Vleugels

Red bull geeft je vleugels. Maar vandaag heb ik ook vleugels gekregen. Terwijl gisteren een dag was met een donkere rand, scheen vandaag de zon volop.

Laat ik bij gister beginnen. Het was in de middag toen ik opeens mijn broekzak voelde trillen. Ik had net theepauze dus ik kon mijn telefoon oppakken. In het display verscheen de tekst;’thuis’. Dat kon maar een ding betekenen; problemen! Ik hield mijn hart al vast toen ik de gebroken stem van Reinier hoorde. Hij was helemaal in paniek en zo intens verdrietig. Hij was er achter gekomen dat hij een afspraak op zijn nieuwe school had gemist. Ik was aan een kant gelukkig en aan de andere kant opgelucht. “Dit gaan we regelen, dit moet goed komen!. Na wat heen en weer praten over tot actie. School bellen en de decaan en een mail sturen. Dat balletje rolt. Dat gaat wel weer goed komen. Verder was het gister ook nog de geboortedag van mijn vader. Hij had gister 85 jaar geworden. Ik denk met regelmaat aan hem. Op heel wat momenten denk ik; blij dat je dit allemaal niet mee hoeft te maken. En op andere momenten mis je hem en had ik graag he mee laten delen in mooie dingen.

Zo werd het vrijdag. De zon ging gister stralend rood onder en kwam vanochtend weer vroeg op uit de dauwsluier. Een nieuwe morgen. Door de weilanden fiets ik naar de Uithof . De kwekers hebben al vroeg de sproeiers aan staan om de fruitbomen te voeden. En passant nemen zij een eenzame fietser mee in het bewateren. Het was half vijf geworden en weer trilde mijn broekzak. Ik was bijna klaar met werk en kon wel even opnemen. Het was de makelaar.

Woensdag was ik met Reinier op bezoek geweest bij een mogelijke nieuwe stek. Via een vriendin hoorde ik de voorgaande week dat deze woning op de markt zou komen. Een brutaal mens heeft de halve wereld dus ik dacht ik neem die helft. Makelaar bellen en afspraak ingepland. Het was liefde op het eerste gezicht. Het is geen paleis, maar wel een mooi knus huisje met een tuintje in Woerden. Alles wat ik denk nodig te hebben zat erin. En de bonus was dat het binnen mijn budget past. Maar ja dan wat? Ik dacht ik doe nog een gok, ik neem een makelaar in de hand om mij bij te staan. Dat kost wel wat, maar het levert misschien ook wat op. Dus toen vanmiddag mijn beeldscherm de naam van de makelaar vertoonde was ik vertwijfeld. Zouden ze mijn bod hebben afgewezen. Heeft iemand anders al veel meer geboden? Maar nee, dat waar ik niet op durfde hopen werd waar: ik ben de nieuwe eigenaar van dit schattige plekje. (Pannenbakkerijen 5) er moet natuurlijk nog wel het een en ander gebeuren. Zaken als scheiding en financiering en verhuizing zijn hobbels die we gaan nemen. Het kost het nodige, maar dan heb ik met mijn jongens een nieuwe plek om te gaan maken tot een thuis. Want dat is wat het wordt ons thuis. En als kers op deze zonnige dag kreeg Reinier vandaag zijn diploma overhandigd. Het was een lange weg, maar de weg liep gelukkig niet dood. Het is een doorgaande weg geworden met kruisingen en rotondes, met kuilen en gaten en soms een wegomlegging. Hij gaat het redden met de kunsten die hij zich zelf meester heeft gemaakt. Mijn kanjer, mijn kleine kerel is een vent van formaat geworden. Groot respect voor deze jongeman. Deze dag geeft mij vleugels! Deze dag geeft mij moed om door te gaan. Door voor mijzelf en door voor mijn vier mannen. Ze worden sterk en kunnen straks op hun eigen kracht uit vliegen uit het moeder-nest.

Noodbrief

Een brief in een fles, noem je flessenpost. Meestal worden die berichtjes verstuurd vanaf een vakantieplekje ergens aan zee. Of in verhalen worden er briefjes in een fles gepost om gered te kunnen worden van een onbewoond eiland. Mijn zoon heeft ook zo een soort briefje. Een noodbrief. Of in andere woorden een “in case of an emergency card”.

