Gaten vullen

Vroeger was kousen stoppen heel gewoon. Het ene gat werd gedicht na het andere, soms werd er van twee paar een gemaakt. Zuinigheid met vlijt. Maar nu is het goedkoper om nieuwe sokken te kopen ipv ze te stoppen. Ik denk dat ook deze techniek met uitsterven wordt bedreigd. Tenzij we er iets hips van maken, dan noemen we het retro en wil iedereen het kunnen. Zo vul je gaten in de markt die er niet eens waren. 

Wij mensen zijn soms bang voor leegte en stilte. Het kan beangstigend zijn als je stil valt. Het kan ook mooi verhelderend werken. Het doet het kaf en het koren scheiden van elkaar. Ik kan zeggen dat ik al ruim twee jaar een soort stil gevallen ben qua werken. Ik probeer zoveel als mogelijk is aanwezig te zijn op mijn werk. Maar het is niet zoveel. Ik probeer ook om mijn mogelijkheden in kaart te brengen. Waar ben ik goed in,wat vind ik leuk, valkuilen en dromen ze komen allemaal voorbij. En vandaag had ik opeens een telefoontje waarbij ik even stil viel. De nieuwe regeringsleiders op het laboratorium denken in een heel ander stramien dan ik zelf. Zij zien alleen, zo lijkt het, de beren op de weg. Dan voel ik mij niet meer zo stevig in mijn schoenen staan. Maar ben ik wel stil van buiten na afloop van het gesprek en ook heel luid van binnen. Hoezo inclusie? 

Vandaag missen we mijn vader. Een gat wat niet te vullen is. Niet met woorden of plaatjes. Wel met liefdevolle herinneringen. Dat gat kan ook in stilte gevuld worden. Stilte in de galmgaten van een klokkentoren tot het carrilon gaat spelen en je overweldigd wordt door de muziek of opnieuw de stilte.

Water

Er is geen leven zonder water. Dat is een gegeven. Ergens op enig moment is er water nodig om leven mogelijk te maken en te houden. Je kunt zeggen dat water een levensreddend middel is. Helaas zit er ook een min punt aan. Water kan ook dodelijk zijn. Het is maar hoe je het water gebruikt.

Vandaag werd er water gebruikt in een dienst om kleine kinderen te dopen. Ze te bevestigen als kinderen van de Ene. De dienst begon voor mij al bijzonder. Het is lastig om met een zere rug in de kerk te zitten. Op een of andere manier zijn kerken niet zo gemaakt of ingericht dat je er comfortabel kunt vertoeven. Ik voelde mij als een uitgedroogde spons, iet wat ongemakkelijk, maar met hoop op water. Water voor mijn ziel. En al binnen enkele tellen kwam een mede kerkganger, ook wel broeder in geloof genoemd, naar mij toe. Hij was verheugd met mijn aanwezigheid en hij bemoedigde mij. Warm, hartelijk oprecht. Daarna kwam een zuster en goede vriendin naast mij zitten. Ik voelde mij nog steeds ongemakkelijk zitten, maar wel op mijn plek. En dan een lied;”groot is uw trouw o Heer, mijn god en vader!” Er komt een beeld in mij op van de bosbranden in Portugal. Een blusvliegtuig met zo’n grote zak vol water die op een bosbrand wordt uitgestort. Water om het vuur te doden en de levens te redden van mens en dier en plant. Voor mij was het weer in de kerk zijn alsof ik in brand stond en geblust werd. Of als een spons die droog was maar weer gevuld, volgezogen met water terug naar huis kon gaan. Water dat doet leven.

Deze kinderen die gedoopt werden ze zijn nog geen half jaar oud. Zij weten niet en zij kiezen niet en toch zijn ze al gekend. Dat is wat ik geloof. Maar met je hoofd dit begrijpen is bijna onmogelijk. Ik denk aan de ledendag van gister. Een prachtige dag met veel bekenden, longlijders die in Davos zijn geweest of op een andere manier daarbij betrokken zijn. Dan heb je een groep van zeg honderd mensen waarvan ik er misschien dertig ken. Maar ik heb ze niet allemaal bewust gezien. Hoe kan het dan dat er iemand is die iedereen ziet en je kent als een geliefde? Onbegrijpelijk,ongelofelijk. 

