Omgevlogen

De tijd vliegt als je het naar je zin hebt. En dat is een feit. Dit is alweer de laatste dag van onze Amerika reis 2019. Maar deze dag hebben we nog tot vanavond zes uur de tijd om nog wat te gaan bekijken. Ja we halen er echt alles uit. We gaan op zoek naar de tropical Gardens in Sarasota.

We hebben een beetje een raar gevoel deze dag. Het is een dag van laatste keren. De laatste keer een Amerikaans ontbijt met wafels. De laatste keer in de Jeep rijden. We zijn bijna gewend aan het rijgedrag van de inheemse bevolking. We kijken niet meer zo snel op van wat we tegen komen. De mensen zijn erg hartelijk en hebben steeds een praatje paraat. Dus toen ons werd gevraagd aan de kassa bij de tropische tuin waar we vandaan kwamen en gelijk ook vertelden dat het onze laatste dag was, kregen we nog tips mee om nog tot het einde van de dag onder de pannen te kunnen zijn. Er was nog wel een bioscoopje in de buurt waar we voor $2 een film konden kijken aan het einde van de dag. We hebben maar niet verteld dat we ook nog naar Orlando moesten rijden. Dat was nog ruim twee uur rijden vanwaar we opdat moment verbleven.

De tropische tuinen zijn mooi. Maar eerlijk gezegd had ik mij er iets meer van voor gesteld. Avifauna heeft er meer werk van gemaakt. Maar goed dit was ook zeker een belevenis. Reinier die de alligators heeft gevoerd. Een vogelshow met veel soorten papegaaien. Veel boomsoorten en allerhande beesten. Maar ja we hadden het op een gegeven moment gezien. Ergens gaat er een knop om en dan wil je naar huis. Je weet dat je nog best wel veel meer wil zien en toch…. Ik krijg last van heimwee naar de andere jongens. Hoe zal het met Maarten en Floris zijn? En Herman. We hebben wel steeds contact via what’s app, maar dat is toch anders. Ze even vasthouden en naar ze kijken en luisteren. Tja ik weet het ik ben een moederkloek.

Dus rond een uur of drie zijn we in de auto gestapt om de laatste reis te maken. Terug naar waar we 28 juni begonnen zijn. De reis gaat vlotter dan we dachten en we zijn eigenlijk veel te vroeg al op het vliegveld. Dus we nestelen ons op een paar redelijk makkelijke stoelen. Halen nog een keer iets te drinken en te eten. Lezen een boek, kijken naar al de mensen die zich haasten naar hun gate om ergens naartoe te vliegen. De meesten lijken naar huis te gaan nadat ze hier in Disneyland zijn geweest. Hoe ik dat weet? Kijk maar naar de uitdossing! Mickey mouse oren, Sneeuwwitje jurkjes en nog veel meer gekke uitdossingen. Ondertussen kruipt de tijd vooruit. Reinier tikt mij aan;” mama ik ben in Nederlandse tijd nu jarig!” Hmmmm. Hij krijgt een stevige knuffel en ik heb nog een aardigheidje voor hem achter gehouden. Een T-shirt van NASA en een vliegtuigspeldje voor op zijn studievereniging jasje. Van harte gefeliciteerd lieve grote jongen van mij. Ja dan kan ik het niet helpen dat ik toch een beetje moet huilen van geluk. Wie had dit kunnen bedenken?

We gaan omhoog de lucht in. Samen starten we een film op om de tijd te doden. Ondertussen krijgen we wat te drinken aangeboden. Op de heenreis had Reinier al geprobeerd om een remcola te bestellen. Een keer lukte het de andere niet, je mag nl. In Amerika niet drinken voor je 21ste. Maar nu vandaag is hij net 21 jaar geworden en ja hoor het lukt hem. Samen proosten we op het leven.

Even later zitten we beiden met tranen in de ogen. Reinier kijkt Bohemian Rapsody, de film over het leven van Freddy Mercury. Er klinkt ‘ Who want to live for ever..’ Ja wie wil dat nu niet, blijven leven. En mijn kind mocht blijven leven en allebei voelen we dit tot in onze diepste vezels. Hij heeft ondanks alles toch ook weer geluk gehad, het had zo anders kunnen zijn.

