Knusse vorst

Ik kan heel erg genieten van koud weer. Dat het gras knispert en knuspert onder je schoenen. Dat de bladeren en bomen, struiken een zilverig kristallen randje laten schitteren in een winter zonnetje. Niet te diep inademen,maar net diep genoeg zodat het geen zeer doet. Daarna rookwolkjes blazen die je neus laten gloeien. En dan thuiskomen. Kaarsjes aan  net als de kachel. Een warme kop thee of iets anders warms. Je dan lekker opkrullen op een bank of stoel met een boek en je vergeet de tijd. Hmmmm, heerlijk knus!

Wanneer mijn jongste zoon dat vanmiddag zegt dat hij het gezellig knus vindt, ervaar ik als een beloning. Soms is het gewoon niet zo knus thuis. Dan is thuis wel een huis maar meer een met een zucht en niet knus. Er is niet veel voor nodig om het van knus weer naar koel en koud te krijgen. De lontjes zijn soms net te kort. Nee dat is niet gek, maar wel eens lastig. Het is oh zo begrijpelijk dat de rek eruit is. Maar ja we moeten het doen met wat we hebben en soms is het niet veel. Soms is het gewoon even knus met zijn drieën, Reinier, Frey, en ikzelf. Soms is het lekker knus om erop uit te gaan met de hond. Soms is gewoon niks knus. Het is altijd wel wat en is het niks dan maken we er wat van.

Hockey

In de tijd dat mijn jongste zoon nog gezond was, niet zo lang geleden, speelde hij erg graag hockey. Maar nu in de nieuwe werkelijkheid kan hij geen hockey meer spelen. En dat doet zeer van binnen en van buiten.

Vandaag ruimde ik de bijkeuken een beetje op. De buitenkant moest worden afgesloten in verband met de vorst. Om dat klusje te klaren moet de wasmachine naar voren uit zijn opbergkast geschoven worden. Het hokje is 1.20×1.20 dus veel ruimte is er niet. Als je zoiets doet staat al snel je bijkeuken op zijn kop. Nadat het klusje gedaan is moet de boel weer aan de kant gezet worden, ook wel opruimen genoemd. Tijdens dat opruimen kwam ik drie tassen met emotie tegen. In de eerste tas zitten de bladmuziek en drumstokken van de jongste. In tas twee zijn schoolgym spullen. Tas drie is de hockeytas. De tassen hangen erbij alsof ze zo meegenomen kunnen worden met een puberzoon om ergens te laten slingeren en om tot nut te zijn. En nu zijn ze tot onnut. Ze markeren de tijd dat alles nog mogelijk was met nu het leven bij de dag.

Wat ben ik dan als moeder. Mijn zus moest pas de kamer van haar overleden dochter leegruimen. Wat zal dat een zware weg zijn geweest. Zo zijn er natuurlijk veel meer mensen die op enig moment afstand moeten nemen van geliefde zaken. Geliefde zaken kunnen gezondheid, werk, mensen, relaties en meer zijn. Het is zo een moeilijke weg. We willen graag vasthouden en koesteren maar wat is er om aan vast te houden. Ja de herinneringen, de foto’s, de films die in je hoofd zich afspelen op verzoek en zomaar onverwacht. Mijn kind kan dan wel niet meer hockeyen, maar mijn kind is er nog. Nu rolt hij door het leven met veel pijn en moeite, maar met een heerlijke trouwe warme vriend Frey. We willen zo graag vasthouden en toch is het goed om weer los te laten. Ruimte maken voor nieuwe kansen en herinneringen. Dat het niet makkelijk of vanzelf gaat dat merken we. Maar we doen het toch!

Wat zit er voor mij in?

