Combinatie

Het succes of het falen zit hem vaak in de combinatie van zaken. Bijvoorbeeld; distels zijn niet fijn om in te trappen. Zeker niet op je blote voeten. Maar wanneer je distels ziet in een mooi avondzonnetje dan zijn ze adembenemend mooi.

Autorijden en telefoneren is een combinatie die niet vaak tot succes leidt. Net als fietsen en telefoneren. Je verleert fietsen niet zomaar, maar blijkbaar verleer je wel dat je beter geen twee dingen tegelijk kunt doen. De combinatie kan dodelijk zijn. Is het niet voor jezelf dan misschien wel voor de medeweggebruiker die je niet ziet omdat je aan je scherm vast zat geplakt. Fietsen is gewoon een lekkere bezigheid en een mooi vervoersmiddel. Maar de mensheid wil meer. Meer combinaties uitproberen, waar ligt de grens?

Een combinatie van warmte en vermoeidheid kan leiden tot narigheid. Terwijl warmte en water leidt tot heerlijke verfrissende gedachten. Maar de constante warmte is dus in diverse combinaties zowel aangenaam als ernstig hinderlijk. De combinatie met mijn gestel en warmte zijn niet geweldig. Mijn lichaam zwelt op als een overrijpe meloen. Het vel staat strak van het extra vocht. De longen maken overuren, maar voor de rest geniet ik van de kleine dingen die het hem doen. Of die de combinatie zo toch kunnen maken tot een pleziertje.

Een rondje lopen hoe kort soms ook kan heerlijk ontspannen zijn. Je ziet van alles en nog zo wat. De ene combinatie kleurrijker dan de ander. Het een is niet meer of minder dan de ander. Mijn leven staat nu in een onmogelijke combinatie. En toch mogelijk een combinatie die tot nieuwere combinaties gaat leiden. Het is net als het doorstaan van de hitte. Kijk naar de scheurtjes waar verkoeling is , waar licht is en schaduw, waar mogelijkheden zijn tussen de onmogelijkheden. De juiste combinatie vindt je niet zomaar. Het juiste valt je soms toe en dat is iets anders dan toeval.

Het toeval wil dat dit een combinatie is van woorden die nogal warrig is geworden. Het zal wel een oorzaak hebben en gevolg zijn van de hitte en vermoeidheid.

Mijn wonder van Woerden.

In 1576 was de stad Woerden belegerd door de Spanjaarden. Al 50 weken lang, maar de Woerdense bevolking wilde zich niet overgeven aan de onderdrukkers en overblufte ze. Als ‘Gods wonder’ gebeurde het dat op dat moment er een grote school grote vissen door de Rijn zwom en dat de inwoners van Woerden zo weer genoeg te eten hadden om het beleg te overleven. Opdat moment gaven de Spanjaarden hun beleg op. Dit is het wonder van de stad Woerden.

Maar ik heb mijn eigen wonder. Morgen wordt mijn jongste kind twintig. Dat is mijn wonder!

Twee jaar geleden werd hij tegen alle verwachting in 18. Dat was al een wonder. Een aantal weken daarvoor was ons gezegd dat de kans op overleving erg klein was geworden door de schade aan de lever. Stom ongeluk bracht mijn zoon in die benarde positie. Een virus, hepatitis E, in combinatie met chemokuren, maakten zijn lever het leven onmogelijk. Wat een wanhoopstijding. Maar tegen alle verwachting in won de hoop het en daarmee ook het leven. Hij werd jarig en nog eens en morgen nog eens. Twintig jaar en nu al een levend wonder. Een levende legende. De jongen die leefde!

Sinds ik in het WKZ werk , word ik steeds op allerlei manieren geconfronteerd met vier jaar historie. Vier jaar zwoegen en zweten, leven tussen wanhoop en hoop. Tussen leven en dood. Wonder boven wonder dat het zo gelopen is, ook daar word ik dagelijks aan herinnerd. Dus vieren we feest! Uitbundig en ingetogen. We vieren het iedere dag. We rijgen de dagen tot een ketting van feestjes en overwinningen tot iedereen weet wat een wonder het is. Oh happy day!

