Ijsbloemen

Ik vind ze mooi, ijsbloemen. Vroeger toen had je nog eens ijsbloemen! Toen ik jong was zat er op mijn slaapkamerraam nog weleens ijsbloemen. En later toen we in ons eerste huis woonden hebben we ook de bloemen op de ruiten gehad. Brrr koud! En toch houd ik er wel van.

Als het zo koud is dat het vriest, dan is het ook meestal heel helder weer. Dan is het wel koud, maar wel zonnig. En in de nacht een stralende sterrenhemel met zo’n winters maantje erbij. Het gras kniper-knuspert onder je voeten. De adem uit je mond is zichtbaar in wolkjes. De druppels aan je neus worden steeds voelbaarder. Je kunt ze wegvegen maar ze zitten er gelijk weer. Heerlijk winterweer!

Je bent nog meer in je nopjes als je weer lekker warm binnen zit. Met koffie of andere warme dranken en een handje pepernoten erbij. Knus bij de kachel en de kaarsjes aan. Heerlijke wintertijd! Maar dan morgenochtend. Je eerste werkochtend met de auto naar je werk. O o die ijsbloemen! Ze zijn zo mooi. Maar je moet ze wel eerst wegkrabben of ontdooien voordat je rijden kan. Heerlijk die winter, met ijsbloemen!

Wat doe je?

Wat doe je als je tien miljoen wint? Of wat doe je als je vrij bent? Wat je doe je nu? Vragen vragen vragen. Wat doe je als je opeens een soort tijd over hebt. Nou ja over…. Het is buiten koud en somber. Zelf voel ik mij niet geweldig. Dan maak ik dat het gezellig wordt. Kaarsjes aan. Thee, heerlijke kruiden thee erbij die je vanbinnen warmt. Hond erbij op de bank die zachtjes snurkt. Bijna ideaal plaatje. Wat ging eraan vooraf?

Gister had Sinterklaas een pakje voor onze oudste zoon achtergelaten. Een zwarte werkbroek. Helaas vond zoonlief het niet handig dat de achterzakken dichtzaten met klittenband. Of deze hulp-piet daar raad op weet? Ja hoor, dan rijd ik naar het voorraadwinkeltje voor zwarte werkboeken en ruiling hem om. De jongste zoon stond hierna te trappelen van ongeduld want die had een excursie bij de Nederlandse bank te A’dam. Hij had gezegd dat hij vroeg op school wilde zijn, zodat hij op zijn ‘gemak’ de bus in kon. Helaas was de bus al weg toen wij op school kwamen. Wat was nu het geval? Ze gingen ietwat het zesde uur weg maar op het zesde uur. We waren net twintig minuten te laat. Hij balen! Nou ja hij zal zijn praktijk-opdrachten maar iets meer moeten improviseren. Zelf ging ik nu maar de administratie doen. Het gesprek over tijd en geld inspireerde mij. Enna gedane arbeid is het goed rusten. Dus dat is wat ik verder doe deze dag. Morgen staat al volgeboekt met boodschappen, fysio en het huishouden. Dus wat ik doe is een balansdagje houden. Zo houdt ik het wel vol, hoop ik.

Zwart wit

Zo helder als de kleur tegenstelling is zwart-wit zo helder is het in het echte leven meestal niet. Niets is echt zwart-wit. Meestal is het meer een variatie op grijs. Gaat iets goed da is het meer naar wit geschakeerd. Gaat het minder als verwacht dan is het wat meer donker -grijs richting zwart. Gaat het slecht met mij? Nee! Gaat het slechter met Reinier? Hmmm, nee. Het is niet zwart het is niet wit het is niet zwart-wit, meer de kleur van mijn hart.

Vooruit kijken is niet altijd makkelijk. Dan kijk ik maar opzij. Ik zie vandaag veel regen en somberte. Maar het geeft mij de kans om eens flink huis te houden in het huishouden. Alleen de administratie nog, dan heb ik de meeste van mijn klussen af. Ondertussen kook ik….stoofpeertjes! Hmmm het geurt heerlijk door het huis. De inspiratie stroomt door de kamer tot in de verste puntjes. Het wordt tijd om de donkerte buiten te sluiten. Gewoon met gezellige dingen en lichte dingen maken we ruimte. Zo wordt zwart meer wit of grijs.

