Gouden stad

Vandaag is het weer eeuwigheidszondag. Dat betekend niet dat het eeuwig zondag is. Maar wel dat we net als met Allerzielen de mensen die ons zijn ontvallen herdenken. Een dag met een rauw randje. En tegelijkertijd geloof ik ook in het gouden randje. We zullen niet voor eeuwig van elkaar gescheiden zijn. Al zie je iemand niet meer in dit leven wil niet zeggen dat je elkaar nooit meer zal kennen.

Er staat in de bijbel een verhaal een droom die zo begint; “en zie er was een nieuwe hemel en een nieuwe aarde en de zee was niet meer..”

Het is een apart stukje tekst. Die zee die er dan opeens niet meer is. Waar denk ik dan aan? Mijn gedachte zit gekoppeld aan mijn verleden. De zee staat voor scheiding tussen dat waar je wil zijn en waar je niet kunt komen. De zee staat voor tranen van verdriet, onmacht, gemis, rouw. Voor loslaten . Mijn moeder zegt weleens dat we door de zee moeten. Daarmee doelt ze op dat we los laten waar we op vertrouwden, dat we door moeite en verdriet heen moeten om daarna weer droog en heelhuids aan de andere kant uit het water te komen. Water heeft een reinigende werking, zuiverend. Maar water is ook krachtig. Door de zee gaan betekend over de bodem van je bestaan heen gaan. Met tegenwerking en met moeite, tranen en verdriet. Maar door gaan en hoop hebben op een betere uitkomst uit het water, uit de diepte. Toen Reinier zo ontzettend ziek was voelde ik mij ook vaak diep in de zee. Soms voelde ik mij verlaten. Dan schreeuwde mijn hart het uit “wanneer is het nu genoeg? Het is ook uw kind dat hier ligt.” In dat alles kwam er ook weer uitzicht, een straaltje licht om naar toe te wenden om groter te maken. God enkel licht. Zo zegt een dichter. Voor mij was het niet altijd licht, maar ik heb mij wel vast gehouden aan de vonkjes die ik zag. Iemand zal het laatste woord hebben, voor mij is dat God. De zee kan mij niet scheiden van mijn liefde voor hem die mij liefheeft. Ik kan een zee aan tranen laten, tranen van verdriet en tranen van geluk.

Eeuwigheid zondag, ik denk aan de mensen die ik mis. Die in mijn hart voortleven, maar niet meer tastbaar aanwezig zijn. Bij de dienst vanochtend werden liederen gespeeld en gezongen. Onder andere “stil maar wacht maar alles wordt nieuw” en ” stad met paarlen poorten”. Het eerste lied daar heb ik al eens een blog aan gewijd, het is namelijk niet zo eenvoudig om stil te zijn en te wachten tot het eindelijk ‘nieuw ‘ is. Stil zijn is een luidruchtig gevecht dat voornamelijk van binnen wordt gestreden. En dan het andere lied, een lied welke mijn vader graag zong. Zo draag ik hem mee in mijn hart.

” De hemel van ooit begroet de aarde van hier wanneer de liefde het leven verandert.” (Der Himmel, der ist)

Senior

Vandaag ben ik geïntroduceerd als nieuwe senior. Vanaf januari mag ik mij senior noemen. Niet omdat ik dan opeens heel oud ben geworden. Alhoewel ik mij zo nu en dan behoorlijk bejaard voel. Zo pas heb ik gesolliciteerd op de functie senior van het poli lab WKZ en met een extra aandacht gebied voor het PMC(prinses maxima centrum). Het leuke is dat ik aangenomen ben!

Het is een hele eer en een uitdaging. Een deel van mijn werkzaamheden zullen niet veranderen. Toch zal er heel veel veranderen. En ik heb er zin in. Er zijn mensen die nooit oud willen worden. En er zijn mensen zoals ikzelf die blij zijn met wie ze zijn. Er zit een senior en een kind in mij en ze kunnen het heel goed met elkaar vinden. En nee ik heb geen gespleten persoonlijkheid. Er ligt een uitdaging voor mij. Straks start er een nieuw jaar met heel veel nieuwe dingen. Er is een eerste keer voor alles. En toch is het meeste al eens gebeurd, want de geschiedenis herhaalt zich. En er is niets nieuws onder de zon.

Een senior die nog geen vijftig is. Dit groentje is een oudje. En toch ook niet. Ik heb er zin in, is het al nieuw jaar?

Onrust

De tijd van Sinterklaas in het land geeft veel onrust. De kinderen zijn er vol van. Wat zullen ze krijgen? Hoe gaat het met de Sint en zijn pieten? Het Sinterklaasjournaal wordt trouw gevolgd. De meesters en de juffen voelen het ook, er is onrust in de kinderen. Gezellige onrust. Het is ook geweldig leuk om kinderen zo heerlijk verwonderd te zien en uitkijkend naar. Verwachtend hopen op goed nieuws.

