Terug in de tijd

Ik voel mij weer als was het veertien jaar terug. Het moment waarop mijn jongste zich aansloot bij zijn drie broers en het naar school gaan. Met dat alle vier mijn kinderen naar school waren ontstond er een soort vacuüm. Je hebt je handen vrij entijd voor van alles, maar het kwam even tot niets. Je weet van onwennigheid niet waar je de eerste stap zal zetten. Er is zoveel wat door je heen gaat dat het je stil zet. Zo voelt het ook nu.

Het is de eerste dag dat ik echt zonder directe zorg voor Reinier thuis ben. Ik weet dat hij op de plek is waar hij nu het beste tot zijn recht komt. Het geeft ruimte aan tijd voor mijzelf. Maar dit is zo onwennig, je kunt van alles maar er gebeurt niets. Nou ja niets. Een ieder die mij een beetje kent weet dat als ik zeg dat ik niets doe dat altijd nog best een hoop is wat ik wel doe. Ja ik verman mij. Ik vind dat ik er geen drama van moet maken. Mijn kind heeft het goed dus hup pak die stofzuiger en maak de kamer schoon. Boen die wc en hang de was op en je zult zien dat het vacuüm zich zelf opheft. Natuurlijk is het goed om even stil te staan, maar het is ook goed om weer door te gaan. Doorgaan in een nieuwe stijl. Het is nog wat onwennig maar ik moet er maar aan wennen, dat is de makkelijkste weg. Hoewel makkelijk.

Beroemd en bekend

Als gezin raken we al aardig beroemd en bekend in het groene hart van Nederland. Al een aantal keer heeft er een stukje van Reinier in de krant gestaan. Deze artikelen staan dan ook weer op twitter en Facebook en gaan zo de wereld over of in. Vrijdag was er nog een interview met een verslaggeefster van het AD in gesprek met Reinier en zijn trommelhulp in de hoofdrol. De volgende dag stond er een pracht artikel in diezelfde krant . Van allerlei kanten kreeg ik foto’s van mijn kind in de krant. Zo trots op hem hoe hij daar een week na de operatie alweer staat. Daarbij ook nog eens zijn wens dat er voor meer mensen zoiets mogelijk zou mogen zijn. Mooi mens is het toch.

Vandaag is diezelfde reporter, tevens een voormalig Dahliastraat bewoonster, bij ons thuis. Deze keer een interview met mij als moeder. Ja waar we het over hebben gehad ga ik nu nog niet verklappen anders dan is er geen nieuws meer aan. Maar houdt het AD maar in de gaten ik kom er een keertje in voor. Beroemd ben ik er gelijk niet door. Bekend ben ik al wel. Wanneer ik met een van mijn jongens door de stad loop of fiets dan zijn er altijd verschillende mensen die mij groeten en of een babbeltje met mij maken. Dan zeggen ze vaak:” waar kent u die mensen van?” Tja dat heb je als je in veel verenigingen en andere instanties betrokken bent. Daarnaast onthoudt ik ook vaak de gezichten en de namen wel. Zo kun je dus wel bekend zijn maar niet beroemd. Ik ben ook niet op zoek naar roem. Roem is zo vluchtig als rook, daar heb je heel even iets aan en daarna is het poef verdwenen. Waren er maar meer dingen zo makkelijk verdwenen. Maar goed nu dwaal ik af. 

Zonder

Zonder zon is er geen leven. Voor mij was het alleen even geen leven in de zon. Ik kan best een hoop hebben, al zeg ik het zelf. Maar de drukte van de afgelopen tijd en de hitte van de laatste dagen zorgde ervoor dat ik onderuit ging. En nog niet helemaal opgeknapt ben. 