Waarom zo somber? Ach soms loopt niet alles zo als je wilt dat het loopt. Het leven neemt een loopje met je. Dan loop je gewoon een straatje mee om tot je de weg weer ziet die je wil nemen. Reinier is zo een dappere jongen die geeft niet op. Dat heeft hij al vaker laten zien. We moeten gewoon weer aan wat touwtjes trekken tot we de juiste weg weer vinden zonder omleidingen of obstakels. Niks geks, gewoon is niet gewoon, best gek eigenlijk.

Me zus en me zo

Er gebeurt weer van alles. Gewoon alledaagse en minder doorsnee dingen. Gezellige zaken. Soms wat tenenkrommend. Gisteren een heerlijke dag in het hoge noorden doorgebracht. Ik was al een jaar niet bij mijn grote zus geweest dus dat was hoogtijd. Maar ik ging samen met mijn moedertje. En die lieve moeder heeft de hele week al dat ze zich niet fit voelt. Wanneer je mijn moeder kent en ze zegt dat ze niet fit is, dan is ze ook gewoon ‘ een beetje ‘ ziek. Maar de koorts was tweetiende gezakt en de afspraak was al gemaakt dus dan gaan we. Ze keek zo uit naar het zien van haar dochter en drie van de kleinkinderen. Ik was een beetje vol met gemixte gevoelens. Zal het wel lukken? Straks dan stort ze in! Nou ja dat zal niet zo snel gebeuren. Een leuke dag kan wonderen doen. Maar ook twee kanten op. Gelukkig viel alles mee en heeft ze zich er prima doorheen geslagen. Ze heeft volop genoten van haar nageslacht.

Nadat ik gister mijn moedertje thuis had gebracht was ik doorgereden naar huis. Helemaal vergeten om haar even te laten weten dat ik heel thuis gekomen was. Ik lag al in mijn bed en opeens;”oh mijn moeder vergeten!” Het was al bijna half twaalf. Toch nog maar even een berichtje sturen. Ik kreeg gelijk antwoord:”nou mooi is dat!” Vandaag ging al vroeg de wekker. Vandaag met schoonmoeder en schoonzus naar de handwerk en quilt beurs in Nieuwegein. Geweldige inspiratie bron! Je kijkt je ogen uit en je handen willen voelen. Ik krijg gelijk zin om aan de slag te gaan. Maar er is nog zoveel anders wat ik doe en wil doen. Ze moeten aansluiten in de rij met ideeën en inspiraties, projecten om ooit te doen. Dan thuis even de mannen ontmoeten en de strijkers weg werken. En oh ja dan is er weer iets met clubactiviteiten, coach en fluiten. Het is niet saai. Het is niet te plannen het gebeurt gewoon. Dan gaat het zus dan gaat het zo. Dan met je zus dan met je zwemfamilie. Morgen maar eens een rustdag houden.

Klaar af

Klaar voor de start…af! Maar klaar is nog niet af. Wanneer is iets af en wanneer is het klaar? Wanneer mensen aan Reinier vragen hoe het met hem is, probeert hij ook steeds uit te leggen dat het nog niet af is. De behandeling is klaar. Noodgedwongen vorig jaar juni, het was eigenlijk nog niet af. En nu is het herstel er ook nog niet. Mensen gaan er gemakkelijk vanuit dat wanneer je zegt dat de behandeling klaar is, dat daarmee de kous af is. Nee zoals iemand pas vertelde; je hebt levenslang.

Dat klinkt niet af en eigenlijk ook niet zo klaar. Wat helder is is dat kanker je wereld beheerst zodra je ermee geconfronteerd wordt. Maar we moeten er mee door. Klaar of niet. Mensen willen graag ergens een einde aan hebben, het afsluiten. Maar dit is een hoofdstuk wat nooit helemaal sluit. Het komt niet af. Wel proberen we het in te weven binnen het nieuwe bestaan. Dat is niet dat we het “een plekje” geven. We borduren verder met het garen wat voorhanden is. Soms zit er nog wel een goud of zilverdraadje tussen. Veelkleurig wordt het zo wel. Het wordt er niet minder uitdagend van. Begrijpen doe ik het ook nog niet helemaal. Ik weet alleen dat we door willen. Zo goed als mogelijk is. Dan hoeft het niet af te zijn. Klaar waren we er toch al mee.

