Kamer bediening

Glutenvrij kaiserschmarren met peren

Ik geniet er niet echt van, van de kamerbediening. Al is het wel heel luxe en eigenlijk ook wel nodig. De laatste dagen( vanaf donderdag tot nu) vooral na zaterdag doe ik aan zeehond imitatie. Maar gisteren werd het hoesten en de benauwdheid toch net iets te veel. De hele gang geniet ervan, “het is bijna een soort achtergrond geluid wat erbij hoort” vertelde een collega patiënt mij. “Je bent geslaagd voor zeehond!” Om mijn lijf wat rust te geven krijg ik dus eten op de kamer en is mijn programma gereduceerd tot het minimum.

Dan zit je in je derde week en het ging zo lekker in week twee. Ik wil bergen beklimmen letterlijk. Maar ik wil ook dat mijn lijf sterker wordt en medicatie afgebouwd wordt. Tja dat lukt mij nu dus even niet. En dan voel ik mij rot, teleurgesteld en moet ik hard mijn best doen om niet in de oude patronen door te gaan. Ik accepteer dus dat er eten gebracht wordt dat ik niet kan deelnemen aan de sportieve delen of de workshop (anders horen de anderen niks🫣) .

Maar het lijkt erop dat er wel verandering plaats heeft. Niet alleen in mijn gedachten, maar ook fysiek. Ja de extraatjes doen hun werk. Extra medicatie, extra lieve zorg, extra rust. Ik heb boek zeven inmiddels uit gelezen en al een sok gebreid. Zo blijf ik mijzelf een beetje afleiding geven, want de verleiding is groot. Maar het hoesten wordt minder en de benauwdheid ook, het hernieuwde omgaan met mijn astma werpt zijn vruchten af. Dat stimuleert wel een beetje al blijft het wennen.

Morgen is alles beter! Dat zul je zien dan zitten we alweer op de helft van week drie, volgende week is week vier, op de helft van de opname. Dan gaat de weg alleen nog maar omhoog?!

Ik heb een relatie (met astma)

Vriendschapsband?!

Ik heb astma en ik ben er niet mee bevriend. Al jaren loop ik ermee rond en nog weet ik niet hoe ik er mee moet leven. Ja ik weet wel hoe het eventueel mogelijk zou moeten kunnen zijn. Maar hoe doe ik dat leven met astma?

Van huis uit werd mij verteld dat “ziek zijn bestaat niet” “het is vanzelf gekomen dus het zal ook wel vanzelf overgaan “ . Voor heel veel kwaaltjes is dat ook zo. Helaas voor astma geldt dat niet.

Weten dat je astma hebt en ook echt erkennen dat je astma hebt zijn verschillende zaken. Meestal kan ik het goed negeren, bagatelliseren en rationaliseren. Maar dat helpt mij en mijn lijf helemaal niet. En mijn astma gaat er ook niet van weg en is er niet mee onder controle. Het helpt mij wel om veel voor anderen te doen, mijn werk te doen, zaken af te maken.

Door al jaren de tactiek toe te passen dat het met mijn astma wel meevalt; “ heb ik astma dan?” , is het nu zover dat ik voor acht weken op longrevalidatie ben in Davos Zwitserland ( het Nederlands astma centrum Davos) . Dat is geen vakantie al is de omgeving als een magisch sprookje. Het is hard werken en zo confronterend. Steeds wordt ik bij de feiten bepaald, je hebt al jaren astma en je conditie is niet goed.

Vandaag was net als gisteren weer een zware les in confrontatie of misschien wel conflict. Een conflict tussen willen en kunnen. Het zit zo; ik ben een geboren zwemmer. Dat gaat mij goed af en ik heb er plezier in. Maar zowel gisteren als vandaag was het halfuurtje rustig zwemmen toch veel te veel voor mijn lijf. Mijn lijf fluistert niet meer lieve woordjes naar mij alsof het verliefd is. Het schreeuwt uit frustratie en onmacht; zo gaat het niet goed! Stop! Alsof ik een vechtsport doe maar dan met een ongelijkwaardige tegenstander.

“Ik geef je een bandje. Een vriendschapsbandje, of wat je er ook maar van vind. Je mag het niet af doen. Dit bandje symboliseert jouw astma. “. Zo dan, daar zit ik dan. Het is een leuk kleurtje dat bandje, en nu weten jullie het ook. Ik heb astma! Maar ik ben er nog niet mee op mijn gemak en we zijn zeker geen vriendjes, nog niet.