Gistermiddag zou ik mijn moeder ophalen om naar haar nieuwe huisgenoot te gaan kijken. Ze is er helemaal vol van. Via een oproepje op Facebook zag ik een prachtig katje. Mijn moeder is nu bijna drie jaar alleen en dat doet ze heel goed. Maar….het is zo alleen. Er is niemand thuis als je terug komt van wat dan ook. Er is niemand om je verhaal aan te kunnen vertellen en om nu tegen de stoelen of banken te gaan praten is toch net te gek. Ze krijgt nu binnen enkele weken een jong katje. Dan is ze niet meer helemaal alleen en kan ze tegen de kat praten al zegt die niets terug. Een klein beetje gezelligheid en gezelschap in huis. En ze kijkt er heel erg naar uit.

 Nu gingen de plannen gisteren alleen niet helemaal zoals gepland. Ik heb mijn moeder wel opgehaald, dat ging nog. Maar toen ik haar in ons huis liet, ben ik gelijk op de bank gaan liggen. Ik was helemaal naar. Stiekum hoopte ik dat het met even gaan liggen wel beter zou gaan. Maar nee. Ik ben mijn bed in gegaan  heb geslapen tot etenstijd. Ging weer even op de bank liggen om snel daarna de wc op te zoeken en gelijk weer door naar bed te gaan. Ik ben niet gemaakt voor de zon en warmte dat blijkt maar weer. Vanochtend om half acht dacht ik ;’ nu moet je er toch een keer uit en wat eten en drinken!’ Dus na een frisse douche en een loopje met Frey aan het ontbijt. Maar ook nu is het al warm en voel ik mij nog niet helemaal top fit. Komt het des te beter uit dat ik vandaag even niks hoef! Een dagje zonder kan best, twee dagen wordt misschien net iets te. We gaan het meemaken.

Lang thuis

In verband met het hemelvaartsweekend is Reinier lang thuis. En nu dan ook echt thuis. Niet het thuiskomen zoals je warm welkom voelen op een vertrouwde plek. Nee dit is echt thuiskomen in je eigen huis. Ook warm en bekend en vertrouwd en toch heel anders. Wat ook anders is, is dat hij zich nu soms op loopkrukken verplaatst in huis. Dat is even wennen. Wennen voor hem en voor ons, maar ik denk dat het snel went. Zoals Reinier zelf al aangeeft is het vooral de conditie die hem nu parten speelt. Nou dat wordt hard trainen dan de komende tijd. De zweep gaat er over. Maar nu even niet.

Op zon-en feestdagen en weekenden is er geen therapie in de Hoogstraat en mag hij met weekend verlof. Hij valt gelijk met zijn neus in de boter. Het eerste weekend is gelijk een lang weekend. Helaas moeten  we morgenochtend wel weer vroeg op om naar Utrecht te gaan. Deze keer weer controle bij de oncoloog. Het blijft een spannend gebeuren, ik denk dat dit nooit gaat wennen. Na het bezoek aan de oncoloog wil de Hoogstraat mijnzoon ook nog weer even lenen. Dus ben ik morgen de taxi. Een volgende keer mag hij gewoon weer met een echte taxi heen en weer. 

Maar wat is het genieten gewoon allemaal even thuis. Het zonnetje schijnt, de vogels fluiten, de buurt is leeg gelopen eb het is heerlijk stil. Hele volksstammen zijn op hemelvaarttrek, dat geeft lege straten en weinig geluid. Heerlijk! Lekker in de tuin kunnen zitten, nee liggen en gewoon de hele middag geslapen onder de blauwe hemel. Daar kikkert een mens van op, nu ja, het is meer daar kleurt een mens van op. Het grootste deel van de familie ging naar Vinkeveen, de plas op. Reinier en ondergetekende en Frey niet te vergeten zijn even een ijsje gaan eten in de stad. Lang leve lange weekenden!

