Schuldig

Schuldig zijn betekend dat je schuld hebt. Je hebt iets gedaan wat niet juist was. Maar niemand is graag de schuldige of beschuldigde. Zelfs kan het zijn dat wanneer je met inparkeren iemand anders auto raakt, je niet graag toe geeft dat het jouw schuld was. Zo gaat dat met mensen. Dan zeggen we al snel;”ja maar…”

Vandaag nog weer eens sterk bij bepaald dat we allemaal schuldig zijn. We zijn het elkaar verschuldigd om elkaar lief te hebben. Dat kost grootte moeite voor sommige en voor een ander totaal geen moeite. Maar wat is lief hebben? Liefde gaat diep en door de diepte heen. ‘Liefde dekt alle fouten toe.’ Zoals een bloemknop zon nodig heeft om bloem te worden. Zo heeft de mens liefde nodig om mens te zijn. (Phil Bosmans).

Soms is het nodig om overnieuw te beginnen. Zoals eens de schepper overnieuw begon. Die spijt had van zijn schepping, maar de schuld zocht bij zichzelf. De schuld gedragen door zijn eigen bloed, zijn zoon. Waardoor wij mensen gelijk zijn geworden in zonde en in genade. We mogen valse vrede niet in de plaats laten komen te staan van gerechtigheid. Zo is de zondvloed een verhaal over God en mens en schuld en vergeving. Overnieuw beginnen is ook eigen verantwoording nemen. Redding kost moeite en pijn. Loslaten van wat was. Ruimte maken voor de liefde van de Ene geeft zicht op beter leven na het opnieuw beginnen. Ja ik ben schuldig. Maak ik ruimte voor de liefde en maak ik fouten in de liefde. Leven is geen spel. Spelregels zijn er wel. Er is er slechts een belangrijk; ” heb u naasten lief en de schepper van het al.”

Bloemenhulde

Vandaag heeft het lintjes geregend. Ook in Woerden. Het valt mij op dat het grootste deel van de lintjes is uitgedeeld aan mensen die vrijwilliger zijn en dan ook nog eens binnen een kerkgenootschap. Dat het om vrijwilligers gaat lijkt mij vooropstaand en duidelijk. Maar dat er dus zoveel linten gedragen worden door ‘kerkmensen’ is opmerkelijk. Zien anderen het niet zitten om een lintje aan te vragen ? Is het een te omslachtig proces? Ik heb geen idee.

Wat ik wel weet is dat het ook de laatste school dag (LSD) was voor de examen leerlingen van het Kalsbeek college. Ook mijn jongste heeft vrijaf. De lijst met de cijfers van de gemaakte tentamens is compleet. De cijfers zijn ook nog eens overweldigend. Zevens en hoger prijken op dat eenvoudige papier. Het papier op zich heeft weinig waarde. De betekenis van het papier is groot. Er is zo een strijd aan en mee gemoeid. De laatste dagen rees de hoeveelheid stress en werk hem nog wel eens boven zijn hoofd uit. Maar het is gelukt! Zelfs zijn profielwerkstuk is ingeleverd en afgerond met een zeven punt een. Het zijn de details die het hem doen. Eindelijk rust voor hem. En zo gegund. Nee hij is niet naar het feest gegaan. Het thema was flower power. De foto’s waren meer dan toereikend voor hem. We hebben zo ons eigen feestje gevierd. Met taart en aardbeien en pizza en languit op de bank een film kijken met chips. Heerlijk fout!

En buiten? Buiten is het ook een bloemen feest. De lente neemt gestaag de winter over en kleurt de stad in duizend kleuren groen. En ook wat oranje…

Jubilate

Zondag jubilate is het vandaag. Een zondag tussen Pasen en Pinksteren in. Een dag om te jubelen. Een dag om te horen dat je iets krijgt zonder dat je daar iets voor hoeft te doen. Leven is een cadeau. Een pakketje waar je zuinig op mag zijn en ook heel verkwistend tegelijk. Leven is vallen en opstaan. Een gloria na het kyrie. Bewust leven met die kennis maakt het leven vierdimensionaal. Of zoiets. In ieder geval heel bijzonder kostbaar.

Sport sportief

Sporten en sportief zijn kunnen samengaan . Soms gaat het helemaal niet op. Je kunt sporten en onsportief zijn of je zo gedragen. Het sporten is wel sportief maar het getoonde gedrag super onsportief.

