Het nieuwe gewoon

Wij mensen passen ons razendsnel aan. Nou ja, razendsnel… maar we kunnen ons aanpassen. Eerst moet de ernst van de zaak duidelijk zijn en dan dan begint er een verandering plaats te vinden. Zo ook in tijden van Corona. En ja ook ik moest steeds denken aan de titel van een boek; “liefde in tijden van cholera.” Liefde is niet of nauwelijks te stoppen, ook in zware tijden zal er liefde zijn. Gelukkig ook maar. Want wat is een wereld zonder liefde? Dan zouden het pas echt duistere tijde zijn.

Maar hoezo passen mensen zich zo snel aan aan een nieuwe werkelijkheid? Het is een kwestie van overleven. Om zo goed mogelijk uit een moeilijke tijd te komen. En iedereen doet dat op een eigen wijze. En na een week zie je al dat we er een soort van gewoon aan raken. De nieuwszenders proberen niet steeds Corona nieuws te verspreiden, maar ook de zonnige kant van dit drukkende nieuws . Hoe er initiatieven zijn opgezet om voor ouderen en eenzamen aandacht en zorg te creëeren. Je snapt niet waarom dat daarvoor zo moeizaam ging. Vroeg je een maand geleden om vrijwilligers voor bijvoorbeeld eten brengen bij eenzamen en of ouderen dan kon je de aanmeldingen op een hand tellen. En nu schieten de vingers in de lucht om maar iets te kunnen doen. Misschien daarmee gelijk een kans om even naar buiten te kunnen of om in het zoeklicht te komen.

Wat niet went is de realiteit in de ziekenhuizen. En toch ook daar zijn de nieuwtjes ervan af. Er wordt in ons ziekenhuis ook iedere dag een crisis overleg gehouden. De laatste twee dagen lijkt het alsof we alles op de rit hebben en het een nieuwe manier van werken is geworden. Dit is hoe een ziekenhuis nu draait. Het kostte moeite, maar daar staat nu wel heel wat op poten om zorg te kunnen geven aan een grote groep zieken. De zorg verandert hoorden we tot voor het Corona tijdperk al vaker, maar nu sneller dan ooit.

Als we met zijn allen maar niet te makkelijk gaan denken over het virus en wat het met je kan doen. Want geloof mij de mensen die opgenomen liggen zijn serieus ernstig ziek. En dat gun je niemand. Het is hard werken in onder andere de ziekenhuizen en op zich is dat niet erg, maar er zitten grenzen aan wat een mens kan. En laten we die grens niet opzoeken. We passen ons snel aan. Maar ga niet te snel weer vervallen in oude gewoontes, dat kan dodelijk zijn op dit moment.

Voordeel

Noot vooraf: dit stukje, deze blog is geschreven niet om de zaken te bagataliseren, maar meer om een andere kijk op de zaak te schetsen.

Johan Cruijff sprak de legendarische woorden;” ieder nadeel heb zijn voordeel”. En het is zo. Of we nu willen of niet. En ja misschien zie ik wel te makkelijk ergens een voordeel van in, dat kan. Dat is mijn aard.

Maar over welk voordeel heb ik het nu dan? Is er een voordeel aan de coronacrisis? Een kleintje misschien wel. Er wordt iedere dag meerdere malen gezegd tegen mij en anderen ; “ pas goed op jezelf en kijk je wel uit!” Maar waar moet ik voor uit kijken. Een virus zie je niet. En op mij zelf passen moet ik altijd niet alleen in tijden van crisis. Doordat ik een chronische longziekte heb is mijn weerstand ook helaas wat minder goed. Maar voor sommige zaken blijft deze hoog. Zoals voor deze opmerkingen. Ik kan er niet zo goed tegen. We moeten met zijn allen goed de regels in acht nemen, niet alleen kwetsbare groepen. En dat is ook niet alleen nu, maar altijd. Toen we anderhalve week geleden de eerste crisisbijeenkomst hadden in het UMCU met betrekking tot het nieuwe Corona virus werd dit ook nog eens uitdrukkelijk gezegd. En wij mensen die ook nog eens in de zorg werken werken altijd al zo schoon mogelijk. En houd je je aan de hygiëne voorschriften.

