Tijd is tijd

Het is bijna zo ver. Tijd om weer in de bus te stappen. Tijd om Davos weer achter te laten bij de Zwitsers. Toen ik vier dagen gelden hier naar toe reisde wist ik niet wat mij te wachten stond. Tenminste niet helemaal. Ik kende Davos al en een heel aantal mensen van het reisgezelschap ook, toch was de rest mij onbekend. De tijd zou het mij wel leren.

Tijd heeft mij geleerd dat Davos heilzaam is zelfs voor een korte tijd. De werkzame stof is onbekend. Er zitten meerdere componenten in het recept van Davos. De lucht is een van de belangrijkste daarbij nog eens het loskomen van je thuis geeft een eigenaardige uitkomst. En toch voelt Davos niet als vreemd of zoals ze hier zeggen; ‘unheimisch’. Davos is ook een beetje thuis. Een thuis om op adem te komen om krachten op te doen voor de tijd die komen gaat. Welke tijd dat ook mag zijn. Het is in de toekomst. Het is bijzonder om te ervaren dat in een zo betrekkelijk korte tijd je aan mens en omgeving kan hechten. Toch is het goed dat er ook een tijd van komen en gaan is. Ik spreek natuurlijk voor mijzelf, maar ik heb een sublieme tijd hier gehad deze dagen. Verwend door de zon, de sneeuw, de mensen, het hotel eigenlijk alles. Vooraf kon ik het niet zo bedenken. En achteraf kan ik alleen maar tevreden terugkijken. De tijd heeft het geleerd; het was goed zo. En nu tijd om op een oor te gaan liggen in het reuze bed. Nog eenmaal een nacht in een koninklijke suite. Vanaf morgen staat mijn keukentafel gewoon weer in de Dahliastraat met Hollandse pot en mijn eigen mannen aan tafel.(incl. Frey)

Dankbaar genieten

Ik kan mij voorstellen dat er mensen zijn die knorrig zijn of worden. Knorrig over zaken die niet naar hun zin of smaak zijn of gaan. Maar ik verblijd mij over de mensen die zich dankbaar verblijden over wat hun toevalt. Deze reis met leden van de patiënten vereniging Nederland Davos is daar een mooi voorbeeld van.

Er zijn leden van allerlei leeftijden en achtergronden mee. De meesten hebben echt al heel wat mee gemaakt. Maar ze weten zich toch staande te houden ondanks de tegenwind die er zo nu en dan waait. Maar tijdens deze reis ervaar ik ook dat er dankbaarheid is. Het voorrecht dat we mogen hebben om in deze omgeving te vertoeven. De zorg die er is besteed aan het uitdenken van de reis met alle facetten die daarbij horen. De uitstapjes, het eten het is allemaal super georganiseerd. En dat allemaal is ook door vrijwilligers gedaan. Mensen die ook die tegenslagen en tegenwind hebben meegemaakt. Mensen die naast hun dagelijkse bezigheden ook de tijd en moeite hebben genomen om een snoepreisje te organiseren voor ons en ook mijzelf. Daar kan ik mij niet genoeg over verbazen en verblijden. Het verheugt mij dat er meer mensen zijn die dit zien en ervaren en het laten blijken. Ik zeg het nog maar even een keer, maar je kunt niet genoeg veren in iemands kont steken. Zeker niet als het super terecht en verdiend is dat ook zij eens in het zonnetje gezet mogen worden. Negatieve zaken komen te snel boven drijven maar een positief geluid wordt nog weleens verstomd of verstild door al de ruis erom heen. Wanneer ik terug kijk op bijvoorbeeld gisteren de wandeling vanaf Sertig met een zes tal leden, zie ik stralende mensen. Mensen die innig genieten en zo dankbaar zijn. Ik wil het plaatje jullie niet onthouden, maar beeld het jezelf eens in hoe het eruit zou kunnen zien bij veertig mensen. Ook ik ben dankbaar dat ik hier en nu zo mag en kan genieten van grote en kleine dingen. Ik dank jullie heel hartelijk. Het is subliem!