Vanochtend was ik met mijn jongste zoon mee naar een wedstrijddag in Zwolle. Samen met zijn team mocht hij twee wedstrijden spelen namens de Brediusrollers. De rolstoelhockey club van Woerden. De trainer en ik wij maakten een praatje. Hij zei terloops tegen mij dat dit toch wel heel anders was dan gewoon sporten bij bijvoorbeeld de waterpolo van de zwemclub. Later sprak ik er nog eens over met mijn jongste telg. Hij dacht net als mij dat dit niet het geval is. Ja er spelen mensen in dit team met beperkingen. Sommige zichtbaar andere minder zichtbaar. Maar in het spel is dat niet altijd te merken. Je speelt gewoon lekker een wedstrijd en je wil allemaal graag winnen. Ook in mijn team zitten mensen met beperkingen. En ka;iemand heel anders reageren dan je zou verwachten. Maar vertelde mijn zoon ;”hier zijn de onderlinge contacten wel vriendschappelijker en herken je elkaar sneller omdat je steeds een dag bij elkaar bent en steeds met meestal dezelfde mensen samen speelt.” Kijk dat is dus sportief sporten.

Vanavond was ik zelf scheidsrechter bij twee wedstrijden van het waterpolo. In een van deze wedstrijden liepen de gemoederen hoog op. Ik stuurde een assistent coach eruit nadat ik deze gewaarschuwd had. Je magiër kritiek hebben, maar niet hardop tegen de scheids. Bij negeren van mijn verzoek heb ik de man het bad uit laten gaan. De desbetreffende bijbehorende ploeg stond al voor en heeft uiteindelijk ook gewonnen maar zeker niet in sportief gedrag. Na het eindsignaal schold de keeper van dezelfde ploeg mij uit voor veel minder mooie zaken en maakte er ook nog eens bizarre handbewegingen bij. Dus ook rood! Op rapport voor de tuchtcommissie. Zo kan een laatste waterpolo wedstrijd die gewonnen werd toch als verloren uit de bus rollen. Super onsportief gedrag. Wat dan wel weer sportief was was het gedrag van de thuisclub. Meerdere spelers ontfermden zich over mij en spraken de personen in kwestie aan op hun onsportieve gedrag. Code blauw in de zwemwereld is nog niet bij iedereen bekend. Maar voor Woerden kan ik zeggen dat ze het vanavond goed begrepen hebben en ook ernaar gehandeld hebben. Goed voorbeeld doet goed volgen zullen we dan maar denken. En ik ik heb weer werk voor morgen: Rapport schrijven. Sportief en sporten het kan heel goed samen gaan, maar is blijkbaar geen vanzelfsprekendheid.

Keuzes

Het leven staat vol met keuzes. De ene keuze is makkelijker en sneller gemaakt dan de ander. Alle keuzes hebben, wanneer je die eenmaal maakt, gevolgen. Het een volgt soms het ander op. Zo gaat dat. Een keuze over eigenheid en eigenwaarde is niet makkelijk gemaakt en is een proces wat jaren in beslag kan nemen.

Het leven is ook een weg. Een weg die je gaat met mensen om je heen. Sommige dichtbij de ander iets verder. Op je pad, levensweg, kom je kruisingen en rotondes tegen of een doodlopend straatje, eenrichtingsverkeer. Het is allemaal mogelijk. Tijdens de rit kan het gebeuren dat je medereiziger niet dezelfde afslag neemt.

Het gebeurt mij ook. Mijn medereiziger, in de hoedanigheid van mijn man, heeft een andere afslag of weg genomen dan ikzelf. De wegen lopen teveel uit elkaar om elkaar nog vast te kunnen houden. We gaan voortaan ieder ons eigen pad kiezen. Ik met mijn jongens zolang mogelijk aan de Dahliastraat.

Het leven zit vol keuzes. Deze keuze was als een onneembare berg. En toch is de keuze genomen. Met pijn en moeite en verdriet bij alle betrokkenen. Er zullen meer keuzes volgen. Er zal ook een verbinding blijven. Een leven is nooit meer hetzelfde na het leren kennen, mee op lopen, van een medereiziger. Zeker niet wanneer dat de vader van mijn allergrootste schatten betreft, mijn jongens. Keuzes geven ook weleens verdriet, maar ook ruimte en nieuwe keuzes.

Meten

Meten is weten. Maar wat doe je met de metingen? Wat doe je met de wetenschap die je onder ogen krijgt. Je kunt het niet meer on-weten.

Naar mijn eigen idee heb ik best een goed idee hoe het met mijzelf gaat. Maar als ik de cijfers nu zie, dan denk ik daar toch anders over. Of eigenlijk, wist ik het ook wel diep van binnen. Maar ik wil er niet echt aan toe geven. Ik kan toch eigenlijk nog alles?!