Na een voorspoedige reis, komen we redelijk uitgeput op Schiphol aan. Het is opeens een uur in de middag. Terwijl mijn lichaam het idee heeft dat het nog midden in de nacht moet zijn. Maar goed dat is nu eenmaal zo. Wat belangrijker is is dat Floris klaar staat om ons mee te nemen naar Woerden. Wat een rijkdom om hem weer in mijn armen te kunnen sluiten. Floris heeft een bloemetje bij zich als cadeautje voor zijn kleine broertje. En bij thuiskomst blijkt dat ze de boel versierd hebben en een cake hebben gebakken. Wat een lekkere jongens zijn het toch. Maarten voegt zich bij ons en gezamenlijk eten we lekker buiten aan tafel. Daarna halen we onze bruine viervoeter weer op. Die gaat helemaal uit zijn dak. Hij is zooo blij van gekkigheid weet hij niet wie hij eerst moet aflikken.

Nu is de vakantie voorbij. Het is mooi geweest. We hebben genoten. We hebben een heerlijke ontspannen week met familie gehad, een geweldige rondreis gemaakt van ca. 6000km. We hebben diverse fastfood ketens bezocht van waffle house, denny’s, pappa John en nog meer. Twee space centra gezien, we hebben gevlogen, gevaren, gezwommen, autogereden, musea bezocht. Een natuurramp van dichtbij meegemaakt. Door een natuurreservaat gelopen en nog zo veel meer. Nu wordt het tijd om de foto’s uit te zoeken en na genieten van al dat bijzondere wat ons is overkomen. Het geld is op maar we zijn toch rijker terug gekomen.

Tampa

Vanuit Carabelle reizen we door richting het zuiden van Florida; Tampa. We hebben nog twee dagen en dan zit de reis naar Amerika er al weer op. Maar we hopen tot de laatste minuut te genieten en eruit te halen wat er uit te halen valt. We rijden over een weg waar we nog geen twintig andere weggebruikers tegen komen in drie uur tijd. Het is er groen en rustig. Je kunt je nu een voorstelling maken dat als er in dit gebied een jaar lang niemand komt, de natuur het weer helemaal terug wint. Er zit hier een soort van oerkracht in de grond of in de lucht.

Tampa is een grote stad, maar helemaal omgeven door water. En ik ben nu eenmaal gek op water. Dus zodra we de koffers hebben uitgestald in het volgende hotel gaan we op zoek naar water. Het grappige is dat we terecht komen bij een klein vliegveldje en bij water. Zo hebben we allebei iets waar we blij van worden. Helaas is inmiddels de accu van mijn fotocamera leeg. Dat is het enige wat ik vergeten ben een reserve accu mee te nemen of een verloopstekker om deze op te laden. Dus nu doen we het met de telefoon en een compactcamera. Het is hier zo mooi.

Ook hier vliegen de pelikanen af en aan. Er zijn meerdere ibissen en andere vreemde vogels. Er loopt een gezin te hengelen. Na een tijdje heeft de vader beet; een meerval. Het is alsof je in iemands anders film terecht bent gekomen.

Er is weer een dag voorbij gegaan. De dag dat we weer terug gaan naar Nederland komt steeds dichterbij. Maar gedag zeggen wil ik nog niet. Dus hallo nieuwe morgen!

We gaan vandaag naar een dolfijnenracer. Een speedboot die wel zeventig mensen aan boord neemt op zoek naar dolfijnen. Het is super heet vandaag er is bijna geen wind. De plastic stoeltjes in de boot zijn gloeiend heet, te heet om op te zitten. We nemen extra water en drinken ook dit in ons geheugen op. We varen een ruime drie uur en zien verschillende groepen dolfijnen. De meeste zijn moeders met hun zuigelingen. Die groepen zijn wat minder springerig, de moeders beschermen hun jongen. Maar we kunnen ze goed zien en met een beetje kunst en vliegwerk heb ik er een paar vast weten te leggen. Er zijn zoveel mensen in de boot die allemaal een foto willen van de dolfijnen. Na een heerlijke dag op het water komen we bij de auto aan. Deze heeft al die tijd op de kade gestaan in de bakkende zon. We waren al lekker opgewarmd, maar nu kookten we pas echt gaar. Maar onderweg naar het hotel begon het even te regenen, heerlijk even afkoelen.

Nog een nachtje te gaan.

Barry

Ja Barry gooide roet in onze reis plannen. We hadden graag New Orleans gezien. Nu moesten we er met een boog omheen. Barry had de straten van een groot deel van Mississippi onder water gezet en bomen als lucifershoutjes geknakt. Dus reden we naar Hattiesburg.