Heel apart

Soms voel ik mij apart. Los staan van de massa. Dat is helemaal geen slecht gevoel. Ik hou gewoon niet zo van eenheidsworst en massaproductie. Maar ik ben wel graag met en onder mensen. Toch kan ik ook heel goed zonder, maar niet te lang.

Wat ook apart is, is dat ik morgen officieel afscheid neem van mijn jarenlange werkplek, mijn lieve collega’s. Dat voelt heel apart. Het is daar zo vertrouwd en ze zijn mij zo vertrouwd. Toch is het goed om afscheid te nemen. Het boek ‘Hofpoort’ sluit zich dan. Volgende week start mijn nieuwe werk. Nieuwe collega’s in een bekende omgeving. In de tussenliggende tijd ben ik niet werkloos, maar wel zonder ‘baas’. Ook hier best apart. In al die tijd heb ik er vele andere baantjes bij gehad. Banen die niet betaalde, maar wel veel opleverden en nog steeds. Dat noemen ze vrijwilligerswerk. Ook vandaag was ik voor de VOKK aan het werk. Nieuwe boeken invoeren in het bibliotheek-systeem en nieuwe boeken aanvragen, recensies schrijven . Je kunt er maar druk mee zijn.

Naast al die baantjes is mijn belangrijkste taak thuis. Ik ben eerst moeder en daarna komt de rest van de wereld om aandacht vragen. Alles op zijn tijd. Morgen is het afscheid. Vandaag heb ik alvast wat gebakken voor die lieve mensen die ik mijn collega’s mag noemen. Het blijft een beetje apart. Maar soms is dat interessanter dan doorsnee.

De toestand

De toestand in de wereld van Esther. Een variatie op een programma genaamd:” de toestand in de wereld bij GBJ Hilterman,” Ach je kan er een hele heisa van maken, een toestand of gewoon niet. Dus doe ik het maar niet. Zo gek is het ook niet. Het zijn drukke dagen. Ik heb ze goed gevuld met alledaagse dingen en soms iets minder alledaags.

Vanmiddag, en eerder dit weekend ook al, gaf mijn jongste signalen af . Signalen die mij voorheen gelijk zouden laten handelen. Nu bleef ik er redelijk kalm onder. Nee ik vind het nog steeds drie keer niks, maar ja wat doe je er tegen. Aangezien ik er dus niks tegen kan doen, doe ik het er maar mee. Die jongste van mij is inmiddels ook al negentien en mag leren om zijn eigen zaken te regelen. Dus heeft hij zelf contact opgenomen met zijn coördinerend arts.”niet dat ik daar wijzer van wordt,” was zijn opmerking na het telefoongesprek.

Tja zo is de toestand dus. Ik kan er geen mooier verhaal van maken.

Glashard

Ik ben gek op glaswerk. Echt vraag het mijn kinderen en ze kunnen het beamen. Gekleurd glaswerk of gegraveerd het is vaak even mooi. Het is dan ook niet zo gek dat ik vandaag een workshop glasjuweeltjes maken heb gevolgd. In mijn opleiding tot analist kreeg ik toentertijd les in glasblazen. Dat vond ik ook geweldig. Ik heb een aantal creaties nog steeds. Kerstballen en theelepeltjes en glazen druppels. Maar vandaag kwam er geen vuur aan te pas, wel warmte.

In een korte tijd twee juwelen maken is hard doorwerken. Eerst goed opletten tijdens de uitleg en daarna zelf aan het werk. Vorm kiezen, kleuren kiezen. Is dit het of toch nog niet? Uiteindelijk beslis je; zo moet het dan maar! Maar dan moet het de oven in, nou ja oven…magnetron. In een hotpot in de magnetron en na negen minuten stiekum even kijken. Roodgloeiend glas, toch nog even iets langer. En dan nog weer een tijd afkoelen. Ondertussen verder met het volgende sieraad. Ik maakte een hanger en een ring. Ben ik tevreden? Nou vooral omdat het de eerste keer is, wel. Maar…ik wil nog wel een keer. Ik wil het zelf thuis ook best gaan doen. Zo gaaf! Nu ik weet hoe het een beetje werkt ga je anders naar de stukjes glas kijken. Maar nog steeds kan ik glashard zijn in mijn liefde voor glaswerk of heet dat glashelder? Duidelijk is het wel; ik hou er wel van.

