Beetje gekke titel; zondagzaterdag. Ik zal mij nader verklaren. Het is alweer even geleden dat mij gevraagd is of ik als voorzitter van de pastorale raad binnen de kruiskerk wilde deelnemen. Na meerdere gesprekken heb ik besloten om daar van harte ja op te zeggen. Zoals een van mijn kinderen dan zegt;” u kan ook geen nee zeggen he!”
Ik kan wel nee zeggen, maar niet tegen iets waar waarvan ik inzie dat het mij past . Waarvan ik het idee heb dat het tot meerwaarde kan zijn van het leven van anderen en mijzelf. Dus na mijn ja op informele wijze was gisteren het moment om dit te bevestigen. Waarom gisteren? Door de corona maatregelen is het niet mogelijk om als kerk live bij elkaar te zijn. Daarnaast willen we allemaal wel graag dat een en ander doorgaat zoals we gewend zijn. Dus worden er creatieve oplossingen bedacht. Zo is er gisterochtend een opname gemaakt op afstand van de bevestiging. Daarnaast is er van de aftredende leden afscheid genomen in hun thuisomgeving. Al die filmpjes zijn weer zo gemonteerd dat ze als een stuk konden worden uitgezonden vandaag tijdens de eredienst online.
Gisteren was dus al een beetje zondag. Zondagzaterdag zeg maar.
Morgen begint alles. Dit is de titel van een film, mogelijk ook van een boek. Misschien is het wel iemands slogan, lijfspreuk. Ik had deze film al eens eerder gezien, maar keek deze vandaag toch ook nog weer eens. Hij wierp mij terug in de tijd.
Zo gek is dat, dat zoiets zomaar gebeurd. Zonder heel aanwijsbare reden. Nou ja zonder reden…. in deze film gaat het over een man die zomaar vader wordt van een dochter. En die dit meisje als alleenstaande ouder opvoedt. Het meisje blijkt ook nog eens een hartafwijking te hebben en haar leven zal maar kort zijn. De vader heeft er alles voor over om zijn dochter een te gek leven te geven. Zonder angst en vol levenslust. Wat maakte nu dat ik opeens weer terug in de tijd werd geworpen.?
Opeens was ik weer op het punt van juni 2016. Ik voelde mij weer als op de dagen waarin ik nauwlettend de bloeduitslagen van Reinier in de gaten hield. Naast de leukemie, de botnecrose, de hyperlipemie, de morbide obese, de MRSA, de hepatitis E, ook nog het leverfalen. Ik voel mij weer radeloos. De dokters, ik weet nog waar ze zaten, het was er namelijk niet een maar minstens twee. Het bericht dat mijn jongste kind mogelijk niet ouder zou worden. Dat al die bijwerkingen hem fataal zouden kunnen worden…. Het is dat ik de uitslagen had gezien. Ik had de artsen gehoord en begrepen. Maar ik wilde er niet in geloven. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de woorden dood en sterven uit te spreken. Ik heb gesproken met een kinderarts uit het ziekenhuis waar ik toen werkte. Ik vertelde hem al huilend dat ik toch niet tegen mijn kind kon zeggen dat hij nu wel examen had gedaan en zijn best deed om beter te worden, maar dat dit mogelijk niet voldoende was. Dat dit misschien wel het einde zou zijn.
En dan nu deze film. Met de titel “ morgen begint alles.” De hoop heb ik niet opgegeven. Ik wilde er niet aan toe geven. Ik zou mijn kind toch niet hoeven te missen? Dat kon toch niet? En ondertussen wist ik dat het een grote mogelijkheid was dat het mij wel zou gebeuren. ik zag het om mij heen bij andere kinderen en ouders gebeuren. Hun werelden veranderden en zijn nooit meer heel. Je wordt heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. En ja mijn kind wist zelf wel wat er te wachten stond. Hij had ook het gesprek met de artsen gehad en het begrepen. Hoe hart verscheurend was dat. Maar morgen begint alles. Die hoop die is waarheid geworden. We zijn nu alweer ruim vier jaar verder en ja er is steeds weer een morgen. Een dag waarin alles mogelijk lijkt te zijn. En hoe verschrikkelijk dankbaar ben ik dat dit zo is en op deze manier. Had het anders gelopen dan had ik ook daar een manier voor moeten vinden om een nieuwe dag weer aan te kunnen. Er is meer om voor te leven dan mijn kinderen. Maar het zijn mijn kinderen en die zijn mijn morgen, mijn alles, alle vier.
