Geen bericht

goed bericht.  

 

Van slag

je kunt van slag zijn zoals een uurwerk dat kan zijn. Je denkt dat het al laat in de middag is terwijl het pas net een uur is. Loop je dan vooruit op de tijd of sta je dan stil? Is het dat je van slag bent door een spannende gebeurtenis; het net opgewonden veertje van de klok? Of is je ritme aangepast en tikt je interne klok sneller dan die van de atoomklok? Een van onze bimbammers, de pendule, is al ter reparatie naar de klokkenmaker, de grote nummer twee wacht geduldig op zijn beurt, soms heel stil en soms iets meer opgewonden. 

 Ik ben uit de pas met mijn gewone dagelijkse doen. Vanochtend ben ik weer heerlijk mijn bed ingedoken nadat ik de hond had uitgelaten en nog wat meer. Twee uur later werd ik weer wakker, niet uitgeslapen maar wel heerlijk gelegen. Doordat ik een avonddienst heb vandaag hoef ik niet te haasten en kan ik lekker op mijn ritme doorgaan; bezoekje aan de bibliotheek, boodschapje doen, wc’s boenen, vloer dweilen, wassen. Tijd voor koffie en een boterham. De mannen gaan ook op hun eigen ritme door deze dag. De een mag  voor de eerste keer werken bij een nieuwe werkgever en samen (M en F)gaan ze autorijlessen. De jongste gaat verder met zijn natuurkunde project en knutselt batterijen aan elkaar. De oudste slaapt uit, kijkt en luistert al zijn favorieten en houd zo zijn audiokennis op peil. En de hoofdkostwinner verdient de kost op zijn werk. Eigenlijk best een goed geoliede machinerie, helemaal niet uit de pas, wanneer je maar wel op je tellen let.

Sprakeloos schrijversblok

het gebeurt mij niet zo snel dat ik zonder woorden zit, noem het een schrijvers blok of inspiratieloos. Ik noem het sprakeloos. Er zijn meerdere lezers, volgers die liever geen dag zonder blog zien. Dat legt de lat hoog en tot nu toe was daar ook geen enkele moeite om de blog te vullen. En om de volgers niet in spanning te laten zitten dan toch maar even een berichtje dat er niets ernstigs, in ieder geval niet ernstiger dan het al is, zich heeft voorgedaan. U kunt weer doorademen!

Mogelijk dat er een vorm van woorden schaarste is doordat ik gewoon even te moe ben om veel te schrijven. Maar ik heb ook niet veel gelezen de laatste tijd of de nieuwsberichten gevolgd. Ik moet toch ergens mijn ideeën vandaan halen, al liggen ze vaak gewoon voor het oprapen. Je kunt het hebben over het weer, want daar heeft iedereen het over, niet interessant. Over dagelijkse beslommeringen of ondagelijkse zaken. Nu ik het zo zeg; zowel Maarten als Floris zijn beiden geslaagd voor hun auto theorie examen. Dus eten we lekkers, niet alleen vanavond bij de koffie maar ook al in de middag en bij het warme eten. Het is soepweer, dus eten we pindasoep met brood vers afgebakken. Loopt het water je al in de mond? Ik krijg al trek en mijn schrijversblok is ook al aardig over aan het gaan. Dan sta ik mooi met mijn mond vol tanden, sprakeloos te zijn. Bon apetit!

  Recept pindasoep

Geen haast

vandaag doen we het rustig aan. We eten op ons gemak ons ontbijtje op en rijden zonder files naar Utrecht. Daar hebben ze al een soort van paniek toestand; mij 06 en die van mijn man zijn al gebeld. ” waar blijven jullie?” Nu ja gewoon in de auto op weg naar hier, dan mag je niet bellen en we moesten nog wel even tanken. Anders loopt alles altijd nogal wat uit en niet zo op tijd, maar vandaag gaat het anders. Tja we waren wel dertig minuten later dan afgesproken, wij hadden geen haast. We passen ons aan aan het ritme van het ziekenhuis en het lijkt zijn vruchten af te werpen. Eigenlijk loopt alles soepel door met gesprekjes voor en tussen de chemo’s door. Verder waren de problemen van de dagen hiervoor redelijk onder controle dus konden we ook weer vlot weg. Terug naar Frey en de rest van het gezin.

pop-up kaart uit Stockholm

Wat een knap staaltje vakwerk! Reinier heeft weer post gehad en deze keer is het een 3D plaatje. Een opwarmertje voor Sail 2015. De kaarten doen hem goed en zo een bijzondere kaart uit een ver land doet hem nog veel meer plezier, hier is moeite voor gedaan. 
In vervolg op een eerdere blog even dit; we hebben onze apotheek ingewisseld voor een ander. De oude leek met de week meer problemen te geven en aardiger werd het er niet op. Hoewel na een heel erg boos telefoontje vanuit het prinses Maxima centrum er wel iets is veranderd. Helaas voor hun is dit te laat wij gaan het ergens anders proberen. Nu maar hopen dat de nieuwe een betere indruk achterlaat en dat ze hun naam eer aan doen; service-apotheek.

