Onderbuikgevoel

Je kunt het soms hebben zo’ n gevoel van er is iets maar je kunt er de vinger niet op leggen, een onderbuikgevoel. Vanmiddag toen ik mijn jongste zoon uit school haalde had ik dit gevoel ook. Ik zag aan alles dat er iets niet goed zat en binnen een minuut was de aap al uit de mouw. Tijdens een van de laatste lessen had hij erge buikpijn gekregen en deed alles erop wijzen dat er in de onderbuik iets niet goed zat. Een heel ander soort van onderbuikgevoel zeg maar.

Eerder deze week waren we al met spoed naar het Prinses Maxima centrum om de leidingen te spoelen, maar blijkbaar was nog niet het hele probleem opgelost. En zo deden vandaag nog eens dunnetjes over wat er zondag passeerde met bijpassende röntgen beelden. Het lijkt zo gewoon om iedere dag meerdere keren naar het toilet te kunnen gaan, maar er hoeft maar iets tegen te zitten en je hele lijf protesteert. Poep en pies en wordt nogal bedrukt over gesproken, het zijn ook niet de fraaie gesprekken. Maar wel o zo noodzakelijk om ook al je afvalstoffen goed kwijt te kunnen raken. Door alle medicatie en ook nog eens de immobiliteit raakt er steeds meer verstoord in het functioneren van de jongste zoon. 

Vandaag mochten we na een flitsbezoek weer retour Woerden. Morgen staat er vooraleerst een telefonisch consult gepland, maar het kan verkeren. Met het oog op de dag van morgen en de dingen die komen gaan nu eerst maar eens slapen. En niet met een Vinkeveens besluit te eindigen.  

poep en pies dendennis

Geknal

De bouwvakker is vandaag iets eerder naar huis dus zou het wel eens stil kunnen zijn in huis. Zou kunnen… Maar het knalt om mij heen. Het is alsof je in een slagveld staat en de kogels vliegen je om de oren. Het enige wat mij weer bij mijn positieven brengt zijn de commentaren die erbij klinken. De knallen komen uit de spel computer en het commentaar is van mijn jongste zoon en zijn vriend. Het is buitengewoon gewoon.

Ik had mij eigenlijk voorgenomen om nog even zelf wat rust te pakken, maar met al dat geknal wordt ik er niet rustiger op. Dus doe ik wat spelletjes en ga ik boodschappen doen. Bij de boodschappen was er een knal aanbieding met een grote hoeveelheid gratis snoep en dat met mijn noodmedicatie een super goed idee. Vanavond ga ik een krukje haken voor het goede doel. Ik knal bijna van al de suikers, misschien moet ik eerst nog een rondje lopen om dat kwijt te raken.  

 

Maandag dinsdag

 
 Op deze maandag die geen maandag is ben ook ik een beetje van de leg. Zo ver van de leg dat ik niet op tijd ben gaan tanken met de auto,  dus onderweg naar de wekelijkse chemo en therapie van de jongste gaat er een geel lampje branden. Oh ja, een keer raakt het op.

Een keer raakt het op…. En niet alleen bij de benzine van de auto. Ook mijn reserves raken uitgeput, maar zo ver is het nog niet. Met mijn rondjes lopen met de hond span ik mij in en ontspan ik tegelijk. Er is eigenlijk altijd wel iets wat mij van de dagelijkse beslommeringen even wegneemt. Vandaag zat er zomaar een merel heerlijk een bad te nemen in een grote waterplas en liet zich niet door mij en mijn hond afschrikken. Het zijn soms de kleine dingen die het doen. Daarbij zie je om je heen de natuur zich klaar maken voor de start van het nieuwe seizoen, de knoppen staan op knappen. En dan vandaag met zulke prachtige wisselende luchten kan je bijna niet anders dan genieten en bijtanken. 

Ondertussen lopen we ook het programma van de chemo dinsdag af, bloed prikken, zwemmen, chemo per port a cath, gesprekken met psycholoog en maatschappelijk werk en artsen en in de file terug naar huis. Onder het genot van muziek op de achtergrond en soms een zacht gesnurk van de jongste die toch wel een beetje moe is van deze gekke maandag die dinsdag is.

To be of not to be?

Een vraag die al eeuwen meegaat, te zijn of niet te zijn. Ook met Pasen kun je die vraag jezelf stellen, mag ik er zijn? Mensen zijn er  om te leven, dat is waarvoor we geboren worden. Dat er dan aan het leven een einde zit is een noodzakelijk kwaad, of meer een onontkomelijk kwaad. Er zijn mensen die leven voor het leven hierna. Mijn idee is dat dat niet je motivatie voor het leven kan zijn. Wat heeft het leven dan voor nut?  