Wauw wauw en nog eens wauw

Ik waan mij in een heel andere wereld. Het is bijna niet te bevatten zo bijzonder als dit is. Stel je voor je hebt een hotelkamer die zo groot is als mijn huiskamer en keuken samen groot zijn. Een uitzicht om bij weg te dromen. Een bed zooo heerlijk ruim, zacht, warm. Eten en drinken allemaal top geregeld ook voor lastige eters zoals ikzelf. Een keuze aan glutenvrij en lactosevrij heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Echt zoooo wauw! Dan is er zoveel dankbaarheid. Wat ben ik een bofkont dat ik hier ben op deze plek.

Bezoekjes brengen is ook fijn. Bezoek aan de kliniek waar nu ook bekende medelanders zijn opgenomen voor hun broodnodige gezondheid-investering. Kunnen horen en zien wat er aan zorg geboden kan worden in deze bijzondere samenwerking met de Zwitsers . De visie die ontwikkeld wordt is kijken niet alleen naar verbetering van gezondheid maar ook naar de sociale kant en de financiële kant. Hoe goed is het om te horen dat mensen zo kunnen investeren in de toekomst van mensen met ernstig astma. Dat er toekomst muziek gemaakt wordt. Er zijn voorbeelden dat in plaats van thuis te zitten en ziek zielig te zijn, mensen weer actief en werkzaam zijn en zich vitaler voelen dan voor hun opname. Het is echt investeren in de toekomst. En dat is hoop hebben dat wat je erin stopt er dubbel en dwars weer voor terug kunt krijgen. Zekerheid heb je nergens over. Alleen dit ; we zijn geboren en we zullen ook weer sterven of herboren worden. Dat wat er in de tussentijd gebeurt is ongewis. We kunnen er wel proberen het beste van te maken. Nu deze dagen dragen daar zeker aan bij. Er is hoop voor mensen met ernstig astma. Er is hoop voor het Nederlands astma centrum in Davos. Ze zitten er al ruim 120 jaren. Vanavond nog eens gehoord en gezien in een diapresentatie van een bevlogen Zwitser, Klaus Bergamin. Dr. Spengler heeft al in 1853 beschreven hoe de lucht en de omgeving van Davos heilzaam was voor ons mensen en bijzonder voor longlijders. Hoe kan het dat er nu nog artsen zijn of wetenschappers die dit niet willen geloven?? Het is echt niet te mooi om waar te zijn. Het is gewoon waar! Wauw!

Ach so

Wat is dat toch mooi! Een reis met de bus vol met leden van de vereniging Nederland-Davos. Samen op reis naar de magische alp. Voor een ieder van ons een bijzonder plekje. De meeste zijn er meerdere malen voor een opname geweest. Er zijn er die voor hun werk binnen het NAD er zijn geweest of voor bezoek aan een lief. En wat gaan wij nu doen zo maar midden in de week? Wij gaan vijf dagen inclusief reis frisse lucht inademen en sneeuw zien en mooie mensen ontmoeten. We gaan de nieuwe kliniek van binnen en buiten bewonderen om er misschien nooit meer terug te komen. Want opname in het NAD is niet voor veel mensen een optie. Het is pas een optie als er geen andere opties meer zijn. Het is een reddingsboei die je met twee handen beetpakt en niet meer loslaat voor je longen en lijf weer zijn opgefrist en opnieuw zijn opgestart. Ah ach so! Ja zo!