Werk aan de winkel

  
Het regent, het regent geen grote korrels venz, maar gewoon water. En wat kun je dan beter doen dan binnen aan het werk gaan. Dus Reinier heeft zijn zomerproject voor natuurkunde uitgezet. De keukentafel is nu een prakticumtafel met een testomgeving. Zijn praktijk opdracht gaat over batterijen, hoe lang gaan ze mee en welke heeft het hoogste rendement. Ik had gevraagd of hij dan ook mijn E-bike batterij kon testen maar dat was toch iets te veel van het goede. Mijn enthousiasme neemt een loopje met me gelukkig weet hij de rem te vinden. Mannen in mijn huis weten bijna nooit iets te vinden, maar dit gaat heel goed. Frey vindt het ook erg interessant en loopt bijna de hele opstelling van tafel. Dat is vast een van de redenen dat er geen honden worden toegelaten op een lab. Ondertussen loopt de batterij leeg, niet alleen van de testvoorwerpen maar ook zijn eigen batterij. En toch gaat het beter dan de week hiervoor en wil hij ook wel naar de fysiotherapie. ‘Van twee weken niets doen wordt ik niet beter!’ Kijk aan motivatie geen gebrek. 

‘ Hebben jullie al geoefend? Heb je al een boek uit de bieb gehaald? Heb je al een datum ingepland staan voor het theorie-examen ?’ Vragen vragen, ik blijf doorvragen tot er een bevredigend antwoord komt. En ja hoor vandaag gaan de twee gebroeders hun theorie-examen maken bij het CBR in Amsterdam. De afgelopen drie dagen hebben ze met behulp van boeken en een cd-rom zoveel mogelijk examens geoefend. En de laatste dag slaagden ze bijna voor alle examens, pffffft, kan ik mij ook weer ontspannen. Hoewel eerst moeten ze het nog halen en ze moeten er op tijd zijn. Je kunt je helemaal gek laten maken als je alles wilt controleren en beheren, dit zijn de momenten waarop je ze ook mag en moet loslaten. Dus wens ik ze sterkte wijsheid rust en geluk, de rest mogen ze zelf doen. Er is werk aan de winkel.

Op bezoek

wanneer er iemand jarig is dan ga je op visite, dan ben je op bezoek. Dan is het meestal een feestje. Zo waren wij gisteren bij mijn moeder op bezoek. Ze heeft inmiddels 77 jaren op haar teller staan en is nog lang niet bejaard, slechts niet meer zo piepjong. Van de 77 jaren was mijn moeder er 57 samen met mijn vader. Dit was voor ons allemaal de eerste verjaardag zonder en ook dit is weer voorbij gegaan. De reis daarheen was een soort van gevaarlijk avontuur, de code rood was niet voor niks afgegeven. De bomen vielen bij bosjes vlak voor en na ons om. Een ritje waar we anders twintig tot dertig minuten over doen kostte nu anderhalf uur. Maar belangrijkste is dat we heelhuids zijn gearriveerd. 

 