Verhuizing

Vandaag is mijn jongste zoon verhuisd. Hij heeft een upgrade gehad van uit het UMCU D4west 21 naar de Hoogstraat B1 319. Een luxe suite voor hem alleen. Eigen badkamer en tv, ruime opbergkasten etc. Het voelde als een klein beetje thuis komen. Doordat we al vele malen op de polikliniek zijn geweest waren de ruimten en de mensen ons niet vreemd. En daaarbij werden we gewoon echt warm hartelijk welkom geheten. Dat is een goed begin van een nieuwe fase. Fase opbouw is gestart!

Die eerste dag staat vol van opnieuw kennismaken en de schade opnemen. Plannen maken voor een zo’n goed mogelijk herstel. Ook dat hoort erbij en het is gewoon hard werken. Hard werken aan een toekomst. Bij hard werken hoort ook goed eten en slapen. Het eten had hem goed gesmaakt nu straks het bed nog uitproberen voor een schoonheidsslaap. Maar bij het welkom heten hoort ook een afscheid nemen en achterlaten. Hoe gek voelt dat om mijn kind daar ‘weer’ achter te moeten laten. Ik weet dat hij daar op een goede plek zit met lieve zorgzame mensen. Maaarrr…. het is toch mijn jongen, mijn zorgenkind. 

Zorgenkind, om ieder kind maak ik mij op verschillende vlakken en in verschillende mate weleens zorgen. Ik mag, moet erop vertrouwen dat in het opvoeden ik ze de juiste basis van eigenwaarde, zelfkennis, liefde, eerbied, respect, daadkracht en meer heb bijgebracht. Ik hoop dat de basis van mijn jongens goed gefundeerd is. Met dat in mijn achterhoofd kan ik ze; en nu Reinier in het bijzonder loslaten. Ik weet dat ik mijn zorgen mag overdragen en kan overdragen aan een ander. Zo vormen ze zich op hun eigen manier. “Als klei in de hand van de pottenbakker!” De basis is gevormd naar mijn idee. Nu mogen ze zelf met hulp van anderen hun eigen kunstwerk verder vormen, kleien. Ik hou toch van ze, waar dan ook en hoe dan ook. 

Stapjes

Hij heeft zijn eerste stapjes gezet! Het zou zo maar over een klein ukkie van nog geen jaar kunnen gaan. Je bent als ouder trots wanneer je zoon of dochter zijn of haar eerste stapjes zet. Dan zou je het wel van de daken willen schreeuwen;” kijk mijn kind eens lopen!”

Mijn zoon van 18 heeft ook zijn eerste stapjes gezet. Stapjes na de heupoperatie. Na twee jaar niet kunnen lopen. En nog zijn we er nog niet. Niet voor niets gaat hij overmorgen naar de Hoogstraat om te revalideren. En staat er nog een heupoperatie op de planning. Maar goed deze mijlpaal hebben we nu ! En dat hebben we gevierd met een ijsje uit de ziekenhuis shop :Huffels. Met als extra kers op de taart een rondje door de ziekenhuis tuin. Een tuin waar we al vaker rondjes hebben gemaakt. Het is er een ware oase. Een toevluchtsoord voor patiënten en hun bezoekers. Even weg uit de muffe ziekenhuis lucht en iets meer zien dan de grijze of gele muren van je ophokkamer. Zo is de eerste stap een reeks van stapjes aan het worden. We maken er een eigentijdse en eigenwijze marathon van. Jippie; mij zoon heeft zijn eerste stapjes gezet.

In dit licht

In dit licht van de avond bij het horen van een lied over dankbaarheid, komen bij mij veel gevoelens en gedachten los. Mijn jongste zoon die zo aangevallen is geweest en nog door ziekte en tegenslagen. Die zich er zo heldhaftig steeds weer door weet te slaan. Het is een gevecht met je eigen wil en moed en hoop. Steeds weer van uit het diepst en donkerste dal uit komst zien en dat ene strootje vast te grijpen met alle kracht en hoop die er dan nog in je zit. 