We hebben deze reis via booking.com steeds onze onderkomens geregeld. Maar in Hattiesburg waren weinig plekken beschikbaar om te slapen. Uiteindelijk zijn we uit gekomen bij Dru’s Inn. Een echt origineel Amerikaans motel. Het hele interieur stamde nog uit de jaren vijftig, maar wel alles schoon. Naast de Inn was er een laundromat, een schuurtje met een rij wasmachines en drogers. Hier heb ik toch maar even mijn wasje gedaan. Eigenlijk zou je bij je was moeten blijven zitten tot deze klaar is, maar aangezien dit hok geen airco had en wel veel automaten die warmte erbij maken ben ik in de hotelkamer gaan zitten.

De uitbater van dit motel heeft ook een eetgelegenheid aan de overkant van de weg. Maar dit zag er meer uit als een schuur. We heden er niet veel vertrouwen in en zijn ’s avonds toch maar naar Hattiesburg zelf gereden. Dat betekende wel dat we eerst een half uur in de auto zaten om daar te komen. Nadat we een volle buik hadden van het eten zijn we weer huiswaarts gekeerd.

De volgende ochtend dachten we om via de kortste route naar Carabelle Florida te rijden. Die route bleek over militair terrein te gaan. We werden dan ook al snel staande gehouden door een MP. Sorry Reinier maar geen ritje over een mogelijk interessant gebied. We mochten direct omdraaien en met een omweggetje naar Florida. Tijdens de reis kwamen we in het staartje van de storm. Hevige regenbuien en veel wind en alsof het niet helemaal licht wilde worden. Een aantal wegen waren afgesloten in verband met hoog water. Maar na een aantal uur rijden kwamen we toch dichterbij de kust van de golf van Mexico. Je bent opeens in een heel andere wereld. De golfterreinen rijgen zich daar aaneen met tussendoor een wit strand en grote strandhuizen op palen. Toch even op het strand een kijkje genomen. Reinier durfde niet zo goed want er liep een klein legertje aan krabben dwars uit over het strand en tussen de duingrassen. Je zag de gaatjes in het zand waar ze uit waren gekropen. “Straks bijten ze nog in mijn tenen!” Was zijn argument om geen stap verder te gaan. Nou ja ik wilde ze wel op de foto vastleggen en even verder kijken. Lag daar niet een mooie schelp? Dus ik erheen. Nu was het strand een beetje zompig en bleven mijn flipflops plakken . Bijna lag ik voorover met mijn neus tussen de krabbetjes. Maar bijna is niet helemaal. Dus ik ben bij de mooie schelp en ik pak deze op…. kom ik tot de ontdekking dat deze nog een bewoner heeft.! Er zat een heremietkreeft in. Ik wil geen dierenleed berokkenen en heb de nietsvermoedende kreeft weer terug geplaatst op het strand. Met dat ik mijn weg weer terug inzet vliegt er een pelikaan over. Gewoon zo vlak over mijn hoofd. Hoe gaaf is dat! En daarna nog meerdere. We zijn in een heel andere wereld belandt. Een wereld van exoten. En een wereld vol met golfkarretjes dat er zelfs verkeersborden voor zijn gemaakt. Niet alleen oppassen voor overstekende beren maar ook oppassen voor golfkarretjes op de openbare weg. Amerika het land van de ongekende mogelijkheden.

Houston we’ve got a problem!

De weersvoorspellingen houden ons goed bezig. Sinds gisteren is er wateroverlast in New Orleans. De storm is echt en al is het te vroeg voor hurricane season het is wel een echte tropische storm. Ze geven hem zelfs een naam ; Barry. Het is nog even onzeker of we echt wel naar New Orleans kunnen met het weekend. Nou ja, we leven een dag tegelijk en vandaag zijn we in Houston. Home of The Texan bulls.

We gaan vandaag maar eens wat cultuur snuiven. We doen dit in het Houston museum of Natural science. Om er te komen moeten we een stukje lopen door een parkachtig landschap dat toevallig Hermann drive heet. We komen langs de botanische tuinen en gaan daarna snel de koelere binnenkant van het museum bekijken. Het is een groot museum met een schat aan informatie. En een waar labyrint aan een tentoonstelling van werken van Fabergé. Ja de man van de paaseieren. Man. Man wat een kunstwerkjes. En dan nog een hele collectie met andere edelstenen. En en. Nog veel meer moois en interessants. Wat ik vooral ook leuk vond is de muur met de periodic table of The elements. Ze hebben er kleine vierkante kastjes van gemaakt per element en daarbij de toepassing zoals we die nu in het dagelijks leven tegen kunnen komen. Bijna Hollands praktisch. Na afloop gaan we uit op steak. Want als je toch in Texas bent moet je wel een heuse steak hebben geproefd. We rijden de stad door staan in de file en hebben goede trek. Gelukkig maar want de porties zijn enorm. En ja het smaakte prima!