Het wonder van Woerden

Mijn wonder boy

Stapje vooruit

Het is zo fijn om stappen te zetten. Stapjes vooruit welteverstaan. Vandaag is zo een dag waarop ik weer een stapje dichterbij ben gekomen. Dichterbij een eigen plek. Het voorlopig koopcontract is getekend zowel door mijn persoon als de verkopende partij. Ook is er een datum gepland voor het ondertekenen van het convenant. Een document waarin alle zaken met betrekking tot de scheiding worden vastgelegd. Zodra daar de handtekeningen onder staan gaat het naar de rechtbank. En dan weer een stapje.

Het is als het leren lopen, het gaat met vallen en opstaan. Ik voel mij als een kleuter die van alles voor de eerste keer gaat ontdekken. En die weer leert kijken naar de wereld vanuit een ander perspectief. Leven is een dansje waarvan of waarbij je steeds nieuwe danspasjes leert. Slow slow quick quick slow . Ik heb nooit leren dansen en toch …

Weer een stapje vooruit. Weer een nieuw danspasje geleerd.

Bloed

Zweet en tranen, drie woorden die deze dag typeren. Vandaag was de dag waarop mijn zoon Maarten zijn diploma HBO informatica in ontvangst mocht nemen. Bachelor of Science is de titel nu als ik het goed heb. Voor mij blijft het Maarten. Vier jaar geleden moest hij nog beginnen aan zijn studie en nu al met diploma op zak. Het waren vier rare jaren. En toch ondanks al die gekkigheid en hectiek heeft hij met prachtige cijfers (7,8 geloof ik gemiddeld) zijn diploma. Ik weet nog dat in de introductie week ik even thuis was vanuit Zwitserland. Ja de week dat mijn vader, zijn opa, overleed en begraven werd. Dat op zich was al een rare start. En dan in oktober zijn jongste broer leukemie en de ene na de andere bijwerking, calamiteit die zich voordeed. Er is geen week meer normaal verlopen. En toch ondanks al die gekte, heeft hij en ook Floris, zich staande weten te houden. Ik ben zoooo trots op mijn kinderen. Het is niet uit te drukken in woorden. Ik loop over van de emoties. Kijk daar heb je de tranen en het zweet van het doorploegen door de jaren heen.

En dan het bloed. Vandaag werd ik om een uur of elf gebeld door Reinier. “Mama ik heb een bloedneus die al langer dan tien minuten hevig doorbloedt. Wat moet ik nu doen?” Oooo kalm blijven; zegt een stemmetje in mijn hoofd. Hardop zeg ik;” hoe is het gekomen en wat heb je al gedaan?” Oké doe dan maar een ijspack in je nek leggen en als het dan na tien minuten nog niet minder wordt dan bel ik de huisarts.” Na een kwartier gaat mijn telefoon weer. Nee het wordt niet minder. Oké dan ga ik bellen. Maarten gaat met Reinier naar de huisarts. Het bloeden duurt ruim een uur of meer. Ik ben de tel kwijt geraakt. Ondertussen ben ik nog op mijn werk en word wel wat onrustig. Gatver!de gatver! Niet nu! Niet vandaag! De traplift wordt opgehaald en vanmiddag de diploma uitreiking van Maarten. Het komt nooit uit, maar nu zeker niet. Collega’s zeggen;”ga toch naar huis!” Maar ja ik ben op de fiets. Voordat ik thuis ben ben ik vijftig minuten verder. Ik bel met de hematoloog en die belt met Reinier. Raak maar niet in paniek, het zal wel een gesprongen adertje zijn. De bloedwaarden waren twee maanden terug nog goed. Tja , daar zit je dan. Wat ik had gewild? Ik had bij hem willen zijn. Ik had zijn bloed willen controleren. Ik wil niet nog een keer door die hel. Want dan … dan komt hij er mogelijk niet meer doorheen…..