Hoe beleef jij deze dagen? Dit was een vraag die een collega van mij mij stelde. Ze gaf aan dat zij steeds met oud en nieuw terug denkt aan het jaar dat haar echtgenoot levensbedreigend ziek werd. Maar gelukkig gaat het nu redelijk met hem en kijken ze uit naar een nieuw begin in een nieuw appartement met aanpassingen voor hun gemak. Wat een zegeningen.
Ja hoe beleef ik deze dagen. Het hele jaar door heb ik wel momenten dat ik denk wat zijn we door een moeilijke tijd gegaan. Maar wat zijn we gezegend.
Ik gaf dit ook aan haar terug. Ik vertelde dat ik juist die ochtend had bedacht dat ik maar een keer in mijn moederjaren geen oliebollen had gebakken met oud en nieuw. Dit was vijf jaar geleden. De dag dat er een bed in de huiskamer kwam te staan en een douche in de keuken, een trippelstoel en een traplift kwamen er achteraan. We zaten tot laat in het ziekenhuis in Utrecht. De heup van Reinier was toen gebroken door de necrose als gevolg van de medicatie tegen de leukemie. Na transfusie en een medicatie om de botten te versterken en de chemo’s , mochten we wel weer naar huis. We waren zo blij dat dit kon ondanks het grote verdriet en de zorgen die we toen hadden. Dankbaar waren we dat een lieve vriendin oliebollen en flappen had gehaald en aan had gebracht. Geweldig.
Maar vertelde ik haar ik denk er vaak aan aan wat was. Maar ik kijk voornamelijk vooruit. Niet omdat ik er niet meer aan wil denken, maar omdat het leven voor ons ligt. Er is hoop op beter. En die hoop die vind ik veel belangrijker dan dat wat achter mij ligt.
‘Mijn’ rijkdom aan een tafel 🥰
Deze laatste dagen van het oude jaar hebben we vooral besteedt aan de familie. We hadden een eigentijds kerstverhaal. Mijn tante , de zus van mijn moeder, is in het voorjaar gevallen. Zij brak bij de val haar heup. Voor mensen op hoge leeftijd is dat naast erg pijnlijk ook een groot risico. Maar ze kwam er doorheen. Alleen bleek al snel, kon zij niet meer terug naar haar eigen woning. Dus in de zomer haar appartement leeg gehaald en de spullen opgeslagen. En een verzoek ingediend om haar dichterbij de rest van de familie onder te kunnen brengen. Maar er was geen plaats.. tot ik op 8 december gebeld werd dat ze woensdag 16 december zou worden verhuisd. Dan komt er een hoop heen en weer gebel. De verhuizing wordt uitgesteld door Corona. Uiteindelijk gaat de verhuizing door op 21 december. Ze is verhuisd en heeft haar twee broers en zus dichtbij. En ook wij als neven en nichten kunnen makkelijker bij haar op visite komen(als alles weer toegestaan is).
Oud en nieuw, toch veranderd er in wezen niet veel. Zoals de prediker al schreef;”er is niets nieuws onder de zon.” Wel kunnen we er steeds opnieuw over verwonderen dat er weer een nieuwe dag is. Dat er hoop is op een beter leven. Dat we er samen van mogen genieten en op weg mogen gaan die toekomst tegemoet. Gelukkig een nieuw jaar een nieuwe dag een nieuwe kans.
Bloggen aan de keukentafel 