De volgende dag zijn we ook nog in Houston. Dit was nl. een van de onderdelen waar Reinier zich erg op verheugde. Namelijk het NASA space center. Al vroeg gaan we op reis we willen de dag zo lang en goed mogelijk benutten. Dit is een beter opgezette tentoonstelling dan in Huntsville, maar goed dit is dan ook Houston. We zien van A tot Z en Reinier zuigt alles in zich op als een spons. Ik geniet ervan als ik hem zo zie genieten. Onderweg naar dit museum zagen we een Reaper, een vliegtuigje dat door de luchtmacht wordt gebruikt. Je ziet hem dan als een soort van blij nieuwsgierig konijntje gespitst op zijn stoel zitten wippen om het eens goed in zich op te nemen en om proberen er foto’s van te nemen . Er zijn al heel wat foto’s gemaakt van vliegtuigen. Hij straalt en geniet. En deelt zijn hartelijke lach gul uit. Wat kan een mens gelukkig maken. We maken een tripje langs de geschiedenis van de ruimtevaart. We mogen de echte missioncontrol room zien. Het ziet er nog net zo uit alsof ze er net uit weggelopen zijn als toen de Apollo elf de ruimte in werd geschoten. We staan op bijzondere grond, hier is geschiedenis gemaakt.

Aan deze dag komt ook een einde. Helaas en toch we moeten door. Helaas was er geen mogelijkheid meer om de familie te zien en te ontmoeten. We kijken nog eens goed naar de nieuws berichten en laten ons door Klaas informeren hoe we het beste langs de storm Barry kunnen komen. Want die is nu toch wel echt een storm met behoorlijk wat kracht en schade en ongemak toebrengt aan de wijde omgeving. Reinier krijgt er ook een ongemakkelijk gevoel bij en wil met een heel grote boog om de storm heen. Klaas adviseert om heel vroeg weg te gaan en heel ver te rijden zodat we eind volgende dag in Florida kunnen zijn. Zelf denk ik aan een tussenweg. Ik weer nl. Dat Reinier niet van vroeg opstaan houdt. En zelf heb ik eigenlijk niet zoveel trek in een extra dag rijden in een wijde boog om Barry heen. En ook tegen negen uur autorijden zie ik wel een beetje op. Dus kiezen we voor een tussenoplossing. We gaan naar Hattiesburg. Aan de rand van de storm en minder ver uit de bocht dan het plan van zoonlief, maar ook minder ver naar Florida toe. Het is echt even schipperen. Het is geen plek waar we iets willen zien of doen het is meer noodgedwongen. Barry gooit roet in het eten.

10 juli Shreveport

Oh wat is dat lekker! Gewoon slapen in een schoon bed en kamer. Daar kom je van bij. We hebben ons ontbijt deze keer in het hotel. Dat stelt niet veel voor, maar we hebben even geen trek. Hoe zou dat toch komen? Iedere dag bestellen we minder eten en nog steeds krijgen we het niet op. De mensen vinden het maar raar dat we niet zoveel bestellen. De meeste Amerikanen doen dat nl. Wel en nemen al de leftovers mee naar huis voor een volgende keer.

We reizen deze keer naar Shreveport een stadje meer richting Texas. We willen nl. Naar Houston en daarna nog naar New Orleans. Maar van de family begrijpen we dat er een storm aan zit te komen. Nou ja we wachten wel af, voordat het vrijdag is kan er nog veel veranderen. We rijden eerst nog even naar een plek bij de rivier. Ik kan nl. maar geen genoeg krijgen van water. De rivier de Mississippi is een snel stromende rivier met kleine eilandjes langs de kant. Ik noem het eilandjes, het heeft vast een andere naam. Het ziet er een beetje uit als weggespoeld land of hier zouden ze misschien zeggen; lagoon. We zijn zo vroeg de enige mensen die op deze plek komen. Of toch niet ? Er rijdt heel langzaam een wat afgeleefde auto de parkeerplek op met drie mannen erin. Allebei hebben we zoiets van ‘ even in de gaten houden’ . Er wordt nl veel gewaarschuwd voor overvallers. We schieten wat plaatjes en gaan weer terug. Even later rijdt er een patrouille wagen de parkeerplaats op en wij rijden weg van dit tafereeltje. Ook dat is Amerika.