En zo ook deze week; een grote operatie. De heup is succesvol vervangen en het gaat gewoon goed. Hij komt regelmatig uit bed of hij zit op de rand van het bed. Even rechtop kunnen staan en een paar voorzichtige pasjes zetten. Het lijkt zo klein, maar het voelt zo groots. En dan komt de overweldigende gevoel van dankbaarheid. Vorig jaar lag hij maanden in het ziekenhuis en dachten we, met de artsen samen, dat zijn leven niet lang meer zou zijn. En dan nu zijn we toch weer een jaar verder met nieuwe kansen en hoop. En dat is een heel mooi licht dat het op zijn en ons leven werpt. Zacht warm helend licht een beetje melancholiek . Ik gun meer mensen zulk mooi licht toe.

Spanning

De spanning is er nu een beetje van af. De heupoperatie van Reinier is goed, heel goed gegaan. Wat kan ik daar dankbaar voor zijn.  Daarmee is nog lang niet alles achter de rug, maar het begin lijkt goed ingezet te zijn.

Gisterochtend even over vijf uur in de ochtendgloren stond ik naast mijn bed. Nu gaat het erop aan komen, vandaag gaat het gebeuren. Reinier wakker maken en klaar maken om aan de grote dag te beginnen. Het liep allemaal redelijk op rolletjes. De taxi was op tijd op de afdeling verwachtte ze ons al. Ze hadden een bezemhok voor ons uitgeruimd en er een bed ingereden. De spanning liep op. Wel tot vier keer toe naar het toilet. Maar dan eindelijk, het is net kwart over acht, het sein om naar de ok te gaan. Gelijk door naar de operatiezaal, er wordt door gewerkt. De pijlen waren al gezet op de huid dus nu kon er gesneden, gehakt en gebeiteld worden.” Over anderhalf uur is het klaar!” Zei de dame die mij naar de wachtkamer terug bracht. Ik dacht reken daar maar drie kwartier bij dan maak ik mij niet erger ongerust als het wat uitloopt. Ik ga in de wachtkamer op de bank in de hoek liggen. Ik kan namelijk niet langer dan een minuut staan en lopen doe ik ook niet graag. Na een half uur komt de bewaking bij mij;” gaat het goed met u? We worden nogal zenuwachtig als mensen ergens gaan liggen!” Met mij niks aan de hand hoor; zolang ik maar lig. Ondertussen tikken de minuten de uren weg. Pas even over twaalf uur kreeg ik het verlossende telefoontje.”alles is gelukt, het gaat goed met hem!” Dan beginnen je knieën pas te knikken en is de bodem onder je niet zo stevig meer. De spanning valt van mij af. De wereld mag het weten dit stuk hebben we weer achter ons. 

Wanneer Reinier dan eindelijk bijkomt uit zijn chemische-slaap is hij helemaal emotioneel. Hij voelt de ontspanning en hij voelt zich een last voor ons gezin. Hij was bang dat hij niet wakker zou worden. (En hij niet alleen) hij heeft zijn broers en mij extra gezegd hoe blij hij met ons is. Dat hij het maar getroffen had en dat hij van ons houdt met heel zijn leven. 

Oh ja en ik nog even voor het blok. Het deed zeer even heel erg zeer bovenop het andere zeer. Maar ach ik had vleugels,mijn zoon is goed door de operatie gekomen dan kan ik dit ook wel!

Uren later kunnen we weer even geintjes maken met hem. Hij in zijn luxe suite op de ICU . Het zag eruit als in een sf-film. Maar de film is waarheid, zo bizar.