een boom gaat neer

 
Op bezoek komen en bezoek krijgen. Wanneer je suiker knoeit is er een gezegde dat je dan bezoek kunt verwachten. In ieder geval van mieren want die zijn dol op suiker. Vandaag heb ik nog een verklaring over bezoek krijgen gehoord. In de bijbel wordt gesproken over de tien geboden, de tien woorden van God, met als belangrijkste regel om lief te hebben. Maar in een van de tien regels staat dat de zonden van de vaders aan de kinderen en klein- en achterkleinkinderen toegerekend wordt aan hen die mij haten. In de uitleg van vandaag werd haten vertaalt met niet luisteren, als een ongehoorzaam kind; ik hoor je wel maar ik doe het toch niet.  En dan het meest heldere over dit gedeelte dat vergelden een verkeerde vertaling is. Er schijnt in de grondtaal een woord te staan dat overeenkomt met bezoeken en dat klinkt al een stuk liefdevoller. Nu kan bezoek soms best een bezoeking zijn maar waar ligt daar de oorzaak van? Waar ik anders en nog steeds wel vind is dat wat ik fout doe dan ben ik daar alleen om afterekenen en niet mijn kinderen. Wanneer ik deze nieuwe uitleg tot mij door laat dringen zie ik dat er een soort van coachingstraject door de generaties heen loopt. God is betrokken bij ons leven en probeert ons te coachen, begeleiden door het leven heen naar een eeuwig leven zonder de gebrokenheid van deze wereld. En zo wordt wat mij anders als een heel onrechtvaardig stukje tekst leek, opeens een  veiligheidsclausule een levensverzekering. Er is iemand die mij wil bewaren voor eeuwig. Een museumstuk geconserveerd voor de eeuwigheid, dat is nogal een openbaring. Nu slechts op bezoek straks voor eeuwig thuis.

afsluiting van een dag met code rood

Blijven haken

je kunt er maar last van hebben, je blijft steken in eenzelfde patroon. Wanneer het om een handwerkje gaat is dit meestal niet verkeerd, maar juist gunstig. Ik heb tijdens al de bezoekjes aan het WKZ al heel wat afgehaakt, dus ik kan zeggen dat ik ben blijven haken. 

 Gisteren hadden we een herhalend patroon met betrekking tot de medicatie verstrekking door de apotheek. Iedere keer is er wel iets, een vorige keer en nu ook bel ik nog even naar de apotheek of de medicatie nog geleverd gaat worden deze dag. Het is moeilijk en noem maar op , maar nee de medicatie wordt niet geleverd. Dus ik weer aan de telefoon naar de behandelaars om een oplossing te verzinnen zo snel mogelijk. Het gaat niet om een griepje bij een gezond persoon, maar het kan net het verschil maken om niet opgenomen te hoeven worden op een ICU. Ikzelf had al een ernstige irritatie naar de apotheek toe en nu heeft de verpleegkundig specialiste die ook, ik zie een patroon.

Vandaag zie ik nog een patroon in de behandeling met bijbehorende bijwerkingen van mijn zoon Reinier. Alweer zijn we voor een spoed afspraak in Utrecht. Het is voor de zoveelste keer en we zijn blij dat het kan alleen wel teleurgesteld dat het steeds nodig is. “Dit ga je toch niet in je blog zetten he?” zegt Reinier. Nee over deze poep en pies perikelen ga ik niet gedetailleerd schrijven. Maar je zult er maar last van hebben. Om over je ontlasting enzovoorts te praten en schrijven heerst nogal een taboe. Wat in het kleinste kamertje gebeurd blijft in het kleinste kamertje. In theorie is dat zo maar in de praktijk blijkt dat er toch wel een ‘goed gesprek’ over gehouden kan worden. Hij heeft de nodige onderzoeken vandaag alweer gehad en die waren niet fijn( understatement). Nu wachten we nog op het vervolg; wat eraan te doen. Ik houd mijn blog graag gezellig dus hierbij eindigt dit relaas. Jullie verbeelding mag de rest doen.

 
  

Waar je mee omgaat

daar wordt je mee besmet, dat is een uitdrukking. En hij lijkt wel van toepassing op onze situatie. In ons gezin worden medicijnen gebruikt, veel, heel veel medicijnen. En nu gebruikt zelfs de hond medicatie. Toen mijn kinderen klein waren en jong hadden ze bijna alle vier last van hun oren en neusbijholten. Echte kno klantjes.( er was ook iets met astma ofzo) En Frey is nu net een week bij ons en heeft naast darmproblemen ook oorpijn. Wees gewaarschuwd je kunt  besmet raken.

 Door merg en been zo zielig is dat beestje nu. Hij weet niet wat hem gebeurt en het doet zeer en hij kan er niets aan doen en wij eigenlijk ook niet. Ik ben weer twintig jaar terug in de tijd, kinderen met oorontsteking en andere kwalen. Ze voelen zich ziek en ellendig en je kunt er niet veel tegen doen. Je kunt er dan alleen maar zijn en pappen en nat houden. Dat heet liefde geven en zorgen. Ik doe het met liefde maar nog liever doe ik het niet, omdat er dan geen noodzaak voor zou zijn. Maar goed dit is het heden en nu zijn we alle zes, met de hond erbij zeven, van slag. Zo zielig, waarschijnlijk morgen nog maar een keer naar de dierenarts. Voor de arts geen ramp, die was al helemaal verkocht bij het zien van onze Frey. Die had al gekscherend gezegd dat de pup zes weken intern moest blijven. Dat is goed, zeg ik dan, maar dan intern aan de Dahliastraat. Dat dan weer wel. 