Wees niet bevreesd! Bang zijn is niet iets wat ik snel zal voelen. Wat ik wel heb is een verlangen. Een verlangen naar heelheid. In dit verlangen schuilt een ander verlangen om geliefd te zijn en mensen en god lief te hebben. Angst kan de beste overkomen. Bang zijn voor het donker. Het donker in de wereld wat je overkomt of wat je zelf veroorzaakt. Donker wat in je zit door donkere gedachten. Je kunt er door verlamd raken. Totdat er weer licht doorbreekt. Een wonderlijk gebeuren. In en bij dit alles komen meer beelden en muziek voorbij gedanst in mijn hoofd. Wat kunstig dat mensen er zijn en dat er kunstige mensen zijn en nog veel meer soorten. Samen zijn we nogal apart. Een ding hebben we toch gemeen ; water houdt ons in leven.(tenzij het tegendeel zich bewijst)Leonard Cohen

Foto de telegraaf

Muis

Ik voel mij als een grijze muis. Klein en ongezien. Je weet dat er muizen bestaan maar je ziet ze meestal niet. Het is meer een aanname dan een gegeven. Het gegeven is is dat ik geen muis ben en slechts een klein beetje grijs ben. Ik ben ook niet klein, je kan mij maar moeilijk over het hoofd zien. En toch voelt het alsof ik onzichtbaar en onhoorbaar ben. Slechts een muis.

Vandaag begon de dag als alle andere dagen. Totdat de telefoon ging. “24 JULI zegt u?” 

Ik ben boos en ik voel mij machteloos. Ik voel mij niet alleen niet gezien maar het is ongehoord dat dit mij overkomt. Maar gelijk weet ik dat het niet alleen mij overkomt. Het zal vast ook bij andere patiënten gebeuren. Mijn operatie is met een maand opgeschort. En waarom? Het is alsof ik niet hard genoeg en duidelijk genoeg heb gesproken. Het is ongehoord. Ik bel nog een keer terug, ik kan het niet geloven. Ik bel met de zorgverzekeraar.” Mevrouw dit klinkt als een medische noodzaak en dan kunnen wij niets voor u doen. Als u nog niet op de lijst stond voor een operatie dan kunnen wij bemiddelen, nu niet.!” Nou daar zit ik dan met al mijn goede voornemens. Ik ben als een grijze muis, niet te horen of te zien. Gelukkig mag je in de put een wens doen. 

Raamposter van Plint

Ledigheid

Ledigheid is des duivels oorkussen! Met dit spreekwoord ben ik opgevoed en mogelijk vele anderen met mij. Nederlanders staan bekend om hun noetse nijverigheid. Mogelijk met dit spreekwoord als drijfveer. Ledigheid is bijna het tegenovergestelde van heelheid. Ik zie ledigheid dan ook meer als loze ruimte, onaf, niet vol. Waar juist heelheid een compleet plaatje geeft. Heel zijn betekent uit een stuk zijn gemaakt dat is meesterschap of vakmanschap.

In de gezondheidszorg wordt er over heelkunde gesproken. Ik vind dat nogal wat. Dat zou inhouden dat wij mensen een ander mens weer heel kunnen maken, daar waar wat onaf was of leeg. Heelkunde is als een toverkunst. Heelheid is wel iets om naar te verlangen. Ik denk dat luiheid niets met ledigheid te maken heeft. Hoewel …. als je echt een ‘luiaard’ bent en geen interesse hebt in je omgeving of iets anders. Ja dan ben je wel ledig, niet vol. Waar je vol van bent daar ben je ook druk mee. Soms alleen in je hoofd. Soms ook in actief je hart volgen. Het valt niet altijd mee om te weten waar je hart vol van is. Het is wel een vereiste zodat je heel kunt zijn. Trouw te zijn aan jezelf. Dan ben je niet egoïstisch of narcistisch, maar reëel. Als je hart al vol is met andere zaken dan is er ook geen ruimte voor dat oorkussen van de duivel. Laat staan de duivel zelf.

