Brief aan V

Lieve V,

 

foto Erik Elferink, meneer-E

 Je vraagt mij hoe we toch de moed de hoop en de kracht blijven houden. En jij bent niet de enige die mij diezelfde vraag stelt,  hij komt met tussenpozen aan. En een heel eenvoudig antwoord is er niet op te geven, maar ik ga het voor je proberen. Dit is een mengeling aan gedachten die hierover bij mij te binnenschiet, waarvan ik denk dat het op dit moment zo is voor mij. En ja ik hoop dat jij er ook iets aan hebt, want ik gun je de hoop en de moed om door te gaan, zo verschrikkelijk graag. 

 Een heel makkelijk antwoord zou zijn als ik zeg dat ik me gedragen weet door god en dat hij mij erdoor heen helpt. Maar ik ga niet voor het makkelijke antwoord, al denk ik dat er een gedeelte van waar is. Misschien dat sommige lezers mij nu als een ‘heiden of ongelovige’ bestempelen maar dat is dan maar zo. Ik geloof in God. Ik weet dat ik niet verder zal vallen dan dat zijn handen onder mij zijn. Maar je moet toch het meeste zelf doen en denken, dat kan ik niet aan hem overlaten, zo passief daar geloof ik niet in.

Maar wat is het dan dat me op de been houdt en moed geeft. Ik denk dat een deel ervan ligt in de kunst om lichtpuntjes te ontdekken en te kunnen genieten van al is het het kleinste lichtpuntje. Ik weet dat hoe donker de donkerste dag ook is er ook altijd een lichtpuntje is, dat is een gegeven voor mij. Soms zit het in een vogel die fluit en ik hem opeens hoor fluiten in een boom of op het hek. Dan sta ik even stil en het doet me even het donker vergeten. En juist die momentjes drijven het duister en de angst weg. Ze zijn er dan nog wel maar niet meer op de voorgrond. Het is ook niet zo dat ik alleen maar mooie en leuke dingen ga zoeken of zie en niet toe geef dat het nu duister is of dat er veel tegenzit. Ik ben geen paard met oogkleppen op. Ik weet dat het er is en daar heb ik op sommige dagen het erg moeilijk mee. Maar dan zeg ik tegen mezelf wanneer ik vind dat ik er lang genoeg me erin ‘gewenteld’heb;’ en nu genoeg! Door met leven en kijk wat je wel hebt en wat goed is’ en dat is niet makkelijk. Er zijn al mensen met diploma’s in de psychologie die vinden dat ik te hard en te streng ben voor mijzelf, dat ik liever mag zijn voor mezelf. Ook daar zit een kern van waarheid in. Maar de angst mag van mij niet overheersen, angst die verlamt en trekt me omlaag. Ik wil omhoog en de regie zoveel mogelijk in eigen handen houden.  En weet dat er altijd al is het nog zo duister er licht is, zoek dan maar tot je een lichtje vind en dan geef het de ruimte en dan wordt het een steeds groter licht en drijft het het donker weg naar de achtergrond. Dan weet je dat het donker er is, maar dat het daar ergens achterin is en daar is het op zijn plek. Net ver genoeg om te weten dat het er is en ver genoeg dat het je niet belemmert in je zicht op mooie of betere dingen. Het is zoiets als weten in een dierentuin dat de krokodillen en de slangen heel dichtbij je zijn maar niet bij je kunnen komen, ze raken je niet. Het is net zoals dat ik niet bang ben om in het donker in de avond alleen over straat te gaan. Het enige wat ze mij af kunnen pakken wat er toe doet is mijn leven en ook dat heb ik maar te leen gekregen. 

 Lieve lieve V, wat gun ik je het licht, de hoop en de moed om het duister te overwinnen. Het is je zo van harte gegund. Dit is een beetje hoe ik in het leven sta, met twee benen op de grond, een ruim hart voor licht, liefde, geloof, hoop en het vertrouwen dat het wel goed gaat komen. Ik hoop dat ik het helder heb verwoord en anders dan hoor ik het graag van je. Je bent vaak in mijn gedachten, het komt goed met je daar geloof ik ook in.