 Mijn leven heeft pas nut wanneer ik het nu leef en dan niet met het oog op de dood of iets dat je zou kunnen winnen als beloning voor het leven dat je geleefd hebt. Met Pasen herdenk ook ik dat de dood niet het laatste woord meer heeft, maar het is voor nu nog wel erg definitief. Dood is dood en toch ook weer niet. Het is niet te bevatten met een rationeel hoofd, maar met mijn hart wil ik het geloven. Het geeft dat wat er in dit leven ook gebeurt niets mij echt kan vernietigen, maar dat wat er in mij leeft zal blijven voortleven. Het geeft mijn leven rust in onrustige tijden. Ik mag er zijn en zal er zijn omdat …. Of doordat… Wij mensen zoeken overal een verklaring voor en soms valt er gewoon niets te verklaren en is het zoals het is en daar mogen we het dan mee doen. 
U zij de glorie 

Opgestane heer

U zij de victorie 

nu en immer meer

Stille zaterdag

  
Een plaatje waarin je ziet dat er leven uitknalt, om stil van te worden.

Goede paasdagen gewenst!

De tegenstelling

Deze week is een week van tegenstellingen, het verward mij enigszins. De week begon met aanslagen in het buurland België. Onbegrijpelijke acties met zoveel slachtoffers, dan bedoel ik niet alleen de mensen die fysiek slachtoffer zijn geworden, maar ook de mensen die nu geliefden moeten missen en of zich zorgen maken om de gezondheid van een lief medemens getroffen tijdens deze slachting. 

Daarbij onze eigen terreur in mijn kleine wereld, de aanslag van de behandeling tegen de leukemie van mijn jongste zoon. Waarbij iedere dag een strijd is om door te komen, niets meer gewoon gaat. En toch zo een dappere jongen die ondanks alles toch de moed heeft om iedere dag weer op te staan en zelfs naar school te gaan en goede cijfers te halen.

Dan gisteren het nieuws dat de levende voetbal legende nu gewoon een voetbal legende, een held is geworden. Johan Cruijff is niet meer. Ik snap dat dit veel mensen ontroert, maar het contrast met de aanslagen in Brussel is wel groot. Het lijkt alsof er van de een op de andere dag een bladzijde wordt omgeslagen en de gruwelen van een dag eerder volkomenzijn vergeten. Is het uit zelfbehoud of toch iets anders waardoor we als mensen weer de draad op lijken te pakken na gruwelijke dagen. Ik weet het niet maar het verbaasd mij.

En dit alles speelt ook nog in het licht van Pasen. Gisteren was het witte donderdag de dag waarop ook in Amersfoort de Passion werd gehouden. Het is geen liefdesscène, passie komt van lijden, drift tot iets, hartstocht . De kruisdood die uitgeoefend werd door de Romeinen ook op Yoshua was een terreurdaad. Nu heden ten dage een tv-spektakel. Hoe zit dat nu met mensen en hun hang naar erge dingen, het lijkt wel of we ervan genieten om anderen in nood te zien verkeren. Het passie spel dat gespeeld wordt door bevlogen mensen zal mogelijk iemand de ogen openen. Mijn beeld raakt erdoor vertroebeld. “Zie de mens!” En ik kijk en zie dat er ergens nog wel iets goeds in een ieder van ons is terug te vinden. Maar het is als vroeger met Carbon papier na verloop van tijd na veel doordrukken vervaagd het originele beeld. Het is tijd voor een nieuw begin. In het licht van Pasen bij het aanbreken van die nieuwe dag jubelen we het uit. Tot die tijd zal het nog wel een vertroebeld beeld blijven geven. 

Vandaag een goede vrijdag?! 

 

Ondertussen

Bij de familie Knots, een tv-serie uit de jaren tachtig, werd er bij het wisselen van de ene naar de andere scène dit woord gebruikt:”ondertussen”. Het geeft steeds wanneer ik dit woord  gebruik weer een leuke herinnering aan die serie en tijd. Maar ondertussen staat de wereld op zijn grondvesten te schudden en is er weinig om over te lachen maar is het wel knots gek. Onze problemen van alledag verschieten erbij in het niets, het maakt je wel nederig. 

 Om acht uur zaten mijn jongste zoon en ik in de auto op weg naar het prinses Maxima centrum. De radio staat aan en we luisteren naar rustige muziek uit de jaren tachtig en negentig via radio Veronica. En dan een zin;”. Krijgen berichten door dat er op vliegveld Zaventum explosies zijn gehoord!” Even later wordt het bericht bevestigd dat er inderdaad meerdere explosies zijn geweest en dat er gewonden en mogelijk doden zijn gevallen, de vluchthaven wordt ontruimd. Een vluchthaven een plek om te schuilen om van de ene plek naar de andere plek te reizen. Ook een plek waar aanslagen worden gepleegd, maar waarom?

