Iets en niets

Er zijn van die dingen die mij roeren. Een ander doet het mogelijk niets. Vandaag keek ik samen met mijn oudste zoon naar de film ; Goodbye Christopher Robin. Wat een heerlijk verhaal is dat. Zo genieten.

Gisteravond was al een top-avond. We hadden al eerder afgesproken om dan naar de musical ‘The Lion King’ te gaan. Echt fit ben ik niet, maar dit laten schieten was me net iets te. Ik breng dan liever een offer waarbij ik misschien niet het juiste doe voor mijn lijf. Maar wel juist voor mijn hart en ik koester de momenten met mijn zoon. De show is fabeltastisch. Wat een genoegen om daar te zitten. Het is het offer meer dan waard geweest.

Dan vandaag met verse munt-gember-thee en een lepeltje Griekse honing lekker thuis film kijken. Ik ben altijd al fan geweest van Winny The Pooh. Deze film maakt het alleen nog maar erger. De teksten zijn subliem. De dubbele boodschap verpakt in deze film is mooi. Eigenlijk is alles gewoon om te zoenen en om in je op te nemen. De clou is blijf trouw aan jezelf, weet wat belangrijk is in je leven en laat je daar niet vanaf houden. In mijn leven zijn mijn kinderen het meest belangrijke cadeau dat ik ooit heb ontvangen. Daar ben ik zuinig op en daar ga ik voor door tot het uiterste. Ook op momenten zoals de laatste weken dat ik niet fit ben. Dan nog wil ik er zijn voor hen. Ik maak lekker eten, steek een kaarsje aan, zet een bloemetje op tafel, kijken samen film, maken plannen voor ons nieuwe huis en zo nog meer. Het is tijd voor rust, reinheid, regelmaat. Tijd voor de dingen die er echt toe doen. Zo kan iets en niets verschillend zijn en toch hetzelfde. Sommige mensen geven meer om iets, ik denk dat dat liefde heet.

Stil vallen

Soms val ik even stil. Stil omdat er teveel woorden zijn om op te schrijven. Soms is de stilte oorverdovend. Als er stilte is is er ruimte voor andere zaken. Stilte kan gevuld zijn met oplettendheid en afhankelijkheid. Stil kun je worden in een moment van zwakte. Als je je zwakte begrijpt en weet daarmee om te gaan ben je sterk.

Soms val ik even stil, omdat mijn lichaam dat eist. Deze week ook ben ik stilgezet. Mijn lijf werkt echter op volle kracht. Gezondheid is zo mooi, maar kent grenzen. Gezondheid kun je niet kopen, ook niet met de gezondheidszorg die we hier hebben. Er zijn dingen die niet overgaan. Die niet genezen, slechts bij elkaar worden gehouden; door er doekjes om te winden, pleisters te plakken. Mijn longen zijn niet de sterkste schakel in mijn lijf. Het overvalt mij toch iedere keer weer. Ik herken de signalen meteen. Van de een op de andere dag sta je van gezond weer terug naar zwak. Je probeert te redden wat er te redden valt, maar soms is er geen houden aan. Mijn longen zitten vol met slijm, vocht, rottigheid. Waar slijm zit zit geen lucht. Je lijf wil maar een paar dingen. Een daarvan is zuurstof transport door je lichaam naar de vitale organen. De ander is rommel opruimen die er niet hoort. Zo met wat extra hulp van medicatie en rust houden hoop je er dan weer bovenop te komen. Wanneer je je weer beter voelt vergeet je al snel weer hoe beroerd je was. Maar als het weer zover is dan weet je;’oh ja zo voelt dat!’

Mijn longen zijn misschien een zwakke schakel, maar mijn lijf heeft veerkracht. Ik kom wel weer deze episode van narigheid door. Echt sterker kom ik er niet uit. Maar ik ervaar wel dat in de stilte het best goed kan zijn. Zolang mijn lijf maar niet stil valt. Zolang ik herrie maak is er leven, is er hoop op beter.

Net op tijd

De herfst is net op tijd. Op tijd voor de Woerdense koeienmarkt. Want een markt zonder herfst weer is toch niet helemaal zoals de traditie verlangt. Snert eten met 25 graden is toch niet zo leuk en lekker als wanneer het waait en een beetje kouder is.

Vandaag is de stad echt in rep en roer. Er is zoveel bedrijvigheid. Overal zie je mensen aan het werk om de stad om te toveren tot een koeienmarkt waardige plek. De oudste zoon is de komende twee dagen dan ook voornamelijk op het kerkplein te vinden. Opbouwen van de techniek voor de nacht van Woerden en de markt van morgen. Vrachtwagens vol aan kabels, trussen, lampen, speakers en dingen waar ik de naam niet van weet. Zwaar werk en stevig doorwerken om het voor vanavond acht uur allemaal werkend op zijn plaats te hebben. Met het uitlaten van Frey nog even langs de mannen gelopen. Even een micro pauze voor zoonlief. Knuffel van de hond en moeders en hij kan er weer uren tegenaan.

De herfst is net op tijd. De modezaken kunnen eindelijk hun winter kleren slijten. De markt zal ze helpen om de verloren winst in te halen. Zo zie je maar dat er voor alles een tijd en een plaats is. Nu is het tijd voor snert en poffertjes. Nu is het tijd voor het Woerdense hoogstandje: de koeienmarkt met vooraf de nacht van Woerden. Wij zijn er klaar voor.