Liefs E

Gebroken hart

Hoe vaak kan een gebroken hart geheeld worden? Hoe vaak kan een hart breken? In mijn geval is mijn hart al meerdere keren gebroken. De laatste tijd voornamelijk door het leed, het onnoemelijke leed dat mijn kind lijdt.  

 Gisteravond kwam de jongste zoon naar mij toe toen ik al op bed lag. Ik had die dag al gezien dat hij niet in zijn goede doen was. Als moeder zie je dat en voel je het aan, maar ik laat hem op zijn tijd ermee komen, hoe moeilijk dat ook is voor beide. Hij was helemaal in tranen zo verdrietig en zoveel pijn, dan breekt mijn hart in duizend stukken. Hij weet zich geen raad meer van de pijn en door de dexamethason is hij ook nog eens zijn eigen ik kwijt. Kom maar even naast me liggen dan houd ik je heel dichtbij me. 

‘Ik wil zo graag mijn schoolwerk doen, ik wil mijn praktijk opdracht, een scheikunde practicum tentamen, doen, maar het lukt me niet.’ Je voelt zijn lichaam schokken en snikken, de kussens worden nat van onze tranen. Laat de tranen maar lopen, huil het er maar uit, het lucht voor even op, maar het lost niks op. We spreken samen af dat ik school informeer en dat het tentamen op een andere dag wordt gemaakt. Ook ga ik het ziekenhuis weer bellen, dit gaat zo niet. Help alsjeblieft! En zo heb ik vandaag mijn dingen gedaan, maar heeft tot op heden de specialist nog niet terug gereageerd. Ook zij hebben een drukke agenda en mogelijk dienst en dan kan het best laat worden dat ze reageren. Maar mijn jongen lijdt en het breekt mijn hart, wie kan het helen? Klingeling; een boeketje voor u! Het brengt een warm gevoel in mijn gebroken hart. Wat een timing, het heelt niet gelijk mijn gebroken hart maar een begin is er. 

 

Donkere dagen

De wintertijd is ingegaan en het lijken nu al donkere dagen. Officieel is het ook voor kerst dus je zou kunnen zeggen dat het de donkere dagen voor kerst zijn. Ik had voor vandaag een stukje over de schilder in gedachten. Een verhaaltje over dat hij geen groot licht is in deze donkere dagen. Maar na het lezen van een berichtje op de Facebook site van kika heb ik mijn verhaal aangepast. 

  Jonah een jongetje van vier die mee heeft gedaan aan promotie materiaal voor KiKa is afgelopen zaterdag overleden. Hij was nog maar vier jaar en had de pech om neuroblastoom te krijgen en heeft het niet overleefd. Wij hebben jonah en zijn ouders een paar keer ontmoet in het ziekenhuis. Je zit samen in de huiskamer van het prinses maximacentrum vertelt even hoe het die dag wel of niet gaat met je kind. En zo bouw je een gek soort band met elkaar op, ja een beetje gek is het wel. Want eigenlijk wil je zo snel mogelijk weer uit het ziekenhuis zijn en weer met een gezond kind verder. Je wilt je stiekum misschien niet te veel hechten aan de andere zieke kinderen, kinderen die gewoon hadden moet ravotten thuis of op school. Kinderen die nog een heel leven voor zich zouden moeten hebben. Maar zo oneerlijk is het leven nu eenmaal, zo maar uit het niets doen cellen zich niet goed delen en heeft je kind opeens, neuroblastoom of leukemie of andere nare kankersoorten. En toch heb je ook wel steun aan andere ouders, je vergelijkt de situaties zonder dat dat nut heeft. Je geeft elkaar soms handige tips, hoe regel je de vergoeding van sondespuitjes bij de verzekering of wat doe jij aan het voorkomen van kapotte plekken in de mond en keel. Als ervaringsdeskundige kun je met elkaar sparren en ook aanvoelen wat een ander doormaakt. Soms weet je dan dat het nu even geen tijd is om iets te zeggen, maar een knikje of een aai over je schouder is dan voldoende. 

