Te goed

Dit heeft u nog te goed van mij; de resultaten van eerdere onderzoeken. De conclusie is dat ik een bijzonder mens ben en dat ben ik. Er is een schimmel aangetoond, maar niet in die mate dat ik er ook een allergie voor heb ontwikkeld. Dus geen duidelijk bewijs voor ABPA. Dat is mooi. Er is ook aangetoond dat er weer een extra bewoners soort huist in mijn luchtwegen en wel een bacterie. Daarbij is er gezien dat er een kwab vernauwd is waardoor er makkelijk allerlei extra bewoners makkelijker zich permanent kunnen vestigen. Minder fijn. Het zijn zeer ongenode gasten. Voor nu is het dubbele pret met dubbele medicatie. De gasten worden met harde hand de deur gewezen.

Wat mij dan ook nog eens opviel is dat medicatie krijgen niet eens zo gemakkelijk is als je zou denken. Je krijgt een keurige brief mee met alle chemicaliën daarop uit getypt. Duidelijk als wat. Maar eenmaal bij de apotheek blijkt dat de medicatie niet voorradig is. Nergens in Nederland ! De apotheker dacht heel handig daar een alternatief voor te geven. Maar ik ben nogal een bijzonder mens en kan lang niet alles verdragen, dus dat zou het niet gaan worden. Ik wil beter worden niet zieker. Dus dan maar weer bellen en nog eens . En uiteindelijk een dag later is er een alternatief gevonden. Je zult maar ziek zijn en beter willen worden. Is nog niet zo eenvoudig. In Nederland hebben we goede zorg, maar hier en daar hapert het wel. Je moet wel heel alert blijven om de juiste zorg te ontvangen.

Hoe voel ik mij bij dit alles. Gelaten en absoluut niet fit. Ik ben het zo zat om iedere keer weer onderuit te gaan. En daarbij ook niet volledig herstellen. Het is drie stappen terug en een stap vooruit. Gedurende het jaar ben ik hooguit drie a vier maanden zonder extra medicatie. Daar knap je dus niet echt van op, daar knap je van af.

Maar als er iets is wat ik niet ga zitten doen is klagen en zwelgen in teleurstellingen. Mijn hoofd zegt dat mijn lijf niet zo moet zeuren. Doe gewoon wat je moet doen. Ik kan nog zoveel wel, al gaat het niet altijd snel of precies zoals ik eerder had bedacht. Met tijd en liefde en rust en wat chemicaliën zal het wel weer op zijn pootjes terecht komen. Tot die tijd modderen en hoesten en proesten we maar wat aan.

Geen plaats voor meer

Er is een kinderspelletje met bijpassend liedje; “er kan nog meer bij…” maar ik zeg genoeg is genoeg. Er is bij mij geen plaats meer voor meer erbij.

Mensen zijn daarbij de uitzondering. Er kunnen best meer mensen bij, bij mij. Maar beestjes en schimmels en andere onzin is bij deze ongewenst. Het is jammer dat er hard moet worden opgetreden om mijn beleid kracht bij te zetten. Maar het is even niet anders.

Sinds jaar en dag kamp ik al met luchtweg problemen. Maar de laatste tijd is het echt hommeles. Ik kan mij bijna niet meer herinneren hoe het is om zonder problemen adem te halen. Of gewoon een dag je fit voelen. Laat staan top fit.

Schaduwen komen tot bloei

Na de onderzoeken van vorige week werd ik alleen maar benauwder. Dus weer een hotline met de longarts. Blijkt dat er naast wat schimmel ook een bacterie huis houdt in mij. (Zonder toestemming uiteraard) vandaar nu mijn slogan er is geen plaats voor meer. Het mag nu wel eens afgelopen zijn met die flauwekul. Deze week had ik al vrij gepland van het werk, maar tijd en fut voor leuke dingen zit er niet bij. Naast longarts en apotheek ook de huisarts nog een bezoekje gebracht. Je moet je contacten bijhouden. Dit is ivm hoge bloeddruk. Ook daar kreeg ik er weer bij terwijl ik al had besloten genoeg nu! Maar ja wat doe je eraan.

