Precies hetzelfde

Kent u ook van die mensen die dan zeggen als je een belevenis vertelt;” oh ik had precies hetzelfde!” En weg is jouw verhaal. Soms gebeurt het je en laat je het gebeuren. Soms floep je er dan iets uit waar je later al weer spijt van hebt. 

Ik denk vandaag aan een ander lied van Herman van Veen ; rozengeur en maneschijn . Een stukje tekst gaat zo; ” vandaag is het de elfde en het is precies hetzelfde als de twaalfde of de tiende. Ik kreeg wat ik verdiende.”  Ik weet niet over of ik nu krijg wat ik verdien, dat denk ik niet, maar goed. De wereld draait nog steeds door net als de elfde of de tiende. Er worden kinderen geboren en er gaan mensen dood. We lopen van en naar ons werk of door een stad van A naar B. Niemand die aan jou of mij kan zien wat er thuis zich afspeelt. Laat staan wat erin je hoofd en hart afspeelt. Soms denk ik wel eens als ik dan mensen in een winkel over een aanbieding hoor zeuren;’ maar vorige week was dit niet in de aanbieding en nu wel en toen ….!’ Lekker belangrijk! Ik zou wel willen schreeuwen kijk naar mij. Zie je die wallen onder mijn ogen en mijn doorgebogen rug? Weet je hoe groot mijn rugzak is die ik met mij mee draag? Zou je willen weten wat erin mijn hart leeft? Wat kan mij een aanbieding schelen, of die twintig cent die je misloopt. Je wordt er niet beter op. Maar ja , zo gaat dat gewoon. Gelukkig heeft niet ieder mens zoveel zorgen. Ik zou wel willen dat de mensen die minder zorgen hebben dat ook zelf door zouden hebben en daar tevreden, gelukkig mee kunnen zijn. Dat geeft al veel meer gelukkige en stressvrije mensen op de wereld. 

 Lang niet alle dagen zijn zo zwart. Soms is het lichtje net iets te ver naar achter geschoven en het licht wat minder fel. Door zoveel lieve mensen en zoveel lieve wensen komt er ook weer wat licht naar voren. Een baaldag wie heeft die nu niet? Het zet mij weer even stil. Ik heb geschreeuwd en het werd gehoord. Hoe mooi is dat ook. De schreeuw galmt nog na, maar die verstomt wel weer. Mijn sokkel staat nog net als de pilaar. Deze dag was precies hetzelfde en toch geheel anders. Door de kieren komt het licht naar binnen en naar buiten. We komen er wel.

Een Kyrië en een gloria. Houzee!

Dip dipper dipst

Een nieuw werkwoord is uitgevonden. Hoera! Eigenlijk meer een gevoelwoord dan een werkwoord. Je kunt wel eens een dipje hebben. Dan neem je een stuk chocola of iets anders om je uit de dip te halen en klaar is Kees . De dip kan ook iets groter zijn en dan heb je meer nodig dan chocolade of bloemen of een nieuwe trui, schoenen etc. Je kijkt een jankfilm, maakt eigenlijk niet uit welke film, je kunt overal wel bij janken, je eet je vol aan chips en klaar is Klara. Dipst is wanneer je het zat bent om in een dip te zitten. Dan baal je zo van al die rottige dippen dat je op zijn dipst zit. Het is Shaffy all over again.

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en verwonder…. meer huil, vecht, huil, bid en blijf boven drijven.

Gat wat ben ik al die dippen zat. Ik ben het zat om mijn kind zo iedere keer weer erdoor heen te zien zitten. “Ik ben een totale nietsnut, ik kan niks.” Waarom moet mijn kind zich zo rot voelen. Het doet mij zo heel heel veel zeer om hem zo gekwetst te zien. Hij vecht als een leeuw, hij huilt als een wolf, hij smeekt of het eindelijk eens op zal ophouden. Hij vraagt niet veel, maar het is te groot. Ik kan het hem niet geven. Mijn schouder om op uit te huilen en zijn tranen op te vangen in mijn kleding. Mijn armen om hem heen om hem maar dichtbij mij te houden. 