In Shreveport hebben we een restaurantje, nou ja eigenlijk kun je het geen restaurant noemen. Het is meer zoals de naam zegt een eetwinkel. Op aanraden van familie zijn we hier naartoe gegaan. Het etablissement bevindt zich vlakbij allerlei colleges, scholen. De buurt is wat verpauperd. Als we niet zouden weten dat er een eetgelegenheid zou zijn, zouden we er absoluut voorbij gereden zijn. Maar het is meer dan de moeite waard om te stoppen. Bij Strawn’s maken ze heerlijke taarten en dan in het bijzonder de aardbeientaart. Dat was een gouden tip. Na een kort gesprekje met de eigenaar vernamen we dat het bedrijfje het oudste familiebedrijf is in de stad.

We nemen afscheid van Strawns en de volgende ochtend nemen we afscheid van Shreveport. We zetten de reis voort naar Houston.

Memphis 9 juli 2019

Al vroeg in de ochtend zetten we onze rondreis voort. We starten met een goed ontbijt bij Waffle House. De bestemming van vandaag is Memphis. Door twee minder goede nachten is de stemming een beetje knorrig bij ons beide. We zitten met spierpijn aan het formicatafeltje en wachten tot ons eten komt. Mijn wafel is er vlug, maar het eten van Reinier laat op zich wachten. Geen goed begin. Maar dan komt het uiteindelijk toch en krijgen we korting omdat we er lang op hebben moeten wachten. Dat maakt het al weer iets beter.

We rijden en het landschap verandert met de kilometer. Van bergen en meren naar meer heuvels en akkergronden. Tot we opeens een bord zien; Huntsville space centre. “Zal ik even afslaan? Lijkt je dat wat?” Daar wordt positief op gereageerd en zomaar zonder dat we dit hebben gepland krijgen we een kadootje in onze schoot geworpen. De stemming slaat direct om. De zon schijnt, het gras is groen, de licht is blauw en er zijn dingen die vliegen of gevolgen hebben. Kijk daar doen we het voor. Dit is een pareltje.

Maar we hebben nog een ritje voor de boeg dus we houden het bezoek kort. De reis wordt voortgezet. We komen onderweg langs nog meer plekken die interessant zijn voor Reinier. De omgeving gaat wat meer naar de industriële kant in plaats van natuurgebied. En dan eindelijk Memphis. De stad waar rock en roll geboren is. Uiteraard kan een bezoek aan Bealestreet niet ontbreken en aan het museum van rock and soul. Geweldig! Ergens denk ik ; oh dit zou Herman ook geweldig vinden! Een zoon die al van jongs af aan gek is op muziek. Die werkt in geluid, muziek en licht. Al veel vaker denk ik dat hij en zijn broers ook deze reis geweldig zouden vinden. Alleen past het meer bij Herman en Reinier dan bij Maarten en Floris. Ieder zo zijn eigenheid.

We sluiten deze dag weer in gepaste stijl af en slapen heerlijk in een nette schone en vooral rookvrije kamer. Morgen gaan we verder naar Shreveport.

In to The wild(part two)

Op zondagochtend zijn we al vroeg op stap gegaan. Zo snel mogelijk weg uit de rooklucht. Ik heb niet goed geslapen en nee mijn longen vinden het niet fijn. Maar vandaag gaan we de natuur in dus ik hoop dat ze tot rust komen.

Reinier is de navigator en hij leidt ons over prachtige wegen naar een prachtig natuur gebied. Als de afstand kleiner wordt wordt de natuur groter en wilder. “De volgende afslag linksaf slaan!” Oké ik maak de bocht en we rijden weer verder. Dit is echt een achteraf weg. Er staan borden die aangeven dat er geen RV’s mogen komen en geen auto’s met aanhangers of caravans of iets in die richting. Het begint serieus te worden. De weg gaat met haarspeld bochten gestaag de hoogte in. Reinier zegt;” kijk maar niet naar rechts de diepte in!” Maar ja dat had ik natuurlijk al lang gedaan en het uitzicht is indrukwekkend. Maar ik moet wel blijven rijden. De asfaltweg gaat over in een zand en grindpad. Er komen kuilen bij en de weg gaat nog steeds steil omhoog. Er rijden niet veel auto’s…..zeg maar een. Ja dat zijn wij. Ergens vinden we het wel stoer. En we zijn erg blij met de Jeep met vier wiel aandrijving. Zo zijn we on The road en zo Off road. Maar na een tijdje rijden komen we toch bij een asfalt weg en we rijden de originele route verder af naar boven. Wij maken er een avontuur van.

