Holland ze zeggen….. een frase van een volksliedje waar ik de tekst nooit van lijk te onthouden. Het eindigt immer in lalala.
Maar waar het dus op neer komt ik ben gek op Holland. Hollandse luchten, Hollands groen, Hollandse winden, Hollandse vergezichten en meer. Ik hou er gewoon van. En dan een avondwandelingetje in het zonnetje door het Hollandse landschap. Langs het water de Grecht. Door de velden van Woerden en Zegveld. Dan klinkt er een avondlied gezongen door een koor van vogels van allerlei pluimage. De wind waait stevig vanuit het oosten terwijl ik stevig doorslenter over het dijkje. Frey is mijn trouwe metgezel. Ik sta stil als hij ergens iets lekkers graast. En hij staat stil als ik even bijkom en een foto maak. Zo maken we het perfecte plaatje compleet.
Maar een plaatje zegt meer dan duizend woorden. Vandaar nu maar een plaatje.
Ben je niet bang? Deze vraag wordt mij iedere dag wel een keer gesteld. En iedere dag geef ik vrijwel hetzelfde antwoord. Nee ik ben niet bang. Vind ik het spannend? Ja dat wel.
Waar zou ik bang voor kunnen zijn? Nou ja eigenlijk voor van alles natuurlijk. Kijk maar op Google er zijn zoveel fobieën. Nu zijn dat wel extreme angsten, soorten van bang zijn. Maar toch. Angst is niet perse reëel, meestal zelfs het tegenovergestelde. Maar de vraag wordt mij voornamelijk gesteld in verband met het nieuwe Corona virus en mijn fysieke conditie. En de vraag is niet geheel ongegrond of gek. De vraag is legitiem.
Brug tussen het WKZ en Het Prinses Maxima Centrum een brug van hoop en licht
Waarom ben ik dan niet bang? Eigenlijk gewoon omdat er nu zoveel mogelijk mensen thuis zijn en zeker de mensen die klachten hebben. Daarmee is de kans op een besmetting een stuk kleiner. En iedereen , nee de meeste mensen houden zich aan de afspraken rondom afstand houden en hygiëne. Zelf ben ik al gewend om goed op mijn hygiëne te letten en pas ik op mijzelf. Ik weet wanneer mijn longen protesteren. Waar ze tegen kunnen en waar tegen niet. Niet dat ik daarmee alles op kan lossen, want dat ik nooit meer last gehad van infecties en longaanvallen. Maar door te begrijpen waar de kans op besmetting ligt kun je je leven eromheen aanpassen. Ik heb wel respect voor dit virus en houdt wel rekening mee zover mogelijk is.
De ‘ wat als vraag ‘ is een vraag die nergens toe leidt, nou ja hooguit naar blinde paniek en angst. Dan is het niet meer te leven. Dan kun je hooguit op de bank in het plastic gehuld overleven in een eigen gecreëerde bubbel van angst. En ach ik probeer nu gewoon te doen wat erbij mij past. En dat kan best zijn dat het volgende week alweer heel anders eruit gaat zien. Dan gaan er meer mensen weer loslopen. Dan vindt ik het spannender worden. Maar zover is het nog niet. En doe ik nu gewoon wat ik goed kan. Leven met een setje puberlongen.
Er wordt wel eens gezegd dat overal waar ‘te’ voor staat niet goed is behalve tevreden. En dat klopt grotendeels misschien ook wel. Maar er zijn meer dingen die niet goed voor je zijn. Maar wat ook vaak geldt is dat wat niet goed voor je is lastiger is om te laten da dat wat goed voor je is. Het heeft met gewenning te maken. Met gewoonten en gevoelens. Dan doet je gezonde verstand iets heel anders zeggen dan de rest van je wezen. Zo gebeurd het nu dat mensen zich laten overheersen door de angst. Angst om ziek te worden. Angst om benauwd te moeten sterven. Angst voor wat misschien nooit gaat komen. Maar de angst is er en die is echt.