Vandaag moest ik aan dit spreekwoord denken. Ik was nog wat ontgoocheld van de anders lopende maandag. Geen operatie, geen hulptroepen, wel ongemak en pijn. Maar een goede remedie tegen piekeren of somberen is de handen uit de mouwen steken. Ik heb mijn keukenkastjes opgeruimd en de keuken schoongemaakt. Mijn keuken staat er weer op als uit een boekje. Voor zolang dat duurt. Er was even geen ruimte voor wat anders, behalve dan de hersenspinsels hierboven beschreven. En de operatie ? Daar is nog geen nieuwe datum van bekend, mogelijk pas na donderdag. Ik ga nog wat verder mijmeren deze dagen over heelheid en ledigheid, de tijd heb ik ervoor. 

Voordat

Voor dat je het weet staat je wereld op zijn kop. Het is maar zo gebeurd. En dan is niets meer zoals het was. Dan is het zo als het is, maar dat is of voelt niet altijd oké. 

Op deze zonnige vaderdag bespringt mij dit gevoel te meer. Drie jaar geleden wist ik wel dat het leven kwetsbaar is. Maar dat weten was op afstand. Nu weet ik van dichtbij dat het echt zo is. Dat we het leven niet voor vanzelfsprekend mogen nemen. Niet alleen oude mensen gaan dood of worden ziek. Niet alles gaat zoals wij zouden willen al wil je het nog zo hard. Wij kunnen het leven niet afdwingen. De reclames kunnen zo verleidelijk zijn en doen vermoeden dat alles te koop is. Maar nee de werkelijkheid is anders.

Sinds de dag dat we ouders zijn geworden van een kind met kanker zijn we ook lijfelijk getuige van de andere kant van de medaille. Dat kinderen doodgaan aan die stomme kanker. Dat vaders nog wel vader zijn, maar zonder een levend kind om ‘lieve papa’ te zeggen. Die gebrokenheid die hartverscheurend is is op zulke dagen ook heel aanwezig. In termen van meer of minder kun je denk ik niet spreken. Verdriet en gemis zijn niet te tellen of te meten, slechts te voelen met al je vezels. Nu hebben wij het geluk dat ons kind het tot nu toe heeft overleefd die rot kanker. Maar we beseffen dat het ook anders had kunnen zijn. 

Gemis van een kind of een ouder is een teken van liefde die niet meer wederzijds is. De liefde van ons hier op aarde blijft en groeit misschien nog wel maar die ander mist. Dan kan de zon heel fel schijnen maar voelt het toch van binnen koud. Ik besef mij dit, ik kan niet voelen wat een ander voelt. Het zal voor een ieder anders zijn. Leve de dag dat kanker geschiedenis is! Tot die tijd ; leef bij de dag en wees dankbaar voor wat je hebt. Het kan zomaar anders zijn.

Luisteren of horen

Je kunt mensen aanhoren en hun woorden verstaan. Je kunt ook luisteren. Dit is wel een hele kunst en een opgave. Het vraagt om actieve deelname, wederzijds. In het lange traject naar de operatie toe heb ik mijn best gedaan om gehoord te worden. Ik hoef geen gelijk, maar ik wil wel gehoord worden. Luister naar wat ik zeg. Maar het is mij niet (op tijd ) gelukt.

