Hoe kan ik helpen?

Hoe kan ik helpen? Het is een fundamentele vraag die we,ik vaak vergeet te stellen. Als mens ben ik geneigd om te handelen, praktisch te denken en gelijk “iets” te doen. Maar is dat iets doen ook wat er nodig is? Is dit waar een ander mee geholpen is? Zomaar wat vragen die bij mij op komen. En waarom …..

Vandaag heb ik samen met mij goede vriendin veel te ver gelopen. Maar we hebben het wel gedaan en het was heerlijk. We hebben weer eens ouderwets bijgepraat. Het is bijzonder om te merken dat we beiden terug kunnen kijken op onze jeugd en daar lessen van of uit hebben geleerd. Een van de lessen is dat we op een nadere manier betrokken willen zijn in het leven van onze kinderen. Dat we niet alleen voor bed, brood en bad zorgen, maar ook voor het hart en ziel en wezen van onze kids. Dit is niet een klacht naar onze ouders toe, dat zij het in onze opvoeding niet goed gedaan zouden hebben. Zij hebben gedaan waarvan zij in hun vermogen dachten dat het goed was. Net zoals wij nu onze beslissingen nemen naar het beste van ons vermogen.

En alsof het zo had moeten zijn. Mijn jongste zoon heeft hulp gezocht bij een instelling, het Hellen Dowling instituut. Hulp om hem emotioneel te versterken, om met zaken uit het verleden om te leren gaan. Dat hij dit doet, dat hij deze hulp heeft gezocht en gevonden bewijst maar weer wat een sterke slimme jongen het is. Om je zo kwetsbaar op te stellen daar moet je wel lef voor hebben. Vandaag had hij ook een therapie sessie.

Telkens na afloop vraag ik hem hoe het is geweest. Heeft het je gegeven wat je ervan verwachtte? En vandaag kwamen we iets verder dan alleen een kort antwoord. Vandaag leerde ik dat ik weleens vergeet de vraag te stellen; hoe kan ik je helpen? Ik wil heel graag het mijn kinderen zo goed mogelijk naar het zin maken. Ze helpen in van alles wat ze maar nodig zouden kunnen hebben. Ze mogen altijd aankloppen bij mij en ze kunnen mij alles vertellen en ik hoop dat ze dit ook zo voelen en doen. En ergens tussen die twee zaken van mijn beleving en die van mijn kind kan toch een significant verschil zitten. En hoe kom je daar achter? Juist door met elkaar dieper op de zaak in te gaan. Door doorvragen en stil zijn en luisteren. Door ook te vertellen hoe dit voor mij is, wat mijn gevoel en beleving is. Zo heb ik Reinier verteld dat zij mij hebben geholpen om mij kwetsbaarder op te stellen door hun zorgen om mijn gezondheid te erkennen en serieus te nemen. Door ze toe te laten om te helpen. Al kost mij dit nog steeds moeite, omdat ik mijn eigen ziekte niet altijd serieus genoeg neem. Omdat ik mijn eigen gevoel of behoefte achter die van een ander stel. Maar door er met elkaar over te spreken leren we dat we elkaar kunnen helpen. Stel zo nu en dan eens de vraag “hoe kan ik je helpen?” Het verrijkt en verruimt nu al mijn leven.

Soms besef je je dan dat je dit zo veel eerder had willen weten. Maar er gebeurd niets bij geval. En er zijn geen snelle routes of valsspel mogelijk in het leven. En het even overdoen lukt ook al niet. Maar wat we wel kunnen is er van leren en proberen om er een betere versie van te maken. Met vallen en opstaan en opstaan en vallen. Hoe kan ik helpen?

Hoe is het?

Een vraag die vaak gedachteloos wordt gesteld. Niet altijd is het een directe vraag. Meestal is het een retorische vraag, een vorm van beleefdheid. Soms interpreteer ik het als “hoest?” Vaak zeg ik in dan in repliek “ dat doe ik nog!”

Een oplettende luisteraar hoort dan het woordgrapje. Maar menigmaal gaat dit gewoon op in lucht. De laatste weken vult de lucht zich met veel van mijn hoest. Super vermoeiend. Maar bovenal ook irritant en soms iet wat ontmoedigend. Het vermoeiende stuk zal veel van u wel begrijpen. Door het vele slijm wat zich manifesteert in mijn luchtwegen is er minder ruimte voor zuurstof. Alleen daar wordt je al moe van. Als reactie op die nattigheid in mijn longen gaat mijn lijf sputteren en proberen de rommel kwijt te raken. Of te wel hoesten. De hele dag door.

Maar waardoor dan het ontmoedigende gevoel? Dat komt hierdoor; er lijkt geen kruid opgewassen te zijn tegen dat steeds weer terugkerende slijm. De waslijst medicatie is aanzienlijk. Er gaat niets af er komt slechts bij. Maar geeft het dan ook lucht? Deels. Dus als u mij vraagt; “ hoe is het?” Dan hoest ik nog, maar goed gaat het niet. Het is worstelen en blijven drijven.

Gelukkig ben ik niet de persoon om in zak en as te gaan zitten. Maar het is wel uitdagend om er niet aan toe te geven. Om steeds weer de zilveren of gouden randjes te zien. En ze zijn er ook nu gewoon nog. Gisterenmiddag zag ik opeens dat de bosviooltjes allemaal bedacht hebben om hun bloemenpracht te tonen. Het zijn van die kleine kwetsbare bloemetjes die na de vorst en sneeuw vertrappeld zijn geweest en nu twee of drie weken later toch hun kopjes op steken. Als zij dat kunnen dan kan ik het ook!

Paard

Je mag een gegeven paard niet in de bek kijken. Oftewel; als je iets krijgt wees dan tevreden met wat je krijgt. Niet persé omdat je op het cadeau zit te wachten, maar omdat er iemand is die je aandacht schenkt. Wees niet zo hard in je oordeel over het gegeven of de gever. Aanvaard het geschenk van aandacht.

Vorige week kregen mantelzorgers in de gemeente Woerden een mantelzorg waardering thuisbezorgd. Dit jaar is het een bon ter waarde van €30 te besteden in het stadshart van Woerden. Dus bij onze eigen lokale ondernemers. Een soort Woerden voor Woerden.

Foto Brenda Timmermans via Pexels

Helaas zijn er altijd mensen die wel het paard in de bek kijken. En dat is geen fraai gezicht. Al helemaal niet als ze dan ook nog eens de pers erbij halen( of de pers hun verhaal erbij haalt). Groot uitgemeten op social media en in de krant. Een blijk van waardering wordt zo door de modder gehaald. Het goede wat er gestart is krijgt een vervelend staartje.

Naar mijn idee is de waardering ook echt een stukje erkenning van wat je als mantelzorger doet voor je naaste. De een doet veel en de ander doet nog meer. Maar we krijgen een waardering. Het is een extraatje, een cadeautje, aandacht voor dat wat je meestal ongezien doet. En dat wat je doet voor de persoon waarvoor je mantelzorger bent is meestal niet in geld uit te drukken. Daar zit zoveel meer in dan in geld uit te drukken is. Ook zonder de waardering ben je nog steeds mantelzorger. Tenminste ik wel.

Via deze weg wil ik dan ook een ander geluid laten horen. Ik ben de gemeente Woerden heel dankbaar voor de mantelzorg waardering. Super fijn dat het er is. En nog eens extra mooi dat ik er de lokale ondernemers ook mee kan helpen. Dank voor het zien van mij als mantelzorger. Dank voor het sociaal betrokken zijn in deze mooie gemeente.