Kwartet!

Al bijna twintig jaar heb ik een kwartet aan jongens in huis. Maar nu heb ik een kwartet aan jongens en aan jongens met rijbewijzen. Vandaag heeft Reinier zijn rijbewijs gehaald. Echt wat ben ik blij (en hij ook).

Toen Reinier begon met rijlessen zat hij nog volledig in een rolstoel. We reden hem naast de lesauto en dan schoof hij over op de bestuurders stoel. Hij heeft een rijvaardigheidstest bij het CBR af moeten leggen om te bewijzen dat hij met een ‘gewone’ auto kon rijden. Dat was al snel bewezen. En nu loopt hij vanuit huis naar de auto en rijdt zo weg. Het theorie bewijs halen was een klus. Niet zo zeer de kennis maar meer de zenuwen de baas blijven. Zoals zijn rij instructeur vandaag nog memoreerde;” je hebt een heel gevecht met jezelf gehouden en je hebt gewonnen”. En zo is het ook wel. Er waren tijden dat mijn zoon niet meer in zichzelf durfde te geloven. Maar toch heeft hij het nooit echt opgegeven. Dat is zijn sterke kant. Je kunt van alles over hem zeggen, maar een aanhouder is het.

Dankbaar ben ik dat Ruark het heeft zien zitten om mijn kinderen en ook Reinier te leren autorijden. Maar hij heeft meer gedaan dan dat. Hij heeft ze van het begin af plezier gegeven in het rijden. Ze hebben echt altijd een leuke tijd achter het stuur gehad. Dat gevoel hebben ze nu nog wanneer ze rijden. Ze zijn er vertrouwd in en mee geraakt in het verkeer. De ene zoon iets meer dan de ander, maar alle vier hebben ze plezier in het autorijden. Dat is een kunst apart om een ander zo op zijn gemak te kunnen stellen dat je verantwoord en met een ontspannen en zelfverzekerde houding rijdt. Wat een kans heb je mijn kind gegeven. Echt super gaaf! Maar mijn kwartet is nu voorzien van roze kaartjes. Ik zal je bedrijf aan iedereen die het wil horen laten weten dat je een topper bent. Heel veel rijplezier gewenst!

Spierpijn

Ja ik voel het in mijn armen en schouders. Ik heb spierpijn. Waarvan? Van het maken van een verzwaarde deken. Maar het is gelukt. Er prijkt nu een staaltje spierballenwerk en naaikunst op Reinier zijn bed. Het gewicht van de deken is 7 kilo. E daar heb ik dan een uurtje of wat aan zitten zwoegen. Maar meer dan waard. Bij de goedkoopste dealer kost zo een deken al snel ruim €200. Deze kostte mij vijftig euro. En ik heb gelijk een workout gedaan.

Mensen die weten dat ik gister mijn debuut heb gespeeld in het waterpolo. Dachten vast en zeker dat daar mij;spierpijn van zou komen. Maar nee. Daar heb ik alleen maar plezier in gehad. De eerste wedstrijd na mijn hernia operatie is een succes nummer geworden, al zeg ik het zelf. We hebben met ze allen gewonnen en ik heb ook nog eens gescoord. Mijn dag kon niet meer stuk gister. Het enige wat ik graag beter zou zien is mijn longinhoud. Nou ja en misschien nog een aantal dingen. Een mens moet wat te wensen overhouden. Niet waar ?!

Zoon maakt moeder

Zo een zoon maakt mij tot moeder. Een moeder die heel tevreden is met haar kroost. Drieëntwintig jaar geleden op de dag af. Het was een spannende dag toen, maar het was het allemaal waard. Nog steeds is mijn kind mij alles waard. Ik ben gelukkig als het met mijn kinderen goed gaat. Het is zo fijn om te zien dat ook mijn oudste goed gedijt. Dat hij zorgzaam is en vriendelijk, harde werker en ook tijd neemt voor vrienden en meer.