Niks romantisch aan zo een kaartje of brief. Hij laat nu binnenkort zijn ‘name-tag’ veranderen. Inmiddels is hij namelijk veranderd van specialist en ziekenhuis. Dus een update was vereist. Het is nu al drie jaar dat hij lijdt aan de gevolgen van de leukemie behandeling. Een van de meest lastige zaken die er nu bijna gewoon bij horen is onder andere niet werkende bijnieren. Maar zonder deze kleine krengetjes is er geen leven of maar heel kort leven. Dus medicatie verplicht tot nader order. We en Reinier bovenal is er aan gewend geraakt. Dit hoort er nu al drie jaar zo bij. Maar met de wisseling van artsen is er ook een nieuw noodplan. De puntjes zijn weer even op de i gezet. Pas hadden we ook al even zo’n crises en stond ik al op scherp. Altijd extra hydrocortison op zak hebben en je noodbrief/SOS-tag en de noodmedicatie bij de hand. Wanneer leven met een bepaalde aandoening gewoon wordt dan sluipt er het gevaar in van het gemak of onachtzaamheid. Niet express, maar het gebeurd. Dan is het best wel weer fijn als een specialist je helpt herinneren aan je eigen waarde. En een specialist die niet je moeder is! Als moeder ben ik wel specialist in het kennen van mijn zoon, maar luistert hij soms beter naar de deskundige. En al die noodzaken zijn er om nog lang van het leven te kunnen genieten. Mijn kind is van onschatbare waarde. Ik hoop dat hij die brief, een soort van liefdesbrief, ook bij zich heeft gestopt. Waardevol bezit. Enne dat die kleine krengetjes van bijnieren hebben bedacht om er mee op te houden is dan maar bijzaak. Al ben ik er wel heel erg alert op dat de zaak op orde wordt gehouden door zoon lief. “Heb je je pillen ingenomen? Heb je alles bij je?”

Ik stuur liever flessenpost vanaf een mooi vakantieplekje dan dat ik mijn zoon zijn noodbrief laat ingraveren. Maar het is zo het is. Ik ben allang blij dat hij er is en dat de mogelijkheden er zijn. We leven in een luxe met medische zorg en kunde. Zonder had het er allemaal al heel anders uit gezien. We vieren het leven met een noodbrief op zak en een liefdesbrief in het hart.

Taart zonder kers

Vandaag maar weer eens taart gegeten om te vieren. Te vieren dat Maarten zijn Hbo studie heeft afgerond. Zo houden we het feest gehalte lekker op peil. Volgende week de diploma uitreiking van Reinier. De week erop die van Maarten en dan hopelijk die van Floris erna.

Zo komt Joris Splinter door de winter.

Zo hebben we heel wat taart. En de kers op de taart die volgt vast later.

Nieuw tijdperk

Vandaag breekt een nieuw tijdperk aan. Al mijn zonen hebben hun Havo NT diploma. Reinier heeft een cijferlijst om te zoenen. Ik heb altijd al gezegd dat er niets mis is aan zijn verstand. Er was wel iets goed mis gegaan in zijn beenmerg, maar ja dat is nu een beetje verleden tijd. We mogen leren om schuifelende stappen te zetten in een toekomst. Een toekomst waarin een nieuwe opleiding op hem wacht. Hoe het de dag na morgen gaat weet niemand. Maar met iedere schuchtere stap leren we misschien iets meer vertrouwen en hoop te hebben op iets meer normaal leven.

De laatste bijna vier jaar waren een nachtmerrie. Maar ondanks al die strijd heeft hij nu zijn diploma. Een volhouder dat is het ook. Het heeft overredingskracht gekost en enorme inzet en uithoudingsvermogen. En hij heeft het volbracht. Het was een stap in vertrouwen ook voor de school. Zoiets was nog niet eerder voorgekomen. En ik hoop ook dat het nooit meer gebeurd. Dat is beter voor alle partijen. Bij deze ben ik de docenten en schoolleiding dankbaar voor hun inzet en begeleiding. Het was bij tijden een worsteling , maar kijk waar het op uit gelopen is!

Mijn kind is bijna cum laude, zelfs bijna summa cum laude geslaagd. Voor mij is hij met allemaal tienen geslaagd. Of meer als dat mogelijk was. Ik ben zo zo ontzettend blij en trots. Er is een tijdperk afgesloten en een nieuwe breekt aan. Lang leve Reinier! Hoera Hoera Hoera!