Maar wat is reizen vermoeiend uitputtend. Ik wist van mijzelf al dat ik niet zo sterk ben in reizen. Ik vind het heerlijk om ergens heen te kunnen gaan. Maar om er te komen kost mij zoveel moeite en dus ook een stukje gezondheid. Bij aankomst in Davos keek ook ik mijn ogen uit. Zoveel sneeuw en het sneeuwde nog steeds. En zo een mooi hotel! Vijf sterren prijken aan de muur van dit gebouw. De hemel toonde er die avond geen, het was dicht bewolkt en vol sneeuwvlokken. Maar wat een warmte als je zo ontvangen wordt. De motor achter deze reis stond op de drempel van het hotel ons op te wachten. De koffers waren de bus al uit voordat je “die is van mij” had kunnen zeggen. Maar mijn hoofd kon niet meer. En niet alleen mijn hoofd. Ik ben op de eerste de beste bank neergeploft en ben als laatste met mijn vriendin, die deze week mijn kameraadje is, naar onze suite gegaan. De meneer die de inschrijving heeft verzorgd benoemde de kamer als volgt;” diese suite is ein Königing würdig!” Ik antwoordde direct :” dat klopt wel want ik ben koningin Esther!” Een grapje die we thuis maken, als enige vrouw tussen de mannen. Maar goed het is echt super en er zijn niet genoeg woorden die het gevoel nu kunnen beschrijven. Nou ja behalve dan dat ik geslapen heb en weer heerlijk wakker ben en aan een nieuwe dag begin in dit mooie Davos. Er ligt hier voor mij ook al zoveel aan herinneringen. Ook de reis bracht veel bij mij teweeg. Niet alleen fysiek ook emotioneel. Maar het is goed. Ik houd jullie op de hoogte. En foto’s die ik ga maken oehhhh. Ik ben als een teigetje uit het verhaal van Winni The Pooh.

Niet huilen

Ik neem mij voor om niet te huilen. Vanavond heeft de harmonie een Voorjaarsuitvoering . Het jeugd-en -leerlingenorkest en de drumband met de majorettes geven een voorbeeld van hun kunnen. En onder hun is mijn jongste zoon. Waarom zou je dan moeten huilen? Nou van trots!

Die jongen heeft zo vaak een ritje door de hel gemaakt en nu…nu loopt hij weer mee met de drumband. Speelt hij de ‘sterren’ van de hemel. Nou ja hij doet gewoon leuk meespelen en ik vind het gewoon zoo bijzonder intens mooi. Mijn jochie heeft zich weer opgewerkt. Het kost hem best wel wat om een avondje zo mee te spelen. Maar oh wat zie ik hem ook genieten. Hij is er op zijn plek. En deze plek is zoveel beter dan die andere. De plekken in het ziekenhuis of de plek thuis op de bank. Gevloerd door de behandeling is anders dan gevloerd door een avond muziek maken en lol hebben in het leven. En dan heeft hij ook nog overdag een hockeytoernooi gehad in Arnhem. Stoere vent! Helemaal in zijn uppie met de auto en rolstoel op stap, zonder TomTom of iets dergelijks. En ja dan rijdt je een keer fout en dan ben je iets later. Maar toch, hij heeft het geflikt.

Trots zie ik mijn zoon aan. Met een hart dat vol zit met emoties en een hoofd vol herinneringen aan andere tijden. Ach en wee. Zo en nu weer door ! Nog twee dagen tentamens voor hem en dan een dagje meelopen op de HvA luchtvaarttechniek en logistiek. Vooruit vooruit ….net als de wijzers van de klok.

Zorgen

Zorgen kun je maken. Voorzorg kun je nemen. Ontzorgen is een utopie. Al met al is een zorgeloos bestaan ook niet helemaal reëel. Je kunt hooguit beïnvloeden hoe je met zorgen omgaat. Laat je je zorgen de hoofdrol spelen of een magere bijrol met jou als regisseur. Mijn voorkeur gaat naar het laatste. Zorgen kunnen er niet voor zorgen dat ik radeloos en hulpeloos erbij neer zal gaan zitten. Actief deelnemen aan het ontkrachten van zorgen is een kunst en een heus moeten.*