Ja donkere dagen zijn het dan opeens voor de ouders en familie van Jonah. Zo een lief levendig jongetje van vier is er niet meer. Ik wens ze heel veel mooie herinneringen aan Jonah toe en licht in deze donkere dagen. Dat de dagen zich mogen vullen met liefde, troost, vriendschappen en verhalen over de dappere Jonah. Helaas hij een van de vier kinderen die het niet redden in de strijd tegen kinderkanker. Help mee om deze rot ziekte uit de wereld te krijgen en steun op de manier die bij jou of u past. Al zal het voor veel kinderen te laat komen maar ik hoop dat er een manier wordt gevonden om of de kanker te genezen of dat er een manier komt om het te voorkomen, want dit gun je niemand.

  

27 oktober

Zucht! Vanochtend zijn we de dag begonnen met een gesprek met twee dames van de gemeente Woerden namens de WMO. ‘ Tja wat wilt u nu eigenlijk ?’ Was een steeds terugkerende vraag, de bal werd steeds weer terug gebracht bij ons. Een hond zou het niet beter kunnen met apporteren. Conclusie we nemen het mee in het overleg, u hoort nog van ons wat de uitkomst is. Mijn gevoel zegt dat het op niks uit gaat lopen, maar tot die tijd is alles nog mogelijk. 

  Negen uur de telefoon gaat;’kunnen jullie om half tien al in het WKZ zijn?’ Euh, nee! We werden gebeld door de verpleging, ze waren er opeens achter gekomen dat zij een vergadering hebben en om vier uur de tent sluiten. Mijn jongste zoon heeft zijn chemodag steeds op dinsdag en sinds dit schooljaar steeds in de middag, dan kan  hij eerst nog vijf lesuren naar school. Hij doet er heel wat aan om een ‘gewoon’ leven te leiden,zo ook vandaag. Maar nu ontstond er een probleem, maar niet bij mij. Dit had beter gecommuniceerd moeten worden en al eerder dan vanochtend negen uur. Meestal ben ik best wel behulpzaam en bereid om tegemoet te komen, maar dit lag buiten mijn kunnen. Ik vond dat dit hun probleem was. Reinier maakte zijn lesuren af en nog een toets voor Engels, ik deed mijn huishoudelijke werk en daarna was het ziekenhuis tijd. 

 “Hoe was je vakantie?” De fysiotherapeut die zwem of watertherapie geeft aan de jongste begint op een luchtige manier om vervolgens weer de zweep erover te laten gaan.(figuurlijk dan) in een korte tijd is het uiterste weer gevraagd van mijn zoon, maar hij doet echt heel erg zijn best en in het water lukt het hem ook een stuk beter dan er buiten. En dan door rollen naar kameleon waar de verpleging staat te popelen om mijn kind zo snel mogelijk weer door te spelen naar de volgende afdeling. Zo gaan we van de ene naar de andere afdeling, van kameleon naar de rontgen en door naar pauw om daarna achter aan te sluiten in de file richting huis. Maar dat is altijd beter dan te moeten blijven in het ziekenhuis. Weer een chemodag achter de rug, nog zeker 365 te gaan.

Zo een dag

Het is weer zo een dag, een dag die maar beter snel voorbij kan gaan. Vroeg in de ochtend ging er al een bak water door de keuken, niet gewild, dus dweilen. Even later komt de hond met een schat aanzetten, helaas stonk die schat drie uur in de wind. Dus weer aan het boenen en nog eens en nog eens, de lucht was zo dik dat je er tegen aan kon leunen. En tijdens het dweilorkest stootte ik de bak met water om, nog maar een keer opdrogen.  Tijdens mijn koffie pauze dacht ik nog wat achterstallig werk op de computer te doen. Helaas geen internet verbinding.  

 Dagen en weken en maanden hebben mijn mannen erom gevraagd, snel heel snel internet wilden ze heel graag. Vandaag zou het dan eindelijk overgezet worden. De spullen waren al in huis en vanavond na 18:00 uur zou het signaal overgezet worden. Tele 2 had vast een andere tijdzone in gedachten, want vanaf een uur of elf deed niks het meer. Geen telefoon, geen internet. Gelukkig hebben we wel stroom en water en gas, dus ik kon gewoon verder dweilen en koffie drinken en de was doen. Toen mijn jongste zoon thuis kwam heeft hij super snel het snelle modem gekoppeld en even later deed alles het beter dan vanouds. Handig hoor zulke knappe koppen met enig technisch inzicht, ik heb dit weer eens keurig gedelegeerd, kan ik ook heel snel. Zo morgen weer een dag, zonder dweilen?!