Gisteren kreeg ik het bericht dat ik maandagmiddag geopereerd zou worden aan mijn rughernia. Ik heb nog even nagevraagd of er rekening was gehouden met mijn longziekte. Daar konden ze niets over terug vinden en nee daar werd geen rekening meegehouden.” Als u na de operatie klachten krijgt zullen we de longarts raadplegen!”  Daar had ik toch wel wat moeite mee en heb actie ondernomen. En ja dan krijg je uiteindelijk ook een reactie. Het klinkt als een slechte soap. Gister heeft de assistente van mijn longarts de brief met aanbevelingen nogmaals gefaxt. Zelf heb ik vanochtend nog eens gebeld met de afdeling neurochirurgie. Daarna ging er een belletje rinkelen en een balletje rollen. Of het kwartje gevallen is weet ik niet. Ik weet wel dat er nu wel gehoor wordt gegeven aan het advies van mijn longarts. Maar het betekend ook dat ik eerst voorlopig weer niet geopereerd ga worden. 

Ik dacht dat ik alles goed geregeld had. Hulp ingeschakeld, nazorg geregeld. Maar alles staat weer op losse schroeven. Ik hoop dat ze een spoed plekje of zoiets voor mij kunnen creëeren, dat lijkt mij het minste wat ze kunnen doen. Sorry zeggen zal te groot en te moeilijk zijn daar reken ik niet op. Zodra ik iets meer weet laat ik het u allen weten. Maar de hulp troepen worden nu even in de wacht gezet tot nader order. Helaas. Mijn zoon zei;” dat krijg je er nu van als je voor jezelf opkomt! Ik snap wel dat de meeste mensen het maar gewoon laten gaan.” Ik weet niet of het zo is maar dat het heel erg spijtig is is waar. Ja ik ben er boos en verdrietig om. Voor je zelf, lees voor je gezondheid, opkomen is nog niet eenvoudig. Wel noodzakelijk.

Foto Rianne den Balvert

Ik en mijn lijf

Ik en mijn lijf we hebben het best goed samen. Soms lopen we alleen wat uit de pas. Te pas en te onpas. Ach en daar is best mee te leven. Maar dan komt er een inbreuk op de ‘gewone’ gang van zaken. Een hernia operatie. Dan komen de kriebels de spinsels. Maar met een helder hoofd kun je een hoop. Er is vooraf een gesprek geweest zo en zo zal het ongeveer gaan. Dat is de leidraad waar je je dan aan vasthoudt. 

“Maandag om 13:00 verwachten wij u in Leidse rijn !” Oké maar weet u ook af van het advies van de longarts? Er ontstaat een heel gedoe waarbij je het gevoel krijgt dat ik een aansteller ben. Dat zij heus wel weten wat goed voor mij is. Dit staat in ons systeem dus dit gaan we zo uitvoeren. Dan trek ik toch de stoute schoenen aan en bel ik mijn longarts op, nu ja zijn assistente. Tja de brief is ruim een maand geleden verstuurd met een duidelijk advies. Ben ik nu zo’n bange tut. Moet ik het gewoon maar laten gebeuren?  Maar het is wel mijn leven en ik ben eraan gehecht. Dus bel ik en hoop ik dat het goed gaat komen. Op de een of andere manier. Ik en mijn lijf we gaan er wel uit komen. Nu zij nog.

Brieven

Wij mensen van deze tijd zijn over het algemeen vergeten hoe het is om brieven te schrijven. Het is een vergane glorie, een ambacht dat in het verleden leeft. Maar ik denk dat het een gemis is voor een ieder van ons. Zowel voor de schrijver als voor de ontvanger. 

Hoe ik om op deze gedachte? Ik las weer eens wat verhalen van Toon Tellegen van de eekhoorn en de mier, de slak en de schildpad, de olifant en de eekhoorn etc. Maar ook door mevr. Margriet van der Kooi ook zij is een voorstander van een geschreven woord. Woorden hebben kracht en een met aandacht en zorg geschreven woord nog wel meer dan kracht. Ze geven blijk van aandacht en tijd. Bij het schrijven van een brief moet je jezelf steeds de vraag blijven stellen;” is dit wat ik bedoel te zeggen, snapt een ander ook wat ik bedoel?!” Hoe breng je de boodschap die je duidelijk wilt maken over. Ja marketing in een notendop. Communiceren op papier is een kunst op zich. Ik zeg hier met die pen en kom maar op met het gerecyclde papier, er gaat geschreven worden. 

