Wolken

Ik dacht kom ik houd het luchtig. Met mijn gedachten zit ik soms in de wolken. Ik ben niet zo een hoogvlieger of een dromer en toch regelmatig te vinden in de wolken. Ik heb het liedje van Ramses Shaffy wel erg letterlijk genomen. En ook Reinier zit tegenwoordig veel naar de lucht te kijken. Om vervolgens zijn telefoon te raadplegen. Welk vliegtuig gaat er over, waar komt het vandaan en waar gaat het naar toe. En anders is het welk koude of warmte front komt er over. Is dit een cumulus ….. of vormt zich hier een aambeeld? Hij studeert en hij leert iedere dag meer. Hij geniet zo van het leven dat hem gegeven is en dat maakt van mij een trotse moeder. Dankbaar tot iedere vezel in mijn lijf.

Met enige regelmaat wordt mij gevraagd hoe het mij vergaat. Naar omstandigheden wordt er vaak aan toe gevoegd. Wanneer ik schrijf ka ik mijn gevoelens, mijn kwetsbare kant soms beter uiten dan in zo een directe vraag. Ik wil meestal geen moeilijk verhaal vertellen of ook niet een te zonnig verhaal. Vandaag bedacht ik mij waarom dan eigenlijk niet? Wat houdt mij zo vast. Zijn het etiquette vormen die mij beperken in mijn reactie. Ik weet het niet. Misschien ben ik mijzelf opnieuw aan het vinden en de manier van reageren. Ik hoef mij niet te schamen en ik mag ook gewoon gelukkig zijn. Ik deel met u mijn lief en leed, mijn twijfels en mijn zekerheden.

Maar ik zou het luchtig houden. Met mijn hoofd in de wolken. Ik kijk graag naar de lucht, de wolken en de weerspiegeling in het water. De zon die straalt tussen wolken door. De schaduwspellen die het licht speelt betoveren en houden mijn blik gevangen. Met het diepe dal waar Reinier door is gegaan achter ons en middenin ons, mogen we tot grote hoogte stijgen. We hebben een droom van hem aan het rollen gebracht. En als iets eenmaal rolt is het moeilijk te stoppen. We gaan met zijn tweeën op reis naar familie aan de overkant van de grote blauwe oceaan. Het is in dit jaar vijf jaar geleden dat de diagnose werd gesteld. Vanaf dat moment gingen we een donkere tijd in maar nu mogen we weer volop lopen in het licht. We vieren dat we leven. En stellen niet uit tot morgen. Ik zag vandaag een lied met een hier deel van de tekst om te delen;

Kom kinderen niet dralen…kom vatten wij dan moed naar de eeuwigheid te streven, van kracht tot kracht te leven. in het eind is alles goed.

Ja hij bemoedigt ons en zend ons in de verschrikking zijn zon tot een verkwikking. Hij maakt het goed met ons.

We moesten het maar wagen , het is wel het wagen waart om niets meer mee te dragen wat onze ziel bezwaart. De wereld is te klein!

Foto deze week genomen; dit zijn hemelse kadootjes, gratis maar niet voor niets.

Uit het veld

Ik ben een beetje uit het veld geslagen. Dan voel ik mij niet helemaal happy. En waardoor nu dan toch weer? Zijn het de hormonen? Is het de omslag van het weer? Of is het een opeenstapeling van zaken? Waarschijnlijk het laatste.

Ik was vanochtend bij een specialist op visite. De moraal van het verhaal was dat ik enerzijds te goed ben en anderzijds slecht in elkaar gezet ben. Er is geen kruid tegen gewassen. Ik heb mijzelf verteld dat ik nu op de helft ben. Ik hoop namelijk ruim negentig te worden. Maar zo op de helft geeft crises, je wil jong zijn maar bent het niet. Je wilt oud worden, maar bent het ook nog niet. En je wil vooral niet oud zijn of ziekelijk, mankerende, mopperig, hoestend en pruttelend, rochelend … schrikbeeld!

Een mens lijdt meestal het meest het lijden dat hij vreest, maar wat nimmer opkomt dagen.