Maar waarom nu een verhaal over zorgen? Heb ik zorgen dan? Ja er zijn de nodige dingen die mijn aandacht vragen. En op dit moment is het de gezondheid van de tweelingzonen die mij bezighoudt. Ze lijken een beetje op hun moeder als het om hun longen gaat. En ze blijven liever niet ziek thuis als het enigszins kan. Ze zijn druk met afstuderen, maar het is ook winter. Ja en? Nou dat is voor longpatiënten niet een ideale tijd in het jaar. En stress is ook niet ideaal. Nou zijn het best koele mannen die zich niet snel gek laten maken, dus stress…. nou ja ze zijn gewoon lekker bezig. Ze hoesten en pruttelen. Ze snotteren en snuiten. En gaan gestaag door. “Gaat het goed jongens?” Ja hoor, een beetje kortademig en snotterig maar verder…Ach ja, als moeder maak je je altijd ongerust over je kroost. Ik heb ze ongevraagd advies gegeven. Neem toch een paracetamolletje. Drie keer per dag? Ja doe nou maar! En neem wat meer van je Foster in of een Ventolinnetje. Mag dat dan wel? Ja doe maar! En lekker op tijd een warme douche en gaan slapen. Truste mannen en morgen gezond weer op. Laat die lente maar komen en gezondheid ook.

* van mijn zoon mag ik niet te veel Engelse termen door mijn taal en dus ook mijn blog gooien. Hij heeft wel een beetje gelijk. We zijn Nederlander en spreken en schrijven meestal een mengelmoesje aan talen. Ik ga proberen om mijn blog zuiver te houden van Engelse termen die onnodig zijn. Dus een must is nu iets heus moeten o.i.d..

Vrij af

Ik heb mijzelf vrijaf gegeven. Tijd om even foto’s te schieten voor de cursus avond van as. donderdag. Lekker lang lopen met Frey. Maar echt vrij ben je natuurlijk nooit als moeder. ” mamma waar ligt het woordenboek?” Huh? Oh er zijn deze week tentamens. Daar moet wel goed op worden voorbereid. Ik denk dat het boek slechts meegaat ter decoratie. Ach het oog wil ook wat. Teken van inzet en betrokkenheid.

Grappig is dat vrij zijn iets heel anders kan betekenen. Iets anders dan zonder taak zijn. Vrij zijn van beslommeringen. Gewoon even loslaten ook houdt je niets echt vast. Maar een innerlijk loslaten. Het kan best een soort bevrijdend zijn. Maar ook eng. Misschien wordt het eens tijd voor mij om wat los te laten. Om er vrij van te komen. Voor nu maak ik mij los van de iPad en ga lekker slapen. Morgen begint de dag weer veel te vroeg. Nog even een plaatje van mijn mooie Frey, daar kun je niet los van komen. En dat wil ik ook niet.

Foto: Esther van Golen- van der Roest

Stout

Ik ben vandaag best stout geweest al zeg ik het zelf. Nee dan bedoel ik niet dat ik iets heb gedaan wat niet mag. Ik gebruik het woord stout zoals het bedoeld is; dapper, moedig, heldhaftig. Ik vond mijzelf een held. Ik trok mijn stoute schoenen aan en ben gaan fietsen naar Utrecht en ook weer terug.

Maar wat een wind tegen was dat op de heenweg. Ik dacht heel even;” ik ga terug. Dit is toch geen weer om te gaan fietsen.” Maar ik ben niet zo een makkelijke opgever. Dus ik trapte moedig door. Het ging eigenlijk best vlot. Wel jammer dat ik de routemiep wilde volgen en daar raakte ik zo nu en dan van in de war. Met ruim zestig minuten was ik uiteindelijk gearriveerd op de plaats van bestemming. Wat jammer was dat mijn batterij leeg raakte. En dan niet alleen mijn fysieke batterij, maar ook de accu van de fiets. Dus toch maar even naar binnen bij de collega’s op visite. Accu aan de stroom. En zelf ook even opladen. Maar niet te lang. Ik moest op tijd weer terug zijn voor mijn fysiotherapie om half vier. Dus na een half uurtje opnieuw die stoute schoenen aangedaan. Zonder route-miep mijn snellere route naar huis gevonden.