Als chronisch zieke weet je wat je hebt. Je weet als het goed is ook wat je moet doen om jezelf in de beste conditie te houden. Voor zover je daar zelf invloed op hebt. Dat we kwetsbaar zijn klopt. Maar we zijn ook gespecialiseerd in het vinden van de juiste modus om zo goed mogelijk het leven door te komen. Dat is nu niet anders. Wat wel anders is, is dat dit virus onbekend is en dat dat ons angst inboezemt. Want wat als…. Maar laat de angst je niet teveel in zijn greep houden en weet van jezelf wat je kan. Je hebt vast al eens voor een crisis gestaan en kijk je bent er nog. Het leven geeft ons soms cadeautjes waar we niet om vragen, maar het geeft ons ook veerkracht. Vergeet niet om in jezelf te geloven. En de kennis die je over je eigen gezondheid hebt. Gebruik dat en laat je niet gekker maken dan je al was. Een beetje gekte kan geen kwaad. Maar kalmte en kunde kan je redden. Wees nuchter en waakzaam! Houdt goede moed.

Razendsnel en keihard

Het begon allemaal ontspannen vanochtend. Maar dar werd al snel anders. Het ochtendritueel houdt in dat na persoonlijke verzorging en wat voor de innerlijke mens . Dan wordt het tijd voor de trouwe viervoeter. In de ochtend eigenlijk altijd hetzelfde rondje. Maar er is iedere dag wel wat nieuws. Zo ligt er geregeld eten, oud brood bijvoorbeeld of kliekjes warm eten. Ontzettend smerig en aantrekkelijk voor ongedierte en mijn bruine labrador.

Wat ook bij het uitlaten eigenlijk altijd hetzelfde is is wat ik aan mijn voeten doe. Steevast loop ik op klompen, ziekenhuisklompen. Lekker stevig makkelijk schoon te maken. Maar zomaar opeens had ik vanochtend niet mijn stevige stappers aan gedaan, maar kekke zwarte laarsjes. Gladde zool en een klein hakje. Tja daar gaat het al mis. Supersnel ruikt Frey waar er eten ligt en even snel lag ik keihard onderuit. Het was nog vroeg. En ik was niet snel genoeg en stond niet stevig maar lag daar behoorlijk pijnlijk op de grond.

Tja en dan weer opstaan en doorgaan. Ik moet tenslotte naar mijn werk. En ja het deed wel erg zeer maar ja ik was ook wel net erg hard gevallen. Dat trekt wel weer weg. Autorijden was een uitdaging maar ging goed. Maar een zakje thee open maken of iets oppakken zoals een theekopje was pijnlijk tot onmogelijk. Dus halverwege de ochtend maar even de huisarts gebeld. Tja ik mocht niet komen in verband met de Corona maatregelen. Nu had ik ook niet zomaar kunnen komen, maar dat is weer wat anders. Dus dan maar een slimme meid zijn. Mijn voorstel was als we nu een foto laten maken in het WKZ dan weten we wat er aan de hand is. Zo gezegd zo niet gedaan. In verband met coronamaatregelen moest ik naar de AZU zijde want daar zou dan ook gips gezet kunnen worden. Oké doen we dat toch! Een aantal plaatjes verder was de vinger nog aan de pols en de uitslag in de zak. Nou ja doordat ik mijn hand slecht in de juiste positie kon krijgen en er al een beetje zwelling zat was er onduidelijke beeldvorming. Mogelijk een haarscheurtje in het bot. Zeker zwaar gekneusd. Het gekke is dat er aan mijn arm niks aan de buitenkant te zien is. Niet blauw niet dik, ik houd alleen mijn arm erg dichtbij mij en heel erg stil.

