Ik dacht kom ik houd het luchtig. Met mijn gedachten zit ik soms in de wolken. Ik ben niet zo een hoogvlieger of een dromer en toch regelmatig te vinden in de wolken. Ik heb het liedje van Ramses Shaffy wel erg letterlijk genomen. En ook Reinier zit tegenwoordig veel naar de lucht te kijken. Om vervolgens zijn telefoon te raadplegen. Welk vliegtuig gaat er over, waar komt het vandaan en waar gaat het naar toe. En anders is het welk koude of warmte front komt er over. Is dit een cumulus ….. of vormt zich hier een aambeeld? Hij studeert en hij leert iedere dag meer. Hij geniet zo van het leven dat hem gegeven is en dat maakt van mij een trotse moeder. Dankbaar tot iedere vezel in mijn lijf.
Met enige regelmaat wordt mij gevraagd hoe het mij vergaat. Naar omstandigheden wordt er vaak aan toe gevoegd. Wanneer ik schrijf ka ik mijn gevoelens, mijn kwetsbare kant soms beter uiten dan in zo een directe vraag. Ik wil meestal geen moeilijk verhaal vertellen of ook niet een te zonnig verhaal. Vandaag bedacht ik mij waarom dan eigenlijk niet? Wat houdt mij zo vast. Zijn het etiquette vormen die mij beperken in mijn reactie. Ik weet het niet. Misschien ben ik mijzelf opnieuw aan het vinden en de manier van reageren. Ik hoef mij niet te schamen en ik mag ook gewoon gelukkig zijn. Ik deel met u mijn lief en leed, mijn twijfels en mijn zekerheden.
Maar ik zou het luchtig houden. Met mijn hoofd in de wolken. Ik kijk graag naar de lucht, de wolken en de weerspiegeling in het water. De zon die straalt tussen wolken door. De schaduwspellen die het licht speelt betoveren en houden mijn blik gevangen. Met het diepe dal waar Reinier door is gegaan achter ons en middenin ons, mogen we tot grote hoogte stijgen. We hebben een droom van hem aan het rollen gebracht. En als iets eenmaal rolt is het moeilijk te stoppen. We gaan met zijn tweeën op reis naar familie aan de overkant van de grote blauwe oceaan. Het is in dit jaar vijf jaar geleden dat de diagnose werd gesteld. Vanaf dat moment gingen we een donkere tijd in maar nu mogen we weer volop lopen in het licht. We vieren dat we leven. En stellen niet uit tot morgen. Ik zag vandaag een lied met een hier deel van de tekst om te delen;
Kom kinderen niet dralen…kom vatten wij dan moed naar de eeuwigheid te streven, van kracht tot kracht te leven. in het eind is alles goed.
Ja hij bemoedigt ons en zend ons in de verschrikking zijn zon tot een verkwikking. Hij maakt het goed met ons.
We moesten het maar wagen , het is wel het wagen waart om niets meer mee te dragen wat onze ziel bezwaart. De wereld is te klein!
Foto deze week genomen; dit zijn hemelse kadootjes, gratis maar niet voor niets.