Simpelweg

Simpelweg gelukkig zijn in tijden van Corona . Ja het is mogelijk. Je hebt er niet veel voor nodig. Zon, water en een kano. Oh ja en mijn vier zonen en de hond. Alles bij elkaar toch nog wel een heel lijstje. Maar simpel te regelen.

Zoals ik al eens eerder heb geschetst ben ik een water mens. Op in en rondom het water ben ik in mijn element. Ik kom er tot rust. Zelfs als je moet werken om vooruit te komen. Het was met Hemelvaartsdag een drukte van jewelste op het water. En toch als dan net alle bootjes weer voorbij gejakkerd waren dan brak er een oorverdovende stilte uit. En nee echt stil was het niet. Je hoort het ruisen van de wind door de rietstengels. De vogels, de kieviten , de merels, spreeuwen en nog meer ze zingen het hoogste lied. Kikkers kwaken de onderstem. En het water klotst en kabbelt tegen de kano aan. Wat ben ik een gelukkig mens.

Het is even ontsnappen aan een wereld van alle daagse dingen. En ook aan alle gekkigheid van deze tijd. De regels ze veranderen sneller dan het weer en de seizoenen. De mensen keren weer terug op hun oude routine. Met hier en daar een kleine aanpassing, want oh ja er was nog iets met een vervelend virus. Met het wijzigen van de regels veranderd het virus niet mee. Ik ben bang dat een grote groep mensen daar geen rekening mee houdt. Zelf merk ik dat ik mij graag terug trek uit de waan van de dag en uit de drukte. Ik kom alleen in de winkel voor de wekelijkse boodschappen en ik kom op mijn werk. Alle andere bezoekjes stel ik uit tot ondefinieerbare tijd. Zo lang er geen medicijnen zijn die helpen het virus te remmen of te genezen zul je mij niet op al te veel andere plekken zien. Met uitzondering nu dus van het water. Daar hoop ik veel tijd op door te brengen. Ik werk aan zowel lichamelijke als geestelijke gezondheid als ik daar vertoef.

Zo kun je in tijden van Corona best heel gelukkig zijn. Zonder alle poespas. Gewoon simpelweg gelukkig zijn.

Verlangen naar vrijheid

Ach wat verlang ik weer naar het omhelzen van mijn zonen. Naar het gewoon even op de koffie kunnen bij mijn moeder. Zorgeloos je kunnen bewegen tussen andere mensen. We hebben allemaal een stukje vrijheid ingeleverd. Bewust …

Gisteren de herdenking van de gevallenen tijdens oorlog geweld en inzet in vredesmissies en meer. Dat onvrijheid en haat begint in het klein. Een bordje hier een ster daar. Opeens heet je Jood of Ariër of ben je Marokkaan of die asielzoeker. Ik kan mij uit het boek “ danseres zonder benen” zoogde herinneren hoe zij ook beschrijft dat er gewoon weg niet gelooft werd dat het echt was. Dat er oorlog was ja dat wisten ze, maar dat het hun persoonlijk zou raken, nee dat zou toch niet? Zelfs tot op het moment van wegvoeren de hoop houden dat het wel weer voorbij zou gaan. En het ging voorbij, maar niet zonder heel veel doden en slachtoffers. Een oorlog maakt slachtoffers aan alle kanten. Er is geen goede kant in oorlog. Misschien toch eentje en dat is wanneer er weer vrede is.

Je kunt in vrede leven, maar kun je dan ook leven in vrijheid? Misschien is door al wat er gebeurde je leven wel gebonden geraakt . En voelt het zelfs misschien niet meer vredig aan. Tijd heelt veel wonden. Maar soms maakt deze de wonden ook dieper, ze slijten in in plaats van uit.

We vieren vandaag 75 jaar bevrijd Nederland. Maar ik voel mij opgesloten al zit ik vredig in mijn tuin. Geniet ik van mijn tuin, de zon, mijn jongste zoon die brioche brood(pain de mie) aan het kneden en bakken is. De hond en kat, de bloemen en al wat meer. En toch mis ik mijn vrijheid. Mijn kinderen mijn familie en vrienden, sport. Maar dit alles is voor mijn en hun gezondheid. We moeten er wel wat voor over hebben. En denkend aan wat anderen hebben moeten laten voor hun en mijn vrijheid, dan kan ook ik dit volhouden. Het kost met tijd en wijle moeite en verdriet. Maar als we aan het einde samen vrede en vrijheid kunnen vieren dan is mij dit het waard.