De laatste dagen staan niet alleen in het teken van kerst en uitpakken en inpakken. Maar ook in het teken van Tijn en zijn mooie geweldige gebaar en alle reacties daarop. Reacties die variëren van geweldig tot waarom doen ouders hun kind dit aan. Kijk dan snap je het niet, helemaal niet. Het is geen kwestie van aandoen. De ziekte en de vooruitzichten worden hem en zijn ouders aan gedaan. Wanneer je thuis op je kont zit op de bank en alles je redelijk voor de wind gaat dan kun je tot die gedachte komen. Maar dan heb je ook maar weinig inleving of zelf meegemaakt.
Wij hebben helaas aan den lijve onder vonden dat wanneer je kind kanker krijgt je nog meer voor je kind wil doen dan daarvoor. Maar je kunt je kind niet beschermen tegen domme mensen of domme reacties van mensen en ook niet tegen deze afschuwelijke sluipmoordenaar; kanker. Als je weet dat je kind niet lang meer te leven heeft dan koester je ieder moment en wil je hem of haar eigenlijk opsluiten en afschermen. Heel dichtbij jezelf houden omdat het je dierbaarste bezit is. Wanneer ouders dan met hun zo zieke kind naar het glazen huis komen om zijn wens in te laten gaan, dan doen ze een enorme stap maken. En het is ook nog eens onzelfzuchtig . Dat is kwetsbaarheid op en top.
Dat Tijn harten verovert is mooi en hartverwarmend. Het lied van miss Montréal raakte ook mij. Het raakte mij zo diep. Die wereld, de kennis dat je kind niet altijd bij je zal zijn . Dat je kind niet op zal kunnen groeien tot man of vrouw, dat gevoel is onbeschrijfelijk. Dat breekt je. Helaas zijn er meer kinderen zoals Tijn en toch zijn ze allemaal anders. Ze zijn allemaal hun eigen verhaal. Daar kun je als buitenstaander alleen maar naar kijken en het verhaal lezen, kennis van nemen en misschien een stukje van deel uit maken. Maar je kunt er geen kritiek op hebben. Iedereen leeft zijn of haar verhaal. De ziekte kanker verandert de verhalen onuitwisbaar. Iedere dag is een cadeau om uit te pakken. Je krijgt er steeds maar een van. Je weet vrijwel nooit of het je laatste zal zijn. Probeer je dagen dan ook te zien als een cadeau en probeer van jouw verhaal ondanks alles een mooi verhaal te maken.
Bloggen aan de keukentafel 