Wat kan een mens gelukkig maken. Nou ik weet het wel. Mijn kinderen maken mij gelukkig. Vandaag bijzonder mijn eerst geborene. Als cadeau zijn we met zijn zessen uit eten gegaan. Een restaurant naar keuze. Het werd ‘bij Petrus’ op het kerkplein. Een reuze keuze! Echt heerlijk verwend en super lekker gegeten. Wat kan een mens gelukkig zijn. Mijn zoon heeft mij moeder gemaakt en ik ben er meer dan blij mee, al drie en twintig jaar, op de dag af.

Na de storm

Als de wind is gaan liggen steekt de stilte de kop op. Stilte kan oorverdovend zijn.

Nadat het vorige week zo gewaaid heeft is er veel gebeurd. En toch heb ik er nog niets van geschreven. Ik had er geen woorden voor. Maar ze hielden mij wel bezig. Mijn jongste zoon had en heeft zomaar opeens een bultje in zijn lies. Het is zomaar gekomen en het was pijnlijk. Maar bovenal verontrustte het. Zo’n kleinigheidje houdt je aardig bezig. De huisarts in opleiding heeft er naar gekeken en vermoedt dat het een ontsteking is. De hematoloog wil er morgen nog even naar kijken en gelijk zichzelf even voorstellen. We gaan nu toch echt naar het grote mensen ziekenhuis verhuizen. De dossiers zijn gelukkig electronisch. We hadden anders een aardige stapel papier met ons mee moeten slepen.

Zo zijn er met het waaien van de wind weer heel wat zaken heen en weer geslingerd. Ook in de familie is er een storm geweest. Een tante die plotsklaps is overleden. Dat brengt ook heel wat in beweging. Daarnaast raast de trein van het leven gewoon door. Met als locomotief die loopt op de hoop. Met karretjes vol geladen aan liefde en geloof en andere ook praktische zaken. Er staat steeds weer een wagonnetje klaar om eraan gehaakt te worden. Bij sommige stations blijft er ook weleens iets staan. Lasten en lusten ik deel ze maar uit dan is het gehalveerd en ook vermenigvuldigd. Knap is dat toch hoe taal zijn werk doet.

Na de storm is het goed rusten.

De grote boze

Vandaag was het geen sprookje. Er was ook geen grote boze wolf die hufte en pufte. En toch gingen er heel veel huisjes om. Vlogen er dakpannen door de lucht. Sloegen mensen de armen in een om staande te blijven in de wind. De vele plaatjes van omgevallen bomen vulden de sociale media. De licht was voor een tijd vervuld van huilende wind en kettingzagen. De brandweermannen waren op hun best. Er is op vele fronten samengewerkt om de schade die de wind heeft voortgeblazen te reduceren. Er werd massaal gepoold om weer thuis te komen. We kunnen best social zijn met hulp van techniek zoals een telefoon. Er werd weer, zij het minimaal, gesproken met een vreemde. Iemand die in het zelfde schuitje zat, zonder vervoer naar huis. Ach ja ieder nadeel heb zo zijn voordeel.

Zwaar

Je kunt het zwaar hebben of er zwaar doorheen zitten. Je kunt je bezwaard weten. Of een bezwaard geweten hebben. Maar wist je dat je ook verzwaard kunt gaan slapen? Ik wist het niet maar nu weet ik het. Gister was ik met mijn jongste zoon bij de Hoogstraat. Voornaamste klachten waren dat hij een te laag energie niveau heeft en dat hij slecht slaapt. Het een help het ander niet. Maar goed we hebben weer iets nieuws aan het arsenaal hulpmiddelen toegevoegd. Deze keer is het een verzwaarde deken om beter en dieper mee te slapen.