Ik weet dat er gezegd wordt’ jullie doen het zo goed! Jullie zijn zo positief en sterk. ‘  maar ik ben er zo klaar mee. Ik sta nog als een pilaar op mijn sokkel. Maar het is inmidddels wel een pilaar die door de storm geteisterd is. Er zijn brokjes afgevallen en scheuren in gekomen. In de scheuren groeit dan misschien wel weer mos of iets anders. Zo goed als nieuw past niet meer in de beschrijving. Mijn sokkel is nog redelijk solide die houdt mij overeind. En als ik val ….ach dan val ik niet verder dan het net wat onder mij is. Maar ik wil niet vallen. Ik wil niet steeds weer in die dip, dipper, dipst komen. En ik wil mijn kinderen gezond en gelukkig zien. Ik wil ze de pijn besparen. Maar ik kan niet toveren. Slechts doekjes tegen het bloeden kan ik geven. En ja ik weet het ; ik doe wat ik kan en met alles wat in mij is. Maar het voelt alsof het nooit genoeg is. Als de onverzadigbare rups nooitgenoeg. Al zeg ik hetzelf: ik ben geen ontevreden mens en ook niet ongelukkig. Maar ik heb nog wel wat te wensen, nog steeds. 

We vechten, huilen, bidden, worstelen, dippen, uppen, zingen, en verwonderen door. 

“Een vriend zien huilen kan ik niet!” ( Herman van Veen)

Natuurlijk wordt alom gestredenen
en zwijgt voor velen de muziek,

de tederheid is overleden

en de illusies zijn doodziek.

Natuurlijk laat zich alles kopen

voor wie er maar het meeste biedt

en worden bloemen stukgelopen

maar een vriend zien huilen kan ik niet.

Natuurlijk hebben wij verloren

en wacht de dood ons aan het eind,

met onze schouders ver naar voren

staan wij nog amper overeind.

Natuurlijk zijn we vaak bedrogen

en liggen vogels in het riet,

die voor het laatst hebben gevlogen

maar een vriend zien huilen kan ik niet.

Worden er steden stukgesmeten

door kinderen van vijftig jaar

dan wordt het leed weer gauw vergeten

voor nieuw verdriet of nieuw gevaar.

en de stations vol met verdwaalden,

al te ver heen voor elk verdriet,

geen enk’le waarheid die het haalde,

maar een vriend zien huilen kan ik niet.
Natuurlijk spiegels zijn integer:

geen moed genoeg om jood te zijn,

niet elegant genoeg voor neger,

geen licht, alleen maar valse schijn.

in eigen kilheid zo gevangen

dat men voor liefde zich verschuilt,

zo aan het eind van elk verlangen,

maar dan een vriend te zien die huilt.

Plons!

Hehe eindelijk is het ervan gekomen; de nieuwjaarsduik! Mijn jongste zoon mag eindelijk weer eens zwemmen. Het is bijna een jaar geleden dat hij dit voor het laatst deed. We noemen het ook wel therapie of lekker plonsen.

Ondanks dat hij zich helemaal niet fit voelt weet hij zich te motiveren tot de grote plons. En dat is al een prestatie op zich. Voor mij voelt dit als een overwinning. We hebben eindelijk de mensen weer overgehaald om ondanks MRSA te mogen zwemmen in een ziekenhuis bad. Nu hopen we weer iets meer op te kunnen bouwen. Al is het bouwen met LEGO steentjes, veel kleine maken samen een grote. En daarbij LEGO is tijdloos en onverwoestbaar dus duurzaam. Goed bezig dus! Het lekker plonsen is voor nu vooral nog veel inspanning. Maar we hopen dat dit met de weken omgezet wordt in ontspanning en opbouw in energie. We bouwen gewoon door het water heen. Dijkenbouwers zeg maar.

Mooi weekend allemaal!

Twee twee

Eigenlijk is de titel 22! Mijn oudste zoon is vandaag jarig en is tweeëntwintig geworden. Hiermee ben ik nu ook al tweeëntwintig jaar moeder. Het heeft mij nog geen moment verveeld. Iedere dag is weer anders. Met de dag zie ik mijn jongens opgroeien tot mannen waar ik trots op ben. 