Ik protesteer inwendig tegen al dat wat er niet moet zijn. Ik omarm mijzelf omdat ik er mag zijn. Maak wat lekkers, doe eens gek, geniet van een serie en hou mijn hoofd omhoog. En achter in dat hoofd spelen vragen tikkertje. Maar ik laat ze hun eigen gang maar gaan. Laat me laat me mijn eigen gang maar gaan. Als je maar weet dat er geen plaats is voor meer van die krakkemikkerigheid. Laat me; Ramses Shaffy

Ophijsen

Wanneer je je niet zo lekker voelt is het gemakkelijker om te blijven liggen of zitten. Maar juist daar die inactiviteit raak je nog minder fit. Maar wanneer ben je nu fit en wanneer niet? Welke inspanning is nog ‘gezond’ in combinatie met de gesteldheid van je lichaam en geest.

Zelf heb ik niet snel de neiging om maar te blijven zitten of liggen. Ik hijs mij op aan de gedachte dat blijven bewegen beter is dan niets doen. Maar sla ik soms niet een beetje door? De balans is niet eenvoudig te vinden en te houden.

Zo ook de laatste dagen. Na het longonderzoek van donderdag heb ik het benauwder en hoest ik de voering uit mijn longen. Nu zijn ze na het gebeuren ook redelijk gevoerd met slijm en rommel dus is het handig dat ik het eruit hoest. Maar je wordt er niet bepaalt fitter op. En toch ; ik heb een bosje tulpen gekocht om mijn woonkamer op te fleuren. Tevens een grote voorraad sinaasappels en citroenen en ander fruit, vitamientjes om aan te sterken en de beesten te bestrijden. Ondertussen staat er een pan met veel vleestomaten, ui, wortel en verse kruiden soep te worden. De oven verwarmt versgebakken brood en brownies. Het zijn allemaal hulpjes om de rottigheid te verjagen. Hijsmiddelen zeg maar. Al deze dingen geven een goed gevoel. De geur van vers eten. Chocolade als beste medicijn daarbij. En dan toch na dat hijsen nu weer even niksen. De balans er weer in brengen. Naast al mijn dokter’s medicatie is even niksen ook een geneesmiddel.

Mijn lijf heeft het zwaar, ik heb het zwaar. Maar daar wil ik niet aan toe geven. Ik ben toch geen watje.

Ondergelopen gebied

Leuk is anders, maar soms kan het gewoon niet op een andere manier. Vandaag heb ik de bronchiale alveolaire lavage gehad, in vaktermen BAL. Nou en het was bal.

Al in de vroegte op pad naar Nieuwegein. Eerst bloedprikken voor de specialist en voor de huisarts . Scheelt weer een prikkie. Daarna gelijk door naar de behandelkamer op de longafdeling. “Heeft u dit onderzoek al eerder gehad?” Ja dat heb ik, ongeveer acht jaar geleden. De herinnering is nog vrij levendig aanwezig. Was alles toen goed gegaan? Ja hoor . Maar gaandeweg de ochtend kwam er toch meerdere oh ja momentjes. Verdoven van de keel en meer ging niet zo vlot. Ik heb daar in het verleden al de nodige herstelwerkzaamheden gehad, met litteken weefsel waardoor de verdoving mogelijk wat minder goed ging. We kunnen ook via de neus was toen het voorstel. Nou van mij mag je het proberen, maar ik geef het niet veel kans van slagen. Je hoort ze mopperen, lastige patiënt die denkt dat ze het beter weet. Na een korte inspectie van de neusholten waren ze het toch met mij eens: dat gaat niet passen. Dan maar een dunne scoop door de keel en hopen dat het lukt.

