Mijn kinderen zijn gewoon te lief, te zorgzaam.
Dat is een deugd ik weet het. En toch vandaag schop ik er even tegen aan.
De middelste twee zonen waren heerlijk bij mij . Lekker thee drinken bijpraten, gezellig samen eten. En dan opeens het hoge woord eruit; nu de cijfers weer zo extreem oplopen gaan we de komende tijd niet meer bij u op bezoek komen!
En ik snap ze helemaal. Maar ik baal er zo ontzettend van. Waarom zien mijn kinderen wel het nut in van afstand houden en zorgdragen voor de kwetsbaren in de gemeenschap? Waarom moeten wij nu weer de klappen krijgen, die zijn er toch al genoeg geweest?
Ja ik schop en ik ben boos verbolgen…. en meer. Tevens ben ik uiteraard niet boos op mijn jongens . Wel heel trots op ze dat ze dit doen ondanks dat ze er zelf ook niet echt voor kiezen. Ze hebben nu eenmaal een kwetsbare moeder en broertje en oh ja zelf zijn ze ook longlijders. We willen niet ziek worden en houden daarom extra regels aan door ons zelf opgelegd. Uit zorg en liefde voor de ander en onszelf ja ook die. Maar mens wat baal ik ervan. Ik doe niets liever dan voor mijn jongens zorgen en nu moet dat op afstand.
Ik weet dit is niet het ergste. Maar het is gewoon even net te veel op een verkeerd moment. Even een blog die niet fraai is , maar wel mijn werkelijkheid op dit moment.
Bloggen aan de keukentafel 