Nu is mijn zoon groot en sterk en lief en zorgzaam, sociaal. En heeft hij werk waar hij zijn hart en ziel in kwijt kan, nu ja voor een heel groot deel dan. Maar door zijn werk heeft hij dit jaar geen tijd voor een echt feest. Dan doen we maar iets ludieks. Vanochtend om twee uur kwam hij thuis. Zijn bed lag bezaaid met ballonnen. Vanochtend kado’s bij het ontbijt en Frey die hem heeft geknuffeld. Nog snel even wat lekkers toe stoppen voor op het werk en dan gaat hij weer door naar de volgende voorstelling;”de vlucht van de granaatappel”. Het is elke dag een feest om mijn kind te zien opbloeien.

Kruispunt ?

Deze foto maakte ik vandaag aan tafel bij de Hoogstraat in Utrecht. Ja we zijn er weer. Is dit nu een verrassende dinsdag? Ja een beetje wel. Vorige week had de pijndokter geconstateerd dat door het vele zitten en liggen de pezen en spieren enzo meer op hoge spanning leven. En dat geeft veel pijn extra. En die kan mijn zoon missen als kiespijn. Het advies was om een ergotherapeute te raadplegen. En zo zijn we dan vandaag op de Hoogstraat.

Ik vind deze lampen die ze daar boven vele tafels hebben hangen toepasselijk voor het gebouw. Hier heeft duidelijk iemand met verstand naar gekeken. Naar mijn idee symboliseren deze lichtbronnen een kruispunt. Het geeft mogelijkheden aan, vier richtingen. Je kunt een kruispunt niet te snel nemen. Je moet daar de tijd voor nemen. Om een kruispunt over te gaan heb je durf en daadkracht nodig, anders blijf je maar staan daar op dat ene punt. Hier in de Hoogstraat komen vele mensenkinderen, die door het een of het ander tot stilstand zijn gebracht op een kruispunt in hun levensweg, bij elkaar. Voor allemaal geldt dat ze moed en hoop en daadkracht nodig hebben in het maken van keuzes. Wat kan ik? Waar wil ik heen? Hoe kan ik er komen? Links, rechts, of rechtdoor. Er is niets simpels aan het nemen van een kruispunt in je levensweg. Soms wordt je door de stroom van het verkeer meegenomen en soms moet je weer leren invoegen. Voegen naar het verkeer op je eigen nieuwe manier.

Manmanmaandag

Man man wat een dag was deze maandag weer. Of ik uit de dip ben? Nee nog niet helemaal, maar het einde is in zicht. Nog  een dag en de wasserij van golen schroeft weer terug naar gewone snelheid. Chill!

Vandaag is een dag die we achter ons laten. Ik kijk er niet meer naar om. Ik kijk uit naar morgen. Verras me dinsdag noem ik hem bij deze. 

En oh ja ik ben nu bibliothecaresse geworden. Daar later meer over.

Overgeven of opgeven

Vol overgave startte we weer aan de immense taak; MRSA uitroeien, of wegwassen. Maar Bleh ik zou zo graag alles erbij neer gooien. Maar ja opgeven is geen optie. 

Overgeven, overgooien, opgeven. Allemaal woorden die te pas komen. Je zou je zorgenpakketje wel bij of aan iemand willen overgeven. Dan geef je niet echt op, besteedt je het alleen maar uit. 

Na zeg twee jaar en vier maanden heb ik en Reinier zeker, maar mogelijk het hele gezin, er geen zin meer in. Wat zijn wij het zat. Maar ja . Morgen weer een nieuwe dag, andere kansen. In het licht zal het er vast beter uit zien.  En dan bij dit alles zijn mijn lakens niet helemaal drooguit de droger gekomen. Gatver wat is dit een butgevoel!

Weekend deal

In het weekend hebben de meeste mensen het rustig. Tenzij je ‘kleine’kinderen hebt die nog naar en van de sport gehaald en gebracht moeten worden, dan heb je het in het weekend extra druk. Mijn kinderen zijn oud en wijs genoeg om op eigen gelegenheid  naar hun hobby en of sport te gaan. Nu ja alleen Reinier niet. Maar die was, of is nog steeds, niet fit door de antibiotica’s.  Zoals veelal voorkomende klachten bij bacteriedodend spul is dat de rest van je lichaam er ook op reageerd. Meestal specifiek je maag en darmen. Zo ook bij hem.