Als ik nu met mijn arm in een spalk en met een drukverbandje stil houdt is er weinig aan de hand. Maar til ik mijn arm op of draai of beweeg iets dan weet ik direct weer dat er iets niet haak is. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Of het ligt zomaar op straat. Razendsnel en keihard. Tja dat heb ik dan weer. Bijwerking van jaren pred pillen.

Relativeer

Het is niet gemakkelijk. Maar wat echt belangrijk is is vaak ook niet gemakkelijk. probeer in lastige tijden ook gewoon te relativeren. En daarmee bedoel ik niet dat je eigen sores er niet toe doet of niet erg genoeg is. Maar kijk eens verder en relativeer een beetje.

Van de week hoorde ik dit schrijnende verhaal. Een vader komt te overlijden, maar door het coronavirus en de aangescherpte bezoekregelingen in de ziekenhuizen, mocht er maar een persoon bij de vader aanwezig zijn. Zelfs op het moment van overlijden is er veel moeite en kunst en vliegwerk voor nodig geweest om afscheid te kunnen nemen. Dat gaat door merg en been bij mij. Deze mensen konden niet eens ‘gewoon’ afscheid nemen. En ook straks bij de uitvaart zal er niet veel mensen bij mogen zijn. Hooguit de allernaaste familie. Kijk dat is pas erg. Een verjaardag hoop je later nog eens te kunnen vieren, maar doodgaan kun je niet overdoen. En afscheid nemen ook niet.

Kijk als ik dat afzet tegen de ongemakken die ik en andere mensen hebben dan is het niks. Misschien is er niet steeds brood als ik in de winkel kom, maar dan bak ik pannenkoeken. Of als ik bedenk dat ik meer uren of op een andere manier moet werken dan is dat zo. Het is nu even niet anders. En ja dan heb ik nog wel mijn lijf tegen. Ik hoest, ik heb pijn in mijn ribben, maar het lijkt bij mij te horen. Dat weet ik nu inmiddels wel. Dat maakt niet dat ik mij ook niet zo nu en dan bang afvraag of ik goed door deze Corona crises kom. Maar het laat mij niet uit het veld slaan. Relativeer en pas aan waar je kan. Maar laat je niet uit het veld slaan. Nu even niet.

En door

Ik hoest al dagen nee weken, nee maanden. Dat is dus eigenlijk niks geks. Nou ja voor mij dan. Maar nu met de huidige status quo raken mensen toch wel een beetje in paniek van dat hoesten van mij. Dus moest ik de afgelopen dagen thuis blijven totdat de test op het Covid19 virus bekend was. En dat was vandaag. Gelukkig is de uitslag positief voor mij. Dus gaan we weer door.

Maar eerst nog vandaag een dagje thuis werken. Om de tijd sneller te laten gaan, eerst maar de auto gewassen en uitgezogen. Daarna uitgepuft. En dan even een rondje lopen met de hond. Frisse lucht en vitamines opdoen. Hoofd leeg maken zover als dat mogelijk is. In mijn geval meestal niet en komt er alleen maar meer in dan dat eruit gaat. Ik zit vol met ideeën en verhalen, dingen die ik nog wil doen of al heb gedaan. Een soort hoofd vol levensbeschouwingen en toekomstdromen. Gezellige chaos.

Daarna toch echt wat bergen werk verzetten. Het ene document na het andere werk ik door. Beantwoordt de post die ik digitaal heb binnen gekregen en zet anderen weer aan het werk. Een soort van domino maar dan op gepaste afstand(zelfs meer dan anderhalve meter). En dan als kers op de taart ook nog mijn belastingaangifte gedaan. Dat was een klus die ik tot nog toe had uitgesteld. Maar na het thuiswerken vond ik dat het tijd was voor huiswerk dus heb ik mijzelf vermanend toegesproken en heb ik het toch maar aangedurfd. En ja de aangifte is opgestuurd. Dat is maar weer klaar. Weer een aantal zaken om niet meer over na te hoeven denken. Er blijft alleen nog genoeg over om wel over na te denken. En ook dan roep ik mijzelf een halt toe, of mijn gedachtes. Even stop!