Angst is ook niet per definitie slecht voor een mens. Maar overheersing door die angst wel. Dan verlamt het je hele wezen. Dan kun je nergens anders meer aan denken dan aan die ene angstvoorstelling. Hoe kun je nu een ander helpen om die angst te doorbreken. Om licht te geven in een duistere onzekere tijd. Ik denk dat het, deze angst, voor een deel te maken heeft met onwetendheid. Het is als een horror verhaal. Dat is pas spannend als je niet alles direct weet. Maar steeds in beetjes wordt er een deel van het mysterie opgehelderd. Zo’n verhaal kan je geboeid houden, maar dan weet je onderbewust dat het een verhaal is. Nu speelt dit horrorverhaal zich in het echte leven af. Er wordt veel te veel verteld en lang niet alles berust op waarheid. Hoe kun je als mens nu weten wat echt is? Het is een bijna onmogelijke taak.
Ik was gisteren op veilige afstand wel even bij mijn moeder van 81 op bezoek. Ik tussen de regels door begrepen dat ze niet fit was. En geloof mij als mijn moeder zegt dat ze niet fit is dan is ze ziek. Daarbij had ik al eerder in gedachten om met Pasen in aantocht een extraatje te gaan brengen bij haar en haar broer op de Akker. Nu kon ik gelijk twee vliegen in een klap slaan. Ik heb boodschappen gebracht; vers fruit en verse groenten, wat lekkers voor bij de koffie en een paasbrood en eitjes en een plantje voor wat kleur. Maar wat mij raakte was de broosheid van deze mensen. Bij de een iets meer lichamelijk en de ander ook die angst beleving die overheerst. Dan breng je niet alleen iets maar neem je ook weer iets mee terug.
Het beeld van deze twee lieve oude kwetsbare mensen die mij zeer na aan het hart zijn. Is op mijn netvlies blijven hangen. Ze dolen in mijn hart en gedachten. Ik hoop dat ik ergens een sprankje hoop en rust heb achter kunnen laten. Dat angst geen goede raadgever is. Laat alsjeblieft de hoop op beter de boventoon mogen gaan voeren. Die is gezonder dan die van de angst.
We mogen best angst hebben en die angst is ook niet geheel onterecht. Dit virus, Corona of covid19 , is ook iets om voorzichtig mee om te gaan. Angst is een basis instinct tot vluchten of vechten. Je kunt er ook in berusten. “Dit is de tijd van nu“ zo klinkt steeds een ster-reclame. Dit is een tijd van omzien naar elkaar, een tijd van hoop dat ook dit weer voorbij zal gaan. Maar het geeft ook heel goed weer hoe broos wij als mensen zijn. Als er dan iets mag overheersen laat het dan maar liefde en hoop zijn in plaats van angst.
Wat is het heerlijk om mens te zijn. Wat is het heerlijk om met mensen te zijn. Wat is het heerlijk om met mensen te zijn die erkenning krijgen, vinden bij andere mensen. Vandaag was zo een dag van erkenning. Een dag met mensen. Mensen met slechte longen, maar met ruime harten.
Tijdens de ledendag van de vereniging Nederland Davos, die dit jaar 120 jaar bestaat, is er naast het officiële gedeelte vooral ruimte voor de mens in de vereniging. Het is geen grote vereniging en toch is het net een grote familie. We hebben allemaal eenzelfde wat ons bindt, lastige longen en prachtige bergen. Door die lastige longen hebben de meeste leden meerdere malen langere tijd in het Nederlands astma centrum Davos verbleven. En dat is geen vakantiereisje of een makkelijke opname. Het is keihard fysiek en mentaal. Werken aan je lijf en leven. Het is fijn om mensen te ontmoeten die een gedeeld verleden hebben. Al doet iedereen leven met ernstig astma op zijn eigen manier. Alle leden hebben vandaag een Davoser-witboek ontvangen. Een boek vol met verhalen van de mens achter de patiënt bij hooggebergtebehandeling. Prachtig vormgegeven en bomvol herkenbare verhalen. Ik kan het iedereen aanbevelen om er een te bestellen en te lezen. Leven met lastige longen is ingrijpend en nooit saai, wel is het nogal eens overdonderend. Het is fijn om te weten dat er een plek is op deze aardkloot waar wij als longlijders naartoe kunnen om weer op de been geholpen te worden. En een zetje in de goede richting te krijgen bepakt met een rugzakje met goede raad en longen volgezogen met gezonde lucht.
Een mens met lastige longen blijft een mens. En een mens is gemaakt om met andere mensen te leven. Hoe mooi is het om als mens gezien te worden gewoon zoals je bent.
Bloggen aan de keukentafel 