Huizen-gekte

De woningmarkt is totaal verknipt. Gewone woningen die iemand met een modaal of minder dan modaal inkomen kan kopen of huren zijn er minimaal. Als er al een woning past binnen je budget, dan wordt het bij koop ver overboden. Wat het weer onbetaalbaar maakt. Huren is niet makkelijker. Sociale woningbouw is er zo goed als niet. Sta je ingeschreven als woningzoekende dan moet je minstens tien jaar wachten om een huis toegewezen te krijgen. Urgentie daar doen ze niet of nauwelijks meer aan. De regelfabriek draait overuren. Bureaucratie ten top. Huren in de vrije sector dan? Breng maar meer geld mee. Een appartement of woning kost minimaal €850 per maand zonder gas, licht en water etc..

een advies : laat je niet gek maken. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik raak er toch behoorlijk door van de leg. Ik heb mij overal ingeschreven. Ik heb op diverse huizen al geboden en bezichtigingen gedaan. Tot zover geen geluk. Het zal toch wel een keertje gaan lukken. De lekkerste plek om te wonen is toch wel Woerden. Maar dan moet er ook wel een betaalbaar plekje vrijkomen. Geld maakt niet gelukkig, maar maakt wel recht wat krom is en doet deuren openen. En soms ook sluiten….

Dag dag

Deze dag is er niet een zoals al die andere 364 dagen. Dit is de dag waarop mijn leven veranderde van meisje naar tante. 34 jaar geleden is het, maar voelt soms als de dag van gister. Wat was mijn vriendin jaloers op mij, ik met mijn nichtje. Ik had nergens anders ogen of oren naar. Dat was niet heel erg aardig van mij. Ik was toch ook nog wel een kind.

Maar nu ben ik geen kind meer. En zo is ook de rest niet meer zo onschuldig als dat het toen was. De werkelijkheid is dat dat wondertje dat toen op pinksterdag geboren werd nu een ster is, een lichtje dat blijft branden in ons, mijn leven.

Vandaag is een dag dat ik niet over futiliteiten wil denken en praten. Daar is deze dag te groot voor geworden. Leven is geen kinderspel, grote mensen denken dat wel. Leven is bloedserieus. Ik wilde dat je er nog was. Dat alles net even anders was. Het heeft geen nut om te doen alsof. Rouwen is hardwerken en steeds weer net even anders. Zoveel jaren zoveel herinneringen aan samen. Ik neem je met me mee al is het in mijn hart.

Klaagzang-lofzang

Klagen en loven gaan soms akelig dicht gelijk op. De mensen die klagen hebben het meestal zo slecht nog niet, tenminste dat is een gezegde. Heb ikzelf iets te klagen? Nee eigenlijk niet. Te loven heb ik zeker wel. Er is veel moois om mij heen.

Wat ik wel heb is dat ik zorgen heb. Niet alles gaat vanzelf, eigenlijk niets gaat vanzelf. Mijn leven kent heel wat hobbels, maar er zijn ook bergen of bergjes. Soms een berg om tegenop te zien en soms een toppunt van geluk. Wat ik heb geleerd is om hoop te hebben en te houden. Door alles heen weet dat ik niet dieper kan vallen dan diep. Dat ik kan vallen maar ook weer zal opstaan. Leven gaat niet zonder slag of stoot. Leven kost moeite en geeft ook wel weer veel vreugde terug.

Ik heb toen het met Reinier zo slecht ging heel wat geklaagd bij God. “Waarom mijn kind zo ziek moest worden.? Is er geen einde aan zijn lijden? Waarom besta ik? Waarom bestaat mijn kind? Wat heeft het voor nut om iemand zo te tormenteren? Maar ik heb getwijfeld aan de bodem van de put. Het is geen eindeloze val die je maakt. Ik wist ook ergens diep van binnen dat we van waarde zijn, dus ook niet zonder reden op aarde zijn. Als ik er dan toe doe, dan zal het toch niet kunnen dat mijn kind zo gekweld wordt met een reden? Aan God heb ik niet getwijfeld, wel aan mijzelf. Aan mijn vermogen om te doen wat ervan mij gevraagd werd. Als ik al wist wat dat was. Ik weet alleen maar met heel mijn wezen dat ik van mijn kinderen houdt en dat ik alles in het werk stel om hun geluk en gezondheid te behouden, verbeteren. Ging het daar dan in verkeerd? Geef ik mijzelf niet teveel krediet. Want wat nu als ik de dingen uit handen zou geven? Wat zou er dan gebeuren?