Maar hoe frustrerend kan het zijn dat iedere keer je een stukje van zelf moet inleveren en er ogenschijnlijk niets voor terug krijgt. In ieder geval niet iets waar ik blij van wordt. Ik houdt mijzelf voor dat mijn oma 95 is geworden en die mankeerde ook wel het een en ander, maar was een super gezellig, geïnteresseerde, slimme humorvolle oude dame. Hoewel, ze was niet oud. Dat waren de mensen in het bejaardenhuis, zij niet. Ik hoop dat ik zo oud mag worden zoals zij was. Alleen dan zoals ik ben. Want ik ben denk ik precies zoals ik wezen moet. Al is het met een setje longen die niet in het gelid willen lopen. Die zich niet gedragen naar hun leeftijd. En steeds maar in opstand komen. Ik wil mijn leven niet laten bepalen door de conditie van mijn longen. Maar gluiperds dat het zijn, moet ik er wel aan geloven. Ik kan er niet omheen ik heb nu eenmaal moeilijk behandelbaar astma, ofwel onhandelbare longen. Op zo een dag als vandaag denk ik weleens ;”waarom nog naar een dokter gaan, er verandert toch niets. Beter kunnen ze mij niet maken. Ik mag het doen met wat ik heb. ”

Of te wel ik ben een beetje uit het veld geslagen. Bij slagbal (honkbal op zijn Nederlands) is het goed om de bal uit het veld te slaan. Misschien moet ik het ook anders bekijken. Van buiten naar binnen misschien? Kijk mij daar nu eens staan. Moeder van vier volwassen zonen. Zelfstandig, ondernemend, sportief, creatief, open, kwetsbaar en en en en dat ik de enige ben…

Zwelgen

Praat Nederlands met mij. Zwelgen is een mooi Nederlands woord voor je helemaal op laten gaan in een bepaalde staat. Je kunt ook zwelgen in eten. Maar ik denk vandaag meer aan zwelgen in zelfmedelijden. En een klein beetje aan zwelgje, het draakje uit Marten Toonders verhaal van ‘Als je begrijpt wat ik bedoel’.

Waarom zwelgen? Nou ik zal het u nader verklaren. Mijn jongste zoon was sinds heel recent in dienst als hulp in de bediening van een lokale uitbater. Een populaire uitgaansgelegenheid in het centrum van Woerden. Hij was de koning te rijk. Na alles wat er gebeurd is in de laatste vijf jaar was dit een echte opsteker. Hij wilde en kon werken. Net als vele andere leeftijdsgenoten. Hij was voor heel even een heel gewone jongen. Nou ja dat is hij eigenlijk nog steeds. Maar vandaag was een dag om door te spoelen. Gisteravond nog was hij tot in de kleine uurtjes aan het werk. Vanmiddag zou hij weer een dienst draaien. Ergens in de ochtend krijgt hij een telefoontje of hij eerder kan komen. U voelt de bui al hangen.

Mijn zoon werd ontslagen. Het kwam als een donderslag bij heldere hemel. Mijn kind knakte. Zijn ego, zijn moed wat net weer boven het maaiveld was gekomen is direct weer neergesabeld. Volledig in zijn schulp terug gekropen. En waarom? Had hij iets onvergefelijks gedaan? Iemand geslagen, gescholden, gestolen, niet op tijd gekomen? Nee het argument was dat hij te nors zou kijken en niet voldoende zijn gevoelens laat zien.

Ik ben geschokt. Mijn moederhart doet pijn als ik mijn jongen zo gekwetst zie zitten zwelgen op de bank. Een bak ijs met chocoladesmaak, films met een hoog tranen gehalte en een trouwe viervoeter helpen hem de dag door te komen. Een dag mag hij van mij zwelgen en daarna de schouders er weer onder zetten. Deze meneer de werkgever weet niet wat hij gaat missen. Hoe kun je na twee keer drie dagdelen iemand kennen? Hoe zit het met kansen geven en opleiden en stimuleren?

Ik ben ongelofelijk trots op mijn kind. De jongen die na zo veel rottigheid in zijn leven weer eindelijk dacht om een normaal leven te kunnen leiden. Of een zo normaal mogelijk leven. Die is even flink onderuit gehaald. Of is dit nu juist een normaal leven?

Ik wil alleen maar dat mijn kind leeft en ook nog een beetje leut heeft in het leven dat hij leeft. Dat hij zich waardevol mag weten en gewaardeerd mag voelen. En niet alleen door zijn moeder, want dat is nu eenmaal je moeder. Opgroeien is vallen en opstaan en opvoeden is vasthouden en los laten of laten vieren. Zwelgen mag, maar met mate. Hij is al zover gekomen en hij gaat gegarandeerd verder komen. En na vandaag weer een ervaring rijker en een illusie armer.