Vrijdag schreef ik mijn blog zoals andere dagen. Deze ging vooral over mijn eigen kleine wereld aan de Dahliastraat. Nu een paar dagen later heb ik de tijd genomen om ook buiten mijn muren om te kijken. Te zien dat die vrijdag misschien toch wel een zwarte vrijdag was. Niet omdat het de uitverkoop was voor thanksgiving, maar omdat de wereld brandt en zucht onder verdrukking en onrecht.

Met mijn verstand kan ik er niet bij. Hoe kan het dat mensen zo een haat voor een ander kunnen voelen en voeden dat ze elkaar het licht niet in de ogen gunnen. Ja ik denk hierbij ook aan de strijd die al eeuwen woedt tussen arabieren/palastijen en joden. Maar het gaat veel verder dan alleen die twee groepen. Maar waarom? Wat heeft de een de ander ooit echt aangedaan? Ja op zwarte vrijdag zijn hele dorpen steden uitgebrand. Er zijn duizenden mensen hun huis en haard kwijt, nog net niet hun leven. Hoe kun je een ander zo haten dat je hem of haar geen leven gunt? Er zijn tv-programma’s gemaakt met thema’s om mensen te laten ervaren hoe het is om bijvoorbeeld vluchteling te zijn, om inleving in een ander mens te bewerkstelligen. Zijn er ook programma’s die op deze problematiek in gaan? Niet dat ik er aan mee wil doen. Naar mijn idee begint het bij het begin. Hoe voedt je je kinderen op welke geschiedenis vertel je hun. Welke normen en waarden breng je ze bij. Moet er altijd iets voor jou tegenover staan tegen de daad die je doet? Kun je ook iets doen zonder dat er iets voor jou in zit?

De dillema’s zijn zo oud als methusalem. Die was heel oud! Misschien de oplossing ook wel. Maar waarom lijkt het dan maar niet te lukken. Houden wij mensen dan meer van het licht van brandende huizen dan van een kaarsje op tafel? Kunnen we niet samen met elkaar aan een tafel zitten en genieten van de warmte van elkaar. Haat is zo zwart en koud en kil en toch vuriger dan vuur. Met water is dat niet uit te blussen. Misschien wel met liefde. Niet om er zelf beter van te worden maar om die ander ook liefde te laten ervaren. Om die ander ook de kans te geven op warmte, geluk, liefde en hoop.  De wereld brandt, maar is er dan niet iets wat wij, wat ik kan doen om die te blussen? Ach als er toch eens vrede was. Als er toch eens geen ziekte meer was, geen onrecht, geen…. 

Dit  weekend is de start van de tijd van advent. De tijd van licht, hoop, verlangen, toekomst. Ik verlang naar een toekomst in vrede licht. Het lijkt een droom. Maar het is een werkelijkheid. Vrede zij met u!

Wat nou zwarte vrijdag!

Er is op mijn kousen na niets zwarts aan deze vrijdag. Wat een bijzondere week is dit weer geweest. Daar kun je helemaal vol mee en van zijn. Vandaag was ook een heerlijke dag met verrassende wendingen.

In de ochtend kwam mijn lieve vriendin op visite. Ze nam naast zichzelf ook nog eens prachtige bloemen mee. Mijn kinderen zeggen dan altijd;’ jullie hebben nooit genoeg tijd om alles te kunnen vertellen!’ Zo is dat dan ook. We kennen elkaar al vanaf de kleuterschool en hebbenzoveel met elkaar meegemaakt. Wanneer we elkaar spreken is dat altijd te kort. Samen aan de koffie en de hond uit laten, lunchen bij Midas, Reinier naar school brengen en de tijd samen is weer om gevlogen.