Natuurlijk lukt het, maar niet vanzelf. Net als de vorige keer is gelijk alles binnen in mijn longen in de stress. Hypergevoelig! Tja wat zal ik zeggen….. daarna werd het hele gebied even flink onderwater gezet. Een collega van mij noemde het waterboarden voor professionals.

Maar goed ook dit is weer geweest. Ik heb het weer doorstaan. Nu moeten mijn hyperreactieve longen weer even tot bedaren komen. Het liefste zou ik willen liggen, maar dan loop ik vol. Dus dan maar hangen op de bank met thee en koek en een boek, hond en kat bij de kachel met medicijnen bij de hand. Als ze mij zoeken dan zit ik lekker op mijn bankje ga maar op t geluid af.

Struisvogel

Normacy bias noemen de Engelse dat. Je neemt aan dat wat normaal is altijd zal blijven voortbestaan.

Ik denk dat het een soort van overlevingsmechanisme is of een manier om de situatie aan te kunnen. Naar mijn bescheiden mening pas ik deze techniek nog al eens zelf toe. En mogelijk meerdere mensen met mij.

Zo heb ik na aanleiding van het resultaat van een telefoongesprek van jl. vrijdagmiddag ook mijn kop in het zand gestoken. Want zolang als er geen definitieve diagnose is is er nog niets anders aan mijn leven dan dat het nu is. Een mens vreest nog steeds het meest het lijden dat hij vreest maar nimmer opkomt dagen. En mijn grootste vrees hebben we vijf jaar terug al ondervonden en de jaren daarna. Dat wat er nu speelt is ook niet niks, maar staat in geen verhouding. Vandaag en morgen vinden er allerlei onderzoeken plaats om een en ander uit te sluiten of te bevestigen. Dat is onhandig en niet wat je wil, maar het is nu eenmaal zo. Het zijn ook weer niet de vreselijkste onderzoeken. Ik heb het allemaal al eens eerder doorstaan, dus ook deze keer zal ik het wel redden.

Naast dat er stomme dingen gebeuren in het leven zijn er ook gelukkig mooie of fijne momenten. Zo kreeg ik onlangs een bon voor de schoonheidsspecialist. Die heb ik dan vandaag ook maar heerlijk ingewisseld. Jezelf een beetje verwennen en relaxen. Want bij een andere controle bij de huisarts bleek dat mijn bloeddruk al weer langere tijd veel te hoog is, ondanks medicatie. Ik maak mij er niet druk om , want dat is namelijk niet goed voor je.

Neem je rust en tijd en leef een beetje. Soms met je kop in het zand en soms met je hoofd in de wind en wolken. Voor alles een tijd en een plaats.

Tijd

“Neem de tijd!” Wordt er wel eens gezegd. Maar de tijd laat zich helemaal niet nemen. Zelfs een zandloper houdt de tijd niet vast. Tijd loopt als zand door je vingers.

Je kunt wel met aandacht leven en zodoende je tijd nuttig en aangenaam besteden. Tijd is meer een beleving dan iets heel concreets en toch is het heel reëel.

Besef van tijd is volop in beweging. Voor ieder moment weer helemaal anders. Voor iedere levensfase weer helemaal verschillend. Soms zou je de tijd wel willen stopzetten en op een volgend moment juist weer willen doorspoelen. Maar er zit geen vooruitspoel functie op de tijd. Wel op horloges en andere klokken, maar dat is niet de tijd. Dat zijn alleen maar tijdsweergave. Er is overal tijd voor, of is het; er is voor alles tijd op zijn tijd.