Soms kunnen twee woorden al een blad vullen.  Soms is een blad vol letters helemaal leeg. 

Tekst copyright Toon Tellegen tekening Mance Post

Wachttijd

Na een dag van van alles en nog zo wat nu wachten tot mijn huis zich weer vult met mannen, mijn mannen. Vanmiddag zo lief een klein katje bij mijn moeder gebracht. Ze was helemaal in de wolken. Dat is dubbel dubbel genieten. Het is haar zo gegund om om weer iets leuks mee te maken om iets te hebben om voor uit bed te komen. Alleen is zo alleen.  En nu is mijn oudste zoon thuis en ligt te slapen op de bank, hij is het wachten moe. De hond sluit zich bij hem aan en is solidair. Ik..ik wacht tot mijn huis zich verder vult. Nu alleen nog maar lekkere etensluchten en twee(3 incl. Frey) wachtenden. Het leven staat op zo een moment een beetje stil. In pauze stand. Zodra de andere mannen over de drempel komen begint het leven verder te gaan. Verder dan alleen ons huis. Ik neem weer wat spullen mee en ga na het eten gelijk weer richting de jongste van mijn mannen. Die zo heerlijk mooi weer probeert contact te leggen met leeftijd genoten. Hoe spannend is dat en hoe lastig en kwetsbaar kan dat zijn. Maar het is mij oh zo dierbaar dat er weer mogelijkheid in zijn zijn is gekomen. Er is ruimte voor oog voor een ander en ook ruimte voor het verhaal van de ander. Niemand zit daar voor zijn plezier, wel kunnen ze er samen plezier maken. Het is het wachten soms wel waard. Wachten op een betere morgen, maar dan wel actief .

Trixie

Andere wegen

Wanneer je een weg bent ingeslagen dan kun je soms niet anders dan die weg volgen tot aan het einde. Soms neem je een zijweg en kom je uiteindelijk ook bij hetzelfde einddoel. Er zijn vele wegen die naar Rome leiden, je hoeft ze niet allemaal te volgen. Wij volgen nu alweer een tijdje het ritme van de Hoogstraat. In het weekend is Reinier thuis en op zondagavond gaat hij weer naar zijn eenzame opsluiting. Ja zo voelt het wel een beetje voor hem. 

Hij is daar wel op de juiste plek maar niet onder de ideale omstandigheden. De ziekenhuisbacterie blijft hem trouw vergezellen en die kon hij wel missen als kiespijn. Er is zoveel wat hij wel kan missen als kiespijn. Maar er is geen keuze vrijheid in heel veel dingen zeker niet in gezondheid. Hij werkt zich iedere dag een slag in de rondte om zoveel mogelijk uit de opname te halen. Fysio, sport, muziek, ergotherapie, koken en school. Zijn dagen zijn er goed mee gevuld. Iedere avond komen wij dan weer even op bezoek, soms nemen we Frey mee. Zoals vanavond. We lopen gezellig een rondje door het Wilhelminapark, eten een ijsje bij van der Vorst en brengen Frey weer naar de auto en Reinier naar zijn kamer. Het voelt nog steeds vreemd. Nog negen dagen te gaan dan mag hij gewoon weer thuis slapen en sporten en revalideren…..tot de volgende ronde.

We zijn de weg van herstel ingeslagen en die willen we ook niet meer achter ons laten dan alleen wanneer er niets meer hersteld hoeft te worden. Nog een week en dan beginnen ook mijn herstelwerkzaamheden. De hulpoproep heeft goed gewerkt. Er zijn nog enkele plekken vrij om de hond uit te laten. Voor schoonmaak staat iedere week iemand op de lijst dus dat is prima geregeld. Er wordt regelmatig door anderen gekookt dus ook daar is er voldoende ruggesteun. Want waar gewerkt wordt daar moet ook gegeten worden( die spaanders vallen maar een andere keer🤗🙊). Ik ben reuze verguld met deze respons; hartelijk dank  alvast.