Vandaag zouden mijn tweeling zonen hun sterren ophalen. Samen hebben ze zes sterren verdiend. Excellentie sterren. Een mooi document en zes rode rozen. “Zal ik de rozen in een vaas zetten?” Oh ja, dit papiertje is belangrijker. Ja zo zijn ze, lekker nuchtere mannen. Die bloemen zijn voor moeders daar hebben ze niet zoveel mee. Maar die sterren op papier daar hopen ze nog profijt van te hebben in hun opleiding en latere carrière. De oudste zoon had een trainingsdag met een collega-vriend samen hun hoogwerkerscertificaat en vorkheftruckcertificaat halen. Met vlag en wimpel, maar zonder rozen. Zo kun je als moeder je week prima afsluiten. Is weer eens iets anders voor de afwisseling. Goed weekeinde allemaal en laat die zwarte vrijdag maar waaien. Het is een heerlijke zonnige dag vol moois, als je het maar kunt zien.

Zoek Waldo

Deze dag leek een beetje op het boek; zoek Waldo. Een jongen met een bril een rode gestreepte sjaal en muts. Vandaag was het; zoek Reinier ! 

Deze dag stond een multi disciplinair overleg met de behandelend artsen van mijn jongste zoon gepland. Wij mochten er ook bij zijn. Want in plaats van over hem te praten konden ze dan met hem praten, wel zo makkelijk en eerlijk, helder. Er stond in de gespreksruimte een flip-over met daar alle diverse specialismen en de daarbij behorende afwijkingen die mijn zoon heeft. Het is een imposante lijst. U zult snappen dat daar geen eenvoudig antwoord of pasklaar behandeling voor is. Een van de moeilijkste zaken zal nog zijn de communicatie en planning. Maar waar in dit alles is Reinier terug te vinden? Gelukkig mocht hij en deed hij van zich laten horen. Dat doet hij dan ook op geheel eigen wijze. Na afloop waren we ook niet geheel ontevreden. Wel hebben we nog de nodige vraagtekens bij de uitvoering van dit meesterplan. We kunnen niet anders dan afwachten en Reinier zijn welzijn aan hun overdragen.(onder supervisie😉) 

Wonderen bestaan nog en hij is er zelf het levende bewijs van.

Zorgverzekering

U kunt nu uw zorgverzekering vergelijken! Er verandert van alles in de zorgverzekeringen. Wat niet of bijna niet verandert is mijn gezondheid. Of die van mijn zoon. Dan kun je vergelijken wat je wilt maar overstappen is er echt niet bij. Goedkoper gaat het echt niet worden. 

Het is gewoon een schijnvertoning. Lekker maken met een dode mus. Wat wel waar is is dat er niets te kiezen valt als je ziek bent of het nu chronisch is of niet. Je hebt om over te stappen naar een andere zorgmaatschappij altijd een medische verklaring nodig. Tenminste bij zorgverzekeringen met een aanvullende verzekering wel. En die verklaring is niet ingewikkeld, er staat bij mij gewoon in dat ik niet gezond ben. En Reinier heeft er net zo een een graadje of tien erger. Wat nou keuze! 

Als we konden kiezen he, dan kozen we dat we gezond waren. Dat mag best wel wat kosten. Voor al die mensen die wel gezond zijn hoop ik dat ze dat nog lang zullen blijven. Echt tel je zegeningen! Je weet pas wat je mist als je het kwijt bent. Dat ze met liefde meebetalen aan de gezondheidszorg niet alleen voor die van hunzelf, maar ook die wij ‘zieken’ nodig hebben. Gezondheid is niet een verdienste, het is een gunst, een kado waar we maar zelden blij mee zijn. Ervaar voor een dag ziek zijn en je weet weer hoe belangrijk gezondheid is! Koester en bewaar en verzorg die gezondheid koste wat het kost. Ook voor een ander. Een mens heeft een ander mens nodig, zo zijn we gemaakt. Niets aan te doen. Of toch…wees er voor die ander voor zover als mogelijk is. En meestal is er meer mogelijk dan je denkt. 

Opkikker dag

Wauw!

Een wereld dag een heuse opkikkerdag!