Eenheid

Ieder land heeft het geloof in één ding nodig! Dit is een uitspraak die ik vandaag hoorde, dan kan het gaan om eenheid in geloof, democratie of wetenschap. Zolang die eenheid niet van bovenaf wordt opgelegd is het een vrije keuze en kan het stand houden en eenheid op leveren. Helaas spreekt de geschiedenis van meerdere pogingen tot eenheid die afgedwongen werd door de heersende orde, of dit nu kerk of staat was maakt eigenlijk niet uit het resultaat was hetzelfde. Er werd vanochtend ook de vraag gesteld of wij in staat zijn om te veranderen en of wij zelf willen veranderen. Leven is een dynamisch iets dat vraagt om constante aanpassing zodat we overleven. Evolutie heeft daar niets mee te maken, ik geloof ook niet zo in dat de mens zich ontwikkelt, evolueert. De geschiedenis laat helaas ook daar het tegendeel van zien. De leuzen die nu geroepen worden lijken op wat er zestig  zeventig jaar geleden ook geroepen werd en in de jaren daarvoor ook. Naar mijn idee verloopt de tijd zich in golven in een branding, ze komen aan rollen en breken op het strand stuk en de waterlijn trekt zich weer terug de zee in om vervolgens weer van voor af aan te beginnen.  

 Maar dan blijft de vraag waar geloof ik in en wil ik mij aanpassen aan de tijd? Hierbij geldt voor mij ;’ onderzoekt alle dingen en behoud het goede, kijk of het waar is en goed.’ Hoe bepaal je of iets goed is? Ik toets het aan de regel ‘ gij zult niet stelen’ bijvoorbeeld wanneer je iemand met jouw daden ongelukkig maakt dan steel je zijn/haar geluk, dat kan iet de bedoeling zijn. Maar zo eenvoudig is het vaak niet en neemik er de tijd voor om mij bij alles af te vragen of het goed is wat ik doe. Meestal kom je er later pas achter dat wat je doet of gedaan hebt misschien niet zo goed was als je gedacht had of gewenst had. Maar dat is geen reden om dan maar nergens om te geven. Het knappe is om in balans te blijven tussen niet in een kramp te leven en beginselloosheid. Krampachtig vasthouden aan oude gebruiken en tradities of meegaan in de veranderingen. Meelopen of tegen de stroom in zwemmen?  En in dit alles vertrouwen dat er een schepper is die in alles je nabij wil zijn en een helper wil zijn, soms zichtbaar soms merkbaar voelbaar, vaak in het verborgene, altijd aanwezig. 

 
Hide me now under your wings.

Cover me within your mighty hands.

When The oceans rise and thunders roar

I will soar with You above the storm

Flater you ar king over the flood.

I will be still and know You are God

When the oceans rise and thunders roar

I will soar with you above the storm

Father you are king over the flood

I will be still and know you are God

I will be still and know you are God

Find rest my soul, in Christ alone

Know his power, in quietness and trust.

Lied 940 

Koeiemart

Ieder jaar wordt er in Woerden koeienmarkt gehouden, Woerdense Mart. Het is zelfs zo uniek dat er een aanvraag is gedaan om het toe te voegen aan de Unesco wereld erfgoedlijst. Zelf ben ik maar een import Woerdense, maar alle vier mijn kinderen zijn echte Woerdenaren. Grappige anekdote hierbij is; toen ik jong was had ik met mijn vriendin een plagerijtje. Ik was in Vinkeveen en Waverveen geboren en zij in het ziekenhuis te Woerden. Daar kon zij zelf natuurlijk helemaal niets aan doen, maar ze werd vaak geplaagd met het feit dat ze geen Vinkeveense was. Volgens de overlevering ben je pas echt een Vinkeveener wanneer je meerdere keren in het water hebt gelegen zonder dat dit het oorspronkelijke idee was. Ikzelf heb er dan ook meerdere malen ingelegen met nieuwe kleren, met ijs, met een riet sigaar of net naast de boot of brug. Maar nu jaren later is het grapje van toen opeens weer een soort van actueel, alleen nu ben ik geen Woerdense en zijn mijn zonen dat wel.