 

Roze woensdag

Nijmegen kleurt roze op deze dag en de omgeving bloost in dezelfde kleur mee. Een bonte stoet trekt door het land van Maas en Waal. Het is dag twee van de Nijmeegse vierdaagse en ik was erbij. Samen met MvR zaten we al vroeg in de morgen op straat in Beuningen. Vandaag deed M de verzorging van schoonbroer en zus en ik was als supporter van drie Hofpoort collega’s mee. En om het nuttige met het aangename te verenigen deden we ondertussen werkoverleg houden. Ik mag best zeggen dat ons dat goed afging ondanks dat de muziek doordringend niet op de achtergrond aanwezig was. 

  
Helaas heb ik in de roze brij mijn collega’s niet herkend, maar wel de zus en zwager zijn voorzien van eten en drinken en een stoel om even niet te hoeven lopen. Ondertussen deed de zon ook mijn kleur aanpassen naar diep donker rose, ik paste er helemaal tussen. Er was niet alleen een show van mensen en hun uitdossingen maar ook van vliegtuigen. Ik denk dat er een Dakota laag overvloog als saluut aan de lopers en tevens twee F16 toestellen. Deze laatste deden een soort van roll, met het kijken ernaar werden wij op de grond al onpasselijk. Nadat we uitgebreid hebben gezeten zijn we toch weer lopend weggegaan.

Als afsluiter van deze dag nog even in het Pro Persona bij het Radboud UMC op bezoek geweest. En onderweg daarnaartoe zag ik zoiets geks. Het leek alsof er maar in een straat het grof vuil opgehaald zou gaan worden. Er stond aan alle kanten langs de weg en in de middenberm allerlei soorten meubilair; stoelen, banken, matrassen, tuinsets, burostoelen, een grote hoeveelheid en variatie. Al snel viel het kwartje, dit waren mensen die vooruit hebben gedacht, ze hebben met hun grof vuil alvast een plekje gereserveerd voor het defilé van vrijdag. Je kunt er niet vroeg genoeg mee zijn. En nu maar hopen dat niet iemand anders de plekjes al opvult of dat er toch een ophaaldag is voor vrijdag van het  grofvuil. Maar vandaag zien we alles door een roze bril, no worries. 

 

Het lampje gaat uit

Onze jonge hond is een heerlijk dier; altijd vrolijk en geeft je altijd even aandacht. Maar zo is hij met je aan het ravotten en zo is de vut eruit en slaapt hij als een roosje. Zelfs wanneer Frey slaapt is het nog een plaatje, je kunt er uren naar blijven kijken. Maar vandaag moest er ook nog het een en ander gebeuren. 

Zoals iedere dinsdag gingen we, Reinier en ikzelf, naar het prinses Maxima centrum( gevestigd in het WKZ). De bloedwaarden die gisteren bepaald waren gaven aan dat de chemo doorgang kon hebben. Voor deze keer hadden we een traktatie meegenomen, hij was tenslotte vorige week jarig en ze staan altijd voor hem( ons) klaar. Nadat we de kralen hadden gekregen, kreeg hij ook nog een kado. Speeltjes voor zijn hond, nou die heeft eerst voorlopig niets tekort. Toen we naar de auto liepen zei ik;”dat liep anders dan anders!” Zegt Reinier direct;” we moesten gewoon weer wachten anders!” Het is maar hoe je alles bekijkt. 

 En dan gaat het lampje uit. We zijn thuis en er komt weer een hele berg met post. Maar de vut om het open te maken is verdwenen. Hij eet een lekker warm broodje en knapt iets op. ‘He daar is PJ!’ Een vriend die we al sinds de lagere school kennen, komt nog even op verjaardagsvisite. Nu heeft mijn zoon ook eindelijk zijn eigen Magic kaarten set en nu kunnen ze met twee sets spelen of hoe dat ook heet en gaat. Maar ook nu is het fanatieke er niet en uiteindelijk zegt Reinier dat hij echt niet meer kan. Hij is helemaal op. En dit is niet te vergelijken met een jonge hond hoe graag ik ook zou willen. Dit gaat me door merg en been, maar we gaan door al gaat zo nu en dan het lampje uit. Zolang het kaarsje maar blijft branden.