een vent van formaat geworden. Groot respect voor deze jongeman. Deze dag geeft mij vleugels! Deze dag geeft mij moed om door te gaan. Door voor mijzelf en door voor mijn vier mannen. Ze worden sterk en kunnen straks op hun eigen kracht uit vliegen uit het moeder-nest.