Om even over negen uur in de ochtend werden wij, compleet gezin, door twee aardige dames opgehaald met een busje. Het busje was er zo. Wat er zou gaan gebeuren wisten we niet. We wisten ook niet hoe lang, waar en hoe of wat. Dat het een opkikker zou geven was de opzet en dat is achteraf gezien ook helemaal gelukt!

Van Woerden naar Lelystad. Daar hebben we een privé rondleiding door het Aviodrome gehad die eigenlijk nog lang niet klaar was, maar het volgende programma onderdeel stond al te trappelen van ongeduld. Even een snelle overheerlijke hap bij een restaurant Flantuas. Daar hoorden we dat we eigenlijk zouden gaan vliegen, maar dat dit in verband met de harde windstoten niet door kon gaan. Wel kregen we de uitnodiging o het op een later tijdstip te doen bij betere omstandigheden, daar kikker je van op. Even dacht ik ;’ nou dan zijn we zeker vroeg klaar nu alles anders loopt!’ Maar nee hoor. De dames toverden zomaar een nieuwe attractie uit hun hoge hoed. Next stop Almere.

Jullie gaan de bank beroven en moeten binnen een uur uit de kluis zijn! OK🤔😳 met behulp van mij slimme mannen hebbe we de bank geroofd en de kluis gekraakt en zijn we op tijd weer ontsnapt. Wat een leuke uitdaging. En nog was de dag niet klaar. We gingen weer terug de bus in om even aande andere kant van Almere te gaan quad rijden. Bij alles was het voor ons volkomen een verrassing wat we nu weer zouden gaan doen. Ook dit overtrof al onze verwachtingen. We hebbe allemaal gescheurd over de diverse tracks. De een iets gedurfder dan de ander, maar toch we hebben het gedaan!

Toen de lucht al rood begon te kleurde en het langzaam aan donker werd stapten we weer in het busje. Nu gingen we naar de haven van Naarden voor een diner aan het water. Hmmmm, dat smaakte naar perfectie. Heerlijk en sfeervol gegeten. Reinier kon bijna niet meer uit zijn ogen kijken. Op de weg terug naar huis lag hij dan ook even lekker te slapen om daarna lekker thuis Frey te kroelen en zijneigen bedje in te gaan. Wat zal hij lekker slapen en dromen. Dit hadden we niet kunnen dromen, een dag die waarlijk opkikkerde. Superkalifratilisticexpialidocious! 

Klein geluk

Soms kun je zomaar opeens je gelukkig voelen. Soms springt er zomaar iets in het oog waarvan je denkt ;”wat mooi, lief of bijzonder!” Vandaag viel mijn oog op een nest met lieveheersbeestjes. Zomaar in de kier van een hek wat rond het uitrenveldje staat. Daar wordt je ondanks de regen toch gewoon blij van.

Blij wordt ik ook van het idee dat we morgen een opkikkerdag krijgen. Een dag die voor nu nog een groot mysterie is. Wat zullen we gaan doen en waar en hoe? We weten dat we worden opgehaald, al vroeg in de ochtend, door twee dames. En we worden ook weer thuisgebracht! Het lijkt wel een kinderfeestje waar we voor zijn uitgenodigd. Een opkikker kunnen we wel gebruiken. We laten ons gewoon verrassen. Net zoals ik vandaag door deze lieveheersbeestjes werd verrast. Nog even geduld.

Eeuwig

Wat duurt dat lang; eeuwig! Een eeuwigheid. Een eeuw is honderd jaar, maar hoe lang de eeuwigheid duurt weet niemand. Wat ik wel weet is dat hoe ouder je wordt je steeds meer mensen gaat missen. Je leert daar en tegen ook wel steeds meer mensen kennen. Is het gelijk evenredig? Is dat belangrijk? Nee! De mensen die op mijn pad komen en waar ik samen mee op loop die blijven voor eeuwig deel in mij. We vormen elkaar tot de laatste snik. En nooit wordt je meer wie je was voor die tijd, voor die ontmoeting. Some things will never change! En toch verandert alles. Iedere dag komt de zon op en gaat die ook weer onder. Dat is het enige wat niet verandert, nooit.