Bij de parkeerplek gekomen zien we de informatie borden staan. Er zijn meerdere routes en wij bepalen aan de hand van wat we willen zien en hoe ver we denken te kunnen en willen lopen een plan. We kiezen het Benton trail en voor de terugweg Red Leaf trail. Samen zou het goed zijn voor vijf tot zeven kilometer lopen. Dat moet lukken. De borden geven aan dat er geen luid geluid gemaakt mag worden en dat er de mogelijkheid bestaat om beren tegen het lijf te lopen. Oké dat is nog weer eens iets anders dan een hert of wild zwijn. Reinier zegt dat het wel mee zal vallen en dat ze moeten waarschuwen anders dan krijgen ze claims aan hun broek. Maar goed ik heb het niet zo op beren in het wild. Wij gaan op berenjacht, we zijn niet bang, we hebben geweren en kooogels ook; ik mompel het kinderliedje en ondertussen..

We gaan van start en lopen langs een prachtig pad richting Benton Falls. Bij de waterval zijn wel wat mensen die komen daar om een snelle fotosessie te maken en snel even afkoelen onder de ijskoude stroom en dan weer het pad terug lopen. Maar ja wij zijn anders dan die mensen. We komen voor de natuur en er even uit zijn, nieuwe dingen ontdekken. We hebben een route dus die gaan we lopen. Maar na een aantal uur gelopen te hebben zijn we welgeteld een stoere mountainbiker tegen gekomen. Eentje die een handzaag bij zich had. Huh een handzaag?? Ja want een elektrische of een motorzaag is niet toegestaan. Oh oké? Ja zegt deze stoere Amerikaan;” ik wil niet iedere keer van mijn fiets af hoeven te stappen als ik hier kom.” Deze jongeman doet vaker een ronde door het bos fietsen en merkt op dat het bosbeheer geen prioriteit stelt aan het weghalen van omgevallen bomen of afgewaaide takken, dan doet hij het zelf maar. We wensen hem succes met het zagen en beloven hem dat we het niet aan de autoriteiten zullen verklappen van de zaag. Een half uur verder. Horen we opeens een klap of een harde krak. Oeps daar schrikken we van en zijn gelijk stiller. “Als dat maar geen beer is!” Nee want er komt geen geluid meer na, waarschijnlijk is het de jongeman gelukt om de boom om te zagen. Pfieuw! Mijn hartslag ging even van 100 naar 200. (Ja van 100) mijn conditie is niet goed en dat na een nacht in de rooklucht …als er andere mensen in de buurt zouden lopen zouden ze misschien denken dat ik een beer ben met al dat snuiven etc. Maar goed. We lopen nu al een tijdje en eindelijk komen we weer bij een bewegwijzering en die geeft aan dat de afstand naar de auto nog niet dichterbij komt, maar steeds verder weg gaat. Ik doe een rekenvoorbeeldjes geven aan Reinier en kom tot de conclusie dat ik liever terug loop dan nog verder te moeten en niet weten of we nog terug kunnen komen. Mijn avonturier-moed is op. Met een beetje tegensputteren geeft hij zich gewonnen.

Na een hele lange maar ook prachtige warme wandeltocht door Chattahoochee, Cherokee National Forest komen we na vijf uur lopen aan bij de auto. We zijn gesloopt! Maar wel vol met verhalen. Eten douchen en slapen een mens kan al snel tevreden zijn.

In to The Wild.

Het verhaal vervolgt zich vanaf hier. Zaterdag is de dag dat we verder gaan reizen. Nu gaat het echt spannend worden. We kijken nog even waar we deze avond kunnen gaan slapen en de nacht erna. We hebben nl. Een soort van reisschema gemaakt met daarin zaken die we echt willen zien. Zo is er het bezoek aan een nationaal bos, Memphis stad van rock and roll, Houston met het space center als hoogte punt, New Orleans ook weer een muziek stad en met historie en daarna nog in Florida Tampa bekijken. We hebben uitgerekend dat het precies moet kunnen binnen de gestelde tijd zo gaan we 20% van de Verenigde Staten af in een rap tempo.

Maar eerste dingen eerst. Er is nog wat gras dat gemaaid kan worden,ondertussen doe ik nog een was en zorg dat alles klaar staat voor vertrek. En dan is het tijd om gedag te zeggen tegen erg lieve mensen die ons gastvrij hebben ontvangen en in de watten hebben gelegd. Maar het is goed zo. We gaan aan de roadtrip beginnen. Chattanooga Here we come!