Voor nu is het nog een geleend exemplaar om te beoordelen of het idee ook echt resultaat geeft. De eerste proeve lijkt een kleine verbetering. Nu kan ik ook ongewenst zelf zo een deken maken die beter past bij de afmetingen van mijn zoon. Ook dat is nog eens een kostenbesparing van ruim:€185 . Bovendien is het weer eens een ander projectje. En heb ik het zwaar of ben ik bezwaard. Nou het wordt wel een zwaar werkje, maar meer dan de moeite waard.

Ze

Ze hebben mij aangestoken! Wie zijn ze? Ik weet het niet. Het is net zoiets als ‘men’ en ‘hullie en sullie’. Wij mensen houden het graag vaag wanneer we een ander beschuldigen om er zelf beter van af te komen. Dus hebben zij het gedaan en niet ik. Wat is er dan? Nou ja gewoon; ik snotter en ik snuif. Mijn ogen zijn roodomrand en bloeddoorlopen. Mijn neus lijkt op die van Rudolph met een pegel eraan. Mijn longen zwoegen zich door de lucht die met moeite naar binnen komt. Verder gaat het best goed met mij. Gewoon verkouden. Een winterdipje. En dat op deze blauwe maandag.

Wat een onzin! Wat weten die psych’s er nu van?! Je dag wordt niet gemaakt door het weer of door dat het halverwege de eerste van de nieuwe maand is van het nieuwe jaar. Niet zij bepalen of je je blue voelt. Dat doe jezelf . En ik ben te eigenwijs om mij te laten vertellen wat ik moet zijn of hoe ik mij moet voelen. Dat bepaal ik lekker zelf. Er zijn dingen die ik gewoon nog wel zelf kan en dit is er een van. Lastige longen bepalen niet mijn leven. Net zo min als zij bepalen wat ik moet voelen en wanneer. Die longen moeten zich niet aanstellen. Ik ben twee dagen verkouden en dan niet gelijk gaan steigeren. Gewoon rustig doorgaan met ademhalen. NO worries. Het is vanzelf gekomen en het zal ook wel weer overgaan….en anders maar niet.

Zondagmorgen

Vandaag wat bij elkaar raapsels van gedichten, gebeden, gedachten. Laat het je smaken.

Zondagmorgen

Het licht begint te wandelen door het huis

En raakt de dingen aan. Wij eten

Ons vroege brood gedoopt in zon

Je hebt het witte kleed gespreid

En grassen in een glas gezet

Dit is de dag waarop arbeid rust

De handpalm is geopend naar het licht.

(Ida Gerhardt)

Morning has broken

Wat beweegt de mens? Leren is soms loslaten en stilstaan. Loslaten aan gewoonten en jezelf om weer houvast te krijgen. Hoe meer we vast willen houden hoe verder we wegzakken in het verliezen van jezelf. Het is als drijfzand. Wat is je laatste strohalm waar je je aan vast wil houden, de halm die je niet kwijt wil raken. Waar pas je je op aan.

En dan zegt Fransicus van Assisi

Heer maak mij een instrument van uw vrede

Laat mij liefde brengen waar haat is

Laat mij vergeving brengen waar schuld is

Laat mij eenheid brengen waar tweedracht is

Laat mij de waarheid brengen waar dwaling is

Laat mij geloof brengen waar wanhoop is

Laat mij licht brengen waar duister is

Laat mij vreugde brengen waar verdriet is

Heer laat mij ernaar streven

Niet dat ik getroost wordt maar dat ik troost

Niet dat ik begrepen wordt maar dat ik begrijp

Niet dat ik geliefd wordt maar dat ik liefheb

Want wie geeft ontvangt

Wie zichzelf vergeet vindt

Wie vergeeft zal vergeving vinden

Wie sterft zal ontwaken tot eeuwig leven.

What is on your mind

Soms durf ik er niet naar te vragen. Toch vraag ik er naar. “Is er iets waar ik je mee helpen kan?” “Overzie je het nog?” Zomaar wat vragen die ik stel aan mijn jongste zoon. Mijn geteisterde zoon. Mijn dapper kind.