Tijdens deze lange chemodag speelt de tragedie in België zich verder af in meerdere bedrijven. Een zwarte bladzijde in de wereld geschiedenis een donkere dag in ons en mijn bestaan. Het doet me wat en toch ondertussen ben ik ook bij de terreur in het leven van mijn jongste zoon. Niets gaat er meer gewoon. Een ruggenprik die niet in een of twee of drie keer lukt, de  röntgen  moet erbij te pas komen. Gewoon is zo gewoon en toch zo bijzonder. Ondertussen slaapt hij zijn narcose uit en loopt de chemo in en daarna nog een cocktail tegen de pijn in de botten. Ondertussen haak ik een poncho af en begin ik aan een roze zomerjurkje en een ambulance te haken. Tijd is een vriend en vijand. 

 Ondertussen zijn er levens gestopt door toedoen van andere levende wezens, die hun zaak meer waard vonden dan het leven van de ander. Ondertussen waardeer ik het leven en wil ik het graag opwaarderen voor mijn kind. Twee werelden in een wereld maar nog verre van ideaal. En ondertussen gaat leven verder…….

Chaos

Het moet eerst erger worden voordat iets kan opknappen. Tenminste dat geldt voor een aantal zaken. Vanaf vandaag is het chaos in ons huis, meer dan anders. De badkamer is eruit, die ligt nu mooi te wezen in de container. Het zal ongeveer een maand duren en dan hopen we dat de rust weerkeert in huize van Golen. Gelukkig slaapt de jongste zoon niet op zijn slaapkamer en kunnen we die gebruiken als opslag. Zo heeft zelfs dit nare een goede kant.  

 Vanochtend nog even een douche genomen ter afscheid en ter opfrissing. Daag oud en kapot, welkom nieuw en heel. Zodra ik mijn jongste naar school heb gebracht ga ik gelijk door naar de longarts. “Met deze kuur en deze beestjes zou je eigenlijk na vijf dagen wel moeten opknappen.”  Ja eigenlijk wel, ik ben een afwijkend geval. Met tien dagen een dubbele kuur en nog geen of matig resultaat dus hup de verlenging in. Vrijdag mag ik weer wat van mij laten horen, dan moet het maar eens klaar zijn met die beestjes. Tot die tijd; bankhangen en haken, de werkman voorzien van koffie en de rest van het huishouden sturen. Na het artsen bezoek ook nog met de tweeling om de beurt hun roze kaartje opgehaald. De mevrouw van de gemeente raakte een beetje in de war; twee van dezelfde jongens met hun rijbewijs! Daarna zijn ze gelijk maar met de auto naar school gegaan omdat het kan. 

Meedenken

Het is niet iedereen gegund om met anderen mee te kunnen denken. Mijn buurvrouw kan dit wel heel goed. Zij kwam vandaag spontaan even langs met twee nieuwe haakboekjes, voor mijn marathon haakactie.  

 
Op de Hoogstraat wordt ook met ons meegedacht, meegedacht aan oplossingen voor de mobiliteit van de jongste zoon. Er stond voor vandaag een gesprek met de revalidatie arts gepland. Terwijl het gesprek vorderde kwamen nog wat punten voor de ergotherapeut aan bod. Dus gelijk maar de koe bij de horens gevat en de zaken geregeld. We laten niets aan het toeval over en zitten er bovenop. Maar dan nu eerst weer even bankzaken doen het is tenslotte ook het begin van het weekeinde. 

Fijn weekeinde allemaal!

Hectiek

In de hectiek van deze dag toch ook nog weer een stukje van mijn hand. Vandaag begon redelijk relaxed, de jongste zoon had een tentamen en hoefde pas met het middaguur op school te zijn. Dan is het opstarten gelijk een stuk makkelijker en rustiger en daarmee een goed begin is het halve werk. Juist op het moment dat ik hem naar school bracht kwam ook de monteur van de zorgdouche. Dus even snel heen en weer naar school en dan de monteur binnen laten.  

 
Tijdens het installeren kwamen er twee heren van de vereniging Nederland Davos bij mij op bezoek. Met lekkers voor bij de koffie en even gezellig bij praten. Drie uiltjes gingen weer met de twee mannen mee terug naar de Gooise matras en ik heb zo weer een mooi bedrag opgehaald voor de 24-uur van Woerden. Net op het moment dat de mannen weggaan sms’t de zoon op school dat hij graag op gehaald wil worden, dus hup de auto weer in. De oudste zoon komt thuis, de buurman haalt een pakketje op en de monteur vertrekt ook weer. Moeders moet nog even boodschappen doen en dan eten koken. En toch tussendoor ook nog even buiten in het zonnetje kunnen zitten genieten van even niks. Het is een prachtig begin van de lente, een nieuw begin. En voor vier weken kan er beneden gedoucht worden en daarna hopen we op een nieuwe badkamer en een werkende geïnstalleerde traplift zodat ook de jongste ervan kan genieten. One step beyond…