Waar rook is

Vannacht is er een grote brand uitgebroken in een bedrijf net ver van mijn bed. De vlammen waren gulzig en fel. Het hele bedrijf is ondanks snelle reactie en actie van de brandweer verloren gegaan. De buurt gebouwen zijn grotendeels gered mede door die actie van de brandweer. Puik werk hebben ze geleverd met gevaar voor eigen leven.

Foto Koos Dros

Maar zoals het gezegde al aangeeft waar rook is is vuur. En andersom kun je dat ook vaak wel zeggen. Er was uitzonderlijk veel rook. Vannacht heb ik slecht geslapen, maar ik wist niets van deze enorme brand. Maar mijn longen hadden het wel gemerkt. Ondanks dat mijn ramen dicht waren komt er toch rook binnen. Rond zevenen met de hond lopen, de prikkels namen toe net als het hoesten en de benauwdheid. Daarna met Reinier naar de orthopeed. Daar lijkt het gelukkig iets beter te gaan. Maar in de rit heen en weer echt zo benauwd van de slechte lucht. Tot laat in de middag kon je de rook/ luchtvervuiling nog merken. En mijn lijf? Ja die heeft er ook nog wat moeite mee.

Waar rook is….. volgt benauwdheid. Ondanks dat ramen dicht zitten. En ik geen andere buitenactiviteiten had, was dus zelfs het in de auto door de wijk rijden al te veel. Gelukkig voor mij kon ik daarna naar mijn werk ‘vluchten’ als luchtvluchteling. Collega’s hadden al grote vraagtekens gezet bij mijn aanwezigheid.” Wat doe je hier als je zo benauwd bent?” De lucht was beter in de stad deze keer. De alert die uit was gezet was niet voor niets geweest. De luchtvervuiling was hoog tot gevaarlijke hoogte. Daar werd ik wel even stil van. De vervuiling zag je niet meer rond die tijd, maar was goed merkbaar. Een alert wordt uiteraard niet voor niets afgegeven. Een gewaarschuwd mens telt voor twee.

En weer terug

Terug naar huis, heerlijk thuiskomen bij mijn lieve kinderen. Lekker slapen in je eigen bed. Maar tjonge naast de euforie om terug te zijn om lieve mensen weer te kunnen knuffelen. Daar zit er nog een tegenkant aan het thuiskomen.

De reisdag verliep eigenlijk best voorspoedig. Met het dalen vanaf 1664 meter(hoogte van de kliniek in Clavadel) tot het niveau van Zurich gaf al een gevoel van moeite om adem te halen. Nu was mijn conditie ook niet zo heel erg top, dat droeg daar niet positief aan bij. Opeens vanuit een redelijk beschermde en prikkel vrije omgeving naar de realiteit van een luchthaven waar parfum de lucht vult. Parfum uit flesjes en parfum uit stinkstokken of vape apparaten, uitlaatgassen en meer. Adembenemend kan ik je zeggen. Gelukkig is er goed voor ons gezorgd en konden we met assistentie snel door naar de gate. Op Schiphol was dat de laatste horde waar we een soort van over struikelden. Er was miscommunicatie bij de organisatie van de luchthaven-assistentie. Helaas duurde het daardoor ruim anderhalf uur langer voor we in de armen van onze liefsten konden vallen.

En dan dus weer terug. Terug in mijn eigen omgeving met de lessen die ik heb geleerd paraat. En gaat dan alles gelijk helemaal anders. Nou nee, maar wel duidelijk anders dan voorheen. Ik heb met mijzelf afgesproken dat ik per dag een ding mag doen aan het huishouden. Dus niet gelijk in een dag alles wassen, soppen, zuigen, boodschappen doen etcetera. Lekker zitten in het waterige zonnetje en een boek lezen, film kijken met mijn jongste. En oh wat hebben we elkaar gemist.

Terug komend op mijn week thuis, kan ik zeggen dat het een zware week was. Met hoogte en wat minder hoge punten. Ik heb gewoon nog erge last van benauwdheid en hoesten. Vermoeiend is dat. Vermoeiend is het ook om bijna iedere dag de apotheek te moeten bezoeken omdat de recepten niet goed doorgekomen waren en de voorraad niet afdoende was. Het zijn hobbels die je moet nemen. Leuk is anders. Voor de komende week neem ik mij voor om weer goed te voelen wat er kan en wat niet. En zoals ik het vandaag bekijk is het beperkt wat er gedaan gaat worden. Zoals mijn Astma Actie Plan(aap) aangeeft pas opbouwen als je in de groene fase zit. Die kleur heeft mijn huidige situatie nog niet bereikt. Maar dat gaat zeker lukken…..eens.

Symbool voor huidige kleur fase

Resumerend

Na acht weken is het dan zover; tijd om naar huis te gaan. Tijd om even achterom te kijken. Wat is er allemaal gebeurd in die twee maanden. En waar iedereen vast nieuwsgierig naar is; wat heeft het mij opgeleverd.

Ik kwam in augustus aan in Davos redelijk gesloopt. Dat wist mijn lijf, maar zelf wilde ik daar maar deels aan toe geven. Mijn doel was: hard aan de slag te gaan met beweegprogramma en zelf wandelingen gaan maken om maar zo fit mogelijk naar huis te komen in oktober. De eerste week was pittig, steeds weer je verhaal doen, steeds weer merken dat mijn lijf best wel vermoeid was, al merkte ik ook dat er ruimte kwam in mijn longen. Mijn neusbijholten raakten een hoop rommel kwijt, dat stemde mij hoopvol. En gaf mij nog meer drijfveren om hard aan de slag te gaan.

Eind van week twee een luchtweginfectie; pats, met twee benen weer in de realiteit gezet. Het voelde als mislukken, niet voldoende mijn best gedaan te hebben. Maar het tegenovergestelde was waar. Juist te veel van mijn lijf gevraagd. Die lessen kwamen hard binnen. Ik heb nu eenmaal ernstig astma, dat wordt niet anders. Ik leerde er anders mee om te gaan in de weken die volgden. Is dat dan de kuur voor een beter en gezonder leven? Nou ja wat ik heb gemerkt is dat leren voelen hoe mijn lijf eraan toe is en dat serieus te nemen in de dagindeling, mij dit wel gaat helpen om minder over de grens te gaan. Leerde mij om ook zo nu en dan rust te omarmen en daarmee te merken dat dit mij helpt om door de dag te komen en door de diepe dalen.

Bijna volle maan foto EvdR 2023 Davos

Ja want die dalen die blijven. En helaas ga ik minder goed naar huis dan ik gekomen ben. Dat wil zeggen; sinds vorige week heb ik eerst een luchtweginfectie gehad en net toen dat beter ging kreeg ik een astma aanval. Die vloerde mij volledig. Dan sta je gelijk 3-0 achter. Maar ik pas het geleerde toe. Het gaat nog niet vanzelf, maar het gaat. Er zit nu alweer een draai in naar boven toe.

Resumerend kan ik zeggen dat de longrevalidatie mij goed heeft gedaan. Ik heb conditie opgebouwd en ik heb het contact met mijn lijf voorzichtig hervonden. Misschien een volgende keer niet het zover laten gaan dat ik helemaal uitgeput ga revalideren, dan is er mogelijk meer ruimte om ook op medicatie zaken te optimaliseren. Er is een goede basis gelegd, solide, daar kan op verder worden gebouwd. Ik ga een toekomst tegemoet.

Een waarheid als een koe foto IvA23 Davos

Astma is chronisch, daar groei je niet overheen. Zelfs niet als je heel erg je best doet.