Mijn weekend was ondanks dat ik ‘grote’ kinderen heb niet rustig. Echt voor de middag had ik er al een dagtaak op zitten. De wasmachine draaide voor de derde keer. Bedden afgehaald, wc’s en de vloeren en de deuren schoon gemaakt. Oh ja en twee keer met Frey op pad geweest als ontspanning. Boodschapjes gedaan bij het kruidvat. En eindelijk om een uur of een had ik koffiepauze. Hoera! Tijd om mijn haakwerk uit de mand te halen. Maar voor even want om twee uur moest ik al weer vrijwillig op pad voor de zwem en poloclub. Fluiten en zelf spelen. Toen ik daarmee klaar was floot het binnen in mij ook. Het voelde alsof het elf uur in de avond was. Tijd om tot rust te komen. Maar nee zo gaat dat niet als moeder van een dynamisch gezin. En zo zit ik nu nog op mijn verhaal te schrijven. Terwijl ik wacht op de jongste dat hij afgespoeld is dan kan ik hem verder helpen met het bad en bed gebeuren. Nog drie dagen en dan mag het grote was gebeuren iets worden terug geschroefd. Pffft nog drie dagen…..we zijn er bijna.

Weekend deal

In het weekend hebben de meeste mensen het rustig. Tenzij je ‘kleine’kinderen hebt die nog naar en van de sport gehaald en gebracht moeten worden, dan heb je het in het weekend extra druk. Mijn kinderen zijn oud en wijs genoeg om op eigen gelegenheid  naar hun hobby en of sport te gaan. Nu ja alleen Reinier niet. Maar die was, of is nog steeds, niet fit door de antibiotica’s.  Zoals veelal voorkomende klachten bij bacteriedodend spul is dat de rest van je lichaam er ook op reageerd. Meestal specifiek je maag en darmen. Zo ook bij hem.

Mijn weekend was ondanks dat ik ‘grote’ kinderen heb niet rustig. Echt voor de middag had ik er al een dagtaak op zitten. De wasmachine draaide voor de derde keer. Bedden afgehaald, wc’s en de vloeren en de deuren schoon gemaakt. Oh ja en twee keer met Frey op pad geweest als ontspanning. Boodschapjes gedaan bij het kruidvat. En eindelijk om een uur of een had ik koffiepauze. Hoera! Tijd om mijn haakwerk uit de mand te halen. Maar voor even want om twee uur moest ik al weer vrijwillig op pad voor de zwem en poloclub. Fluiten en zelf spelen. Toen ik daarmee klaar was floot het binnen in mij ook. Het voelde alsof het elf uur in de avond was. Tijd om tot rust te komen. Maar nee zo gaat dat niet als moeder van een dynamisch gezin. En zo zit ik nu nog op mijn verhaal te schrijven. Terwijl ik wacht op de jongste dat hij afgespoeld is dan kan ik hem verder helpen met het bad en bed gebeuren. Nog drie dagen en dan mag het grote was gebeuren iets worden terug geschroefd. Pffft nog drie dagen…..we zijn er bijna.

Klaar voor de start

Ja hoor we mogen weer! We starten nog maar weer een keer met een poging tot uitroeïng van de meticilline resistente Staphylococcen aureus. In de volksmond heet dit een ziekenhuisbacterie ook wel MRSA. De Staphylococcen huizen bij een ieder van u en mij en zijn opzich onschuldige wezens, zelfs nuttig. Maar de meticilinne resistente variant is minder grappig. Zeker voor een persoon als mijn zoon of ikzelf. Dus wij hebben deze soort in de ban gedaan. Vanaf morgenochtend zijn wij als kruisvaarders. Wij strijden tegen de kleine monsters en stoppen pas als de laatste het loodje heeft gelegd. Een witte vlag wordt niet geaccepteerd. 

Mijn huis wordt weer helemaal schoon. En zelf stinken we naar de antibacteriële zeep en zalf. Je haren worden als touw en van binnen kleurt alles oranje. Nog nooit eerder was ik zo Oranjegezind . Er zit ook een voordeel aan; ik hoef straks geen voorjaarsschoonmaak meer te houden. Die schoonmaak heb ik nu al twee keer vlak achter elkaar gedaan. Ik zit voor de komende twee jaar goed. En nu maar duimen dat onze kruistocht en strijd niet voor niets is. Ik weet die ‘echte kruisvaart’ was ook niet echt geslaagd. En zeker niet goed te praten of om na te volgen. Alleen dan in het micro. Of is dit nu hoe alle oorlogen worden vergoelijkt?