Mijn kinderen zijn twintigers en hebben deze onrust niet meer. Niet voor Sinterklaas . Maar toch ook zij weten hoe het was. Tot voor kort vierden we het ieder jaar met surprises en gedichten. Met snoepjes in hun schoen met schoenmaat 43 en hoger. Nu zet ik schaaltjes met strooigoed neer en koop ik iets extra’s voor mijn mannen. Sinterklaas is nu eenmaal een feest dat hoort er helemaal bij. Traditie te mooi om over te slaan. Al kun je iedere dag wel iets extra’s geven zonder daarvoor in je buidel te hoeven tasten. Misschien zijn we dat in alle onrust van deze tijd vergeten. Sinterklaas staat niet voor zelfzucht of ego’s maar uitdelen en omzien naar. Dat kun je doen het hele jaar .

Wij mensen kunnen zo onrustig zijn als we niet weten wat we willen. Of niet weten wie we zijn en waar we gelukkig van worden. Wat lekker als je je rust kunt vinden ondanks de onrust om je heen. Laat je niet gek maken door wat ‘men’ zegt of doet. Jij bent jij en je bent precies zoals je zijn mag. Geef aandacht aan wat je wil laten groeien, wat mag schitteren en daarmee zal al het andere tot ruis en in de achtergrond verdwijnen.

noot van de schrijver: zelf voel ik mij extra verbonden met Sinterklaas. Mijn oma(moeder van mijn moeder) is een echte Sinterniklaas. Zo heet haar familie.

Elf elf elf elf

Het is vandaag elf november . De elfde van de elfde. Honderd jaar geleden op 11:11uur was wereld oorlog een officieel ten einde. Wat leert de geschiedenis ons? Dat mensen niets of te weinig leren van hun historie, van een gezamenlijk verleden. Waar het makkelijk is om schuldigen aan te wijzen, maar niemand verantwoording neemt voor eigen daden.

Vandaag is een dag die ook bekend staat om st. Maarten en het kiezen van prins carnaval. Maar st.Maarten gaat niet om snoep of de kinderen die leuren om snoep. Sint Maarten gaat over liefde en verdraagzaamheid over omzien naar je naasten. Naasten zijn mensen die naast ons op deze aardkloot wonen, leven, bestaan. Dat zijn ook mensen waar je geen vrienden mee bent of die een andere leefwijze hebben dan jijzelf. Naast een ander gaan staan is weten wie jij bent en dat je alles in je leven cadeau hebt gekregen, maar niet voor niets. Naaste zijn is misschien wel de moeilijkste taak in het leven. Het houdt namelijk weleens in dat je jezelf minder belangrijk vindt, dat je woorden in moet slikken. Gelijk hebben is iets anders dan gelijk krijgen.

Honderd jaar en wat hebben we ervan geleerd? En nog veel meer eeuwen sinds de Martinus (st Maarten) heeft bestaan. Wij mensen hebben een selectief geheugen. Voor wie laat ik mijn lichtje branden. Naast wie sta ik en jij? Hebben we daar een extra zetje voor nodig of titel? Mantelzorgen…is eigenlijk gewoon doen wat hoort. Zoals jezelf ook behandeld wil worden als je het zelf even niet kan. Zorg hebben, zorg dragen, verzorgen. Doe wat je doet met je hart en het zal je niet spijten.

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Martinus_van_Tours

Familie

Familie kun je niet kopen. Familie ben je tegen wil en dank. Of familie zit in je, tot in het diepste van je zijn. Dat klinkt iets positiever. Je hoeft voor familie geen schone schijn op te houden. Je wil wel graag de familie bij elkaar houden. Tenminste dat is hoe ik er in sta..

Mijn eigen gezin is mij heel wat waard. Het geluk, welzijn van mijn jongens is mij goud waard. Ze hoeven maar te knippen met hun vingers en ik sta paraat. Dan kan ik niet alles oor ze oplossen, maar ik kan er wel proberen te zijn wanneer ze mij nodig hebben. Er is maar zo weinig echt belangrijk in mijn leven, maar zij zijn belangrijk.

Er komt straks een moment dat we niet meer onder een dak wonen. Maar dan nog zijn we een. Er worden stappen gezet op een weg waarvan we niet weten waar die naartoe zal leiden. De bagage die ik mijn jongens mee geef is hopelijk genoeg om de reis te maken. Ze reizen dan ook niet alleen. En ik reis niet alleen.

Per een januari zal de oudste zoon een eigen appartement hebben. Daar ben ik heel blij mee. Trots op de stap die hij gaat zetten. Fijn om te weten dat hij een fijne plek heeft om te kunnen wonen. Om op eigen benen te gaan, zijn eigen pad verder af wandelend. Toekomst is iets wat je toekomt. Ik hoop dat alle goeds hem toe komt. Gelukkig blijft hij dichtbij wonen. Maar toch het zijn van die stappen die nodig zijn. Het is goed dat hij op eigen benen staat en gaat. Maar het is een nieuw begin met een leven dat we achterlaten. “Life as we know it” wordt een nieuw kennen, wordt een nieuw leven. Verandering is spannend. Verandering is niet per definitie fout of slecht. Het vergt gewoon weer wat aanpassingen. Als er iets is wat ik heb geleerd is om dat te doen wat past bij de omstandigheden. Zolang als we het maar samen kunnen doen. Mijn huis zal altijd ook plek vrij hebben voor mijn kinderen en dat wat bij hun hoort. Zij passen mij als een jas, ze sluiten als een buis, het klopt als een zwerende vinger. Ik en mijn zonen zijn onlosmakelijk verbonden. Dat is familie nu eenmaal.