En nu een dag later: ligt hij sinds vanmiddag weer op een doorsnee kamer. Nog wel evenveel slangen, wel minder toeters en bellen. De röntgen foto’s laten een mooie reconstructie zien, alles op de plek waar het moet zijn en geen gekke dingen. Het gaat gewoon eens een keer volgens de boekjes. Nou ja behalve dan dat dit een jongen van achttien is en geen oudere. We maken weer een stap in de richting omhoog. En ik ben zoooo inmens dankbaar! Het is dat die jongens niet meer met zijn vieren op schoot passen maar anders…..❤️💋😍

Opeens

Opeens komt het wel heel dichtbij. Het ene waar we al zo lang over praten. Die heup dat nare ding met bergen necrose en pijn, de gatenkaas heup die wordt vervangen door een glimmende stalen pen en kop en kom. Of hoe dat dan ook eruit zal zien.  En nu dat dan zo heel dichtbij is wordt het steeds indrukwekkender. Maar er is geen weg terug. Dat willen we ook niet, wel willen vooruit. Dus de koffer staat gepakt. Wil je dit mee of liever dat? Denk je aan je kussentje en medicijnen de opladers en de elektronica die daarbij hoort. De loopkrukken staan al dagen bij de voordeur om ze maar niet te vergeten. Of ze al nodig zijn????

Maar eerst nog.. ja we hebben samen hard gewerkt om zijn PO natuurkunde in te leveren. Dat is alvast weer afgevinkt van het lijstje voor school. Nu nog examen mogen doen in zijn wiskunde en dan komt ook dat steeds dichterbij het einde. Niets is er de afgelopen drie jaar gewoon gegaan. Dacht je dat het linksaf zou gaan werd het toch weer rechtsaf of rechtdoor. De paden liepen meestal naar beneden in plaats van omhoog. Maar er moet toch een keer verandering komen. Laat het dan morgen maar beginnen.

Om zeven uur in de ochtend wordt mijn jongste zoon verwacht op de afdeling waar ze vooral tachtig jarigen aan een nieuwe heup of knie helpen. Morgen mogen ze het bij een achttien jarige doen. Zelf ga ik in de middag voor een pijnbehandeling naar het ziekenhuis. Dan proberen ze via een zenuwblokkade de pijn te verlichten. Ik hoop dat beide ingrepen bovenverwachting zullen gaan. Opeens gaat het gebeuren en dan ook maar alles tegelijk. 

Verbazing

Ik blijf mij verbazen. Verbazen over mensen en hoe ze doen en wat ze beweegt. Ik verbaas mij over mijzelf. Een vriendin die vrijdag heel lief bij mij op de koffie kwam zag onze lichtbak. Ik had er juist die ochtend de letters uit gehaald en ik zat te broeden op een nieuwe tekst. Toen zij ze;”mag ik er wat op zetten en laat je het er dan ook op staan?” Dat was natuurlijk akkoord. Dit was wat zij schreef: Esther is lief❤️! Dat zeg je nooit van jezelf maar dit is wel zo en dat mag. Ik zou dat er inderdaad nooit zelf opzetten. Dan kan ik mij verbazen over het hoe en waarom en dan moet je uitkijken om niet verdwaald te raken tussen al je hersenspinsels. Dat zijn net bolletjes wol; ze zien er mooi uit als ze keurig in hun rolletje zitten, maar pak je ze op om mee te gaan werken dan zit het binnen de kortste keren in de knoop( de knup op zijn Gronings)

Vandaag ontmoette ik mijn overbuurman op straat, onze straat. ‘Lekker weertje voor een wandeling he!’ ” ja maar van het weekend wordt het weer 16 graden!” Was zijn antwoord. Ik dacht met stomheid geslagen” waarom daar nu al over denken en voor vrezen? Het is nu prachtig weer ga lekker lopen en geniet van nu!  Waarom kunnen wij mensen soms zo moeilijk doen als het zo makkelijk is. Ook ik maak mij daar aan schuldig. Het zal wel in de genen zitten. Inmiddels ik heb wel geleerd om in het nu te leven. Een leven waarin ik ook plek voor erkenning van mijzelf wil hebben. Om mij over mijzelf te verbazen. 

PS mijn medicatie, ook wel drugs genoemd is verder verhoogd dit kan een verklaring van bovengenoemd verhaal geven.

Foto gemaakt door Reinier.

De schone slaapster en haar bewaakhond