Er zijn zaken die nooit op de geschikte tijd komen. Nieuwtjes waar je zonder kunt. Zo kreeg ik vandaag een telefoontje dat mij meer op deed schrikken dan ik vooraf had bedacht dat het zou doen. Maar ik wist dan ook niet wat het bericht zou zijn dat ik zou krijgen. Ik leg mij even nader uit. Onlangs was ik bij de longarts. Die wilde graag dat ik een sputumkweek inleverde om vast te stellen welk beest mij lastig valt. Het telefoontje met de uitslag had ik eigenlijk al eerder in de week verwacht. Maar toen dat uit bleef dacht ik al;”geen nieuws goed nieuws!” Maar nu blijkt het een schimmel te zijn in plaats van een bacterie of virus. Alleen heeft deze schimmel mogelijk iets meer impact dan die andere beesten zouden hebben. Dan zou je de tijd wel even willen doorspoelen. Of eigenlijk een stukje overslaan. Ik kan alleen niet doen alsof het er niet is. Daar herinnert mijn lijf mij telkens weer aan. Het zou wel een heleboel verklaren.

Maar ik ga niet vooruit lopen op de zaken. De tijd is nu om eerst alles verder te onderzoeken. Ik mag weer eens door de malle molen; bloed prikken, CT scan, en een BAL( in de volksmond longspoeling genoemd). En dan tijd om te wachten op de resultaten. En daarna zien we wel weer.

Tijd is een gek ding. Net zoiets als gezondheid of het gebrek eraan.

Verliezen is winnen

Het is al veel te lang geleden dat ik mijn spinsels in woorden heb gevangen. Dat wat ik voel en beleef met jullie deel. Dat is niet omdat er niets te delen valt. De verhalen schrijven zich vanzelf in mijn hoofd. Maar dat is zo lastig lezen voor de ander dan mijzelf. Waar maak je tijd voor waar geef ik ruimte aan? Dat zijn vragen die mij bewust maken van keuzes die er noodzakelijk gemaakt moeten worden. Ja moeten. In keuzes maken is gelijk een stukje verlies ingesloten. Door voor het een te kiezen laat je het ander liggen. Maar verliezen is niet per definitie negatief. Verliezen kan winst worden.

Proost op de verliezers; Claudia de Breij

Het is een jaar sinds ik in mijn eigen huis woon. Een jaar waarin afscheid werd genomen en nieuwe dingen werden verwelkomt. Leven is een kunst waarbij je gaandeweg meer handigheid leert om het leven oprecht te leven. Verlies is daar een onderdeel van. Meer en meer leer ik dat om ook van mijzelf te mogen houden. Dat het goed is om te weten wat mijn angsten, falen, verachtingen en verlangens zijn. Om ze open aan te mogen kijken zonder schaamte, zonder oordeel. Met het weten dat je eerst jezelf lief moet hebben om ook een ander als jezelf lief te kunnen hebben.

Jarenlang heb ik niet geweten wat zelfliefde is. Het bestaan alleen al was mij vreemd. Omzien naar de ander in liefde dat was een stuk makkelijker en bekender. Ik denk dat iedere leeftijd zo zijn eigenwijsheid met zich mee kan brengen. Zoals prediker zei;”er is voor alles een tijd en een plaats.” Dat kun je gebruiken om ergens niet aan te willen, zo van daar is het nu nog geen tijd of plaats voor. Maar je kunt het achteraf beschouwd ook als winst zie dat je in de tijd er plaats voor hebt gevonden of gemaakt.

Het verlies van de afgelopen jaren heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Welk verlies zul je misschien denken. Nou verlies van gezondheid, conditie. Verlies van dierbare mensen. Verlies van meer zaken die mij te veel raken om aan het papier toe te vertrouwen. Maar door dat alles heen weet ik dat ik gezegend ben. Ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn. Ik heb mij ook in donkere dagen gezien en gehoord gevoelt en ik denk dat dat een zegen is. Mijn leven is ingewikkeld maar het is zo bijzonder mooi om te ontrafelen in verwondering dat ik dat alles in mij heb en met mij draag en dat ik daarin gedragen wordt. Dat er geen zwaartekracht is die mij kan neerhalen al ben ik nog zo diep gezonken. Er is ook altijd weer een weg omhoog. Er is zo’n gezegde van ‘what goes up will come down.’ En dat gaat ook in tegengestelde richting op.

Soms is verliezen winst. Meestal zie je dat pas achteraf.