Wanneer je trouwt beloof je elkaar eeuwig trouw tot de dood je scheidt. Mijn ouders zouden vandaag 59 jaar getrouwd zijn geweest. Het is nu al voor de derde keer dat mijn moeder geen bloemen van mijn vader kreeg voor hun trouwdag. Daar was hij heel trouw in. Hij hield van vaste gewoonten en gebruiken, tradities. Ik bewonder hem daarom. Vandaag bracht ik mijn moeder een bloemetje om de traditie een klein beetje in zijn naam voort te zetten. We missen hem en toch voor sommige momenten ben ik blij dat hij niet alles wat er nu gebeurt hoeft mee te maken. Hoe dubbel kan het zijn. Gisteren was ik in een winkel en er lagen diverse zakken snoep, onder andere apenkoppen. Ik kreeg bijna tranen in mijn ogen en tegelijk een glimlach om mijn mond. Mijn vader noemde de tweeling ‘die apenkoppen’. Zo loop je nergens alleen en kun je op soms de meest gekke plekken een ontmoeting hebben met de herinnering aan. Voelbaar dichtbij.

Ons huis kraakt en zucht onder de harde wind. Regen klettert tegen de ramen. Mijn lijf protesteert en wil alleen maar slapen. Nadat ik tijdens het lezen steeds dezelfde woorden maar blijf lezen, geef ik er maar aan toe. Even dan. Met de hond uitlaten laat ik ook mijn  hoofd leeg waaien voor zover mogelijk. De stad ligt er prachtig bij, je zou bijna een Sint met paard en knechten over de daken zien rijden. Zo mooi vredig als uit een prentenboek ziet Woerden er nu uit. De wind gaat liggen, de regen droogt op, de zon gaat onder en de maan komt op. Sommige dingen veranderen niet. 

Kindvriendelijke chemotherapie

Er wordt aangebeld. Ik doe de deur open er staat een jonge man in een fel oranje KiKa sweater voor de deur.” Schrik maar niet wij zijn van KiKa. We gaan de deuren langs om geld op te halen omdat wij werken aan kindvriendelijke chemotherapie! Want er zijn nog veel te veel van die kleine kinderen die onnodig sterven aan een rot ziekte.” Oh ja?

Maar hoe had die jongeman gedacht dat kindvriendelijke chemo eruit gaat zien? En hoe dat werkt op het lijf van dat kind ongeacht de leeftijd. De chemo maakt meer kapot dan je lief is, meer dan de kanker alleen. Ik denk dat erbij bijna alle survivors nevenschade is. Ik ken niet de feiten en of de statistieken dit is meer gebaseerd op wat wij uit de praktijk mee hebben gekregen. En zolang als je geen kind of andere naaste hebt die met chemotherapie behandeld is geworden weet je niet waar je het over hebt. Ik weet dat het voor ieder geval een apart verhaal is, maar ik denk dat ik kan zeggen dat niemand er zonder kleerscheuren vanaf komt. Is het niet fysiek dan wel mentaal. Als ik denk aan kindvriendelijk dan denk je aan vrolijke kleuren, afleiding, lekkere smaakjes. Dat alles past geenszins bij chemotherapie. Niet op de manier zoals wij die kennen. Ik juich het onderzoek van harte toe om de behandeling menselijker te maken, verdraagbaarder, met minder tot geen nevenschade. Als dat zal lukken dan is het gelijk ook ‘kindvriendelijker’. Al is en blijft de ziekte alles behalve vriendelijk. Het blijft een ongenode gast die altijd ongelegen, ongevraagd komt en maar moeilijk weer weg te krijgen is. De nasmaak van deze slogan” wij gaan voor kindvriendelijke chemotherapie!” is er ook een die blijft plakken. Ook daar zouden ze iets anders voor mogen uitvinden.