Tradities zijn er om in ere te houden tenminste leuke tradities in ieder geval wel. De traditie van de Woerdense koeiemart is oander andere dat de avond voor de koeienmarkt er poffertjes worden gegeten en op de dag zelf kristaljons en snert. Ook is er bijna altijd kermis en soms ook de nacht van Woerden, dit is een wielerronde met het parcours door de binnenstad.  Deze afgelopen marktdag waren wij op vakantie in Susteren en hebben we de mart en de koeien de kermis en de renners gemist. Maar wij hebben het vandaag gewoon ingehaald. We zijn bij mijn moeder even op thee visite geweest en hebben onderweg prachtige zwartbonte koeien gezien en bij thuiskomst was de snert gaar. Dan ook maar weer een kilo poffertjes beslag gemaakt en gebakken. Zo hebben we onze eigen alternatieve koeienmarkt gevierd en lekker dat het was! 

 

Drie eenheid?

De laatste dag van ons relax weekje is aangebroken. Uit de speakers rollen de noten van diverse bandjes, mijn jongste zoon heeft zijn iPod op de autoradio aangesloten. Het landschap zoeft aan ons voorbij in allerlei kleuren grijs, groen, geel, rood, bruin. We rijden met zijn drieën richting Vaals, het drielandenpunt. De tweeling heeft een deadline voor een project en gunnen zichzelf even geen ontspanning. We nemen de toeristtenroute langs abdijen, kastelen, landhoven, door berg en dal. Nu ja berg, heuveltjes, maar wij Nederlanders denken groot, dus heet het een berg. De sfeer wordt mede door het landschap en het weer bepaald en natuurlijk het gezelschap waarin ik verkeer, het is alles behalve koud.  

 Drie landen op een punt samen tot een geheel gevormd, zichtbaar gemaakt in een paal met een cirkel erom heen. Dan lijkt het of er samenhang is tussen de landen en de volken daarbinnen. Maar hoe blijkt juist in deze tijd dat er zoveel afstand is tussen de mensen van diverse afkomsten. Wat doet mij verschillen van de ander? In wezen zijn we allen gelijk, gewoon mensen van vlees en bloed, we maken meestal dezelfde fouten en kunnen van dezelfde zon en maan genieten, wanneer het regent worden we allemaal nat. Zo staan we daar even bij het hoogste punt van Nederland en tevens het drielandenpunt, grappig feitje is dat het tot 1919 een vierlanden punt was. Waar is nu land nummer vier gebleven? Graaf je maar in in de geschiedenis,  misschien leert die waar het gebleven is. 

 Een groot voordeel van eropuit gaan in de miezer regen is dat je het koud krijgt en dat dan iets warms extra lekker wordt. Dus na het hoogste punt gaan we aan een punt met slagroom en laten we ons warmen aan de vlammen van de gashaard. De uitkijktoren van 85 meter hoogte laten we voor wat die is, we komen nog wel eens terug met zonnig weer en meer energie. Voor nu was dit het hoogst haalbare en het was genoeg, gezellig, genieten met een zachte G. 

 

Keulen en Aken

Het is weer dinsdag, chemodag. Maar deze keer mag Reinier de chemo op zijn vakantieadres innemen. Ziek zijn kent geen vakantie of vrije dagen, dat blijkt maar weer al te duidelijk. Het is fijn dat er met ons wordt meegedacht, de behandelaars vonden het goed dathij deze kuur in tabletvorm mee zou krijgen zodat we niet terug hoefden voor een infuusdagje. Dus uitslapen en relaxed aan het ontbijt met als toetje het gif dat hem beter moet maken. Vooralsnog zien we vooral dat zijn lichaam het heel zwaar heeft om alle chemicaliën en ziektekiemen te verwerken. Of het een overwinning wordt is nog niet duidelijk, het spel is nog niet gespeeld. 