In dit alles heb ik mij meer dan eens met Job vergeleken. Job , de rijke gelovige man, die alles ontnomen wordt. Job die twist met God en de dag vervloekt van zijn bestaan/ontstaan. Hij vervloekte niet God, hij twijfelde ook niet aan God. Hij wist alleen niet meer welke waarde zijn bestaan had. Als je niet meer weet dat je van waarde bent, dan zit je in een crisis. Een soort van godverlatenheid, maar toch ook weer niet. Want God laat niet los wat zijn hand ooit begon. Hallelujah! Er zit een bodem een limiet aan de val van ons leven, we kunnen niet dieper vallen, dan de handen die onder ons zijn. Misschien snap je niks van alles wat ik nu bazel, voor mij was het een oogopener. We mogen best zo onze vragen en klachten hebben, als we ook maar de hoop weten te vinden en te houden. Hoop dat het een keer beter wordt. Is het niet in dit leven dan in het volgende.

knock knock knocking on havens door

Domper

De vakantie op Rhodos komt langzaam aan het einde. Nog twee dagen hebben we. En wat genieten we van alles. Het is bijna te mooi om waar te zijn. We hebben ruime appartementen, prachtig weer, de zee op loopafstand, lekker eten, super gezelschap. Echt een top vakantie.

En toch staat er bovenaan de titel domper. Ik leg het uit. Vandaag waren we ( Reinier, Maarten en Floris en ikzelf) naar de vlindervallei. En er waren al veel vlinders te zien al was het nog vroeg in het seizoen. Terwijl wij daar onze ogen uitkijken wordt Floris gebeld. Dat is op zich al bijzonder. Je loopt in een vallei midden in niemandsland en dan gaat er een telefoon af… afijn blijkt het de afstudeerbegeleider te zijn. De scriptie van Floris is in eerste instantie afgekeurd. BAM! Daar is de domper. Zo niet leuk. Ik probeer mijn kind te peilen en zie zijn verdriet. Al zegt hij dat hij er al een beetje mee rekening hield, valt het toch heel erg tegen. Nu mag hij gelukkig een herkansing doen binnen vier tot zes weken een nieuwe scriptie maken. Daar loop je dan midden in de vlindervallei. De vlinders zijn er nog maar het is net iets minder mooi dan daarvoor. Tenminste zo voelt het.

En ik….ik voel mij schuldig. Wat doe ik mijn kinderen aan door te gaan scheiden? Nee zegt mijn zoon; “heel snel mee ophouden! U doet ons helemaal niets aan! U bent er altijd voor ons en wij zijn blij met u.” Kijk daar wordt je dan weer stil van. We laten ons deze dagen niet gek maken. We genieten nog tot de laatste snik. Het is gewoon te lekker hier om te laten verpesten door een stom telefoontje. Maar helemaal koud laat het ons niet. Er is voor straks weer werk aan de winkel.

Losmaken

Wat maak ik toch allemaal los? Los bij mijzelf en bij anderen. Je kunt iets losmaken bij een ander zonder dat je daar erg in hebt. Zonder je handen te gebruiken. Met woorden maak je ook wat los, geschreven en gesproken. Door ergens te zijn kun je ook iets losmaken.

Deze reis maakt veel los. Herinneringen, gevoelens, verlangens. Rhodos het eiland waar mijn zus nu 21 jaar woont. Ik weet het nog als de dag van gister wat dat met mij deed. Zo’n gevoel kun je je instant weer herbeleven. Mijn vader kwam ook graag op dit eiland. Samen en alleen is hij er meerdere malen geweest. Vlak voor zijn overlijden had hij nog plannen om samen met mijn moeder er nog een keer heen te gaan. Het is hem niet gegeven. En nu zit ik hier met drie zonen en mijn moeder bij mijn zus en zwager op het eiland van de zon.

Twee jaar geleden nog maar dat we hier ook waren. Met een ontzettend ziek kind. Ik had een week lang een knoop in mijn maag. Ik zag hem steeds zieker worden. Zag hem vechten om er zoveel mogelijk uit te halen en te genieten al was dat heel moeilijk. Hij wilde dat de reis voor zijn naasten ook geslaagd zou zijn en wilde geen roet in het eten gooien, maar eigenlijk was hij veel te ziek. Gelukkig gaat het nu anders. Nu kan hij een beetje proeven van wat hij toen niet heeft gekund. Lopen, zwemmen, eten waar je zin in hebt.

Er zijn legio dingen die iets bij mij losmaken, gewoon door er te zijn, door het te horen of te zien. En het is goed zo als het is. Ik ben bijzonder bevoorrecht om hier op dit eiland nu te mogen zijn. In een heel goed gezelschap.(al mis ik mijn oudste zoon daarin) Met bijna alles wat mij lief en dierbaar is. Maar ja je kan tenslotte niet alles hebben. Zo houden we nog wat te wensen over.