Première

Reinier heeft met mij weer eens een première bij gewoond. Deze keer was het een leuke première . Hoewel leuk niet echt de lading dekt. We waren uitgenodigd om in het Tuschinski theater de documentaire ‘pilotenmasker’ te kijken. Deze film is gemaakt in opdracht/ samenwerking met IKON / EO. De film speelt zich af in het Prinses Maxima centrum.

In dit centrum hadden wij drie jaar terug de première als patiënt. Nu de première van de docu-film. Simonka de Jong heeft in deze film goed vastgelegd hoe het leven soms is met een kind met kanker. Het is niet alleen maar zielig en somber, er wordt ook gelachen en gespeeld. Maar het geeft ook goed de kwetsbaarheid van het leven weer. De levenslust en doorzettingskracht van de zieke kinderen en hun omgeving.

Voor mij en mijn zoon vele momenten van herkenning. Die sonde die weer ingebracht moest worden. We voelden allebei simultaan weer hoe dat was. Die strijd en die onmacht. Het moet maar je wilt het echt niet, maar het moet. De vele onderzoeken, het vele prikken, al die kanjerkralen, het wachten. Bij het stellen van de diagnose kinderkanker zeggen mensen soms dat hun wereld instort. Het is meer dat de toekomst je ontnomen wordt. Het uitzicht op onbezonnen dromen en kansen lijkt je te zijn ontnomen. En toch zie je ook in deze film heel goed dat ondanks die diefstal op een zekere toekomst er toch hoop blijft op beter. Zelfs als je weet dat je kind niet meer beter wordt. Dan hoop je dat je thuis nog mooie momenten kunt hebben met elkaar. Dan neem je niet genoegen met minder! Maar dan neem je wat er nog is. Dat bewaar je dan als je kostbaarste schat heel dichtbij.

Zo mochten we ook dichtbij zien hoe niet ieder kind beter wordt. Hoe dapper en mooi Owen en zijn ouders in de documentaire er voor elkaar zijn. Dat zij er ook vanavond bij waren en even hun kind weer zo dichtbij konden horen en zien. Bijzonder intens en liefdevol.

Deze documentaire gaat over hele kleine mensen die al met veel te groot leed worden geconfronteerd. Die er allemaal op hun eigen manier mee omgaan. Net zoals ook al hun familieleden er op hun eigen manier in staan. Kinderkanker raakt niet alleen het kind. Het raakt ons allemaal. Tot in mijn diepste vezels voel ik het. Nu wordt er verder gewerkt aan een nieuwe première namelijk 100% genezing en eigenlijk 0% (kinder)kanker!

Druk druk

Je hoort er iedereen eigenlijk over. We hebben het allemaal druk. Maar waarmee eigenlijk? Ik doe gewoon veel op een dag. Soms kom ik dan nog steeds niet toe aan de dingen die ik eigenlijk wil doen. Of dat ik niet toe kom aan dingen die ik leuk vind. Dom is dat eigenlijk. Waardoor lukt het niet om streng voor mijzelf te zijn. Streng om lief te zijn voor mijzelf.

En toch plan ik ook leuke dingen in. En soms doe ik spontaan iets wat ik zelf leuk vind en doe ik eens even niet wat gewenst is. Zo heb ik vandaag spontaan gepland dat ik vrijdag een glasjuweel ga maken. En heb ik eindelijk een wasdroger gekocht. Na veel wikken en wegen er een uitgezocht die zuinig is in gebruik en binnen budget. Daar help ik mijzelf mee en de natuur ook een heel klein handje. Het is vooral een luxe.

In alle drukdoenerij komt het er ook niet altijd van om een stukje te schrijven. Maar vandaag maak ik tijd. Even stil zitten na al dat heen en weer lopen en fietsen en ook nog fysio van een uur. Daarna mijzelf verwend met warme choco en slagroom. Een beetje lief ben ik wel, ook soms voor mijzelf.