Gedachten die heen en weer gaan. Ik weet dat ik mij niet meteen zo gek moet laten maken. Maar toch de ratio begeeft het onder deze krachten. Het zijn oerkrachten, moeder die haar kind wil beschermen. Vasthouden en koesteren.

Een dag met bloed zweet en tranen. Met trots en liefde. Met angst en hoop en vrees. Zo gek kan het lopen op een door de weekse vrijdag. Je gaat van huis met goede moed en je van geen kwaad bewust. Je komt terug en bent totaal overhoop tussen alle emoties door staande blijven. En nu slapen tot de zon, of de hond, me wakker maakt. Ik houd van het leven. Ik houd van het leven met mijn kinderen. Trots ben ik op die doorzetters . Vier pracht exemplaren! Ze helpen je relativeren en koesteren.

Hellend vlak

Ik bevind mij op een hellend vlak. Lekker dramatisch klinkt dat. Ik heb gelijk de aandacht. Mijn jongste zei heel slim;”stijgend of dalend en in welk percentage is de helling?” Een kind naar mijn hart.

Vandaag had ik een bezoekje gepland in het ziekenhuis. Ik mocht stoom afblazen bij de longfunctie laborante en daarna op gesprek met de specialist in longziekten. De uitkomst was niet onverwacht voor mij. Het gaat langzaam aan steeds iets slechter met mijn longcapaciteit. Dat voelde ik zelf al, maar nu ook in cijfers vastgelegd. De reden van het onderzoek was naar aanleiding van het wetenschappelijk onderzoek waar ik aan mee doe. En daarbij de kennis van nieuwe astma medicatie. Zit er misschien nog iets voor mij tussen al die ‘mab-jes’? Maar nee, zo makkelijk gaat dat niet. Ik pas niet zo goed in een hokje en val dan ook net buiten de boot met mijn astma-soort. Het is het soort van onmogelijk astma. Ik heb hoge doseringen pufjes en vernevelmedicatie en nog een stapeltje meer. Maar helaas doen ze niet genezen, alleen symptomen bestrijden en zelfs dat lijkt nu niet voldoende te zijn. Er treedt gewoon door de jaren heen schade op aan de longen. En dat is merkbaar.

Wat doet zo een bericht met mij? Andere mensen zeggen dan misschien dat ze ‘uitbehandeld’ zijn. Maar ik zeg dat ik zonder nieuwe behandelopties zit, maar wel behandeld wordt. Zo goed en zo kwaad als dat gaat. En ik kan alles nog. Alleen niet alles tegelijk en niet zo veel. Ik kan best een trap oplopen maar dan moet je niet iets aan mij vragen om te zeggen…. dit bericht van vandaag geeft mij motivatie. Motivatie om te blijven bewegen. Om mijn conditie, hoe belabberd die misschien ook is! Wel zo optimaal mogelijk voor mij te laten wezen. Ik heb namelijk het idee dat wanneer ik stop met zwemmen en fietsen en lopen ik over vijf tot tien jaar aan het zuurstof zit. Dat is iets waar ik niet aan wil. Dus beweeg ik mij tot de grens van mijn kunnen. En soms net erover. Ik heb een doel voor ogen en dat is op de been blijven. Er zijn voor mijn jongens. Als traktatie voor vandaag heb ik nieuwe boeken gekocht. Want ontspanning heb ik net zo hard nodig als inspanning. Ik mag er zijn met de longen die ik heb. Ze werken in een aangepaste vorm. Nu moet ik mij daaraan aanpassen. Dat geeft soms wat frictie. En dat is oké. Vandaag is vandaag en morgen zien we wel weer. Ik laat mij niet beperken in mijn dromen, de waarheid is al hard genoeg.