De weg naar Chattanooga is prachtig. Groen, heuvelachtig, met diverse watertjes, meren, moerassen en veel meer. Voordat we de grote weg op rijden moeten we nog even stoppen om een schildpad de weg over te laten steken. En dan gas erop. We komen de vele reclameborden weer tegen, de vrachtwagens die je bliksem snel tegemoet komen of voorbij komen rijden. En de snelheid is misschien nog niet het gekste. Wat ik gekker vind is dat ze een soort spikes op hun voorwielas hebben. Als je de film Ben Hur ooit hebt gezien dan ken je de mespunten die op de as van de racewagens werden gemaakt om zo de spaken van de andere wagens te verpulveren. Zo zien die spikes op de as van de vrachtwagens er ook uit. Niet alle trucks hebben ze, maar veel wel. Het houdt je in ieder geval weg van de truck.

Na ik geloof vier tot vijf uur rijden waren we op de plek van bestemming. Helaas bleek alleen onze boeking niet goed te zijn gegaan. De rookvrije kamer werd een doorrookt hol. Echt zodra we de deur opendeden sloeg alles dicht… maar goed we moesten wel slapen ergens. En zo bereisd en mondig waren we nog niet om de kamer te weigeren en een ander hotel te zoeken. Dus we hebben de deur opengelaten de airco op de hoogste stand gezet. De koffers hebben we gesloten gehouden en zo de schade zoveel mogelijk geprobeerd te beperken. Gauw de kamer weer uit en zorgen dat we frissere lucht binnen krijgen. Oké dat gaan we niet nog eens doen! De eerste les hebben we geleerd.

Onze bolide voor deze drie weken (Jeep Compass)

On Pegasus ranch.

Even een waarschuwing vooraf; in het echt is het allemaal nog leuker en mooier. Ik kan nooit alles omschrijven of beschrijven, maar ik kom een heel eind.

Zo dit is dus zondagochtend wakker worden op Pegasus ranch. Wat je hoort zijn de fans en de airconditioning. Zodra je de deur van het appartement opendoet hoor je vogel geluiden en een veelheid aan insectengeluidjes. Er staat een zacht briesje wind alleen is de wind wel lekker opgewarmd tot een dertig graden Celcius. Oh ja denk ik dan, dat is waar ook ik ben in South Carolina en het is daar warm. Met het boodschappen doen gisteravond heeft Reinier ook genoeg spullen gekocht voor een stevig ontbijtje. Dus laten we dat dan maar gaan doen.

Pip vindt het ook een erg goed idee, zo’n stevig continentaal ontbijt. Pannenkoeken, uitgebakken spek, roereieren met jus d’orange en koffie. Niks mis mee. Het was even wennen een andere keuken, andere spullen en een extra handicap. Namelijk dat er in de winter/voorjaar een bevriezing van de waterleiding was geweest waarbij het plafond in de keuken was ingestort. Daardoor waren er nog keukenspullen in dozen verstopt. Dus het duurde even maar daardoor smaakte het ook geweldig.

Na zo’n stevig ontbijtje kun je er weer even tegen. Reinier ging dan ook samen met Klaas grasmaaien. Niet met zo’n lullig maaiertje maar met een tractor van John Deere. De dames deden zich tegoed aan een goed gesprek en hebben de keuken weer wat meer ingericht zoals die eerder was.

De hele week kan ik niet in zulk detail vertellen. Maar we hebben de verjaardag van de gastvrouw op gepaste wijze gevierd. Daarbij hebben we om beurten gekookt. De mannen hebben meerdere klussen aangepakt waaronder grasmaaien, onderhoud aan elektra en een hoop gestoei met een toilet. Bedenk dat het steeds rond de 35 graden Celcius was of hoger. Dus was er ook tijd voor verkoeling zoeken in het meer. Alleen wanneer je vroeg in de ochtend ging zwemmen wat het ook echt wat koeler. Op de andere tijden dacht je niet aan afkoelen maar gewoon lekker in water te dobberen. En zorgen dat je niet op een drijvend stuk hout vast komt te zitten. Als dat de grootste zorgen zijn voor een vakantie dan valt het allemaal reuze mee.

En het was in deze week ook nog eens een nationale feestdag; de Fourth of juli. Dus ook dat hebben we op gepaste wijze gevierd. BBQ, hamburgers, hotdogs en vuurwerk. Het was misschien niet helemaal wat ervan gedacht was bij de voorbereidingen , maar we hebben er toch lol mee en om gehad. De beide heren hebben hun hobby ook nog kunnen uitvoeren; vliegen. Maar aan alle goede dingen komt een eind. Het meeste gras was gemaaid. De toiletten spoelden naar behoren. De stroom vloeide daar waar het moest zijn. Twee boeken uitgelezen. En de koffers werden gepakt om de reis te vervolgen.

