Twee kanten

Er zijn meestal meer kanten aan een verhaal. Er zijn meer verhalen bij een plaatje. Er zijn ook nog meer verhalen bij een lied. Iedereen hoort het op zijn of haar manier en heeft er eigen herinneringen aan…of geen.

Vandaag was ik met een vriendin naar een optreden in het Klooster van Woerden. Jan Kanis en Friends. Ze vertolkten liederen van pas en minder pas geleden, maar allen even leuk en herkenbaar. Een lied raakte mij bijzonder omdat het zulke heftige tijden vertolkte. Omdat het lied, het origineel speelde tijdens een autorit van Utrecht naar Woerden. Het was zo een twee jaar geleden. Juni 2016 om precies te zijn. We waren net terug van een wens reis van Make a wish . Maar tijdens die vakantie, daarvoor ook al, ging het steeds slechter met Reinier. Net voor die rit naar huis, ik weet al niet meer waarvoor ik terug ging. Het kan zijn de prijsuitreiking van een fotowedstrijd. Maar goed ik had net daarvoor de uitslagen van het bloed ingezien. Ik wist dat het heel erg slecht ging met Reinier en dat hij weleens niet ouder zou kunnen worden dan de nog geen achttien jaar die hij was. Het lied speelde en de tranen rolde. Zou mijn kind leven? Zou hij meer te weten komen dan wat hij toen wist? Twee kanten kende hij en ik; leven en dood, ziek en gezond, oud en jong. Maar wist ik het? Ik wist het ook niet.

En nu twee jaar later zijn er weer nieuwe kanten aan het verhaal. Mijn zoon is een wonder. Een wonder uit de hemel gegeven. En nog weet ik het niet. Verdien ik dit geluk dat mijn kind leeft. En andere kinderen niet. Ik heb geluk en soms voelt dat heel dubbel. Tuurlijk ik ben daar enorm dankbaar voor. Niemand verdiend het om een kind te moeten missen. Niemand verdiend een ziek kind. Maar het gebeurd. En er worden kinderen beter en worden ouder. Het is allemaal niet aan ons. We staan aan een kant en kennen de andere kant niet en dat is waarschijnlijk niet voor niets.

Bijzonder hoe een lied je zomaar van je apropos kan brengen. Zomaar even terug brengt naar de tijd van toen. Er zijn meer kanten aan een verhaal. En soms weet ik het verhaal nog niet. Soms kom je er achter dat je eigenlijk niets weet en alles tegelijk.

Both sides now

Laagjes

Ik voel mij net een taart. Er komen steeds meer laagjes bij. Vanochtend begon ik met gewoon onderkleding en een maillot met een bijpassend jurkje. Al snel volgde een spijkerbroek eroverheen. Gevolgd door een vest en iets later een dekentje.

Van buiten ben ik koud en van binnen ben ik warm. Het heeft mogelijk iets te maken met de laagjes. Ik ben al een tijdje nu niet echt fit. Dan komt de kachel gewoon niet warm genoeg gestookt. Ondanks dat voel ik mij wel warm van binnen. Ik heb ook deze week weer zoveel mooie mensen ontmoet. Via social media en live warme ontmoetingen met mensen gehad. Reacties die mij verwarmen en mij moed geven om door te gaan. In donkere dagen is de kans om de kop te laten hangen groter dan wanneer er volop licht en warmte is. Ik warm mij dus aan al die positieve berichten. Ik steek lichtjes aan om het donker te verjagen. Soms kruip ik gewoon net even iets dieper onder de deken, dan is er alleen maar Esther. Dan voel ik mij een muisje in een holletje. Klein en toch helemaal op haar plek.

Het is gewoon wat het is. Ik ben geen taart al heb ik nog zoveel laagjes. Ik ben ook geen muis al wordt ik wel steeds grijzer. Mijn lijf sputtert en steigert zo nu en dan. Ik heb het heft meestal goed in eigen hand. Ik laat mij leiden door eeuwenoude wijsheden en door mijn gevoel. Volg je hart zelfs als je het soms heel diep hebt weggestopt.