Vandaag was een goede dag. Morgen zien we verder. De lente komt steeds meer tot bloei. Hoe wonderlijk is dit bestaan!

Chaos

De wereld beleeft een chaotische en stressvolle tijd. Armoede, honger, oorlogen en een virus. Soms denk je nu kan het niet erger. Maar dan toch ontstaat er weer iets nieuws. Iets ergers of iets wat we niet kunnen onderbrengen omdat niemand echt weet wat het is en wat het met je kan doen. Zo ook het geval met het nieuwe Corona virus. De tijd is je vriend of je vijand in dit geval. Het virus spreidt nogal snel uit. Maar er komen met de tijd ook steeds meer zaken bekend over het verloop van de ziekte en de mogelijkheden om het virus een vertraging op te laten lopen. Er wordt op allerlei fronten hard gewerkt om de mensheid te beschermen en anders zo goed mogelijk te behandelen om er weer bovenop te komen

Ik krijg van uit meerdere hoeken de goede raad om thuis te blijven. Om goed voor mijzelf te zorgen. Aan de andere kant is daar mijn werk in het UMCU en het prinses maxima centrum. Ook daar willen ze dat je goed voor jezelf zorgt maar ook dat we met zijn allen zo lang mogelijk zo goed mogelijk aan het werk kunnen blijven. En dat is wat we en ik ook natuurlijk het liefste willen. Dat alles ‘gewoon” kan blijven doorgaan, dat je gezond blijft of zo gezond mogelijk.

Waarom krijg ik dan die extra adviezen in deze chaos? Is dit niet iets wat altijd al geldt. En de adviezen zijn niet alleen voor de mensen met een chronische ziekte. Gezondheid is iets wat je ernstig serieus mag nemen. Laatst (jl. donderdag) stuurde ik een e-mail aan mijn behandelend arts. Bleek al snel dat deze zelf niet aan het werk was dus werd de mail beantwoord door een collega longarts. Prima zou je zeggen. Interessante is dat deze arts in 2008 mij ook te woord heeft gestaan toen de Mexicaanse griep uitbrak. Toentertijd zaten mijn kinderen nog op de middelbare school . En daar werden de tweeling zonen geïnfecteerd met de Mexicaanse griep. Ik werkte toen ook in een ziekenhuis en dacht ik zal eens vragen hoe dat dan zit met werken in een ziekenhuis en thuis twee besmette zonen te hebben. “ geen probleem was het antwoord. De kans dat u besmet raakt is erg klein. U kunt gewoon blijven werken.” Dus dat deed ik. Maar twee of drie dagen later was ik zelf de klos en gelijk aan de extra antivirale middelen. Na die tijd is mijn longconditie sterk achteruit gegaan. En nu was het gesprek bijna identiek als in 2008. De tijd herhaalt zich. Morgen vroeg wordt ik getest op het nieuwe virus. Ik hoop nog steeds van ganse harte dat deze test negatief zal zijn. Ik dacht dat ik mijn portie al wel gehad heb. We zullen moeten afwachten en hoop houden. Mijn werkgever doet er in ieder geval alles aan om het personeel te beschermen en op tijd te testen. Ze hebben een mobiele test site gemaakt. Ze werken rond de klok om alle gevallen te beoordelen, te testen indien nodig en bij negatieve uitslag, mogen de personeelsleden weer terug aan het werk. Zo houden we de zorg voor de patiënten zo goed mogelijk op peil.

Chaos is ordeloze massa, warboel. Het is aan ons als samenleving om weer orde in de warboel te brengen en daar te luisteren naar de orde van de mensen die er mogelijk het meeste van weten. Dat is geen eenvoudige taak, maar ook niet onmogelijk. Dus kom op met zijn allen gewoon even ordentelijk leven. Gezamenlijk de chaos te lijf gaan door thuis te blijven en alleen zorg in te roepen wanneer het echt niet anders kan. Help een ander door jezelf te helpen en de hulpbehoevenden die niet meer zelf naar de buurtsuper mogen of kunnen. Doe wat goed is. Ontwar de boel.