Kiezen of delen

Wanneer je ervoor kiest om te gaan scheiden, kies je ervoor om niet meer samen verder te gaan. Maar betekend het dan ook dat de relaties die je met andere hebt verloren gaan? Is het voor hun ook kiezen?

Ik merk bij mijzelf dat ik het ongemakkelijk vindt om hiermee om te gaan. Of eigenlijk met hoe anderen met mijn(onze) keuze om gescheiden onze wegen te gaan, omgaan. Er zijn mensen die mij uit de weg gaan, dat geeft mij het gevoel alsof ik besmettelijk ben. Scheiden is niet iets wat besmettelijk is! Ik dacht van een aantal mensen dat het ook mijn vrienden waren, maar nu kiezen ze ervoor om geen vriend te zijn. Ben ik dan ook geen vriend meer? Of was ik het al nooit?

Maar binnen al dit bovenstaande (en meer) mis ik gewoon mijzelf in het plaatje. Is er iemand die kan bedenken dat scheiden niet een gemakkelijke keuze is. Dat het pijn doet ook al heb ik de eerste stap gezet. Het is namelijk geen gemakkelijke keuze geweest, maar voor mij wel noodzakelijk. Het maakt dat ik mij klein voel. Alsof er niemand is waar ik van voldoende waarde voor ben. En dit klinkt wel heel down, maar zo voelt het wel zo nu en dan. Waar er twee strijden hebben er twee schuld en ook twee pijn. Het is een proces van loslaten en opnieuw omarmen.

Gelukkig heb ik ook hele mooie momenten met mooie mensen die er wel voor mij kunnen en willen zijn. Zo ook mijn zonen, zij staan op een andere manier in dit gebeuren. Nee ze zijn er niet blij mee. Dat is denk ik geen enkel kind in een scheiding. Maar ze hebben wel aangegeven dit de betere keuze te vinden. Dan nog doet het zeer. Ik snap dat dit gevoelig kan liggen bij mensen die dit lezen. Ik zeg; wie de schoen past trekke hem aan! Tegelijkertijd voel ik dat ik zelf ook tekort ben geschoten naar andere vrienden en familie die in een zelfde soort situatie hebben gezeten. Het gesprek aan gaan over zaken waar je je niet goed raad mee weet is lastig en uitdagend. Maar ga het niet uit de weg. Ik heb het in het verleden wel gedaan en dat voelt nu echt niet goed. Jammer is dat ik eerst zelf heb moet ondervinden hoe dit is. Ik hoop dat het mij helpt om beter om te zien naar de mensen die belangrijk voor mij zijn. Ik ben een mens en ik maak keuzes. Soms zijn ze niet wat je ervan verwacht had, soms zijn het keuzes die je met de kennis van nu anders had willen maken. Het is en blijft kiezen of delen.

Onverwacht

Soms gebeurt je iets waar je niet van had gedacht dat het je zou gebeuren. Zoiets noem je onverwacht. Mij gebeurde dat vandaag. Zomaar onverwacht.

Sinds twee weken wordt ik door mijn werkgever uitgeleend aan het prinses Maxima centrum. We helpen elkaar de zorg voor de patiënten te verbeteren waar mogelijk. Dat is mooi werk. Er wordt mij door collega’s dan wel eens gevraagd of ik dat niet moeilijk vindt. Steeds gaf ik aan dat ik er geen moeite mee heb. De collega’s weten dat mijn jongste zoon ooit, nog niet zo lang geleden ook kanker had. Dat het Prinses Maxima Centrum een plek is waar herinneringen liggen. Maar het feit is ook dat dat op een andere locatie was. Dat was in het WKZ. Daarbij komt dat er wel veel nare dingen zijn gebeurd, maar mijn kind leeft nog. Het is niet helemaal een happy-ending, maar ook geen slechte afloop. De contacten binnen het team van het PMC waren en zijn nog altijd goed. Het is echt een “fijne” plek. En nu kan ik er als professional ook mijn steentje aan bijdragen om die vertrouwde omgeving goed te laten zijn voor anderen. Zo sta ik daar als ervaringsdeskundige en als zorg professional.

Maar dan opeens sta je oog in oog met lieve mensen waarvan je weet wat ze door hebben gemaakt, in dezelfde periode als mijn zoon ziek was. Maar hun lieve kind heeft het leven gelaten. Zij hebben hem in hun hart gesloten maar nooit meer in hun armen. En dan sta je oog in oog op die plek en dan gaat er van alles door je hart en hoofd. Maar goed je doet wat je mag doen. En ik neem ze mee in mijn hart en gedachten. Het laat mij niet los. Het zal hun zeker niet los laten.

Werken in het ziekenhuis waar je zelf ook aan de andere kant hebt gestaan, maakt dat ik mij nog meer en beter in wil zetten. Samen proberen van niets een beetje iets te maken. Want zeg nou zelf bloedprikken het is geen wetenschap, is geen kunst. Bloedonderzoek is soms noodzakelijk om iets meer inzicht te krijgen bij wat er in een lichaam omgaat. Met een beetje aandacht, een klein gebaar dat groots kan uitpakken. Zomaar geheel onverwachts. Voor mij pakte het anders uit dan ik had gedacht. Morgen ga ik weer en maak ik mij hopelijk nuttig in de zorg voor de kinderen met of na kanker.