Wat

Het wordt niet wat. Of ; wat moet ervan komen! ‘Waar moet het heen!’ Het zijn uitspraken van mensen die er geen gat in zien. Die weinig hoop hebben. Of een beetje somber, donker zijn. Maar het hoeft niks meer te worden, want het is al wat.

De wereld gaat al eeuwen mee. Er wordt al eeuwen lang geklaagd over de jeugd van tegenwoordig. Er wordt al eeuwen lang meewarig naar de toekomst gekeken. Wat niet is kan nog komen en wat er is zal er zijn. Laat er dan maar vrede zijn. Hoop voor morgen. Dankbaarheid voor vandaag. Dat is mij wat.

foto van Corry van Tol- Straathof

De gelukkige vrouw

Ik ben de gelukkigste vrouw op aarde. Dit is niet omdat ik geen tegenslagen heb. Ik ben gewoon dankbaar voor alles wat ik wel heb. Ik heb vier pracht zonen. Lieve vrienden, familie, een lekkere bruine hond, fijn werk, gezellige collega’s en nog zoveel meer. Dan kan een mens toch helemaal gelukkig wezen.

Vandaag ben ik ook nog eens jarig; 47 jaar jong. Er is in al die jaren het nodige gebeurd. Het heeft van mij gemaakt wie ik nu ben. Ik ben niet rijk en toch kom ik niets te kort. Ik voel mij schatrijk. Mijn jongens hebben mij verwend met mooie kado’s maar vooral met zichzelf. Van heel veel lieve mensen heb ik mooie wensen gekregen. Op dit moment ben ik tevree. Niet alles in mijn leven gaat vanzelf, of eigenlijk niets. Maar dat maakt niet uit. We komen er wel. Al gaat de storm tekeer en wordt het soms donker er is steeds weer een streep licht aan de horizon die mij erdoorheen trekt. Hoop is een krachtig middel.

De gelukkige vrouw. Het zou zo maar een titel van een boek kunnen zijn. Geluk kun je maken met hoop in je hart. Met liefde voor de wereld en de mensen erop. Leven is een geschenk dat iedere dag weer uitgepakt mag worden. Vandaag pakte het groots uit. Dankbaar kijk ik om en hoopvol blik ik vooruit.

Pretletter

Het is er weer de tijd van het jaar voor. Waarvoor.? Nou ja voor chocoladeletters en letters van banket en… ja hoor ook voor predletters. Al is het daar bijna het hele jaar tijd voor.

Het combineert trouwens wel heel goed chocolade en prednison. De een vult de behoefte van de ander naadloos aan. Al heb ik meer behoefte aan geen prednison en extra kuren. Dat zou namelijk ook betekenen dat mijn gezondheid stabiel zou zijn en dat ik een betere conditie heb. Helaas zijn beide niet waar. Maar ik heb niks te klagen. Al doe ik dat toch wel een beetje.

Chronisch ziek zijn betekend gewoon weg dat je chronisch gebruik mag maken van hulpmiddelen en daar vallen medicijnen ook onder. Het zijn namelijk geen geneesmiddelen. Er is voor astma nog geen geneesmiddel, alleen maar symptoom bestrijders. Niet verkeerd hoor, maar meer dan dat wordt het niet. Dus nu net na alweer ruim een maand aan de pred en meer gezeten te hebben, had ik net een week geen extraatjes. En ja nu is die pret weer voorbij. We gaan weer door met waar ik gebleven was. Tegenwoordig, met de komst of eigenlijk verdwijning van ‘ons Hofpoort’ , mag ik eerst via de huisarts bij een verslechtering in longconditie. Die overlegd dan met de longarts en zo komen we weer aan de middelen. Maar de huisarts vindt het toch wel een beetje gek dat ik nu al drie kuren heb gehad binnen nog geen twee maanden. Tja…. En de longarts had mij voor een zevende opinie naar een andere kundige longarts doorgestuurd, binnen het Antonius, maar die geeft nog niet thuis. Ik ben vast een moeilijk geval. Wat moet je ermee?

Ik zeg gewoon doorgaan! Ik ben wie ik ben en ik heb nu eenmaal wat ik heb. Het is er weer de tijd voor en daar nemen we dan ook de tijd voor. Op mijn manier dan🤭(pretletter)