Wat is er dat er door zijn hoofd gaat. Ja hij vertelt het mij. Wat doet dat met een moeder? Ik ben trots op mijn gekrenkte zoon. Drie jaar is hij nu bezig met een nieuwe stijl van leven onder de knie te krijgen. Steeds weer moet hij zich aanpassen. Steeds weer gaat het anders dan hij wil of hoopt. En toch geeft hij nog niet op, ondanks dat hij dit al meer malen in gedachten, in overweging heeft genomen. Ook nu is hij zo met zichzelf in worsteling.

De tentamenweek staat voor de deur. Maar ook bezoekjes aan de Hoogstraat en het UMCU. En een rijexamen. “Ik voel mij alsof er van vijf kanten aan mij getrokken wordt. Ze willen allemaal voorrang en ik sta verlamd.” Je bent een artiest met zoveel bordjes draaiend op een stok. Je probeert ze allemaal draaiende te houden, dat kost jaren van training. Die training heb je nog niet gehad, je doet het op je gevoel. Alles goed willen doen en zonder een ander tot last te willen zijn dat is je streven. Maar ben je een ander tot last als je aangeeft hoe je in het leven staat. Wanneer je zegt dat je hulp nodig hebt van school om tot een diploma te komen. Je hebt rechten en je hebt plichten. School ook, spreek ze er maar op aan. Ik weet zeker dat ze je willen helpen, maar ze willen het ook graag horen. Horen wat je verlangens zijn. Hoe knap is het als je nu hier in je slaapkamer al aan mij kunt duidelijk maken dat je je zijwieltjes er weer even aan je ‘schoolfiets’ gemaakt wil hebben. Ieder mens is uniek en jij bent super speciaal voor mij. Ook op school zullen ze weten dat ieder kind op een andere manier ondersteuning nodig heeft, dat is maatwerk en dat is onderwijzen. Ondersteuning bieden waar nodig, soms op verzoek.

Mijn adviezen geef ik je mee. Ik reik je een handvat aan een helpende hand. Een luisterend oor, een schouder om op te leunen. Je worstelt en je komt ook hier wel weer doorheen. Het kost je de nodige hoofdbrekens en energie. Het geeft straks aan de finish een prachtresultaat. Maar nu eerst de weg nog lopen. De wedstrijd is net begonnen. Een wedstrijd met je zelf, je eigen grenzen, je eigen dromen. Droom groots, leef groots, wees jezelf! Voor mij heb je al gewonnen.

Succes

Wat is succes? Zo pas stelde ik die vraag naar aanleiding van een onderzoek. Een onderzoek naar het succes van mensen die uit grote gezinnen komen ten opzichte van mensen uit kleinere gezinnen. Kun je succes meten? Wat is dan de graadmeter en is dat niet heel erg persoonlijk? De onderzoekers stelden dat mensen die in hun jeugd hebben moeten helpen in het huishouden door klusjes te doen en op jongere broers of zussen te passen in hun volwassen leven meer succes hadden dan anderen.

We wensen elkaar graag succes toe. Meestal staat dat succes voor voorspoed, ‘geslaagdheid’ van een actie of dag. Je wenst dat het voorspoedig mag gaan. Succes is denk ik niet of je veel geld op de bank hebt of dat je een hoge functie binnen de samenleving vervult. Dat is een ander soort van voorspoed. Dat kan ook met behulp van ellebogen en kruiwagens worden bereikt. Succes is voor mij meer een soort van welbevinden een harmonie. Een leven waarin je een windje in de rug ervaart zonder dat het je altijd vlekkeloos afgaat. Is dat te meten? Vast wel. Ligt dat aan je natuur of aan je omgeving en hoe je je hebt aangepast of niet. Ik weet het niet, maar het zet wel aan tot nadenken. En met of zonder succes kun je nog steeds gelukkig zijn of ziek worden. De lijntjes zijn heel dun die het een van het ander scheidden. Ik wens je succes met de zoektocht naar succes, naar de harmonie in je bestaan.