 Om er even tussenuit te zijn is heerlijk, ondanks dat we duidelijk steeds weer bepaald worden met de beperkingen van onze jongste zoon. Gisteren hebben we een uurtje in het zwembad doorgebracht, gelijk zijn watertherapie gedaan door middel van een tik spel.daarna was de pot met energie op. Vandaag zijn we met de auto cultuur gaan snuiven bij de oosterburen. Aken is een prachtige oude stad met een hoop cultureelerfgoed, het wordt vaak in een adem genoemd met Keulen, maar wij vonden een van de twee voor nu wel even genoeg. Zoals ook het spreekwoord aangeeft ze zijn ook niet op een dag gebouwd. We hebben de domschatten bekeken, wat een rijkdommen. Gelijk denk ik dan aan de tegenstelling van een rijke kerk en de arme burgerij, hoe scheef de dingen soms kunnen zijn. Al dat goud heeft niets met geloven te maken, wel met pronken en hebzucht. Ook sta je versteld van de kunst en van het vakmanschap waarmee al die voorwerpen en schilderijen gemaakt zijn, dat moet vast een leuk interessant werk geweest zijn, zeker niet alledaags. Wij hebben genoten en dat op een chemodag! 

 

Eikels

” je hoeft niet in een boom te hangen om een eikel te zijn!” Een uitspraak van een van mijn kinderen van toen ze iets jonger waren. En het is een waarheid als een koe. Maar waarom nu eikels? Zijn er dan zulke vervelende mensen in of op Hommelheide? Nee helemaal niet, maar er zijn wel veel eikels. En dan bedoel ik ook gewoon de vruchten van de eikenboom.

Pok! Tak! Pokpoktok! Het klettert er behoorlijk op los. Limburg staat vol met eikenbomen en in dit seizoen vallen de blaadjes maar ook de eikels uit de bomen. Ons huisje staat onder een paar prachtige exemplaren en er valt ook het nodige uit. De eerste nacht schrok ik met enige regelmaat wakker door een pok of tjak van een eikel. Inmiddels raak ik er aardig aan gewend maar toch soms dan schrik je op van een geluid, maar al snel denk je ‘oh ja eikels!’

Vanmiddag hebben we een rondje gewandeld door het land van Maas en Waal. Reinier kreeg nog even een biologieles over graan en mais dus het was ook nog eens educatief. We gingen op stap met de zon erbij maar het eindigde met regen. Gelukkig is er dan een lekker warm huisje dat wacht en warme chocolademelk. Ondertussen hebben we met thuis contact gehad en ze redden zich goed. Frey heeft het ook naar zijn zin. Morgen zijn we alweer met vijf van Golens, bijna compleet. Eens kijken of zij kunnen wennen aan de eikels.

En ondertussen draait in mijn gedachten het liedje uit mijn jeugd zich af;

Ik heb een tante en een oom,

die zitten in een eikeboom,

 een eikeboom in Laren.

 Ze hebben zelf, van eikehout,

 daar in de boom een huis gebouwd,

 ze wonen er al jaren.

Daar slapen ze dan en daar eten ze dan.

’t Is erg gezellig, dáár niet van,

zo vrij aan alle kanten!

 Ze hebben geen buren met radio,

 maar tante vindt het maar zo-zo.

 Het is zo hoog, zegt tante.

Zij is nooit echt op haar gemak.

 De kinderwagen hangt aan ’n tak

 en dat is wel bezwaarlijk.

 Ze zegt ook telkens tegen oom:

 ‘k Wil liever in een lagere boom,

hier is ’t me te gevaarlijk.

Maar dan zegt oom: Och kom, och kom!

 Een lagere boom? Wél nee, waarom?

 We hebben hier alle gemakken.

 De kinderen willen toch ook niet weg?

 Het is nog al niet heerlijk, zeg,

dat klauteren in die takken!

 Vind jij het net een vogelkooi?

 Het uitzicht is toch prachtig mooi!

 Jij moet ook altijd vitten.

En tante zegt: Nou ja, affijn,
 als je het zegt, zal ’t wel zo zijn,

 dan blijven we hier maar zitten.

Dus woont mijn tante met mijn oom

 nog steeds daar in die eikeboom,

 ze zijn er erg tevreden.

 Mijn oom haalt brood en komt weer thuis.

 De kinderen klauteren rondom het huis

 en nóóit valt er een naar beneden.

( volgens mij van Annie MG Schmidt)