Maar wanneer de metingen aangeven dat ik in oranje zit of tegen rood aan zit. Dan wil dat toch zeggen dat het niet zo goed gaat. Dat ik beter niet alles kan doen. Er staat dan een klein zinnetje zo in de trant van;’ heeft u ook actie ondernomen?’ Euh nee! Moest ik dat doen dan? Zo dub ik een beetje. Met mijn Fev1 waarde en FeNo waardes ben ik niet erg blij. Maar met de rest van mijn metingen gaat het best lekker. Ik loop dagelijks meer dan 10.000 stappen. Verbrandt meer dan 2500 calorieën op een dag. Beweeg ieder uur minimaal tot 250 stappen. En mijn hartslag oh ja nou daar hebben we het ook even niet over. En slapen… ja ik slaap wel maar blijkt dus dat ik minimaal 45 minuten per nacht wakker ben door mijn longen en rug. Dat ik niet uitrustte wist ik al! Nu meet ik het alleen ook nog eens.

Meten is weten. Wetenschap is mooi ingewikkeld. Wat doe je ermee? Ik denk dat ik toch maar weer eens een gesprekje moet hebben met mijn behandelend longarts. Kan die zijn expertise erop loslaten. Ik ben gewend aan hoe ik nu ben; chronisch instabiel.

Tachtig

Wanneer je tachtig bent of wordt dan bereik je de leeftijd van de zeer sterken. Wanneer je je tachtig voelt en nog geen twintig bent dan gaat er iets niet volgens de verwachtingen. Mijn jongste zoon zit in een lichaam van een tachtig jarige. Maar in werkelijkheid is dat lichaam bijna twintig. Behoort naar mijn idee ook tot de zeer sterken. Al voelt dat voor hem geheel anders.

Tijdens de Peter Pan reis vorig jaar heeft Reinier er een grote groep vrienden bij gekregen. Dat is fijn. Ze houden dagelijks contact met elkaar. Hoe je in een korte tijd zo een band kunt opbouwen. Kun je nagaan geen leven is meer hetzelfde door de ontmoetingen die we maken. Nu is er op vrijdag de dertiende een jongen uit die hechte groep overleden aan de gevolgen van kanker. Een jongen die nog geen tachtig was maar wel heel sterk. Helaas was hij niet sterk genoeg.? Nee hij was beresterk! Maar soms heb je gewoon niet dat geluk dat je echt tachtig wordt. Het bericht komt wel weer binnen met een donderslag en een klap in het gezicht. Twee benen staan weer op de grond. Ze staan alleen te trillen van de naschok.

“Mama, ik ben tachtig. Al mijn vrienden ook. Ik moet steeds afscheid nemen.”

Wat doet dat met hem? Wat doet dat met mij en u? Onze houdbaarheidsdatum is niet bekend. We schatten deze zelf vaak ruim en gunstig in. Maar weten doen we het niet. Het kan zomaar zijn dat het je laatste dag is die je leeft. Gisteren las ik een uitspraak dat jezelf het raam bent waardoor je naar de wereld kijkt. Het is een ware rake uitspraak. Maar zet aan tot denken en tot actie. Hoe wil ik de wereld zien? Hoe kan ik mijn leven betekenis geven? Of het nu tachtig jaar is die ik leef, of twintig, of vijftig. Zoals een vriend reageerde;’ ik moet nodig mijn raam eens schoonmaken’. Ik denk dat we dat allemaal zo nu en dan eens even mogen doen. Gewoon weer eens even bedenken wat leven is. Hoe dankbaar je kunt zijn om er te mogen zijn, ondanks dat niet alles gaat zoals gehoopt. Ik hoop op tachtig jaar voor mijn zoon, en zonen, voor de groep van de PeterPan reis. Ik hoop dat ze de moed kunnen blijven vinden om de hoop niet te verliezen. Ondanks onze beperkte houdbaarheid. Gezondheid zit hem niet in cijfers, maar in beleving. In moed en hoop, kracht vanuit het niets. Of in iets….

Vergeet mij niet. Denkend aan G en de familie en vrienden die hem missen.

Vergeet niet te leven!

App-laus

Ik weet ; het is een raar woord geworden zo. Maar ik heb het niet zonder reden zo getypt. Applaus is een dankbaar geluid door mensenhanden gemaakt. Een app is een handigheidje een werktuig op je slimme telefoon of minicomputer. Een app-laus is een combinatie van die twee.