Dit was een week vol geniet momenten. Nog twee weken te gaan. Wat zal er nog staan te gebeuren? We gaan het beleven. Beleef je het mee?

On The road

En dan een nieuwe dag. Het is even wennen dat wanneer je binnen in het hotel verblijft je geen idee hebt van de temperatuur buiten. Doe de deur open en je weet het weer. Het is heel warm en vochtig. Maar goed het is vakantie en het is even wennen, acclimatiseren noemen ze dat.

We hebben de routeplanner zo ingesteld dat we de tolwegen vermijden, maar nog wel de snelste route van a naar B. Vandaag gaan we van Orlando Florida naar Aiken South Carolina. Een ritje van ca. acht uur, met stops erbij in geteld. Maar eerst de inwendige mens verzorgen, op zoek naar een ontbijtje. Nou laat dat tje maar weg. In Amerika is alles groot. Het is echt waar. Maar het is onze eerste keer dus wat weten wij daar nu van? We gaan naar Denny’s en bestellen een ontbijt. Nederlanders die we zijn, we willen niet klieken en eten alles zo goed en zo kwaad op. Nee we hoeven geen doggybag. En de rest van de dag hebben we geen honger meer.

We stappen weer in onze bolide en gaan van start. We kijken onze ogen uit. En verbazen ons te eerste over de rijstijl van de Amerikanen. Je zou bijna zeggen dat er geen regels zijn behalve die van de sterkste en de snelste. Links en rechts wordt je ingehaald zelfs door vrachtwagens. Ook zij rijden hier gerust 120km/uur . En dan zijn er die mega SUV’s met daar achter nog weer een mega trailer. En ook XXL RV’s met daarachter nog hun eigen SUV op sleep. Of een SUV met een extra rack achterop voor de koelboxen. Je ziet pick-up trucks met in de bak het halve huishoudraad of een schuur vol fietsen. Er komen diepladers voorbij met een compleet huis erop. En alles in hetzelfde vaartje en gemak alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.

We zien reclameborden van Baby Gators en verkoop van Peaches. Borden die advocaten aan prijzen voor als je een auto ongeluk hebt gehad. Niet een bord, maar tientallen de een prijst zich nog beter dan de ander. Ze roepen allemaal ;” bel mij! Bel mij!” Langs de kant van de weg staan dan ook genoeg lege omhulsels van auto’s die getuigen van een rake klap. De hoeveelheden aan kapotte banden die je tegenkomt is buiten je verstand, begrippen. En dan als kersje op de taart staan er borden dat ‘littering is prohibited and fined with a $1000’ . Zijn al die banden en de wrakken dan geen afval of slecht voor het milieu?

We rijden lekker door. We hebben onze eerste flinke regenbui achter ons gelaten en rijden de eerste staatsgrenzen over. We zijn in Georgia. Naast de vele autowrakken en reclameborden verbazen we ons over de hoeveelheid kerken. Reinier merkt op dat er meer kerken zijn dan scholen.”ik snap wel waarom dit land zulke domme mensen voortbrengt,” doelend op een zeker vooraanstaand persoon. We zien ook veel mooie dingen. Veel van de huizen zijn gewoon stacaravans met op hun veranda een schommelstoel en een vlag bij de brievenbus. Veel huizen staan er vervallen bij of in erbarmelijke staat. We wanen ons soms een jaar of vijftig terug in de tijd. Het is alsof je zo in een filmset binnen rijdt.

Als we vlakbij onze eindbestemming zijn doen we nog even de boodschappen. Eindelijk voor Reinier hebben we papieren zakdoekjes en tissues gevonden. Hij is erg verkouden weg gegaan uit Nederland, de afscheids BBQ had een staartje nagelaten. We hebben ook daar onze ogen uitgekeken. Het is als in een supermarche in Frankrijk en dan nog groter. En dan zijn we eindelijk op de ranch/farm van Klaas en Gail. Ook zij hebben een lange dag reizen achter de rug en hebben zin in eten en slapen. Dus snel de koffers naar het appartement en de boodschappen naar de keuken. Ik kook met Reinier een pasta met een roomsaus. Heerlijk het voelt als thuiskomen. De omgeving is prachtig al is het nu al bijna te donker om het goed te zien. De mensen zijn hartelijk en ze hebben een heerlijk hondje Pip. Zo kunnen we de nacht wel weer in. De tweede dag en we vonden dat het goed was.