Het is nu vijf jaar na dato. Vijf jaar na de inslag van het meest verschrikkelijke nieuws. En toch later bleek dat er nog erger nieuws was.
In augustus 2014 stierf eerst mijn vader. Oh ja en ik was voor een tweede keer opgenomen in het Nederlands astma centrum te Davos. En dan zes weken later het telefoontje dat mijn jongste zoon acute lymfatische leukemie heeft (ALL) . De dood en de angst en onzekerheid van hem en daarmee ons te wachten staat slaat je om het hart. Kanker is een dood-woord. Kanker doet een mens stil vallen. Zodra die woorden gezegd zijn is de wil om te leven groter dan ooit tevoren. Alles wat zeker was is onzeker geworden. De wereld lijkt op zijn kop gezet te zijn.
De eerste uren leef je in een waas. Er wordt je gezegd dat het in drie van de vier gevallen goed gaat komen. Dat na twee jaar behandeling er weer leven mogelijk is zonder kanker. De strohalmen worden met twee handen omklemt. Maar die twee jaar behandeling zijn nooit afgemaakt. De tijd dat het beter zou worden leek in 2016 geheel uit zicht verdwenen. En toch gebeurde er een wonder.
Het tij werd gekeerd. Mijn jongste zoon leeft! Nu vijf jaar later is hij student aviation aan de HvA. ( ik mag geen luchtvaarttechniek meer zeggen). Hij speelt in het harmonie orkest, de drumband en het jeugdorkest van de Vriendschap. Hij speelt handbewogen hockey, gaat naar de sleutelclub en heeft vrienden. Van een onzekere tiener is hij op slag veranderd in een volwassen man. Onzekerheid blijft er in zijn bestaan. De kanker is verruild voor chronische ziekte en kwetsbare gezondheid. Maar er is leven! Het is een geweldige vooruitgang en al die inspanningen kosten hem ook het nodige, maar het is het meer dan waard.
Vijf jaar na het rampjaar. Na een reeks van rampspoed en zwarte donkere dalen, mogen we nu uitkijken en rond bewegen in het licht van de hoop dat er leven is na kanker. De wereld ziet er geheel anders uit en toch is deze dezelfde gebleven. We weten wat er was we weten wat we hebben en dat wat er komt is een verrassing die we met hoop en goede moed tegemoet treden.
Halleluja !
Bloggen aan de keukentafel 