Vroeger toen ik nog een piepkuiken was fietste ik van Vinkeveen naar Utrecht. Vijftig kilometer op een dag en toen nog op mijn racefiets zonder electro aandrijving. Dat bestond toen allemaal nog lang niet en ik had het ook minder nodig. Maar nu kan ik niet zonder. Twee kilometer voor de thuishaven staakte de accu. En dan is het zwaar trappen. Gelukkig heb ik hele lieve zonen. De oudste was nog net thuis en heeft mij het laatste stukje gereden. Met fiets en al in de auto. Even op adem komen voor de volgende horde. Dus het was mij het dagje wel. Wat zal ik lekker slapen vannacht. Dromend over lange fietspaden en de wind in de rug.

Dit zijn mijn benen en schoenen stevig op de grond wel twee jaar geleden genomen op een super dag bij de auto van James Bond.

Hokje

Wanneer je ( of je aandoening o.i.d) niet binnen een hokje past dan moet het hokje worden aangepast. Maar wij mensen houden van strak en regel is regel. Hoewel ….dat geldt meestal alleen wanneer je er zelf geen gebruik van hoeft te maken of het op jou niet van toepassing is. Voor een ander denken vinden mensen vaak erg makkelijk. Maar wat als je het nu zelf geldt? Hoe wil je dan dat er naar jou en je behoeften gekeken wordt. Hoe tof is het dat er dan iemand is die het hokje passend maakt voor jou. Al heb je nog zo een hekel aan de hokjes. Deze aanpassing maakt het dragelijk en nuttig. Je kunt je gehoord en gekend voelen door zo een actie.

Afgelopen week maakte Victor Molkenboer, burgemeester van Woerden, bekend dat hij toestemming gaf dat mensen met een beperking die stemgerechtigd zijn met een hulp in een hokje mogen stemmen. Kijk dat is nog eens omdenken. Dat is niet kijken naar de regels, maar naar de mens en diens behoefte. Gezien en gehoord willen worden. Iedere stem telt, jouw stem telt ook als je niet alleen durft te gaan stemmen of kan stemmen. Er wordt dan misschien door kwade stemmen gezegd dat dit een verkiezingsstunt is, maar ik denk dat het gewoon recht voor zijn raap een goed gemeende en bedoelde actie is. We hebben niet voor niets een wet op gelijke behandeling. Het VN-verdrag voor inclusie. Daar hoort zeker een land en dus ook een gemeente zich aan te houden. Pas het hokje aan! En nu in dit geval het stemhokje. De kiesraad en de stem/kies-regels zijn uit de tijd en moeten aangepast worden aan het nieuwe verdrag. Dat kan nu alvast in Woerden als voorproefje voor de volgende verkiezingsronde. Dit hokje past ons allemaal!

De Windhond stadsmolen te Woerden. Foto :Esther van Golen

Er zijn

Hoe bijzonder is dat; om er te mogen zijn. Dat klinkt misschien bijzonder, maar het voelt zo waar. Ik sprak vanochtend met een man die al op leeftijd is. Deze man heeft al heel veel meegemaakt. Hij heeft de dood heel diep in de ogen gekeken, maar leeft,! Wanneer je veel tegenslagen hebt gehad kun je de moed opgeven en bij de pakken neer gaan zitten. Deze man heeft nu een leven waarin hij misschien minder kan, maar wel meer geeft en heeft. Ik vroeg hem :”hoe gaat het nu met u?” ‘Ik mag er nog zijn. En dat is het mooiste en belangrijkste . Dat is wat er nu toe doet.’ Dat raakte mij. Om zo te leven en te weten dat er zijn, er toe doen meer dan genoeg is.

Er zijn mensen die vinden dat ze heel wat zijn. Zij willen anderen laten zien dat zij er zijn en er meer toe doen dan alle anderen. Maar deze man heeft het omgekeerde. Hij mankeert zelf van alles maar gaf mij een kussen voor mijn rug, toen hij zag dat ik niet zonder pijn kon zitten. Deze man was voor mij de juiste man op de juiste tijd en plek. Niets gebeurt bij geval. Maar je moet wel zelf initiatief nemen. Ik en u wij mogen er zijn. Zijn wie je bent is meer dan genoeg. Dat hoeft niet iedereen toegeschreeuwd te krijgen. Het is wel fijn wanneer het je zo nu en dan wordt ingefluisterd. Er te zijn is al zo een wonder. Leef!