Ik ben vandaag gestart als deelnemer van een Europees wetenschappelijk onderzoek. Het onderzoek heet My Air Coach. Dit onderzoek wordt in Nederland bij dertig personen uitgevoerd. Waarvan de helft een app gebruikt en de andere helft niet. Tijdens de onderzoeksperiode vul ik diverse malen vragenlijsten in. Meet ik dagelijks mijn longfunctie en de FeNo waarde en tevens de stappen die ik zet en hoe en wanneer ik mijn medicatie neem en hoe de luchtkwaliteit is binnen en buitenshuis. Pffft dat is mij het onderzoek wel. Het kost dus best wat tijd om eraan mee te doen. Ik heb het er graag voor over. Er wordt gekeken en vergeleken of erdoor middel van een app met diverse meet factoren een verbetering te merken is in de gezondheid en de ernst van de astma-klachten. Dit ten opzichte van mensen die die app niet gebruiken. Niet alleen de gezondheid maar dus ook activiteit, medicatie en omgevingsfactoren worden meegenomen. Het onderzoek zal ook in Engeland worden uitgevoerd bij negentig personen. Het zal nog wel wat jaren duren voordat er een mooi grafiekje uitkomt en een boekwerk aan resultaten. Ik zeg applaus voor de onderzoekers en alle deelnemers. Samen maken we astma misschien een beetje beter. Of beter te regisseren, als dat ooit mogelijk is.

Handig

Het zou handig zijn wanneer mensen eens doen wat er met elkaar is afgesproken. Afspraak is dat de regels mogen, moeten worden nageleefd. Dus kom op laat die handen eens wapperen.

Hoezo denkt u nu misschien. Nou kijk het volgende. Al jaren verbaas ik mij, met mogelijk vele anderen , over het feit dat autobezitters niet alles van hun auto gebruiken. Zo hebben de meesten nog nooit ontdekt dat er richtingaanwijzers ingebouwd zijn standaard op elke auto. En mijn vader zie dan weleens;”kijk die mensen hebben teveel betaald voor hun auto. Ze gebruiken de helft niet.”

Vandaag en al eerder ook was ik op de fiets naar het werk. Ik rijd dan met een aardig vaartje over de wegen. Ik ben soms wat voorzichtig en dat is maar goed ook. Zo had ik pas al bijna een schuiver gemaakt nadat een mevrouw op een scootertje zonder blikken of blozen en ook zonder richting aan te geven wel van richting veranderde. Het liep met een sisser en de schrik af. Vandaag had ik ook meerdere malen dat er mensen zonder handen uit te steken zomaar oversteken terwijl ze mij recht in het gezicht aankijken. Ze zullen vast hebben gedacht dat ik wel over ze heen kon vliegen, anders hadden ze beter even hun verstand kunnen gebruiken. Hoofdzaak en bijzaak; gebruik je handen! Steek ze uit je mouwen en niet alleen om je mobiel vast te houden. Geef richting aan en kijk ook eens om je heen. En je raad het nooit, maar je bent niet alleen op de wereld.

Verloren gevonden

Het is zulk lekker weer. Je kunt jezelf zomaar verliezen door in het zonnetje te verdwalen. De tijd vliegt als de zon schijnt. Het is een zo een leuk fenomeen die eerste warme lente dag. De deuren gaan open en de mensen komen te voorschijn uit hun winterslaap. De een al volop in zomer uitdossing. Terwijl de ander schuchter uit zijn of haar schulp komt met nog een jas paraat.

Frey heeft nooit moeite met het weer. En is altijd enthousiast. Dus weer of geen weer hij gaat het water in. Vandaag maakte ik een favoriet rondje met hem. Een rondje langs het bedrijven terrein bij het ziekenhuis. Daar zijn de oevers laag en het water ondiep, met brede grasstroken. Heerlijk banjeren en plonsen. Op de terug weg vonden we Bram(zo weten we nu). Een oudere reu die zonder baasje op stap was gegaan. De twee viervoeters vonden elkaar wel aardig. Twee voorbijgaande fietsers hebben even geholpen. Ik belde de dierenambulance en zij hebben hun snelbinder afgestaan zodat ik die als riem kon gebruiken. De dierenambulance zou pas later komen. Dus heb ik de beide mannen maar mee naar huis genomen, voor water en een bank om op te hangen.

Bram was uit logeren en nam dit wel heel letterlijk. Hij was er even helemaal uit. Gelukkig met de huidige technieken is de baas of eigenlijk de oppas snel getraceerd. Zo is Bram weer terug van weggeweest. Voor ons was het een ervaring. En geen slechte. Een man meer of minder daar draai ik mijn hand niet voor om.